All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1361 - Chapter 1370

เชียนหลงรับปืนมาเก็บไว้ แล้วมองไปที่หวังหยวนและคนอื่น ๆ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความขอบคุณและความอาวรณ์“อืม ข้าจะทำเช่นนั้นแน่นอนเจ้าค่ะ!”ดวงตาของเชียนหลงแดงก่ำ บอกตามตรงว่านางรู้สึกเสียดายที่ต้องจากหวังหยวนและคนอื่น ๆ ไปจริง ๆแต่ว่า...นางกังวลว่าซานไว่ซานจะเคลื่อนไหวอะไรบางอย่าง ดังนั้น...จึงไม่มีหนทางใดอื่นนอกจากต้องจากที่นี่ไปเชียนหลงขึ้นหลังม้าแล้วจากไป หวังหยวนถอนหายใจเมื่อมองตามร่างของนาง“หญิงสาวที่แสนดีเช่นนี้ น่าเสียดาย... กลับต้องทนทุกข์ทรมานจากโรคร้าย มันช่าง... ไม่ยุติธรรมเลย!”หวังหยวนถอนหายใจ แต่เรื่องเช่นนี้ ใครเล่าจะทำอะไรได้?บางครั้งสวรรค์ก็ไม่ยุติธรรมเช่นนี้ ทั้งที่เป็นคนดี แต่ใครจะคิดว่าจะมีโรคภัยเช่นนี้บางทีสวรรค์อาจจะอิจฉาคนเก่งก็เป็นได้ ไม่เช่นนั้นหญิงสาวที่แสนดีอย่างเชียนหลงคงจะมีความสุขมาก“เฮ้อ... ไม่รู้ว่าเมื่อใดจะได้พบกันอีก บอกตามตรงว่าข้ารู้สึกเสียดายนางยิ่งนัก”ตอนนี้หวงเจียวเจียวพูดขึ้นมา เมื่อนางพูดจบ หวังหยวนก็หัวเราะ“เสียดายหรือ? เพราะต่อไปนี้จะไม่มีใครช่วยเจ้าทำงานแล้วใช่หรือไม่?”หวังหยวนพูดเล่น หวงเจียวเจียวจึงอดไม่ได้ที่จะพูดว่

หลังจากหยอกล้อกันอยู่นาน พวกเขาก็สงบลงในที่สุดหลี่ซื่อหานและหูเมิ่งอิ๋งเข้ามาล้อมรอบหวังหยวน เพื่อสอบถามเรื่องราวของเมืองหวงแน่นอนว่าพวกนางรู้เรื่องราวบางอย่างอยู่แล้ว แต่เมื่อได้ฟังจากปากของหวังหยวนโดยตรง ก็ยิ่งเห็นภาพชัดมากยิ่งขึ้นหวังหยวนเล่าเรื่องราวของเมืองหวงในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมาให้พวกนางฟังทั้งหมดส่วนเรื่องราวของเชียนหลง หวังหยวนไม่ได้เล่า แต่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหวงเจียวเจียวหวงเจียวเจียวมองไปที่หลี่ซื่อหานและหูเมิ่งอิ๋ง แล้วอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พี่ซื่อหาน พี่เมิ่งอิ๋ง เชียนหลงไม่ได้กลับมาด้วย พวกท่านไม่ถามถึงกันบ้างเลยหรือ?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น พวกนางจึงนึกขึ้นได้!“จริงด้วย เชียนหลงอยู่ไหน? นางไม่ได้กลับมาด้วยหรือ?”หลี่ซื่อหานถามขึ้นโดยไม่รู้ตัวเมื่อได้ยินคำถามนั้น หวงเจียวเจียวก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วพูดว่า “ฮึ่ม ข้าจะบอกพวกท่านว่าต่อให้ตอนนี้เชียนหลงจะอยู่ตรงหน้าพวกท่าน พวกท่านก็จำนางไม่ได้แล้วล่ะ!”เมื่อได้ยินคำพูดนั้น หลี่ซื่อหานและหูเมิ่งอิ๋งก็สบตากันด้วยความงุนงง!“นี่หมายความว่าอย่างไร?”หลี่ซื่อหานไม่เข้าใจและหูเมิ่งอิ๋งก็เช่นกัน“เชียนหลงนางไม่ใช

ขณะเดียวกันนั้นที่ด้านนอกหมู่บ้านต้าหวัง ชายสามคนกำลังเดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบ แววตาเต็มไปด้วยความดูถูก“ลอบสังหารคนธรรมดาคนเดียวยังต้องให้พวกเราสามคนมาอีกหรือ ช่างน่าขันเสียจริง”หนึ่งในชายหนุ่มกลุ่มนั้นพ่นลมหายใจออกมาด้วยสีหน้าดูถูกเมื่อได้ยินดังนั้น ชายหนุ่มอีกสองคนก็หัวเราะ“ก็แค่ฆ่าคนคนเดียวเอง ไม่เห็นเป็นอะไรเลย นานแล้วที่พวกเราไม่ได้มาเดินเล่นในโลกมนุษย์ ถือโอกาสนี้มาสูดอากาศเสียหน่อยก็ดี”“นั่นสิ ฆ่าคนที่ชื่อหวังหยวนนี่มันง่ายจะตาย ไม่ต้องคิดมากหรอก”ทั้งสามพูดคุยกันไปพลางเดินเข้ามาใกล้หมู่บ้านต้าหวัง แต่เมื่อมาถึงระยะหนึ่ง ทั้งสามก็ต้องหยุดชะงัก“โอ้? ไม่เลวเลย มีคนเฝ้ายามอยู่มากมายถึงเพียงนี้ คนหมู่บ้านต้าหวังนี้ดูจะมีฝีมืออยู่บ้างนะ”ชายร่างใหญ่ที่เป็นหัวหน้าพูดแต่ก็ยังคงมีสีหน้าดูถูก“ค่อนข้างน่าประทับใจ พวกนี้ล้วนแต่เป็นปรมาจารย์ทั้งนั้น ถ้าวันนี้ไม่ใช่พวกเราสามคนมา คนธรรมดาทั่วไปคงจะถูกจับได้ตั้งแต่ปรากฏตัวออกมาแล้ว”“ใช่แล้ว หวังหยวนผู้นี้ค่อนข้างไม่ธรรมดาเลย ถึงได้มีคนเฝ้าหมู่บ้านมากมายถึงเพียงนี้”ทั้งสามหัวเราะ ก่อนจะเคลื่อนไหวว่องไวรอดพ้นสายตาคน หลบหลี

เมื่อต้าหู่และเอ้อหู่ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าทันทีแต่ทันใดนั้นเอง หวังหยวนก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า “อีกอย่างคือให้บอกคนอื่น ๆ ในหมู่บ้านว่ามีโจรบุกเข้ามา อย่าให้เรื่องนี้แพร่กระจายออกไป จนสร้างความกังวลให้พวกเขา”เรื่องนี้น่าสะพรึงกลัวเกินกว่าที่คนธรรมดาจะรับรู้ได้ จึงไม่จำเป็นต้องบอกพวกเขา“รับทราบขอรับ ข้าจะอธิบายให้พวกเขาเข้าใจอย่างชัดเจน วางใจได้เลยขอรับพี่หยวน!”ต้าหู่สั่งการให้คนไปดำเนินการตามนั้นทันที“อีกอย่าง... ทหารเกราะดำที่เสียชีวิต จงจัดพิธีศพให้พวกเขาอย่างสมเกียรติ หากเกิดวิกฤตขึ้นอีกเมื่อใด จงยิงปืนโดยไม่ลังเล ไม่ต้องพยายามใช้กำลังต่อสู้”เมื่อนึกถึงทหารเกราะดำอาวุโสที่เสียชีวิต หวังหยวนก็รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างยิ่งหลังจากติดตามเขามาช้านาน ทหารเกราะดำอาวุโสก็ต้องมาเสียชีวิตไปสิบกว่าคน เขาจึงรู้สึกผิดต่อพวกเขาต้าหู่และเอ้อหู่ก็พยักหน้าเช่นกัน แววตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้าหวังหยวนเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ต้าหู่และเอ้อหู่พร้อมด้วยสตรีทั้งสามก็พากันไปที่ห้องขังลับ แล้วหวังหยวนก็ได้เห็นคนทั้งสามแววตาของหวังหยวนเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว!กล้าดีอย่างไรถึงไ

หากถูกทรมานอีกครั้งหนึ่ง พวกเขาก็ยังพอจะทนได้อยู่แต่ไม่รู้ว่าจนทนได้ไหวอีกสักกี่ครั้งยิ่งไปกว่านั้น คือยังมีเครื่องมืออีกมากมายที่ยังไม่ได้ใช้!แต่ละอย่างล้วนน่ากลัวทั้งสิ้น!พูดตามจริงแล้ว เป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเขาจะไม่กลัว!แต่กลัวแล้วจะทำอย่างไรได้?ก็ไม่มีทางหลบหนีไปไหนได้อยู่แล้ว ดังนั้นคนที่สองจึงคิดว่าเอาเถิด อย่าคิดอะไรเลย บอกความจริงไปตรง ๆ เลยดีกว่าเมื่อได้ยินดังนั้น หวังหยวนจึงยกยิ้ม“ในเมื่อเป็นเช่นนั้นก็เล่ามาได้เลย”บุคคลผู้นั้นรีบกล่าวขึ้นว่า “พวกเรา... พวกเราเพียงแค่ทำตามคำสั่งที่ได้รับมา คือให้มาสังหารคนที่ชื่อหวังหยวนที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราเป็นคนของเทียนไว่เทียนก็จริง แต่...”“เหตุใดจึงต้องสังหารท่าน เราไม่ทราบ อาจจะมีเหตุผลอื่นใดก็เป็นได้ แต่ไม่ใช่สิ่งที่พวกข้าล่วงรู้!”“พวกข้าเป็นเพียงศิษย์นอกสำนัก ไม่มีฝีมือมากนัก เก่งกาจกว่าคนธรรมดาไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่มีพรสวรรค์ใด ๆ เลย ดังนั้น...”“คุณชายหวัง ไม่ใช่ว่าข้าไม่ต้องการบอกท่าน แต่พวกเราไม่ทราบจริง ๆ ว่าเหตุใดจึงต้องทำเช่นนี้!”ท่าทางของคนผู้นี้ไม่ได้ดูเหมือนว่าจะพูดโกหกแต่คำถามก็เกิดขึ้นแล้ว!