Lahat ng Kabanata ng NANG MAGPAKASAL AKO SA BOMBERONG BILYONARYO : Kabanata 71 - Kabanata 80

ALAS-ONSE pasado na pero abala pa rin si Taj sa kanyang ginagawa. Inuwi niya kasi ang mga dokumentong kailangan niyang pag-aralan mula sa kanyang opisina sa Consunji Real Estate and Company. Napatigil si Taj sa pagbabasa ng hawak niyang papeles nang makarinig siya ng tatlong mahihinang katok mula sa nakasaradong pinto kasunod ng dahan-dahang pagbukas niyon. Nag-angat siya ng paningin at sandaling natigilan nang makita si Kara na nakasuot na ng pantulog nito. White nighties to be exact.“Hey, hon,” bungad ni Kara habang mabagal na naglalakad palapit kay Taj. “it’s getting late already. Bukas mo na kaya ituloy ang pagbabasa ng mga iyan.” malambing niyang turan sa lalaking kumunot naman ang noo.Bumuga ng hangin si Taj bago isinandal ang likod sa kanyang upuan. “That won't do. Mag-i-spray ng pesticide sina Mang Amboy bukas and I have to be there.” tugon niya na ang tinutukoy ay ang pinagkakatiwalaan niyang magsasaka na siyang namamahala sa buong manggahan.Ngumiti si Kara. Yumuko siya a

PAAKYAT pa lang sa stage si Tori ay sinalubong na siya ng walang tigil na hiyawan ng hindi magkamayaw niyang mga fan. Inaasahan kasi ng mga ito na ang huling kakantahin ng popstar ay ang kantang Move na isa sa naghatid kay Tori sa kasikatan. Isa kasi iyon sa penerform ng Infinite Star sa kick-off concert nito sa Polaris Stadium. It was after all, everyone's favorite. “Something is off.” kaagad na puna ng isang fan nang mapansin nito ang kakaibang ikinikilos ni Tori. Kinalabit pa nito ang katabi para makuha ang atensiyon. “And she’s not gonna sing Movve.” ani naman ng isa ang mga mata ay nakatuon sa gitarang hawak ng Infinite Star. Iba kasi ang Tori na nakatayo sa harapan nila ngayon kaysa Tori na nag-perform kanina. Parang bigla itong naging ibang tao. Siguro ay dahil nakikita nila ang tila hindi magandang anyo ng popstar. “Bakit feeling ko’y biglang naging gloomy ang paligid?” puna ng isa pa na niyakap pa ang sarili.Kung kaninang paakyat pa lamang si Tori sa stage ay masigla at

TIIM ANG ANYO at naka-igting ang mga bagang na sinulyapan ni Taj si Tori na tahimik lang na nakaupo sa passenger seat. Kasalukuyan silang nasa St. Joseph Memorial Plaza dahil ngayon ang araw ng libing ni Wanji.Humigpit din ang pagkakahawak ni Taj sa manubela ng kotse niya lalo na nang mapanisin niya ang dahan-dahang paggulong ng ilang butil ng luha mula sa magkabilang sulok ng mga mata ni Tori. Alam niyang kahit nito sabihin sa kanya, dama niya ang bigat ng damdamin na pilit nitong kinikimkim. Kitang-kita niya sa kislap ng mga mata nito kanina ang paghihirap ng loob at ang sakit na iniinda dahil sa pagkawala ni Wanji.Masakit para sa kanya dahil alam niyang hindi na niya pag-aari ang dating asawa. Umasa siyang mahal pa siya nito pero sa nakikita niya ngayon ay bigla siyang natauhan.Oo, tapos na nga pala ang lahat para sa kanilang dalawa. Tinapos na nga pala niya. Gayun pa man ay hindi pa rin niya maiwasang hindi masaktan para kay Tori. Masakit na malamang may iba na itong mahal pero

SABADO NG HAPON at tahimik na tahimik ang buong paligid ni Tori. Wala si Hajie dahil isinama ng ina at mga kapatid ni Taj ang anak niya sa Hongkong. Alas nuebe pasado na pero nanatili pa rin siyang nakapamaluktot sa kanyang kama. Hindi siya inaantok kahit ilang araw na siyang walang maayos na tulog. Sadyang wala lang siya sa mood na kumilos. Hindi rin niya sinasagot kahit ang mga tawag ni Ember.Nilaro ni Tori ng kanyang mga daliri ang kobre-kama habang blangkong nakatitig sa kulay kremang pader ng kanyang silid. Samo’t-sari ang tumatakbo sa kanyang isipan. Iniisip niya na kung hindi siya pumunta sa Guimaras para magbakasyon ay hindi sana niya nakilala si Taj.Kung hindi sana niya hinayaan ang kanyang sarili na mahulog sa dati niyang asawa ay hindi sana siya nasaktan nang todo na halos sumira sa buhay niya. Kung hindi sana siya nagpakasal kay Taj ay baka hindi naging mahirap ang lahat para sa kanya. Kung hindi lang sana nakialam ang Mommy niya at si Sid ay hindi sana sila nagkahiwal

HINDI NA ALAM ni Tori kung gaano karaming bote ang nabasag niya. Basta ang tanging alam lang niya ay gusto niyang ilabas ang lahat ng sakit at kirot na naipon sa puso niya sa loob ng ilang taon. Punong-puno rin ng mga luha ang kanyang magkabilang mata habang walang tigil sa pagtulo ang kanyang sipon kaya hindi na niya alam kung ano ang una niyang pupunasan hanggang sa hinayaan na lamang niya. Wala na siyang pakialam. Panay na lamang ang singhot niya para mapigilan ang kanyang sipon na mas tumulo pa palabas ng kanyang ilong.“Ang sabi mo…” humihikbi na turan ni Tori. Halos hindi na siya makapagsalita nang maayos dahil sa walang tiigil na pag-iyak. “I-Ikaw na lang ang meron ako pero bakit kailangang pati ikaw, eh, mawala din sa akin?” patuloy niya na tila saka pa lamang nakaramdam ng labis na pagod. Pagod ba ng katawan dahil sa ginawa niyang halos walang tigil na paghagis ng mga bote o pagod dahil sa samo’t-saring emosyon na halos hindi na niya mapangalanan kung ano? Hindi na alam ni T