All Chapters of Carrying The Billionaire's Child: Chapter 81 - Chapter 90

Napatayo ako sa aking kinauupuan. Hindi ako mapakali. Pumapatak lamang ang mga luha ko. Hindi maalis ang kirot sa aking dibdib.Pinagtitinginan lamang ako ng mga tao dahil sa hitsura ko. Para na akong baliw sa paningin nila dahil sa suot ko. Natuyo na ang aking damit kakatayo ko rito.Wala na akong pakialam kung ano ang iniisip nila tungkol sa akin. Ang iniisip ko ngayon ay ang kalagayan ni Lucas. Ang laligtasan ng asawa ko."What happened? Napanuod ko ang balita? Where is my son?"Halos hindi ako makapaniwala nang dumating ang mom ni Lucas. Kita ko ang labis napag-aalala sa kaniyang mga mata.Agad ko siyang niyakap at napahikbi ako sa kaniyang balikat. Napahagulhol ako sa pag-iyak. Lubos akong nag-aalala sa kalagayan ni Lucas."I'm sorry mom? Nakabangga si Lucas! Hindi niya sinasadya! Mabuti na lang agad ko siyang napuntahan!"Dama ko ang pag-agos ng aking mga luha. Nangingilid lamang ito sa aking mga mata. Sumisikip ang aking dibdib sa pag-iyak.Ramdam kong napahikbi ang mom ni Luca

"Buo na ba talaga ang loob mo na pupuntahan natin si Lucas?" pag-aalinlangang tanong ni Ann sa akin.May kaba at takot man sa puso ko. Pero kailangan kong puntahan si Lucas. Kailangan kong alamin kung maayos ang kalagayan niya.Pag-aalala ang nasa puso ko para kay Lucas. Hindi ako mapapakali kung hindi ko malalaman ang kalagayan niya. Pagmamahal pa rin ang nararamdaman ko para sa kaniya. Kung hindi niya ako matatanggap. Basta gusto ko siyang dalawin at alamin ang kalagayan niya. Sapat na iyon para maipadama ko sa kaniya ang pagmamahal ko. Na nandito pa rin ako.Basta para sa akin hindi ako nagkulang. Mabuti na yong maging sapat ka sa isang tao kaysa magkulang. Alam ko naman na nagbago na si Lucas. Nagbago na ang taong minahal ko."Wala na akong magagawa Ann. Hindi ako mapalagay kung hindi ko malalaman ang sitwasyon ni Lucas. Kaya pupuntahan natin siya."Pagkatapos kong iparke ang sasakyan sa parking lot. Bumaba na kami ni Ann. Kailangan namin silipin ang kalagayan ni Lucas. Para magi

"Mommy!" nakangiting sa lubong sa akin ni Andrie pagkapasok ko ng mansion. Ang sigla niya para sa lubungin ako nang ganoon.Bitbit lamang niya ang kaniyang airplane toy. Ginulo ko ang buhok niya at pilit na ngumiti sa anak ko. Ang cute na bata ni Andrie habang lumalaki. Nagiging kamukha niya si Lucas. Ang kaniyang ama.Parang tinapunan ng karayom ang puso ko ng mga segundong ito. Bigla ko na lang naalala ang kalagayan ni Lucas. Naghihirap siya ngayon dahil sa akin.Hindi ko matanggap na ako ang dahilan ng lahat. Siguro kung pinatawad ko siya nang mga panahon na nagmamakaawa siya. Siguro hindi sana mangyayari iyon sa kaniya.Itinago ko ang lungkot sa likod ng aking mukha. Pinagmamasdan ko lang si Andrie. Ayaw kong maging marupok sa harapan ng anak ko.Mariin kung pinisil ang pisngi ni Andrie. Nakangiti pa rin ako sa kaniya. Nakakaaliw ang mukha niya pagmasdan. Napakabait niyang bata.Mariin kong hinalikan si Andrie sa noo. Pakiramdam ko nawalay siya sa akin nang matagal. Minsan na siya

"Hindi kita mapapatawad sa ginawa mo. I really hate you. Ikaw ang sumira sa lahat. Ikaw ang sumira sa anak ko." buong pagsumbat ng mom ni Lucas kay Iris.Biglang dumating ang kaibigan ni Iris. Annie ang pangalan niya kung hindi ako nagkakamali. Siya ang palaging kasama ni Iris kapag pumupunta ng kompanya.Napailing ang mom ni Lucas ng ilang beses. Halos manginig ito sa sobrang galit. Halos burahin niya si Iris sa kaniyang mga titig."Please! Ilayo niyo sa akin ang babaeng ito. Baka hindi na ako makapagpigil ay mapatay ko siya. Palabasin niyo siya rito. Lubos ko siyang kinamumuhian." utos ng mom ni Lucas. Galit na galit lamang ito.Agad na kumilos ang dalawang guard para damputin si Iris."Huwag na huwag niyo akong mahahawakan. Hindi niyo alam kung ano ang kaya kong gawin. Huwag ako." buong tapang na sinigawan ni Iris ang mga ito. Bigla naman napahinto ang dalawang guard.Nanlaki ang mga mata ko dahil sa buong tapang na ipinakita ni Iris. May lakas siyang loob para harapin ang lahat. H

"Patawarin niyo ako! Hindi ko sinasadya ang lahat! I'm sorry! Nagmamakaawa ako!" napahagulhol ako sa pag-iyak.Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Para akong mabaliw. Nakayakap lamang ako sa mga paa ng mom ni Lucas. Umiyak at nagmamakaawa. Maraming gumugulo sa isipan ko. Paano kung ito na ang huling mga sanali na makita ko si Lucas? Paano kung malawa siya? Paano kung hindi ko na siya makita?"No!" I whispered. Pumapatak lamang ang mga luha ko. Parang pinipiga ang puso ko. Ang sakit sakit sobra. Hindi ko matanggap ang mga sandaling ito.Humigpit ang pagkakayakap ko sa paa ng mom ni Lucas. Napahagulhol ako nang malakas. Para akong isang basahan sa mga mata nila. Isang pulubing nagmamakaawa.Ilang segundo akong umiiyak pero wala akong marinig. Tahimik ang buong paligid. Ramdam kong pinagmamasdan lang nila ako.Dahan-dahan kong iniangat ang aking paningin. Doon ko lang nalaman na ang lamig ng mom ni Lucas. Para siyang nakatayong yelo sa harapan ko. Wala siyang emosyon.Nakita kong may