ลูน่าเงยหน้าขึ้นมองโจชัว เธอกล่าวเย้ย “งั้นเหรอคะ? พวกเขากินยาแล้วเข้านอนไปแล้ว คุณกลับไปตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร คุณจะกลับไปปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมาเพื่อตำหนิที่พวกเขาบอกฉันเรื่องนี้เหรอ? ก็จริง คุณพูดมาตลอดว่าไม่ให้นีลกับเนลลี่ติดต่อฉัน คุณไม่อยากให้ฉันติดต่อพวกเขา! แต่คุณก็บอกเองว่าจะดูแลพวกเขาเป็นอย่างดี แล้วนี้เหรอคือวิธีที่คุณดูแลพวกเขา?”ทุกคำเหมือนดาบคมกริบที่แทงเข้าไปในร่างของโจชัวเขาขมวดคิ้วแล้วพยายามอธิบายตัวเอง “ฉันไม่รู้เรื่องนี้ ตอนที่ฉันกลับไปถึงบ้าน พวกเขาบอกว่าไม่อยากกินข้าวเย็น ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา” เขาพูดอย่างอับจนหนทางและโกรธเคือง “เธอจะมาโทษฉันทุกอย่างและโกรธฉันไม่ได้!”จากนั้นเขาก็ก้มหน้าและมองลูน่าที่พยายามจะสงบสิตอารมณ์ลง “อย่างแรก ฉันไม่รู้ว่าเรื่องนี้จริงหรือไม่ เด็ก ๆ อาจจะแค่เล่นใหญ่ อลิซเป็นแม่ของพวกเขา เธอคงไม่ทำกับพวกเขาแบบนั้น แต่ถึงเธอจะทำ ก็ต้องเป็นเพราะสภาวะทางจิตใจของเธอและการศึกษาที่แตกต่างออกไป ไม่มีใครทรมานลูกของตัวเองโดยไม่มีเหตุผลหรอก” ลูน่าเงยหน้าขึ้นมองโจชัวอย่างรังเกียจ “ไม่มีใครงั้นเหรอ? คุณยังไงล่ะ!”ท่าทางที่ท้าทายของเธอทำให้
อ่านเพิ่มเติม