โจชัวลูบระหว่างคิ้วขณะที่อาการปวดหัวจนรู้สึกเหมือนจะระเบิดได้ทรมานเขาเมื่อคืนเขาไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์ แต่กลับรู้สึกวิงเวียนเหมือนกับคนเมาค้างอลิซตื่นตระหนกเมื่อโจชัวไม่พูดอะไรกับเธอสักคำ “โจชัว คุณยังโกรธฉันอยู่เหรอคะ? ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำมันผิด ความหึงหวงทำให้ฉันตาบอด ฉันเห็นลูน่าทำงานกับคุณที่ลินช์กรุ๊ป ฉันก็เลยไม่พอใจและหึงมาก ฉันทบทวนตัวเองแล้วหลังจากที่แยกจากคุณเมื่อคืน ฉันผิดเอง ฉันไม่ควรจ้างบริษัทพีอาร์มาทำการโปรโมตเพื่อเพิ่มการเข้าถึงของข่าวแค่เพราะมีคนสร้างข่าวขึ้นมา ฉันบอกให้พวกเขาหยุดตั้งแต่สองทุ่ม คุณต้องเห็นแล้วแน่ ๆ แต่พอสี่ทุ่มก็มีคนโพสต์คลิปกล้องวงจรปิดนั่นโดยไม่ระบุชื่อ แล้วตอนนี้คลิปนั่นก็กระจายไปทั่วและมีแต่คนตำหนิฉันมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉันควรทำยังไงดีคะ?”โจชัวขมวดคิ้ว “ผมจะไปตรวจสอบดู”“ค่ะ” อลิซสูดลมหายใจสั้น ๆ คล้ายคนจะหมดลม “เป็นยังไงก็บอกฉันด้วยนะคะ ถ้าหากเป็นลูน่า ฉันก็เต็มใจจะไปขอโทษเธอด้วยตัวเอง”“อืม” โจชัวเงียบไปพักหนึ่ง ในตอนที่อลิซกำลังจะวางสาย เขาก็เรียกเธอไว้ “แล้วนีลกับเนลลี่ล่ะ?”อลิซประหลาดใจกับเรื่องนี้เล็กน้อย“พะ พวกเขาคง...คงอยู่ที่โรงเรียนอ
แล้วโจชัวจะหาข้ออ้างใหม่อะไรได้อีก?เขาไม่ได้เมาเขารู้ตัวดีอยู่ตลอดเวลาว่าเธอคือลูน่า ไม่ใช่ลูน่า กิบสันถึงอย่างนั้น...ติ่ง ต๊อง! อยู่ ๆ ก็มีเสียงกริ่งประตูห้องดังขึ้นหลังจากเสียงกริ่งประตูก็เป็นน้ำเสียงแฝงความห่วงใยของธีโอ “เป็นยังไงบ้างครับ? คุณดีขึ้นหรือยัง?ผมซื้ออาหารเช้ามานิดหน่อย มากินด้วยกันสิครับ”ธีโอยังจำได้ว่าลูน่ารู้สึกเศร้าซึมไปอย่างไรจากสายของเนลลี่“ลูน่า”โจชัวขมวดคิ้ว เขากำลังจะเดินไปเปิดประตู แต่ลูน่าจับเขาไว้“อย่ามาทำให้ฉันต้องขายหน้านะ คุณอาจจะไม่อาย แต่ฉันอาย!”เธอกัดปปากและผลักโจชัวเข้าห้องนอนไป“ถ้ากล้าออกมา ฉันจะปล่อยคลิปอลิซที่หอศิลป์ทันที!”จากนั้นลูน่าก็ปิดประตูห้องนอน เธอยังวางรองเท้าของโจชัวไว้หลังกระเป๋าเดินทางของเธอด้วยเมื่อทำทั้งหมดนั้นเสร็จ ลูน่าก็สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเปิดประตู“ตื่นแล้วเหรอครับ?” ธีโอหัวเราะเบา ๆ พร้อมก้าวเข้ามาในบ้านของเธอลูน่าหยุดเขาไว้ไม่ทัน เธอจึงทำได้แค่ตามเขาไปด้วยสีหน้าเจื่อน ๆ“คุณตื่นไวนะคะ”“ผมตื่นเช้าทุกวันอยู่แล้ว ดังนั้นต่อไปผมก็สามารถนำอาหารเช้ามาให้คุณได้”ธีโอหัวเราะคิกคักเบา ๆ เขาสังเกตเห็นผ้าห
“วางลงนะ!”ในตอนที่โจชัวกำลังมองภาพในอัลบั้มอย่างเหม่อลอย จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากด้านหลังจากนั้นลูน่าก็เข้ามาฉกอัลบั้มภาพในอ้อมแขนของโจชัวไปในทันที “ใครอนุญาตให้คุณแตะต้องของของฉัน!”อัลบั้มภาพนี้เป็นของขวัญวันเกิดจากไนเจล เขาใช้เวลาหลายวันไปกับการอยู่ในโรงพยาบาลตั้งแต่ที่พวกเขาพบว่าเขาเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวแม้ว่าไนเจลจะยังเด็ก แต่เขาก็รับรู้ได้ถึงเรื่องของชีวิตและความเป็นความตาย เขากลัวว่าวันใดวันหนึ่งเขาอาจจากไปโดยไม่มีวันกลับแล้วลูน่าจะคิดถึงเขา ดังนั้นเขาจึงแอบทำอัลบั้มภาพพวกนี้ไว้ให้เธอ“ในรูปอัลบั้มนี้ไม่มีรูปผมคู่กับนีล ถ้าวันไหนผมตายไป ให้คิดว่าผมกับนีลเป็นคนคนเดียวกันนะครับ”คำพูดของไนเจลในตอนนั้นยังคงดังก้องในหูของเธอเมื่อเห็นความตระหนกของเธอ โจชัวก็ขมวดคิ้ว “นีลป่วยหนักเหรอ?”“เปล่า” ลูน่าหันหลังและเก็บอัลบั้มภาพไว้อย่างดี “ก็แค่ไข้หวัดน่ะ” “เขาอยู่ในโรงพยาบาลหลายเดือนแค่เพราะไข้หวัดเหรอ?” น้ำเสียงของโจชัวเย็นชาขึ้นกว่าเดิม “ฉันเห็นวันที่บนเตียงนะ อย่างน้อยก็สามถึงสี่เดือน”โจชัวมองเธออย่างเย็นชา “ทำไมเขาถึงต้องอยู่ในโรงพยาบาลนานขนาดนั้น
คนเดียวที่ลูน่าเอาวิดีโอให้ดูคือไนเจลไนเจลเป็นเด็กมีวุฒิภาวะ และเขาไม่มีทางโพสต์วิดีโอง่าย ๆ แบบนี้ นอกจากเขาแล้ว ก็ไม่มีใครอีกที่เธอจะนึกออก“ฉันจะให้เวลาเธอไปคิดหนึ่งวัน จะดีที่สุดถ้าเธอส่งรายชื่อคนที่มีคลิปนี้มา ฉันอยากจะไปสอบถามทีละคน”ลูน่ารู้สึกแปลกประหลาด “ถ้าคุณว่าข่าวนี้มันไม่ดี แล้วทำไมคุณไม่บล็อกมันล่ะคะ?”โจชัวมองเธออย่างเย็นชา “คลิปนี้จะส่งผลกระทบกับอลิซ ฉันต้องเช็กแหล่งที่มาและป้องกันไม่ให้คนนั้นโพสต์ซ้ำอีก แบบนั้นอลิซจะได้ไม่ต้องทุกข์ใจ”ลูน่ารู้สึกขบขันเมื่อเขาแสร้งทำเป็นห่วงอลิซเขานอนกับเธอเมื่อคืนก่อนหน้านี้ แต่เขาก็ยังเป็นห่วงอลิซตอนที่นอนอยู่บนเตียงของเธอในตอนนี้ ทั้งยังคิดจัดการปัญหาแทนอลิซอีกด้วย เป็นคนที่เก่งจริง ๆในทันใดนั้นเสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้นอีกครั้งเสียงสดใสและอ่อนโยนของธีโอดังเข้ามา “ลูน่า คุณพร้อมหรือยัง เราควรไปได้แล้วนะ”“กำลังไปค่ะ” ลูน่าตอบกลับง่าย ๆ ก่อนจะมองโจชัวอีกครั้ง จากนั้นเธอก็ยอมแพ้และหยิบกุญแจสำรองโยนให้เขา “รออีกห้านาทีแล้วค่อยไป ตอนออกไปก็กรุณาล็อคประตูด้วยล่ะคะ”หลังจากสั่งโจชัวแล้ว เธอก็สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วหยิบเสื้อโ
“ลูน่า”หลังจากบอกลาธีโอแล้ว ลูน่าก็กำลังจะเข้าไปในตึกลินช์กรุ๊ปทาวเวอร์ จนกระทั่งมีใครบางคนเรียกเธอไว้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นคนที่มีหน้าตาเหมือนเธอก่อนหน้านี้ คุณนายลินช์ล็อบบี้สำนักงานเต็มไปด้วยผู้คนเนื่องจากข่าวก่อนหน้านี้ รวมถึงวิดีโอเหตุการณ์วันนั้น ทุกคนในสำนักงานจึงดูเหมือนจะรู้เรื่องราวระหว่างลูน่าและอลิซแล้วทุกคนซุ่มดูอยู่ บางคนแอบมอง ในขณะที่บางคนถึงกับเอามือถือขึ้นมาถ่ายไว้ในทันทีลูน่าไม่ชอบความรู้สึกเวลาที่อยู่ใต้แสงสปอตไลต์เท่าไหร่เธอขมวดคิ้วและมองอลิซอย่างเย็นชา “อยากพูดอะไรก็พูดมา”ตุบ!อลิซคุกเข่าลงตรงหน้าลูน่าในทันทีโดยไม่มีคำเตือน เสียงร้องของเธอดังก้องไปทั่วที่สำคัญ อลิซเป็นภรรยาของโจชัว!ภรรยาของเจ้านายกำลังคุกเข่าลงตรงหน้าลูน่า ซึ่งเป็นแค่พนักงานในบริษัท!ลูน่าเดินถอยหลังและลูบหว่างคิ้วของเธอ สิ่งที่เธอพูดในรถก่อนหน้านี้ถูกต้อง อลิซเป็นคนประหลาด อลิซโพสต์วิดีโอด้วยตัวเองและจงใจทำให้คนในอินเทอร์เน็ตหัวเราะเยาะเธอแต่ตอนนี้ เธอมาหาลูน่าที่ล็อบบี้ของสำนักงานแล้วยังคุกเข่าลงตรงหน้างั้นเหรอ?ลูน่าอยากจะก้าวถอยหลังไปหลาย ๆ ก้าว แต่ที่นี่มีคนมากเกินไป เ
ลูน่าก้มหน้าและมองอลิซที่อยู่บนพื้น“คุณนายลินช์นี่แสดงเก่งจังเลยนะคะ”อลิซเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายทั้งน้ำตา “คุณยังไม่เต็มใจจะยกโทษให้ฉันอีกเหรอคะ?”“เธอแค่ผลักคุณเอง! มันก็แค่รูปวาดนะ!”“สามีเธอจ่ายเงินค่ารูปให้แล้ว ไม่ใช่เงินคุณด้วย ทำไมถึงยกโทษให้เธอไม่ได้ล่ะ?”“อีกอย่างผู้หญิงดี ๆ ที่ไหนจะไปทำงานกับสามีคนอื่นจนดึกจนดื่น คุณกำลังหลอกใครอยู่?”“เมียหลวงก็แค่สั่งสอนเมียน้อย ตอนนี้ภรรยาตัวจริงกำลังขอให้เธอยกโทษให้ แต่เมียน้อยปฏิเสธงั้นสิ โลกนี้เป็นอะไรกันไปหมดแล้ว”“ก่อนที่คุณนายลินช์จะกลับมา พวกเขาไม่ได้ประกาศความสัมพันธ์กันหรอกเหรอ? ฉันว่าพวกเขาก็คงถูกใจกันมาตั้งแต่แรกแล้ว”อลิซหันไปมองคนที่ปากพล่อยเรื่องโจชัวทั้งน้ำตา “อย่าพูดอะไรไร้สาระได้ไหมคะ สามีของฉันดีกับฉันมาก ฉันรู้ดีว่าเขารักฉันมากแค่ไหน เขาแค่เคลิบเคลิ้มไปช่วงหนึ่งก็เท่านั้น”ลูน่ายืนนิ่งอยู่ที่เดิม เธอมองภาพตรงหน้าแล้วหัวเราะออกมาอลิซไม่ได้มาแต่เช้าเพื่อขอโทษ เธอมาเพื่อสร้างปัญหาเพิ่มต่างหาก“คุณนายลินช์คะ ถ้าคุณชอบการแสดงมากนักก็เชิญอยู่แสดงต่อไปเถอะนะคะ”ลูน่ากำลังจะเดินผ่านผู้คนเพื่อจากไป แต่ทุกคนกลับขวางทาง
โรงพยาบาลเซนทรัลเนลลี่นั่งอยู่บนม้านั่งและแกว่งขาไปมาพลางเลียอมยิ้มไปด้วยเธอมองผ่านหน้าต่างกระจกด้วยดวงตากลมโตสีดำ โจชัวพยายามจับเด็กน้อยให้อยู่นิ่งเพื่อให้หมอเก็บตัวอย่างเลือด“คุณอาลูคัสคะ วันนี้คุณพ่อเขาอารมณ์ไม่ดีเหรอ?”สุดสัปดาห์แบบนี้ ในที่สุดเนลลี่และนีลก็ไม่ต้องไปโรงเรียนอนุบาล พวกเขาวางแผนว่าจะนอนหลับอุตุ แต่โจชัวกลับรีบเข้ามาในห้องของพวกเขาแต่เช้าแล้วลากพวกเขามาโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายโดยเฉพาะนีลเขาต้องทำการตรวจหลายอย่างที่มากกว่าเธอลูคัสเองก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องนี้กับเนลลี่อย่างไรดี เขาทำได้เพียงเช็ดเหงื่อตัวเอง “เอ่อ...ท่านประธานลินช์คงคิดว่าถึงเวลาต้องตรวจร่างกายของพวกคุณหนูให้ละเอียดแล้วมั้งครับ...”อันที่จริง ลูคัสเองก็ไม่รู้ว่าโจชัวทำแบบนี้ไปทำไมในตอนที่เขาไปยังลินช์กรุ๊ปในตอนเช้า เขาก็เห็นอลิซรวมตัวกับคนอื่น ๆ หน้าประตูทางเข้าและคุยกันอยู่ลูคัสคิดว่าอลิซคงมาเช็กข้อมูลกับเขาเพราะว่าคืนก่อนหน้านี้ โจชัวไม่ได้อยู่บ้านและไม่ได้ทำงานจนดึกด้วย ดังนั้น ลูคัสจึงโทรหาโจชัวอย่างเป็นกังวล และบอกเขาว่าอลิซมาหาเขาที่ห้องทำงาน ลูคัสถามโจชัวว่าอยากให้เขาไปรับมาทำ
นีลลบรูปนั้นในทันทีแม้ว่าเขาจะหน้าเหมือนไนเจล แต่ก็ยังมีความแตกต่างเล็ก ๆ ปรากฏอยู่เมื่อมองดูอย่างละเอียดถี่ถ้วนโจชัวเป็นคนฉลาดหลักแหลม นีลจึงกลัวว่าเขาจะสังเกตเห็นมันหลังจากลบรูปแล้วเขาก็คืนโทรศัพท์ให้โจชัว “ยังต้องตรวจอะไรอีก? ผมตรวจก็ได้ แต่คุณอย่ามากวนผมอีกตลอดทั้งวัน”โจชัวขมวดคิ้ว “ทำไมอยู่ดี ๆ ถึงให้ความร่วมมือขึ้นมา?”นีลพยายามต่อต้านหนักมากตั้งแต่ตอนที่เขาพาพวกเขามาที่โรงพยาบาล ถ้าไม่อย่างนั้น โจชัวคงไม่ต้องจับตาดูพวกเขามากขนาดนี้แต่ใครจะไปคิดว่านีลจะกลายเป็นเด็กที่เชื่อฟัง หลังจากที่ได้เห็นรูปนั้นนีลกลอกตา “ผมคิดว่าคุณกลัวว่าพวกเราจะไม่ได้ป่วย ก็เลยหวังว่าเราจะตายไวขึ้น หลังจากเห็นรูปนี้ ผมก็รู้แล้วคุณเป็นห่วงผม งั้นผมจะให้ความร่วมมืออย่างไม่เต็มใจก็ได้”จากนั้นนีลก็ไม่สนใจโจชัวแล้วพับแขนเสื้อขึ้นให้พยาบาลเจาะเลือดเมื่อเห็นว่าในที่สุดเขาก็ให้ความร่วมมือ โจชัวก็ถอนหายใจยาวแล้วเดินออกไปข้างนอกที่ทางเดิน เนลลี่กินอมยิ้มอันที่สามแล้ว เมื่อเห็นโจชัว เนลลี่ก็เม้มปากและเงียบอยู่เช่นเดิมโจชัวสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วนั่งลงข้าง ๆ เนลลี่“พ่อได้ยินว่าเมื่อคืนลูกปวดท้องเ
“งั้นคุณพ่อก็ควรรู้นะครับว่าลูน่าเลี้ยงพวกเขามาหกปี ผมแนะนำว่าคุณพ่อควรดีกับลูน่าให้มากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นเด็ก ๆ อาจจะไม่ยอมรับคุณเป็นคุณปู่ของพวกเขาอีกต่อไปได้”ใบหน้าของเอเดรียนเปลี่ยนเป็นสีม่วงจากมุมนี้ ลูน่าเหลือบมองสีหน้าของเขาด้วยรูปลักษณ์ที่สง่างามแต่ไร้อารมณ์ พร้อมกับยกยิ้มไม่ใส่ใจบนริมฝีปากของเธอ “คุณท่านลินช์ คุณบอกว่าฉันฆ่าเฮลีย์ คุณมีหลักฐานไหม? การตัดสินใจว่ามีคนฆ่าคนอื่นหรือไม่ คุณไม่จำเป็นต้องพูดตามหลักฐานที่มีอยู่หรอกเหรอคะ?” เธอวางข้อเท้าบนเข่า น้ำเสียงของเธอเย็นชาและห่างไกล “เฮลีย์ฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดลงมาจากตึก ฉันไปชี้มีดใส่เธอแล้วบังคับให้เธอกระโดดหรือว่าฉันผลักเธอเหรอ? ถ้าฉันจำไม่ผิด ตอนที่เฮลีย์ฆ่าตัวตาย ฉันไปเยี่ยมสามีเก่าของเพื่อนที่โรงพยาบาลกับเพื่อนนะ มีกล้องวงจรปิดที่โถงทางเดินและลิฟต์ในโรงพยาบาลอยู่ ฉันมีหลักฐานชัดเจนสมบูรณ์”เอเดรียนเปล่งเสียงในจมูก “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ก่อนที่เฮลีย์จะกระโดดก็เป็นเพราะเธอ เฮลีย์ถูกบังคับให้ออกจากเมืองซีและย้ายไปอยู่ต่างประเทศ! เฮลีย์เติบโตมากับความมั่งคั่งและความฟุ่มเฟือยด้วยความกรุณาของพระเจ้า และเพราะผู้หญิงเช่นเธอ
“เพียะ!”ก่อนที่ทุกคนจะทันได้โต้ตอบ เสียงตบก็ดังก้องไปทั่วห้องนั่งเล่นศีรษะของลูน่าหันไปด้านข้างจากแรงกระแทก รสหวานราวกับเหล็กของเลือดเต็มปาก และเลือดก็หยดลงมาตามมุมปากของเธอ“คุณแม่!”“คุณแม่…!”เด็กสองคนที่นั่งอยู่ทั้งสองด้านของหญิงชรา กระโดดขึ้นจากโซฟาตามสัญชาตญาณแล้วพุ่งไปหาลูน่าทันทีหนึ่งในนั้นจับมือเธออย่างระมัดระวัง เขาก้าวไปข้างหน้าพยายามปกป้องเธอ ในขณะที่อีกคนหยิบกระดาษทิชชูจากโต๊ะข้าง ๆ อย่างใจเย็น แล้วยื่นให้ลูน่าการเห็นเด็กสองคนปกป้องเธอทำให้โจชัวขมวดคิ้ว ข้าง ๆ เขา อลิซส่งเสียงเย้ยหยันอยู่ในอก แต่ภายนอกนั้นเธอกำลังทำสีหน้ากังวล “นีล รีบพาน้องสาวของหนูมานี่เร็วเข้า” จากนั้นเธอก็ชำเลืองมองสุภาพบุรุษตัวน้อยที่กำลังยื่นทิชชู่ให้ลูน่า“นี่เป็นเรื่องระหว่างคุณปู่ของหนูกับน้าลูน่านะ มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ อย่ายื่นจมูกเข้าไปในที่ที่ไม่เกี่ยวกับเราสิ”นีลจ้องมองเธออย่างเย็นชา จากนั้นก็หันกลับมาดูแลแม่ของพวกเขาพร้อมกับเนลลี่ในทันทีจากนั้น อลิซก็แสดงท่าทีสงบนิ่งอย่างคนมีอารมณ์มั่นคงและพูดว่า “เอเดรียน คุณกำลังทำอะไรอยู่คะ คุณกำลังทำให้เด็ก ๆ กลัวนะ”เอเดรียนส่งเสียงเย
ในขณะเดียวกัน เขาก็คิดถึงพวกเขามาก ผ่านไปนานแล้วเหมือนกันหลังจากที่พวกเขาได้เจอกันครั้งสุดท้าย จึงเป็นเหตุผลที่ทำไมเขาถึงเสนอให้พาทุกคนมารวมตัวกันที่บลูเบย์วิลล่าแต่ดูเหมือนว่า...เขาทำให้ทั้งเด็ก ๆ และลูน่าโกรธเขาได้สำเร็จเท่านั้นหรอกเหรอ?รถขับต่อไปไม่นานรถก็มาจอดหน้าบลูเบย์วิลล่า เมื่อลูน่าก้าวลงจากรถที่ยูริและแซคขนสัมภาระมา อลิซก็ก้าวลงมาเช่นกันขณะยืนอยู่นอกรถของโจชัว รอยยิ้มปลอม ๆ ก็ปรากฏบนใบหน้าของเธอ “ เนลลี่มานี่เร็ว แม่จะอุ้มหนูเข้าบ้าน!”เนลลี่กลอกตา เดินผ่านเธอ และมุ่งหน้าไปที่ประตูด้วยขาที่สั้นและแข็งแรงของเธอในทางกลับกัน นีลกลับรีบวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเธอพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า “ถ้าเนลลี่ไม่ต้องการให้คุณอุ้ม ก็อุ้มผมแทนสิครับ! ผมก็ไม่ได้หนักมากเหมือนกัน แค่หนักกว่าเนลลี่นิดหน่อยเอง”อลิซอุ้มเขาไว้ในอ้อมแขนของเธอ สีหน้าของเธอดูน่าเกลียด และก้าวไปข้างหน้าด้วยความพยายามสุด ๆ นีลเอาแขนของเขาคล้องคอเธอตามสะดวก “คุณอลิซ เร็วสิครับ ผมเป็นเด็กน้อยสุดที่รักของคุณไงครับ มันคงจะแย่ถ้าเราล้มกันทั้งคู่แล้วได้รับบาดเจ็บนะ!”สีหน้าของอลิซดูน่าเกลียดและยิ่งน่าเกลียดมากขึ้น
โจชัวเลิกคิ้วเขาไม่คาดคิดเลยว่านี่จะเป็นคำถามแรกที่ลูกชายของเขาถามหลังจากที่แยกจากกันหลายวันเขามองลูกชายของเขาจากหางตา “นายดูไม่เต็มใจที่จะเห็นแม่นายกับฉันคืนดีกันนะ”นีลหยุดนิ่งไป เขาหันไปมองโจชัวอย่างเคร่งขรึมแล้วยกสองนิ้ว“อย่างแรกนะครับ ผมไม่เคยยอมรับคุณอลิซ กิบสันเลย สำหรับผมแล้ว เธอไม่เคยเป็นแม่ของผมเลย แม่ของผมคือลูน่า อย่างที่สอง ความชอบหรือไม่ชอบของผม มันสำคัญสำหรับคุณหรือเปล่าครับ คุณลินช์ ถ้าคุณพิจารณาถึงความคิดและความรู้สึกของเราจริง ๆ คุณก็คงไม่บังคับน้องสาวของผมและผมให้ทำในสิ่งที่เราไม่อยากทำ เช่น การพาเรากลับไปที่บลูเบย์วิลล่าตอนนี้ สุดท้ายนะครับ ผมไม่สนใจคุณและอลิซเลย ผมแค่อยากจะรู้ว่าทำไมท่าทีของคุณที่มีต่อเธอถึงเปลี่ยนไปแบบ 180 องศา หลังจากกลับมาจากเมืองซีก็เท่านั้น”ก่อนที่พวกเขาจะจากไป พวกเขาก็ได้แยกทางกันไปแล้ว และยังประกาศว่าพวกเขาจะกำหนดวันเซ็นใบหย่าด้วยซ้ำ แต่ไม่นานหลังจากที่พวกเขาไปถึงเมืองซี พวกเขาก็กลับมาคืนดีและรักกันเหมือนเดิม และเมื่อดูจากภายนอกแล้ว พวกเขาดูยิ่งสนิทสนมกันมากขึ้นกว่าเดิมด้วยโจชัวหรี่ตาลงเล็กน้อย อะไรทำให้ท่าทีของเขาที่มีต่ออลิซเปลี
“คุณแม่คะ! หนูคิดถึงคุณแม่มากเลย!” เนลลี่กล่าวเธอหยิบกุญแจออกมาและทันทีที่เธอเปิดประตูอพาร์ตเมนต์ เด็กทั้งสองก็รีบวิ่งออกมาราวกับพายุทอร์นาโดลูกเล็กสองลูกนีลและเนลลี่ต่างกอดขาข้างหนึ่งของเธอไว้ และพูดด้วยความตื่นเต้น“คุณแม่ หนูรู้ว่าคุณแม่จะกลับมาในเวลานี้ แต่นีลเอาแต่ยืนกรานว่าแม่จะกลับมาทีหลัง!”“คุณแม่ครับ เมื่อหลายวันที่คุณแม่ไม่อยู่บ้าน ผมขอให้ลิลลี่สอนวิธีชงกาแฟด้วยล่ะ! ผมทำกาแฟอาราบิก้าแก้วโปรดของคุณแม่ด้วย!”“คุณแม่คะ หนูวางแผนไว้หมดแล้ว บ่ายวันนี้คุณแม่จะไปไหนไม่ได้เลยนะ คุณแม่ต้องอยู่บ้าน อ่านนิทานให้หนูฟังและต่อเลโก้กับนีลด้วย!”“แม่…”ลูน่าลดสายตาลงมองดูหัวเล็ก ๆ สีดำสองหัวที่อยู่ตรงหน้าเธอ คำพูดติดอยู่ที่ปลายลิ้นของเธอ แต่เธอก็ไม่สามารถคายมันออกมาได้ข้างหลังเธอ ลิลลี่ยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น มองเธอด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า “คุณ ลูน่า พวกเขาตั้งใจหยุดเรียนหนึ่งวันเพื่อรอคุณเลยนะคะ ตั้งแต่เช้านี้พวกเขาตื่นเต้นเป็นพิเศษแล้วก็ตกแต่งบ้านราวกับว่าเป็นช่วงเทศกาลวันหยุดด้วย”ตอนนั้นเองที่ลูน่าสังเกตเห็นของประดับตกแต่งที่แขวนอยู่ในห้องนั่งเล่น ป้ายหลากสีสันแขวนอยู่ตามผนัง ความค
บรรยากาศในรถเปลี่ยนเป็นเงียบเชียบร่างกายของลูน่าแข็งทื่อไปหมดเธอไม่ได้เจอทั้งนีลและเนลลี่มาหลายวันแล้ว นี่เป็นช่วงเวลาที่ยาวนานที่สุดที่เธอเคยห่างจากพวกเขานับตั้งแต่ที่เธอให้กำเนิดพวกเขามาเมื่อหกปีที่แล้วเธอคิดถึงพวกเขาอย่างสุดซึ้งจากการโทรหาและคุยกับพวกเขาเมื่อเช้านี้และเมื่อวานตอนบ่าย เธอก็รู้ว่าเด็ก ๆ เองก็คิดถึงเธออย่างสุดซึ้งเช่นกันไฟในใจเธอที่ลุกโชนด้วยความตื่นเต้นเมื่อนึกถึงการพบปะกับลูก ๆ ของเธอถูกดับลงอย่างโหดร้ายด้วยคำพูดเย็นชาของอลิซ และได้กลับกลายเป็นความหนาวเย็นจนจับไปถึงขั้วหัวใจอลิซจงใจทำแบบนี้ เธอไม่ได้มีความรู้สึกใด ๆ ต่อนีลและเนลลี่ เธอแค่พยายามจะก่อกวนเธอและลูก ๆ ให้อารมณ์เสีย“โจชัวคะ” เมื่อสังเกตเห็นความเงียบอย่างต่อเนื่องของโจชัว อลิซถึงกับร้องเรียกเขาเบา ๆจากนั้นเขาก็กะพริบตาและฟื้นคืนสติของตัวเอง เขากระแอมไอเล็กน้อยแล้วเงยหน้าขึ้นมองลูน่าจากด้านหลังขณะที่เธอนั่งอยู่ในที่นั่งผู้โดยสาร “เราจะทำตามที่อลิซบอก”ไม่ว่ายังไงก็ตาม อลิซยังคงเป็นแม่ของพวกเขา แม้ว่าเธอจะไม่ได้อาศัยอยู่กับเด็กๆ ตลอดหกปีของชีวิต แต่ท้ายที่สุดแล้วเลือดก็ข้นกว่าน้ำ นอกจากนี้ อล
วิทยุยังคงเล่นซ้ำข่าวเรื่องที่เกิดกับตระกูลวอลเตอร์ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา “ก่อนที่การกล่าวหาคุณเดนนิส วอลเตอร์จะถูกหยิบยกมาพูดถึง ทายาทคนเดียวของวอลเตอร์กรุ๊ป เฮลีย์ วอลเตอร์ได้กระโดดตึกฆ่าตัวตายไปแล้ว ตอนนี้วอลเตอร์กรุ๊ปกลายเป็นอาณาจักรที่กำลังขาดกษัตริย์และกำลังจะล่มสลาย...”ลูน่าหลับตาลง เธอสงสัยว่าเกว็นจะได้ยินข่าวนี้หรือยัง ถ้าเธอได้ยิน อย่างน้อยเธอก็จะรู้สึกสบายใจเล็กน้อยใช่ไหม?เมื่อคิดเช่นนี้ เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อจะตรวจสอบว่าเกว็นส่งข้อความใหม่ให้เธอหรือไม่ แต่กลับเห็นการอัปเดตสถานะใหม่ที่โพสต์โดยเบ็นแทน'ตรวจสอบอาการบาดเจ็บของฉันที่สถานีตำรวจ ตระกูลลาร์สัน ระวังตัวไว้! ฉันจะเรียกร้องค่าเสียหาย!'รูปภาพประกอบเป็นแขนที่ได้รับบาดเจ็บและแก้มบวมฉึ่งอันเป็นผลมาจากการทะเลาะกันเมื่อวันก่อนลูน่ารู้ว่าอาการบาดเจ็บของเขาต้องเป็นฝีมือของแซคและยูริ เธอจ้องโทรศัพท์อยู่นาน ในที่สุดเธอก็กดไลค์สองภาพที่เบ็นโพสต์“ลูคัส ปิดวิทยุที” ทันใดนั้นเสียงอันแผ่วเบาอ่อนแอของอลิซก็ดังมาจากเบาะหลัง “ฉันอยากนอนพัก”จากนั้น โจชัวก็มีสีหน้ากังวลขณะพูดว่า “ทำไมหน้าคุณดูซีดจัง ไม่สบายเหรอ?”ลูน
มือของโจชัวที่กำช้อนและส้อมไว้หยุดชะงักไปเล็กน้อย สุดท้ายเขาก็หัวเราะเบา ๆ “เพราะว่าเธอเคยหย่าและสามีเก่าเธอมันนิสัยไม่ดี เธอก็เลยแอบลักพาตัวนีลกับเนลลี่ไปแล้วเลี้ยงเหมือนเป็นลูกตัวเองเหรอ?”ลูน่ายกแก้วขึ้นแล้วกลืนน้ำอุ่นในปากลงคออย่างแรง จากนั้นเธอจึงมองไปทางโจชัว “คุณจะพูดแบบนั้นก็ได้”โจชัวยกแก้วของเขาขึ้นเช่นกัน “ทำไมเธอถึงไม่มีลูกกับสามีเก่าล่ะ?”“เขาไม่สมควรมีลูก” ลูน่าวางแก้วลงแล้วยกช้อนส้อมเพื่อกินต่อ “เขามีชู้ในตอนที่ฉันต้องการเขามากที่สุด และถึงกับอยากจะฆ่าฉันเพื่อเอาใจอีกฝ่ายด้วยซ้ำ คุณคิดว่าเขาสมควรมีลูกไหม?”ถ้าตอนนั้นเธอยังไม่ท้อง เธอก็ไม่อยากมีลูกของเขาจริง ๆเขาไม่สมควรได้รับพวกเขาแม้ว่าเธอจะให้กำเนิดพวกเขาแล้ว แต่ลูน่าก็ยังเชื่อเช่นเดิมว่าเด็กทั้งสามคนเป็นของเธอและเป็นของเธอเพียงคนเดียวพวกเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับโจชัวเมื่อพูดคำเหล่านี้ ดวงตาของเธอก็จับจ้องไปที่โจชัวการจ้องมองของเธอทำให้เขารู้สึกสับสน ราวกับว่าเขาเป็นคนที่ทิ้งและทำร้ายเธอเองเขาขมวดคิ้วและหันหน้าหนีจากเธอ “แล้ว เธอก็ปล่อยเขาไปทั้งอย่างนั้นเหรอ?”ลูน่าคลี่ยิ้มเย็นชา “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปล่อ
“คุณหย่ากับฉันเมื่อเช้านี้ พอตอนบ่าย คุณก็หาแฟนได้ แล้วตอนนี้พอตกกลางคืนคุณก็พาแฟนใหม่ของคุณมาบ้านเก่าของคุณ เบ็น เซลเลอร์ คุณมันไม่คู่ควรกับเวลาที่ฉันตกหลุมรักไปเลย”จากนั้นเธอก็สูดลมหายใจเข้าลึก และหันกลับไปมองลุคที่กำลังถือไฟแช็กไว้สำหรับเตรียมจุดบุหรี่ให้ตัวเองขณะดูการแสดง “ฉันขอยืมไฟแช็กหน่อยได้ไหม?”ลุคยักไหล่ เขาเดินเข้ามาและก้มลงขณะถือไฟแช็คของเขา เขาฉีกภาพเดี่ยวที่สวยที่สุดของเกว็นออกมา จากนั้นก็จุดไฟเผาภาพถ่ายที่เหลือไปสุดท้ายเขาก็ส่งรูปถ่ายที่เขาฉีกออกมาให้เกว็น “เอาไว้นึกถึง”เกว็นส่ายหน้า “เผาไปเถอะค่ะ”เธอไม่จำเป็นต้องนึกถึงอะไรแบบนี้ลุคยกยิ้มจาง ๆ เขามองไปที่เกว็นด้วยความสนใจเล็กน้อยที่ปรากฏในดวงตาแล้วสอดรูปถ่ายใบนั้นใส่กระเป๋าเสื้อของตัวเองภาพถ่ายทั้งหมดถูกจุดไฟเผาท่ามกลางแสงไฟโหมกระหน่ำ เบ็นหัวเราะอย่างเย็นชา “ถึงคุณจะไม่เผามัน ผมก็จะเป็นคนเผาอยู่ดี”เกว็นหลับตาแน่น แต่ยังคงเงียบเมื่อรูปถ่ายไม่เหลืออะไรนอกจากกลายเป็นกองขี้เถ้า เธอก็จับมือของลูน่าไว้ “ไปกันเถอะ”ลูน่าพยักหน้าและช่วยพยุงเธอนั่งบนที่นั่งโดยมีลุคช่วยอีกแรง ส่วนข้าง ๆ พวกเขา เบ็นพ่นเสียงฮึ เ