บททั้งหมดของ ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก: บทที่ 1 - บทที่ 10

ลูน่า กิบสันกำลังตั้งครรภ์เธอกลับบ้านอย่างมีความสุขพร้อมกับผลการตรวจในมือพลางครุ่นคิดว่าจะแจ้งข่าวนี้แก่ โจชัว ลินช์ สามีของเธอให้เซอร์ไพรส์ที่สุดอย่างไรดี เขาเดินทางไปต่างประเทศเพื่อทำธุรกิจนานกว่าครึ่งเดือนแล้ว และในที่สุดเขาก็จะกลับบ้านมาในวันพรุ่งนี้อย่างไรก็ตาม เมื่อลูน่ากลับถึงบ้าน เธอก็สังเกตเห็นรองเท้าผู้หญิงคู่หนึ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง เธอขมวดคิ้วเธอจำได้ว่ามันเป็นของน้องสาวเธอ ออร่า กิบสัน และออร่าเพิ่งจะซื้อมันเมื่อไม่นานมานี้ออร่าไม่ได้เดินทางไปทำธุรกิจกับโจชัวหรอกเหรอ?ตอนนั้นเองที่ลูน่าได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากชั้นบนเสียงนั้น… เป็นเสียงของน้องสาวเธอ เสียงของออร่า! ลูน่ากัดริมฝีปากในขณะที่ร่างกายของเธอสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ จะเป็นผู้ชายคนไหนไปได้อีก ถ้าไม่ใช่สามีของเธอ?เธอก้าวเท้าและเดินขึ้นไปชั้นบนตามสัญชาตญาณ ยิ่งเธอเข้าใกล้มากเท่าไหร่ เสียงของชายหญิงที่เล็ดลอดออกมาจากห้องนอนก็ยิ่งดังขึ้นมากเท่านั้น“เมื่อเธอกลับมา เราควรจะทำยังไงกันดี?” เมื่อเทียบกับน้ำเสียงที่ฟังดูตื่นเต้นและแสร้งทำเป็นนุ่มนวลของออร่า เสียงของโจชัวกลับฟังดูเย็นชาและนิ่งเฉยเป็

บรรยากาศยามเช้าภายในลินช์กรุ๊ปดูจริงจังและเย็นยะเยือก พนักงานทุกคนยืนเรียงแถวกันเป็นระเบียบด้วยความเคารพขณะรอให้หัวหน้าใหญ่ของพวกเขามาถึงเมื่อนาฬิกาแสดงเวลา 8 โมงเช้า รถหรูคันหนึ่งก็วิ่งมาจอดที่หน้าทางเข้า ชายที่ดูเหมือนพ่อบ้านรีบลงจากรถเพื่อเดินมาเปิดประตูรถด้านหลังโจชัวใช้ขายาวของเขาในกางเกงขายาวสีดำก้าวออกจากประตูรถ เขาวางเท้าลงบนพื้นเพื่อลงจากรถด้วยท่าทางเย็นชา ดูราวกับว่าเขาไม่แยแสและช่างหยิ่งผยอง รัศมีของเขาน่าเกรงขามจนทุกคนในบริเวณใกล้เคียงแทบไม่กล้าหายใจชายคนนั้นจ้องมองไปข้างหน้าและเริ่มเดินขึ้นบันไดไปทีละขั้น“คุณพ่อคะ!” เสียงเด็กน้อยที่น่ารักดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศน่าอึดอัดอย่างกะทันหัน ทำให้ทุกคนรีบเงยหน้าขึ้นและมองไปทางเธอเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไม่มีใครรู้ว่าเธอมาจากไหนกำลังเดินขึ้นบันไดมาอย่างงุ่มง่าม เธอสวมชุดสีชมพูสไตล์เจ้าหญิง ถึงแม้จะมองไม่เห็นใบหน้าของเธอได้อย่างชัดเจน แต่รัศมีอันสูงส่งเช่นเดียวกับคุณลินช์ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งบริเวณผู้หญิงตัวเล็กเดินขึ้นบันไดมาและกอดที่ขาของโจชัวเอาไว้เมื่อเทียบกับร่างเล็ก ๆ ของเธอ โจชัวนั้นสูงดั่งยักษ์ในทันใด แขนที่ขา

โจชัวขมวดคิ้วและส่งเนลลี่ออกไปจากห้อง “ลูคัส พาเธอไปหาของหวานทานหน่อย”เมื่อประตูปิดลง เขาก็เดินเข้าไปในห้องน้ำถึงแม้ว่าเขาจะให้เนลลี่เลือกพี่เลี้ยงเอง แต่เธอก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี ความสามารถในการตัดสินผู้คนของเธอยังไม่แหลมคมเท่าผู้ใหญ่ โจชัวเป็นกังวล เขาจึงตั้งใจกลับมาที่บ้านเพื่อมาดูพี่เลี้ยงคนใหม่ด้วยตัวเอง ภายในห้องน้ำ ลูน่าทำความสะอาดอ่างล้างหน้าเสร็จเรียบร้อย เธอหันไปและตระหนักได้ว่าภายในห้องน้ำมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวเท่านั้น เธอจึงเปิดตู้หาผ้าขนหนูสีชมพูเพื่อนำมันมาวางแทนผืนสีขาว เนลลี่ชอบสีชมพูภายในห้องน้ำถูกปกคลุมไปด้วยหมอกของไอน้ำ ร่างที่ผอมบางของเธอเดินไปเดินมาท่ามกลางไอน้ำราวกับว่าเธอคุ้นเคยในขณะที่เธอทำความสะอาดรูปร่างและการเคลื่อนไหวของเธอทำให้โจชัวรู้สึกราวกับว่าเขากำลังอยู่ในฝัน“ลูลู่…” เขาพึมพำชื่อสองพยางค์นั้นโดยไม่รู้ตัวจนทำให้ลูน่าตัวแข็งทื่อในทันทีหลังจากนั้นไม่นานเธอก็หันหลังและมองโจชัวด้วยรอยยิ้ม “สวัสดีค่ะ คุณลินช์”หน้าตาและเสียงที่ไม่คุ้นเคยของหญิงคนนั้นทำให้โจชัวกลับคืนสู่ความเป็นจริง“คุณเองหรอกเหรอ?”ผู้หญิงที่ห้างสรรพสินค้าเมื่อคืนก่อนลูน่ายิ

ริมฝีปากของลูน่าคลี่ยิ้มด้วยความไม่เชื่อในสิ่งที่โจชัวพูด “คุณลินช์ นี่คุณกำลังหลอกฉันหรือเปล่าคะ? ผู้หญิงอย่างฉันที่ทำตัวน่าสงสัยสำหรับคุณ และยังใช้ชื่ออดีตภรรยาของคุณ คุณแน่ใจเหรอคะว่าคุณต้องการจ้างฉัน?”โจชัวรู้ดีว่าลูน่าเพียงแค่ต้องการเยาะเย้ยที่เขาดูถูกเธอก่อนหน้านี้ชายคนนั้นหรี่ตาลงเล็กน้อยหากไม่ใช่เพราะว่าเนลลี่เพิ่งจะกลับมาบ้านและเขาเองก็ยังไม่เข้าใจอารมณ์ของเด็กคนนั้น เขาก็คงไม่ลดศักดิ์ศรีของตัวเองลงมาจ้างผู้หญิงที่น่าสงสัยคนนี้เหมือนกันเขาได้อ่านประวัติของเธอในตอนที่เขาขึ้นมายังอพาร์ตเมนต์ของเธอแล้วในฐานะผู้หญิงที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ เธอจึงไม่ได้มีปัญหาทางด้านการเงิน แต่งานแรกที่เธอสมัครหลังจากที่กลับมาถึงก็คือ ตำแหน่งพี่เลี้ยงที่บลูเบย์วิลล่า ถ้าหากไม่ใช่เขาหรือลินช์กรุ๊ปแล้ว อะไรคือเป้าหมายของเธอ?"ว้าว"ในขณะที่ทั้งสองกำลังยืนอยู่ที่ตรงทางเข้าประตูห้องพัก เสียงอุทานแสดงความประหลาดใจจากเพื่อนบ้านของเธอก็ดังขึ้นจากทางเดิน “นั่น… คุณลินช์ใช่ไหม?”โจชัวเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จซึ่งมักจะปรากฏตัวในข่าวด้านการเงินเสมอและมีเพียงไม่กี่คนในเมืองบันยันที่จะไม

“เธอเป็นคนตบเนลลี่”ออร่าทำหน้ามุ่ยเล็กน้อยและพูดต่อ “ตอนเธอเข้ามาในห้อง เธอก็ต่อว่าเนลลี่ที่ทำตัวไม่ดีกับฉันจากนั้นเธอก็ตบเนลลี่ ฉันห้ามเธอเอาไว้ไม่ทัน”เธอแสร้งกังวลใจในขณะที่คุกเข่าลงและเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเนลลี่ “คงจะเจ็บมากเลยใช่ไหมหนู?”เนลลี่จ้องมองออร่าเขม็ง ดวงตาของเด็กหญิงเต็มไปด้วยความเกลียดชังในขณะที่เธอปัดมือของออร่าออกและดิ้นหลุดจากอ้อมแขนของโจชัวก่อนที่จะวิ่งไปหาลูน่าและประสานมือจับกับมือของลูน่า “คุณ…เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”ลูน่าเหยียดหลังตรง ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกเจ็บปวดจากการถูกเตะ แต่เธอก็ตอบเพียงแค่ว่า “ฉันไม่เป็นอะไร”ออร่าได้ทุ่มกำลังทั้งหมดของเธอในการเตะ และลูน่าเองก็ยังมีรอยแผลเก่าจากอุบัติเหตุเมื่อหกปีที่แล้วหลงเหลืออยู่ การเตะครั้งนี้เกือบจะทำให้เธอไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ด้วยซ้ำ เนลลี่รู้เรื่องนี้ดี เธอจับมือของลูน่าด้วยความวิตกกังวลและพาลูน่าไปนั่งลงที่โซฟา “เจ็บมากไหมคะ?”น้ำเสียงและท่าทางที่เต็มไปด้วยความกังวลของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ทำให้โจชัวเลิกคิ้วเล็กน้อย“ออร่า คุณบอกว่าเธอตบเนลลี่เหรอ?”มือของออร่าที่อยู่ข้างกายกำหมัดแน่นเธอไม่คาดคิดว่าเด็กเ