บทที่ 3

บรรยากาศยามเช้าภายในลินช์กรุ๊ปดูจริงจังและเย็นยะเยือก พนักงานทุกคนยืนเรียงแถวกันเป็นระเบียบด้วยความเคารพขณะรอให้หัวหน้าใหญ่ของพวกเขามาถึง

เมื่อนาฬิกาแสดงเวลา 8 โมงเช้า รถหรูคันหนึ่งก็วิ่งมาจอดที่หน้าทางเข้า ชายที่ดูเหมือนพ่อบ้านรีบลงจากรถเพื่อเดินมาเปิดประตูรถด้านหลัง

โจชัวใช้ขายาวของเขาในกางเกงขายาวสีดำก้าวออกจากประตูรถ เขาวางเท้าลงบนพื้นเพื่อลงจากรถด้วยท่าทางเย็นชา ดูราวกับว่าเขาไม่แยแสและช่างหยิ่งผยอง รัศมีของเขาน่าเกรงขามจนทุกคนในบริเวณใกล้เคียงแทบไม่กล้าหายใจ

ชายคนนั้นจ้องมองไปข้างหน้าและเริ่มเดินขึ้นบันไดไปทีละขั้น

“คุณพ่อคะ!” เสียงเด็กน้อยที่น่ารักดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศน่าอึดอัดอย่างกะทันหัน ทำให้ทุกคนรีบเงยหน้าขึ้นและมองไปทางเธอ

เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไม่มีใครรู้ว่าเธอมาจากไหนกำลังเดินขึ้นบันไดมาอย่างงุ่มง่าม เธอสวมชุดสีชมพูสไตล์เจ้าหญิง ถึงแม้จะมองไม่เห็นใบหน้าของเธอได้อย่างชัดเจน แต่รัศมีอันสูงส่งเช่นเดียวกับคุณลินช์ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งบริเวณ

ผู้หญิงตัวเล็กเดินขึ้นบันไดมาและกอดที่ขาของโจชัวเอาไว้

เมื่อเทียบกับร่างเล็ก ๆ ของเธอ โจชัวนั้นสูงดั่งยักษ์ในทันใด แขนที่ขาวดั่งหิมะของเธอโอบถึงที่น่องของเขาเท่านั้น

“คุณพ่อ!” เนลลี่ทำหน้าบึ้งในขณะที่เธอเรียกเขาด้วยเสียงสะอื้น ทุกคนต่างก็ตกตะลึง

โจชัวก้มหน้าลงมองไปที่ก้อนกลม ๆ สีชมพูที่จับขาของเขาไว้ คิ้วของเขาขมวดด้วยความรำคาญ “ปล่อยฉัน!”

เด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นและเผยให้เห็นใบหน้าที่ดูคล้ายกับโจชัวถึง 70% หรือ 80% “คุณพ่อ…”

“ท่านครับ เด็กคนนี้…” พ่อบ้านเบิกตากว้างในขณะที่ยืนอยู่ข้าง ๆ โจชัว เด็กคนนั้นหน้าตาคล้ายกับเขามาก!

“คุณพ่อ อุ้มหนูหน่อย อุ้มหนู…” เธอชูแขนเล็ก ๆ ขึ้นไปทางโจชัวพลางทำตาละห้อย ดวงตาของเธอแจ่มใสดั่งท้องฟ้าที่ไร้เมฆ

หัวใจของโจชัวละลายโดยไม่รู้ตัว

เมื่อก่อนเขาไม่เคยชอบเด็กเลย แต่ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างเขากลับอยากอุ้มเด็กคนนี้มาก!

หลังจากที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งชายคนนั้นก็คุกเข่าลงและอุ้มเธอขึ้นมาก่อนที่เขาจะมุ่งหน้าเดินเข้าไปในตึกต่อไป “ปิดสถานที่และสืบเรื่องนี้โดยเร็ว!”

เด็กอายุแค่นี้ต้องไม่ได้มาที่นี่เองคนเดียวแน่ ๆ

...

“คุณลินช์ครับ ผลตรวจดีเอ็นเอออกแล้วครับ”

ที่ชั้นบนสุดของตึก ภายในห้องทำงานของผู้บริหารสูงสุด ผู้ช่วยของโจชัวส่งรายงานผลตรวจให้เขาอย่างประหม่า “เธอ... เธอคือลูกแท้ ๆ ของคุณครับ”

โจชัวกระชากผลการตรวจมาจากมือของผู้ช่วย พวกเขามีความคล้ายคลึงกันถึง 99.9% เด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนี้คือลูกของเขาจริง ๆ

นอกจากลูน่าแล้วเขาก็จำไม่ได้เลยว่าตัวเองเคยนอนกับผู้หญิงคนอื่นอีก...

ศีรษะของเขาค่อย ๆ เงยขึ้นและจับจ้องไปที่เด็กที่นั่งอยู่บนโซฟา เธอเอนกายพิงโซฟาพร้อมกับตุ๊กตาหมีในอ้อมแขนขณะเดียวกันก็กำลังเพลิดเพลินกับการกินลูกกวาดผลไม้

ราวกับว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอมาที่นี่

โจชัวลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาเธอ “หนูชื่ออะไร?”

“หนูชื่อเจ้าหญิงเนลลี่ค่ะ!”

“แล้วหนูอายุเท่าไหร่?”

เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นก่อนที่จะยิ้มให้เขาแล้วชูนิ้วห้านิ้ว “หนูอายุหกขวบค่ะ!”

หัวใจของโจชัวหยุดชะงัก หกขวบ!

หากลูน่าไม่ได้เสียชีวิตเมื่อตอนนั้น ลูกของพวกเขาก็จะมีอายุหกขวบ!

หรือว่าลูน่ารอดจากอุบัติเหตุรถชนเมื่อหกปีที่แล้ว?

ความตื่นเต้นผุดวาบขึ้นในดวงตาของชายคนนั้นในทันใด

เขาได้ส่งคนไปตรวจสอบเรื่องนี้นับครั้งไม่ถ้วนและได้จ้างคนมาช่วยกู้ซากกลางทะเลเป็นเวลาหนึ่งเดือน แต่เขาก็ไม่พบร่างของลูน่าเลย

แล้วจู่ ๆ เด็กที่อยู่ข้างหน้าเขาและมีความเกี่ยวข้องกับเขาก็มีอายุหกขวบพอดีอีก!

นั่นหมายความว่าลูน่ารอดชีวิตจริง ๆ แต่เธอหนีไปยังที่ที่เขาไม่สามารถตามหาเธอเจอได้ เพื่อให้กำเนิดเด็กคนนี้อย่างนั้นเหรอ?

เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็เริ่มมีความหวังขึ้นมาบ้าง “แล้วคุณแม่ของหนูล่ะ เธออยู่ที่ไหน?”

“คุณแม่…” เนลลี่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่เธอจำคำแนะนำของพี่ชายของเธอได้ เธอจึงโกหกเขาว่า “หนูไม่รู้ค่ะ!”

โจชัวคุกเข่าลงเพื่อให้สายตาของพวกเขาอยู่ในระดับเดียวกันและพูดอย่างนุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้ว่า “เด็กดีจะต้องไม่โกหก”

เจ้าหญิงตัวน้อยกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา “มีคนเคยบอกหนูว่าการพูดจาโกหกนั้นสามารถสืบทอดกันได้ คุณพ่อคะ แล้วคุณเป็นเด็กดีหรือเปล่า?”

สีหน้าของโจชัวมืดลง “ใครบอกหนู?”

เนลลี่เม้มปาก “แสดงว่าคุณพ่อเคยโกหกใช่ไหมคะ?”

โจชัวนิ่งเงียบ

เมื่อเห็นเจ้านายของตัวเองถูกเด็กอายุ 6 ขวบทำให้เขาถึงกับพูดไม่ออก ลูคัส บีน ก็แทบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ เขาพยายามกลั้นหัวเราะด้วยความยากลำบากจนโจชัวจ้องมองมาทางเขา “ได้ข่าวอะไรจากกล้องวงจรปิดบ้างไหม?”

“ครับ” ลูคัสสูดลมหายใจเข้ายาว “เช้านี้ระบบกล้องวงจรปิดรอบ ๆ บริษัทถูกแฮ็กโดยแฮ็กเกอร์นิรนาม และวิดีโอบันทึกทั้งหมดก็ถูกทำลาย…”

โจชัวขมวดคิ้ว เมื่อมองดูเจ้าหญิงน้อยที่อยู่ข้างหน้าเขา ความเศร้าโศกก็ท่วมท้นอยู่ในหัวใจของเขา

กล้องวงจรปิดที่ถูกแฮ็กและการปรากฏตัวของเด็กคนนี้ต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ ๆ

เนลลี่ทนดูท่าทางที่กำลังระแคะระคายของโจชัวไม่ได้อีกต่อไป เธอจึงยิ้มก่อนที่จะวางตุ๊กตาหมีลงบนโซฟาและเงยหน้าอันงดงามและอ่อนโยนขึ้นมองเขา “คุณพ่อคะ หนูอยากอาบน้ำ!”

อาบน้ำตอนเช้าแบบนี้อย่างนั้นเหรอ?

ชายคนนั้นซ่อนสีหน้าที่จริงจังและกวักมือเรียกเบา ๆ “ลูคัส พาสาวน้อยคนนี้กลับไปที่วิลล่าและสั่งให้คนรับใช้เตรียมน้ำให้เธออาบ”

“เจ้าหญิงน้อยค่ะ ไม่ใช่สาวน้อย!”

เนลลี่เม้มริมฝีปากของเธอ เสียงของเธอเด็ก แต่คำพูดของเธอนั้นเหมือนดั่งผู้ใหญ่ “หนูไม่อยากให้คนที่หนูไม่ชอบมาช่วยหนูอาบน้ำ!”

ลูกสาวที่มาปรากฏตัวอย่างกะทันหันทำให้โจชัวรู้สึกสับสนเล็กน้อย เขามองไปที่เธอและพยายามทำให้น้ำเสียงของตัวเองอ่อนโยนมากที่สุด "ถ้าอย่างนั้นหนูต้องการอะไรล่ะ?"

“หนูอยากเลือกคนที่จะมาช่วยหนูอาบน้ำเอง!”

เจ้าหญิงน้อยหลับตาลงก่อนที่จะหันหลังกลับและเดินไปทางประตู “น้าลูคัส ไปส่งหนูที่บ้านหน่อยค่ะ!”

“เอ่อ คุณลินช์ครับ…”

โจชัวโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ทำตามคำสั่งเธอ”

ลูคัสไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตามเธอไปและคอยจับตาดูเจ้าหญิงน้อยผู้สูงศักดิ์คนนี้ไว้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ลูคัสก็โทรหาโจชัว "คุณลินช์ครับ เจ้าหญิงน้อยไม่พอใจกับคนใช้ในวิลล่าสักคนเลยครับ…”

โจชัว ซึ่งกำลังดูกล้องวงจรปิดจากละแวกใกล้ ๆ รู้สึกไม่พอใจที่ได้ยินเช่นนั้น “รับคนใช้ใหม่เข้ามาแล้วให้เธอเลือกจนกว่าจะพอใจ”

ลูคัสถึงกับตกตะลึง

“ครับท่าน”

ลูคัสทำงานให้กับโจชัวมานานกว่า 5 ปีแล้ว และแม้กระทั่งกับออร่า คู่หมั้นของเขาเอง โจชัวก็มักจะเย็นชาและทำตัวห่างเหินอยู่เสมอ

แต่ทันใดนั้น เขากลับเติมเต็มทุกความปรารถนาที่เจ้าหญิงน้อยคนนี้มี…

นั่นคือที่มาของคำว่า 'ลูกรักของพ่อ' สินะ!

...

ลูน่าใช้กำลังทั้งหมดของเธอและในที่สุดเธอก็สามารถย้ายกล่องหนัก ๆ สองสามกล่องเข้ามาในห้องจนเสร็จสิ้น

เธอนอนลงบนโซฟาอย่างหมดแรงและตะโกนไปทางห้องเล็ก ๆ อย่างโกรธจัด “นีล กิบสัน! ลูกส่งบ้าอะไรกลับมาที่บ้าน?!”

หัวเล็ก ๆ ที่ยุ่งเหยิงชะโงกออกมาจากห้องอย่างระมัดระวัง “ผมส่งต้นฉบับการออกแบบของแม่กลับมาหมดเลย”

ลูน่าชะงัก “แล้วจะส่งพวกมันกลับมาเพื่ออะไร?”

เธอได้ละทิ้งชื่อเสียงและโชคลาภที่เธอมีในต่างประเทศไปหมดแล้ว ตอนนี้เธอกลับมาบ้านเกิดเพื่อที่จะเริ่มต้นใหม่

“แล้วถ้าแม่ต้องใช้พวกมันในอนาคตล่ะ?”

นัยน์ตาของนีลสั่นคลอนในขณะที่เขาก้าวออกมาจากห้องด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส “คุณแม่ครับ ผมส่งเรซูเม่ของคุณแม่ไปแล้วนะครับ มันเป็นงานที่คุณแม่ทำได้แน่นอนและไม่เหนื่อยด้วย พวกเขาน่าจะติดต่อคุณแม่เพื่อนัดสัมภาษณ์เร็ว ๆ นี้”

ลูน่าขมวดคิ้วและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในเวลานั้นโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

“สวัสดี ใช่ลูน่าหรือเปล่า? เธอถูกรับเลือกจากเจ้าหญิงน้อยของเรา กรุณามาที่บลูเบย์วิลล่าให้เร็วที่สุดด้วย”

ร่างกายของเธอแข็งทื่อ

บลูเบย์วิลล่าเหรอ?

“นั่นใช่… บลูเบย์วิลล่าของโจชัว ลินช์หรือเปล่าคะ?”