บทที่ 5

โจชัวขมวดคิ้วและส่งเนลลี่ออกไปจากห้อง “ลูคัส พาเธอไปหาของหวานทานหน่อย”

เมื่อประตูปิดลง เขาก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ

ถึงแม้ว่าเขาจะให้เนลลี่เลือกพี่เลี้ยงเอง แต่เธอก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี ความสามารถในการตัดสินผู้คนของเธอยังไม่แหลมคมเท่าผู้ใหญ่ โจชัวเป็นกังวล เขาจึงตั้งใจกลับมาที่บ้านเพื่อมาดูพี่เลี้ยงคนใหม่ด้วยตัวเอง

ภายในห้องน้ำ ลูน่าทำความสะอาดอ่างล้างหน้าเสร็จเรียบร้อย เธอหันไปและตระหนักได้ว่าภายในห้องน้ำมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวเท่านั้น เธอจึงเปิดตู้หาผ้าขนหนูสีชมพูเพื่อนำมันมาวางแทนผืนสีขาว

เนลลี่ชอบสีชมพู

ภายในห้องน้ำถูกปกคลุมไปด้วยหมอกของไอน้ำ ร่างที่ผอมบางของเธอเดินไปเดินมาท่ามกลางไอน้ำราวกับว่าเธอคุ้นเคยในขณะที่เธอทำความสะอาด

รูปร่างและการเคลื่อนไหวของเธอทำให้โจชัวรู้สึกราวกับว่าเขากำลังอยู่ในฝัน

“ลูลู่…” เขาพึมพำชื่อสองพยางค์นั้นโดยไม่รู้ตัวจนทำให้ลูน่าตัวแข็งทื่อในทันที

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หันหลังและมองโจชัวด้วยรอยยิ้ม “สวัสดีค่ะ คุณลินช์”

หน้าตาและเสียงที่ไม่คุ้นเคยของหญิงคนนั้นทำให้โจชัวกลับคืนสู่ความเป็นจริง

“คุณเองหรอกเหรอ?”

ผู้หญิงที่ห้างสรรพสินค้าเมื่อคืนก่อน

ลูน่ายิ้มอ่อน ๆ “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อลูน่าค่ะ”

คิ้วของเขาขมวดแน่นในขณะที่เขาจ้องมองเธออย่างสงสัย “คุณบอกว่าคุณชื่ออะไรนะ?”

“ฉันชื่อลูน่าค่ะ”

“ลูน่าอะไรล่ะ?” เขาหรี่ตาลง

วินาทีต่อมา มือของเขาก็รัดคอเธอแน่นในขณะที่เขากดเธอลงบนผนังห้องน้ำที่เย็นยะเยือก “คุณกำลังจะบอกว่านามสกุลของคุณคือ ‘กิบสัน’ และคุณคือ ลูน่า กิบสัน อย่างนั้นเหรอ?”

เขาจ้องมองเธออย่างเย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงอันดูถูกเหยียดหยาม “เมื่อวานคุณจงใจเดินชนผมเพื่อที่จะได้คุยกับผม และวันนี้คุณก็ไม่ได้ต้องการแค่เป็นพี่เลี้ยงของลูกสาวของผม แต่คุณยังกล้าใช้ชื่อภรรยาของผมอีกอย่างนั้นเหรอ? คนอย่างคุณน่ะเหรอ?"

ลูน่าไม่สามารถตอบโต้ได้ในขณะที่เขาบีบคอเธอเอาไว้แน่น

เธอดิ้นรน แต่ลึก ๆ แล้ว เธอกลับรู้สึกถึงความเย้ยหยันอยู่ภายใน

เขายังคงจำได้ว่าเธอเคยเป็นลูน่า กิบสัน

เธอคิดว่าเขาคงจะลืมเธอไปแล้วหลังจากที่ได้ใช้ชีวิตกับออร่าอย่างมีความสุขในช่วงหลายปีที่ผ่านมา!

"คุณพ่อคะ!" ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก เนลลี่รีบวิ่งเข้ามา เธอเอื้อมแขนเล็ก ๆ ไปจับที่ขาของโจชัว "ปล่อยเธอ! เธอเจ็บนะ! ถ้าเธอเจ็บหนูจะรู้สึกแย่มาก!”

ถึงแม้ว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ จะมีร่างกายที่ผอมบาง แต่เสียงของเธอกลับเต็มไปด้วยความโกรธและความรู้สึกเป็นกังวล

โจชัวหยุดชะงักก่อนที่เขาจะปล่อยลูน่า

ในที่สุดเธอก็หายใจได้อีกครั้ง ลูน่าล้มลงบนพื้นในขณะที่เธอจับคอตัวเองและไอออกมา

"คุณเป็นยังไงบ้าง?" เนลลี่รีบวิ่งเข้าไปหาลูน่าและลูบหน้าอกของลูน่าด้วยความเป็นห่วง “คุณไหวหรือเปล่า? หนูจะไปตามหมอมาให้!”

ด้วยเหตุนี้เนลลี่จึงหันกลับไปมองโจชัวอย่างโกรธจัด “ไปตามหมอมาเดี๋ยวนี้เลยค่ะ!”

ลูคัสที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เริ่มมีเหงื่อที่เย็นเยือกผุดออกมา

ในเมืองบันยันแห่งนี้ โจชัว ลินช์เป็นเหมือนดั่งพระเจ้า แม้แต่ผู้อาวุโสของตระกูลลินช์ส่วนใหญ่ก็ยังไม่กล้าพูดกับเขาเช่นนั้นเลย แต่เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ใช้ประโยชน์จากตัวตนของเธอในฐานะลูกสาวของเขาเพื่อพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูราวกับว่าเขาเป็นคนรับใช้หรือทาส

โจชัวขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปเหลือบมองลูคัส “ไปตามหมอมา”

ลูคัสตกตะลึงจนนิ่งเงียบ

“ไม่เป็นไรค่ะ”

ลูน่าสูดลมหายใจเข้าในขณะที่เธอลุกขึ้นยืน “ฉันไม่ได้บอบบางขนาดที่จะต้องตามหมอมาเพียงเพราะเรื่องแค่นี้”

หลังจากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่โจชัว “คุณลินช์ ชื่อของฉันคือลูน่า ลู น่า ฉันขอโทษที่ชื่อฉันบังเอิญไปเหมือนกับภรรยาเก่าของคุณ แต่ฉันเองก็ทำอะไรไม่ได้เช่นกัน

“อีกเรื่องหนึ่ง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ห้างสรรพสินค้า ฉันไม่ได้ตั้งใจเดินชนคุณจริง ๆ ค่ะ และเรื่องที่คุณจ้างฉัน…”

เธอมองเขาด้วยสายตาที่สงบนิ่ง “ฉันเพียงแค่ต้องการงานที่ฉันถนัด และบังเอิญว่าฉันกับเจ้าหญิงน้อยก็เข้ากันได้ดี ฉันไม่ได้มีเจตนาอื่นใดต่อคุณจริง ๆ และฉันก็หวังว่าคุณจะไม่คิดมากไปกว่านี้”

จากนั้นลูน่าก็ก้มหน้าลงและพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาและนุ่มนวลว่า “ฉันนึกว่าคุณหนูลงไปทานของหวานที่ชั้นล่างแล้วไม่ใช่เหรอคะ?”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของเด็กหญิงตัวน้อยก็ยู่ยี่ “ของหวานที่นี่หวานเกินไป ไม่มีอะไรที่หนูชอบเลยสักอย่าง”

“ถ้าอย่างนั้น คุณหนูอยากให้ฉันทำคุกกี้ให้ทานไหมคะ?”

“อยากค่ะ!”

“ได้เลย ฉันจะไปทำให้เดี๋ยวนี้เลย”

“ตกลงค่ะ!”

เจ้าหญิงน้อยจับนิ้วโป้งของลูน่าแล้วดึงเธอเดินตามหลังตัวเองไปอย่างเย่อหยิ่ง

เมื่อพวกเธอไปถึงที่ประตู เนลลี่ก็หันกลับมามองโจชัวอย่างเคร่งขรึม “คุณพ่อคะ ถ้าคุณพ่อกล้าแตะต้องคุณน้าอีก… ไม่เพียงแต่หนูจะหนีออกจากบ้านเท่านั้น แต่หนูจะแจ้งความกับตำรวจและบอกพวกเขาว่าคุณพ่อชอบใช้ความรุนแรงและทารุณคนอื่นด้วย!”

โจชัวขมวดคิ้วในขณะจ้องมองไปทางหญิงสาวทั้งสองคนที่คนหนึ่งมีอายุมากกว่าและอีกคนหนึ่งก็อายุน้อยกว่า ขณะเดียวกันพวกเธอก็เดินออกจากห้องไป

“ไปสืบทุกอย่างเกี่ยวกับลูน่ามา”

“ครับนายท่าน” ลูคัสพยักหน้าอย่างประหม่า ทว่าโจชัวกลับเรียกเขาก่อนที่เขาจะทันได้จากไป

“แต่เมื่อกี้นี้…” เขาหยุดชะงักและพูดต่อ “จะทำให้เนลลี่คิดว่าฉันเป็นคนไม่ดีหรือเปล่า?”

ลูกสาวที่มาปรากฏตัวอย่างกะทันหันทำให้เขารู้สึกทั้งดีใจและสับสน เขาดีใจที่ได้ค้นพบว่าลูน่ายังมีชีวิตอยู่และดีใจที่เขามีลูกสาว แต่มันก็ยังคงทำให้เขาสับสนอยู่ดี...

เขาไม่รู้เลยว่าเขาจะต้องทำตัวอย่างไรต่อหน้าเด็กหญิง

เขาเพียงต้องการทราบถึงตัวตนที่แท้จริงของผู้หญิงคนนั้น แต่เขาลืมไปเลยว่าเขาจะต้องดูดีในสายตาของเนลลี่ด้วย

“นิดหน่อยครับ…” ลูคัสปาดเหงื่อที่หน้าผาก “เจ้าหญิงน้อยเลือกคนนี้ด้วยตัวเอง ผมว่าเธอคงจะชอบลูน่ามากจริง ๆ …”

โจชัวขมวดคิ้วมากยิ่งขึ้นก่อนที่เขาจะลุกขึ้นและเดินลงไปที่ชั้นล่างด้วยความหงุดหงิด

ที่ห้องอาหารเล็ก ๆ ที่ชั้นล่าง เด็กหญิงตัวเล็กในชุดเจ้าหญิงสีชมพูกำลังนั่งนิ่งเงียบในขณะที่เธอจ้องมองไปทางห้องครัว

“ลูกกำลังมองหาอะไรอยู่?”

“คุกกี้ของหนูค่ะ” เนลลี่เลียริมฝีปากและพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและอ่อนหวาน “คุณน้าบอกว่าคุกกี้จะต้องอยู่ในเตาอบอีกสามสิบนาทีก่อนที่จะเอามันออกมาได้”

เมื่อลูกสาวของเขาเอ่ยถึงลูน่า โจชัวก็กวาดสายตาไปรอบ ๆ “แล้วเธอไปไหนล่ะ?”

“ใครคะ?”

เนลลี่เอียงคอเล็กน้อย เธอมองเขาด้วยดวงตาที่โตและเป็นประกาย “คุณพ่อพูดถึงคุณน้าเหรอคะ?”

ด้วยท่าทางที่น่ารักของเธอ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบหัวเธอ

“ใช่ เธอนั้นแหละ”

“คุณน้า เธอ...”

เนลลี่เบะปากก่อนที่เธอจะสะอื้นและเริ่มร้องไห้ “คุณน้าไปแล้ว!”

น้ำตาของเธอไหลดั่งก๊อกน้ำที่ถูกเปิด “เธอบอกว่าคุณพ่อเกลียดเธอ เธอบอกว่าถึงแม้ว่าเธอจะต้องการงานมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่ได้ต้องการที่จะทำงานภายใต้การถูกสงสัยและความอับอาย เธอก็เลยกลับบ้านไปแล้ว! ฮื่อ ฮือ ฮือ ฮือ!”

โจชัวกะพริบตา

ผู้หญิงคนนั้น… ไปแล้วอย่างนั้นเลยเหรอ?

เขาก้มหน้าลงมองเนลลี่อย่างสงบและถามว่า “ลูกอยากให้เธอกลับมาไหมล่ะ?”

“อยากค่ะ!”

เด็กหญิงสะอื้นไห้ “แต่คุณน้าบอกว่า ถ้าคุณพ่อไม่ขอโทษและบอกว่าคุณพ่อเข้าใจเธอผิด เธอก็จะไม่กลับมาอีกแล้ว”

จากนั้นเธอก็เบะปากอย่างรุนแรง “ถึงแม้ว่าเนลลี่จะชอบคุณน้า แต่ศักดิ์ศรีของคุณพ่อสำคัญกว่า

“เพราะฉะนั้น วันนี้คุณพ่อจะต้องทำอาหารกลางวันให้หนูด้วยนะ หนูไม่ชอบทานอาหารที่คนใช้ทำให้ หนูจะทานแต่อาหารที่คนที่หนูชอบทำให้เท่านั้น และในบ้านหลังนี้ หนูก็ชอบคุณพ่อแค่คนเดียว”

เส้นเลือดบนหน้าผากของโจชัวกระตุก

เธออยากให้เขาทำอาหารให้เธอเองอย่างนั้นเหรอ?

“คุณพ่อหล่อและฉลาดขนาดนี้ เรื่องเล็ก ๆ อย่างการทำอาหารคงไม่ใช่เรื่องยากหรอก จริงไหมล่ะคะ?”

เด็กหญิงตัวน้อยกะพริบตาและจ้องมองเขาอย่างจริงจัง

โจชัวนิ่งเงียบอยู่นานก่อนที่เขาจะถกแขนเสื้อขึ้นและเดินเข้าไปในห้องครัว

ในขณะที่เธอฟุบอยู่ที่โต๊ะตัวเล็ก ๆ เนลลี่ก็หยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาและแอบถ่ายรูปผู้ชายที่ยืนอยู่ท่ามกลางความเลอะเทอะภายในห้องครัวแล้วส่งมันให้ลูน่าดู