บททั้งหมดของ ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก: บทที่ 261 - บทที่ 270

“ผมได้ไปเยี่ยมเธอที่สุสาน แต่เมื่อตอนที่ผมได้ยินว่าเธอยังไม่ตาย ผมก็รีบกลับมาเมืองบันยันทันที ไม่กี่วันก่อนผู้ช่วยของโจชัวติดต่อผมมา และบอกว่าเขาอยากจะเป็นผู้จัดแสดงงานศิลปะให้กับผมเพราะอลิซน่ะ”ลูน่ากัดริมฝีปากตัวเอง “งั้น...ที่คุณยังอยู่ในเมืองบันยันเพราะคุณอยากจะขอบคุณอลิซด้วยตัวเองเหรอคะ”ลูน่าสงสัย เพราะตั้งแต่ที่ธีโอเจออลิซ เขาก็ไม่ได้แสดงความต้องการที่จะเริ่มพูดคุยสนทนากับอีกฝ่ายด้วยซ้ำ“ผมต้องแน่ใจก่อนน่ะ” ธีโอพูดแล้วหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบ “ตอนที่ผมรู้ว่าลูน่า กิบสันตายไปเมื่อห้าปีก่อน ผมก็ค่อนข้างเศร้า ผมศึกษาทุกเรื่องเกี่ยวกับเธอ ผมดูโปรไฟล์โซเชียลมีเดียรวมถึงบล็อกของเธอ ผมไม่เชื่อว่าผู้หญิงคนนั้นที่ตอนนี้อยู่กับโจชัวจะเป็นลูน่า กิบสันตัวจริง ถึงแม้ตอนนี้เธอจะบอกว่าเธอเปลี่ยนชื่อเป็นอลิซแล้ว แต่ลูน่าไม่ได้เป็นคนที่รู้อะไรเพียงผิวเผินและหลอกลวงเหมือนอลิซ”คำพูดของธีโอทำให้ลูน่าตกใจเป็นอย่างมากจนเธอพูดไม่ออก เธอหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบด้วยเช่นกัน หลังจากนั้นสุดท้ายเธอก็ตั้งสติและพูดว่า “คนเราเปลี่ยนกันได้ค่ะ”“ผมรู้ เพราะงั้นผมก็เลยยังสืบเรื่องของเธออยู่” ธีโอมองลูน่า “คุณไม่สงส

โจชัวถามพลางขมวดคิ้ว“อืม ถ้าไม่มีจุดประสงค์แอบแฝงก็คงเป็นพระแม่มาโปรดล่ะมั้ง” จูดพูดขณะที่พิงหลังกับโซฟาในห้องทำงานของโจชัว “แต่เท่าที่ฉันรู้เรื่องเธอมา ฉันไม่คิดว่าเธอจะเป็นพระแม่ได้นะ”โจชัวซึ่งกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องทำงานเหม่อมองออกไปไกล “บางทีเธอคงมีจุดประสงค์แอบแฝง...”ถ้าเป็นอย่างนั้น เธอมีจุดประสงค์อะไร?จูดขยับตัวหาท่านั่งที่สบายตัวบนโซฟาและมองโจชัว “นายก็เห็น ฉันเองก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ แต่ทำไมผู้หญิงทุกคนถึงเอาแต่ไล่ตามนาย”โจชัวหยิบถ้วยกาแฟของเขาขึ้นมาจิบ “นายพยายามพูดอะไร?”“ลูกสาวคนโตของตระกูลวอลเตอร์ เฮลีย์หายตัวไป” จูดหาวแล้วบิดขี้เกียจเล็กน้อย เขาเลิกคิ้วมองโจชัวก่อนจะพูดต่อ “คุณวอลเตอร์อยากให้ฉันถามนายหน่อยว่าช่วงนี้นายเจอเธอบ้างหรือเปล่า”“ไม่เลย” โจชัวขมวดคิ้ว “ฉันไม่เจอเธอมานานมากแล้ว” โจชัวนึกถึงครั้งล่าสุดที่เขาเห็นเธอก็ตอนงานแต่งของเขากับลูน่า“ฉันเองก็ไม่เห็นเธอนานเลยเหมือนกัน ประมาณหกปีได้แล้วมั้ง ฉันได้ยินว่าเธอคลั่งการศัลยกรรม เท่าที่ฉันรู้ช่วงนี้เธอเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่นเลย”จูดกล่าวต่อไปว่า “ครอบครัวของนายกับเธอสัญญาว่าจะให้พวกนายแต่งงา

เขายังจำสิ่งที่ลูน่าเคยพูดกับเขาในอดีตได้‘ถ้าเรามีลูก ฉันจะสอนให้พวกเขาเป็นตัวของตัวเอง พวกเขาจะต้องสุภาพเมื่ออยู่ในที่สาธารณะ แต่ในตอนที่พวกเขาอยู่บ้าน พวกเขาอยากทำอะไรก็ทำ’เห็นได้ชัดว่าอลิซลืมสัญญาเหล่านั้นไปแล้ว ดูเหมือนว่าเวลาหกปีเปลี่ยนคนไปแล้วจริง ๆ เปลี่ยนไปมากจนโจชัวไม่สามารถจำเธอได้อีกแล้วเขาถอนหายใจแล้วนำอลิซเข้าไปในบ้าน“คุณพ่อคะ!”“ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะคุณพ่อ! วันนี้ก็ทำงานหนักเลยนะคะ!” ในทันทีที่เท้าของพวกเขาแตะพื้นบ้าน พวกเขาก็เผชิญหน้ากับนีลและเนลลี่ที่ยืนอยู่สองข้างของประตูและค้อมศีรษะทักทายโจชัวด้วยรอยยิ้มโจชัวหน้าบึ้งในทันทีที่เห็นอย่างนั้น เขามองเด็กทั้งสองโดยละเอียด ใบหน้าของเนลลี่เป็นสีแดงและน้ำตาคลอ ในขณะที่ใบหน้าของนีลก็สลักไปด้วยความไม่เต็มใจ เห็นได้ชัดว่าเด็กทั้งสองถูกบังคับให้ฝืนทำในสิ่งที่เขาไม่ต้องการโจชัวปล่อยมือจากอลิซและมองอย่างเย็นชา “นี่คือมารยาทที่คุณพยายามสอนพวกเขาเหรอ?”อลิซตัวแข็งทื่อ เธอบอกได้เลยว่าโจชัวไม่พอใจเธอหรี่ตาลงอย่างหงุดหงิด เธอสั่งให้เด็ก ๆ กล่าวชมเชยพ่อของพวกเขาตอนที่กลับมาจากที่ทำงาน แต่เธอไม่ได้สั่งให้พวกเขามายืนรอที่

นีลกลอกตาและพิงโซฟาอย่างเกียจคร้าน โจชัวถอนหายใจ “เป็นความผิดของลูน่าทั้งหมด เธอทำให้นายเสียคน”“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณแม่สักหน่อย ก็ได้ผมจะนั่งดี ๆ” นีลทนไม่ได้ที่จะฟังใครมาว่าร้ายแม่เขา ดังนั้นเขาจึงนั่งตัวตรง “เอาล่ะ แล้วคุณอยากพูดอะไร?”“อลิซเป็นแม่ของนาย” โจชัวมองนีลอย่างจริงจัง “เธออุ้มท้องนายกับเนลลี่ไว้เป็นสิบเดือนแถมยังประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ระหว่างอุ้มท้องนายด้วย ชีวิตของเธอไม่ง่ายเลยนะ ฉันรู้ว่าพวกเธอทั้งคู่ใช้เวลากับลูน่ามามากและเธอก็เลี้ยงดูนายมานาน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านายจะทำตัวไม่สุภาพกับอลิซได้นะ เธอเป็นแม่แท้ ๆ ของนาย พวกเธอทั้งสองเป็นเด็กฉลาด ดังนั้นฉันมั่นใจว่านายเข้าใจได้ว่าทำไมเธอถึงไม่ได้อยู่เคียงข้างนาย แต่ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว นายก็ต้องปฏิบัติต่อเธอด้วยความเคารพตามที่เธอสมควรได้รับสิ”นีลกลอกตา แน่นอนว่าพวกเขาให้ความเคารพแม่ของพวกเขาอยู่แล้ว แต่อลิซไม่ใช่แม่แท้ ๆ ของพวกเขา ลูน่าต่างหาก!“ตอบมาสิ” โจชัวยืนกรานอย่างเย็นชาเมื่อเห็นว่านีลไม่ตอบรับนีลเม้มปาก “มันก็ต้องมีช่วงปรับตัวใช่ไหมครับคุณลินช์ ผมรู้ว่าคุณอยากให้เราเคารพคุณอลิซ แต่เราไม่คิดว่าเธอจะสนใจพ

อลิซวางถ้วยนั้นลงบนโต๊ะแล้วโอบไหล่ของโจชัวไว้ด้วยแขนของเธอ เธอค่อย ๆ พ่นลมหายใจแผ่วเบาข้างหูของเขา “ฉันจำได้ว่าคืนนี้คุณไม่มีงานต้องทำใช่ไหมคะ?”โจชัวขมวดคิ้ว การโต้ตอบแบบนี้เป็นเรื่องปกติของคู่รักทุกคู่ แต่ไม่รู้ทำไม การกระทำของเธอกลับทำให้เขารำคาญและทำให้เขาไม่อยากเข้าใกล้เธอ บางทีอาจเป็นเพราะพวกเขาห่างหายกันไปนาน หรือบางทีบางอย่างอาจจะเปลี่ยนไปแล้ว โจชัวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะจับแขนของเธอออกจากไหล่ของเขาในที่สุด อลิซอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ดูเหมือนโจชัวจะไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งนี้และหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบแทนหลังจากดื่มไปสองสามอึก เขาก็ตั้งสติได้ “อลิซ คุณควรไปนอนได้แล้วนะ ผมมีงานต้องทำนิดหน่อย...”อลิซขมวดคิ้วและมองเขาอย่างโกรธเคือง “โจชัว คุณเห็นงานสำคัญกว่าฉันเหรอคะ? ตั้งแต่ที่ฉันกลับมา คุณไม่เคยหาเวลามาอยู่กับฉันดี ๆ สักครั้ง! ฉันคิดว่าเราสนิทสนมกันมากซะอีก ทำไมคุณถึงเปลี่ยนไปล่ะคะ?”โจชัวขมวดคิ้วทันที เขาหรี่ตาและมองเธอ “คุณคิดว่าเราเคยสนิทสนมกัน...จริง ๆ เหรอ?”อลิซพบว่าเธอคงจะพูดอะไรผิดไป เธอรีบเบนสายตาไปทางอื่นและกัดริมฝีปากตัวเอง “ฉันหมายถึง...ฉันรู้สึกสนิทสนมกับคุ