บททั้งหมดของ ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก: บทที่ 231 - บทที่ 240

“คุณหมอ คุณบอกว่าต้องให้น้ำเกลือไม่ใช่เหรอคะ?”ลูน่าหันกลับมามองหมอ “ต้องให้ตอนนี้เลยไหมคะ?”หมอขมวดคิ้วแล้วตระหนักว่าเขาอาจจะพูดอะไรผิดไป เขาจึงทิ้งคำพูดไว้เท่านั้นและเดินจากไป “ผมจะไปเตรียมเดี๋ยวนี้แหละ”หลังจากที่หมอจากไปแล้วโจชัวก็ก้มหน้าลงมองนีลที่ยังคงหมดสติอยู่จากนั้นเขาก็หันหน้ามองเงาสะท้อนของตัวเองในหน้าต่างกระจกไม่รู้ทำไม พวกเขา...ถึงดูเหมือนกันได้ขนาดนี้เขามองดูภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกแล้วยกยิ้มมุมปาก “ถ้าเขาไม่พูด ฉันคงไม่รู้เลย”มองจากภายนอกลูน่าดูสงบและใจเย็น แต่ลึก ๆ แล้วเธอกำลังตื่นตระหนก!โจชัวเป็นคนฉลาดมาก ดังนั้นเธอจึงรู้สึกกังวลว่าเขาจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างก่อนหน้านี้แม้ว่าเธอจะหลอกเขาได้สำเร็จด้วยการอ้างว่าเธอเป็นเพื่อนกับลูน่า กิบสัน แต่สำหรับเรื่องเด็ก ๆ...นั่นคงหาข้ออ้างได้ยากเธอหายใจเข้าลึกแล้วยิ้มจนดวงตาของเธอหรี่ลงเป็นพระจันทร์เสี้ยวเล็ก และมองไปที่โจชัว “บางทีคนหน้าตาดีก็หน้าตาเหมือน ๆ กันหมดแหละค่ะ อดีตสามีของฉันยังไม่หล่อเท่านีลเลย”โจชัวเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไรไม่นานนัก หมอก็นำน้ำเกลือมาให้และพยาบาลก็เจาะสายน้ำเกลือเข้าไปในแขนของ

เมื่อได้ยินลูน่ากล่าวถึงลูน่า กิบสัน โจเซฟก็ขมวดคิ้วแล้วลดเสียงลง “ถ้าเธอยังคิดว่าเราเป็นครอบครัว เธอคงกลับบ้านมานานแล้ว! ตอนนี้เธอก็แค่เล่นเกมพวกนี้ เธอทำเหมือนเป็นเกมปริศนาลับ เธอส่งลูกสาวกลับบ้าน แต่ตัวเองกลับไม่โผล่ออกมาแม้แต่ปลายเส้นผม”นาตาชาเองก็ขมวดคิ้วอยู่ข้าง ๆ เขาเช่นกัน “คุณลูน่า เรากำลังคุยเรื่องลูกสาวคนเล็กของเรากับคุณ คุณ ไม่จำเป็นต้องพูดถึงลูกสาวคนโตของเรานี่ใช่ไหมคะ?”“อืม…”โจเซฟรีบดึงบทสนทนากลับไปสู่หัวข้อปัจจุบัน “คุณลูน่า เรากำลังคุยเรื่องสถานการณ์ของออร่ากับคุณ บอกราคามาเลย ตราบใดที่คุณปลอบลูกชายของคุณอย่างเหมาะสมและป้องกันไม่ให้เขาพูดเรื่องไร้สาระออกไป เราสามารถจ่ายให้คุณได้เท่าที่คุณต้องการเลย เพราะไม่ว่ายังไงโจชัวก็เป็นลูกเขยของเรา เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา”เมื่อมองดูคู่รักวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้าเธอ ชั่วขณะหนึ่งลูน่าก็ไม่ต้องการที่จะยอมรับว่าพวกเขาเป็นพ่อแม่ทางสายเลือดของเธอเลย“ไม่ว่าคุณจะรวยแค่ไหน เราก็ไม่ต้องการเงินของคุณ!”นีลขมวดคิ้ว เขาเอื้อมมือไปจับมือลูน่า แล้วจ้องมองคู่รักที่อยู่ตรงหน้าอย่างเคร่งขรึม “ออร่าเป็นลูกสุดที่รักของพวกคุณ แต่ผมก็เป็นลูกสุด

คำพูดของพ่อบ้านทำให้โจชัวตกใจอย่างรุนแรงเขามองพ่อบ้านอย่างไม่อยากเชื่อสายตา “ว่าไงนะ... ใครกลับมา?”“โจชัว ฉันกลับมาแล้วค่ะ”เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นแผ่วเบาสดใสและมีชีวิตชีวาโจชัวขมวดคิ้วและหันไปมองตามทิศทางของเสียงตามสัญชาตญาณดวงตาลึกของเขาหยุดชะงัก รูม่านตาของเขาหดตัวอย่างรุนแรงลูน่า กิบสัน!ใช่จริง ๆ ด้วย!ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้คือลูน่า กิบสันเขาฝันถึงใบหน้านี้มาตลอดหกปี!เมื่อเห็นเขาเหม่อมองเธอ ความพึงพอใจในตัวเองก็ปรากฏในดวงตาของเธอ จากนั้นเธอก็เอียงคอแล้วยิ้มให้เขา “ทำไมมองฉันอย่างนั้นล่ะคะ ไม่ดีใจเหรอคะ?”“ไม่...”ในตอนแรกโจชัวที่เย็นชา เย่อหยิ่งและวางตัวนิ่งมาตลอดรู้สึกประหม่า หัวใจของเขาเต้นโครมครามอยู่ในอกหลังจากนั้นพักใหญ่ ในที่สุดเขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกรวมรวบสติ และเดินเข้าไปคว้าเธอเข้ามาในอ้อมแขน“ในที่สุดคุณก็กลับบ้านสักที!” ความอบอุ่นจากตัวของเขาทำให้รอยยิ้มเย็นชาปรากฏที่มุมปากของเธอโจชัวกอดผู้หญิงคนนั้นไว้ในอ้อมแขนและหลับตาแน่นเพราะฉะนั้นความเหมือนต่าง ๆ ของลูน่าและลูน่า กิบสันเป็นแค่ความบังเอิญที่สร้างขึ้นมาจากลูน่าเพื่อดึงดูดค

ในตอนนี้ลูน่ารู้สึกเหมือนสมองจะระเบิดผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอคนนี้...เป็นใคร?“ลูน่า”ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองลูน่าด้วยใบหน้าที่มีแต่คราบน้ำตา “ฉันคิดว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทมาตลอด ฉันบอกเธอทุกเรื่อง ฉันยังขอให้เธอช่วยดูแลลูกทั้งสองด้วยซ้ำ...แต่ทำไมเธอทำกับฉันแบบนี้? เธอ... ขโมยลูกสองคนของฉันไปได้ยังไง!”เธอมองลูน่าด้วยแววตาเกลียดชัง “เธอทำให้ชีวิตของฉันเหลวแหลก! เธอรู้ไหมว่าหลายปีที่ผ่านมาฉันต้องเจอกับอะไรมาบ้าง!”จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็พุ่งเข้ามาบีบคอลูน่าราวกับคนเสียสติไปแล้ว “ทำยังไงเธอถึงจะพอใจ ฉันอยากจะหักกระดูกและถลกหนังของเธอให้สาสมกับความเจ็บปวดที่ฉันต้องเสียลูกไปถึงหกปี!”ลูน่าถูกผลักถอยหลังจนทั้งร่างกระแทกกับประตูข้างหลังเสียงดัง ‘ปัง’ลวดลายแกะสลักบนประตูเหล็กกดเข้าไปในแผ่นหลังจนเธอเจ็บปวด ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าลูน่ายังคงบีบคอเธอแน่น “ฉันอยากให้เธอตายไปซะ!”ลูน่าผงะไปชั่วครู่ก่อนจะลดเสียงลงต่ำแล้วถาม “เธอเป็นใคร?”ทำไมคนคนนี้ถึงดูเหมือนเธอในอดีตมากขนาดนี้?ทำไมเธอถึงบอกว่าลูกสองคนของเธอเป็นลูกของตัวเอง?“ฉันคือลูน่า กิบสัน ลูน่า กิบสันตัวจริงยังไงล่ะ!”เสียงอ่อน

ลูน่าโดนตำรวจพาตัวไปเนลลี่ดิ้นไปมาในอ้อมแขนของโจชัวอย่างเคืองขุ่น “ปล่อยหนู หนูจะไปหาคุณแม่!”“เนลลี่ แม่หนูอยู่นี่”ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนโซฟามาตลอดเดินเข้ามา เธอจับเนลลี่ไว้ด้วยมืออันสั่นเทาอย่างแผ่วเบา “เธอเป็นตัวปลอม ฉันต่างหากที่เป็นแม่ตัวจริงของหนู”“เพ้อเจ้อ!”เนลลี่สะบัดมือของเธอออกและมองอย่างโกรธเคือง “คุณไม่ใช่แม่หนู! แม่หนูไม่ได้หน้าตาแบบนี้!”“เนลลี่ แม่ของลูกหน้าตาแบบนี้แหละ”การดิ้นไปมาอย่างต่อเนื่องของเด็กหญิงทำให้โจชัวไม่พอใจเล็กน้อยเขาจับเธอนั่งแล้วหันไปหาลิลลี่ซึ่งยืนห่างออกไป “ตอนนี้เนลลี่อารมณ์ไม่คงที่ พาเธอขึ้นไปข้างบนที”จากนั้นเขาก็หันไปมองนีลที่ยังยืนอยู่ “นายก็ควรไปด้วยนะ ฉันมีเรื่องต้องคุยกับแม่ของพวกเธอ”นีลมองโจชัวอย่างเย็นชา จากนั้นก็หันไปมองคนที่อ้างตัวว่าเป็นแม่ของพวกเขา“ถุย!”เขาถุยน้ำลายใส่เธออย่างหยาบคายแล้วจับมือเนลลี่ไว้ “ไปเหอะ!”“พวกเขายังคงไม่อยากยอมรับฉัน...” ผู้หญิงคนนั้นเริ่มร้องไห้อีกครั้ง“ไม่ต้องห่วงนะ คงต้องใช้เวลาสักหน่อย”โจชัวจับมือเธอไว้อย่างอ่อนโยนและพาเธอไปนั่งที่โซฟา“ลูลู่ เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นตลอดหลายปีให้ผม