ลูน่าสูดลมหายใจเข้าลึกและเปิดประตูด้วยกุญแจภายในห้องเงียบสงัดแสงแดดยามบ่ายส่องผ่านช่องเล็ก ๆ บนหน้าต่างติดเพดานทำให้เกิดเป็นลำแสงตกกระทบในห้องผู้หญิงในชุดโรงพยาบาลด้วยผมเผ้ากระเซอะกระเซิงนั่งอยู่ตรงมุมห้องในท่าที่กอดเข่าเอาหน้าซุกอยู่ตรงขาตัวเอง เธอเงียบมากเสียจนเหมือนไม่ได้อยู่ในห้องลูน่าหลับตาลงอย่างสิ้นหวังคนคนนั้นไม่ใช่ออร่า ออร่าไม่มีทางเงียบและเชื่อฟังใครหลังจากนั้นเธอก็ถอนหายใจและพูดว่า “บอนนี่”ผู้หญิงที่อยู่ข้างเตียงสะดุ้งเล็กน้อย จากนั้นก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นภายใต้ผมเผ้ารกรุงรังเป็นใบหน้าสะอาดตาของบอนนี่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นบอนนี่ไม่สวมแว่น และเธอก็ไม่คาดคิดว่าจะเป็นในสถานการณ์แบบนี้ด้วย“เป็นคุณจริง ๆ ด้วย” บอนนี่มองไปที่ลูน่าและยิ้มอย่างขมขื่น แต่ก็ทำอะไรไม่ถูกอยู่ดี “ฉันคิดว่าฉันจะผ่านวันนี้ไปได้แล้วเชียว”เธอไม่คาดคิดว่าจะถูกเปิดเผยตัวอย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงแบบนี้เมื่อเห็นท่าทางสงบของบอนนี่ ลูน่าก็รู้สึกถึงค้อนขนาดใหญ่ที่ทุบลงบนหัวใจของเธอ ทั้งเจ็บปวดและทนไม่ได้เธอไม่เคยสงสัยบอนนี่เลยสักครั้ง เพราะทันทีที่เธอมาทำงานที่ลินช์กรุ๊ป บอ
Read more