All Chapters of ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก: Chapter 201 - Chapter 210

โจชัวก้มหน้าและจัดเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของตัวเองด้วยท่าทางงดงาม “ให้เขารอฉันสองสามนาที” เขากล่าวเสียงเรียบ “ฉันกำลังลงไป”“ครับ นายท่าน”เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของลูคัสเดินจากไป ลูน่าก็พิงประตูอย่างหมดแรงและหายใจออกเฮือกใหญ่ ในตอนที่เธอได้สติขึ้นมา โจชัวก็จัดการตัวเองเรียบร้อยดูเหมาะสมขณะที่ยืนอยู่หน้าเธอเขามองเธออย่างเย่อหยิ่ง น้ำเสียงของเขาเย็นชามากจนไม่มีความอบอุ่นใด ๆ เจือปน “ฉันหวังว่าเรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง เธอจะมีเรื่องกับใครในบริษัทก็ได้ แต่ไม่ใช่ฉัน”จากนั้นเขาก็หันหลังเพื่อจะเดินจากไป แต่ถูกลูน่าอ้าแขนออกกว้างขวางทางเอาไว้ก่อน“มีอะไรอีก?” โจชัวขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ“มีค่ะ” ลูน่าสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเงยหน้าขึ้น “ถ้าฉันเข้าใจไม่ผิด เมื่อกี้ตอนที่เราอยู่ในแผนกออกแบบ คุณบอกว่าจะพาฉันไปกินมื้อเที่ยงใช่ไหมคะ?”“อืม” โจชัวขมวดคิ้วเล็กน้อย “จะมีคนมาถ่ายรูปไว้และเอาไปทำข่าว”ลูน่ายิ้ม เธอเดาเอาไว้ไม่ผิดดังนั้นเธอจึงยืนขึ้นอย่างกล้าหาญและมองไปยังสันกรามเรียบเนียนของเขา “ฉันอยากจะสร้างข้อตกลงกับคุณค่ะคุณลินช์”“ข้อตกลงอะไร?”“ก่อนหน้านี้ฉันประเมินสถานการณ์น

หน้าอกของเอเดรียนกระเพื่อมอย่างรุนแรง “ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น!”เขาให้โจชัวจ้างลูน่าเพราะเขารู้ว่าลูน่าคือนักออกแบบเครื่องประดับที่ชื่อจันทร์เจ้า เขาชื่นชมในความสามารถของเธอ!ไม่ได้หมายความว่าเขาอยากให้ลูน่าคบกับโจชัวสักหน่อย!เฮลีย์ วอลเตอร์จากตระกูลวอลเตอร์รอโจชัวมาหลายปี ถ้าโจชัวสนใจคนอื่นนอกจากพี่น้องกิบสันก็ควรจะเป็นเธอ!เมื่อคิดอย่างนั้นเอเดรียนก็เงยหน้ามองโจชัวอย่างเย็นชา “ฉันไม่สนล่ะ ในเมื่อแกทำแบบนี้ก่อนก็แปลว่าแกยอมรับผู้หญิงคนอื่นนอกจากสองพี่น้องกิบสันนั่นได้ อีกสองสามวันฉันจะไปหาตระกูลวอลเตอร์เพื่อรับเฮลีย์ไปอยู่ที่บลูเบย์วิลล่า! เธอควรจะอยู่ที่นั่น!”จากนั้นเอเดรียนก็เดินกระทืบเท้าออกไปด้วยความโกรธโจชัวยังคงนั่งอยู่ที่โซฟา เขาไม่ได้ตามเอเดรียนไป แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธคำพูดของพ่อของเขาลูคัสที่ยืนข้าง ๆ ขมวดคิ้ว “นายท่านครับ คุณจะปล่อยให้พ่อของคุณพาคุณวอลเตอร์มาอยู่ที่บลูเบย์วิลล่าจริง ๆ เหรอครับ?”โจชัวขยับเปลี่ยนเป็นท่านั่งที่สบายยิ่งขึ้นขณะมองเอเดรียนที่เดินจากไป “ปล่อยเขาทำไป จากที่ฉันรู้จักเฮลีย์ วอลเตอร์ เธอจะไม่มาหรอก”เฮลีย์หยิ่งยโส เธอมักดูถูกทุกสิ่งอยู่เส

“ฉันว่าเธอคงยังไม่รู้นะบอนนี่ว่าเขาเป็นลุงของฉันและเป็นพ่อของท่านประธานลินช์!”สิ้นคำนั้นสีหน้าของบอนนี่ก็เปลี่ยนไปทันทีแชนน่อนใช้โอกาสนี้พูดโจมตีต่อ “ลุงของฉันไม่พอใจที่ผู้หญิงอย่างลูน่ามาอ่อยท่านประธาน เขาก็เลยโกรธ เธอไม่ควรจะโดนตบงั้นเหรอ? เธอไม่ควรจะต้องขอโทษงั้นเหรอ?”“เธอควร...” ด้วยคำพูดของบอนนี่ทุกคนก็เห็นด้วยด้วยเสียงเบา ๆผู้ชายคนนั้นเป็นพ่อของประธานลินช์! ไม่มีใครกล้าสู้กับเขาหรอก!บอนนี่เองก็ตกใจเหมือนกันจากนั้นเธอก็กัดริมฝีปากแน่น “ฉันเข้าใจว่าคนมีอำนาจแบบท่านประธานลินช์คงจะมีครอบครัวที่มีมารยาทที่ดีมีอารยธรรม ใครจะไปคิด...”เอเดรียนอายุราว ๆ 50 ปีแล้ว แต่เพราะลูกชายของเขามาคบกับลูน่า เขาถึงกับมาตบหน้าเธอเลยเหรอ?“ว่าเหมือนคนอารมณ์ร้ายแบบนี้...”คำพูดของบอนนี่ทำให้แชนน่อนประสาทเสีย “เธอหาว่าใครไม่มีอารยธรรมและอารมณ์ร้ายไม่ทราบ! บอนนี่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ เธอกล้ามาดูถูกครอบครัวของท่านประธานลินช์ได้ยังไง!”“ครอบครัวของท่านประธานลินช์โดนด่าไม่ได้ แต่พวกเขาด่าคนอื่นได้งั้นเหรอ?” ลูน่าเงยหน้าขึ้นอย่างเย็นชาและก้าวมายืนข้างหน้าบอนนี่เธอมองเอเดรียนด้วยแววตาด

ผู้หญิงคนนี้อวดเก่งก็เท่านั้น!ทว่าเมื่อพวกเขาเห็นลูน่าวาดเส้นโครงร่างของเครื่องประดับ รวมถึงเห็นเทคนิคการสเก็ตช์ภาพอันเชี่ยวชาญของเธอไปจนถึงความสามารถในการจัดองค์ประกอบอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ ทุกคนก็ตกตะลึงในตอนนั้น ทั้งออฟฟิศเงียบไปจนมีเพียงเสียงของลูน่าที่กำลังลากเส้นร่างแบบบนกระดาษทุกคนจับจ้องไปที่การวาดแบบร่างของเธออย่างจริงจังโจชัวเองก็เช่นกันเขามองมือของลูน่า สายตาของเขาลึกล้ำและมืดมิดภาพของลูน่า กิบสันปรากฏขึ้นในหัวของเขาอย่างอธิบายไม่ได้ในตอนนั้น ลูน่า กิบสันเองก็ชอบการสเก็ตช์ภาพเช่นกัน เธอมักจะชอบนั่งอยู่ในห้องที่มีแสงอาทิตย์ด้วยประตูหน้าต่างที่เปิดออกรับลมจนผ้าม่านปลิวไสวข้างหลังเธอเธอนั่งอยู่หน้ากระดานสำหรับร่างภาพและเริ่มวาดด้วยทักษะที่มีตามธรรมชาติของเธอเธอชอบวาดหลายอย่าง ดอกไม้ในบ้าน หรือภาพทิวทัศน์นอกบ้าน แต่สิ่งที่เธอชอบวาดมากที่สุดคือ เขาภาพด้านข้าง และคิ้วของเขาเขามักซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่งไกล ๆ นับครั้งไม่ถ้วนเหมือนที่เขาทำอยู่ในตอนนี้และคอยมองเธอวาดภาพที่อยู่ในใจทุกครั้งเขามักจะแอบดูในตอนที่เธอเริ่มวาดและจะจากไปก่อนที่เธอจะวาดเสร็จเธอมักจะหมกม

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้!”โจชัวบีบคอลูน่า “เธอโกหก!”เขาแข็งแรงมาก เขาบีบคอลูน่าแรงมากจนเสียงของเธอผิดเพี้ยน “โจชัว ลิ้นช์ คุณบ้าไปแล้ว!”“เธอก็บ้าพอกันนั่นแหละ!” โจชัวมองเธอด้วยดวงตาแดงก่ำ “ถ้าไม่อย่างนั้น เธอจะพูดอะไรแบบนั้นออกมาได้ยังไง!”ก๊อก! ก๊อก! ในตอนที่ลูน่ากำลังจะขาดอากาศหายใจตายด้วยน้ำมือของโจชัว ใครบางคนก็เคาะประตูข้างหลังเธอปัง!ประตูห้องทำงานถูกกระแทกให้เปิดออกคนที่ยืนอยู่ข้างนอกคือแซคและยูริโดยที่ข้างหลังพวกเขามีนีลและเนลลี่ยืนอยู่เมื่อประตูเปิดออก ลูน่าก็ดิ้นหลุดจากการเกาะกุมของโจชัวทันที เธอล้มพับลงไปกับพื้นกุมคอของตัวเองไว้และหอบหายใจโจชัวผู้ซึ่งโกรธจนหน้ามืดตามัวเริ่มมีสติรู้ตัวหลังจากความโกลาหลที่เกิดขึ้นเขายังคงยืนอยู่ที่เดิม เขามองลูน่าจากนั้นก็มองเด็กสองคนที่อยู่ข้างนอก นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกสิ้นหวัง เขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร“คุณน้าคะ!”เมื่อเห็นสภาพไม่สู้ดีของลูน่า เนลลี่ก็วิ่งตึงตังเข้ามา เธอฝังตัวไว้ในอ้อมแขนของลูน่า “เป็นอะไรไหมคะ?”“คุณพ่อ คุณพ่อบ้าไปแล้วเหรอคะ?”“เขาบ้าไปแล้วจริง ๆ นั่นแหละ”นีลขมวดคิ้วและมองลูน่าอย่างเจ็บปวดใ