บทที่ 230

หลังจากนั้นเมื่อโตขึ้น เธอก็เข้าใจว่าเธอไม่มีวันดึงความสนใจจากพ่อแม่ที่มีต่อออร่ามาได้

ดังนั้นเธอจึงเรียนรู้จากพ่อแม่ที่จะเอาใจและรักออร่าเพื่อที่พวกเขาจะได้สนิทกันมากยิ่งขึ้น

หลายปีที่เธอสนิทกับออร่าก็เป็นหลายปีที่เธอสนิทกับพ่อแม่เหมือนกัน

ในตอนนั้น เธอแต่งงานกับผู้ชายที่รักและยังได้รับการเอาใจใส่ที่ดีจากพ่อแม่

เธอคิดว่าตัวเองเป็นคนที่มีความสุขที่สุดบนโลกใบนี้

แต่สุดท้ายเธอก็รู้ว่าสิ่งที่เรียกว่าความสุขนั้นช่างแสนสั้น

ทั้งหมดเป็นเพราะออร่า และรวมถึงผู้ชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอในตอนนี้ด้วย

ถ้าเขาไม่ได้เบื่อออร่า ออร่าคงจะยังเป็นคนเดียวที่ได้รับการเอาใจใส่และถูกรัก

รถมาถึงโรงพยาบาลในเวลาไม่นาน

เมื่อรถจอดลง โจชัวก็รีบเปิดประตูและอุ้มนีลลงไปทันที

เขาวิ่งเข้าไปในโรงพยาบาล “หมอ!”

ในตอนนี้เป็นช่วงค่ำแล้ว แสดงไฟในโรงพยาบาลจึงค่อนข้างจะสลัว

หมอที่เข้าเวรอยู่รีบรุดออกมาดูและนำทางไปทันที

ภาพของโจชัวที่อุ้มนีลเดินผ่านทางเดินที่มีไฟสลัวเหมือนกับต้นไม้ใหญ่ที่สามารถเป็นกำบังลมฝนได้

ลูน่าเดินตามเขาไป เธอมองร่างสูงของเขาและจ้องมองกล้ามแขนที่เกร็งขึ้นเมื่ออุ้มนีล เธอมองไหล่ของเขาที่ขยับตาม