All Chapters of Jeepney Love Story: Chapter 1 - Chapter 10

Naniniwala ba kayo sa tadhana? Ako kasi ay naniniwala riyan. Ang tadhana ang magpapatunay kung talagang para kayo sa isa’t isa. Anuman ang mangyari, gaano man kahirap ang pinagdaanan ninyong dalawa, at kung gaano man kayo kalayo sa isa’t isa. Ang tadhana ang gagawa ng paraan upang kayo’y muling magtagpo at magkatuluyan. Tulad ko, napanaginipan ko lamang siya. Naging totoo nang magkatabi kami sa isang Jeepney. No’ng una, hindi ko aakalaing siya ang para sa ‘kin dahil sa kasamaan nitong ugali. Subalit simula nang makilala ko siya, nagbago ang simple’t mapayapa kong buhay. Mga alaalang nakalimutan, mga sekretong matagal ng itinago, at ang madilim na nakaraan ay aking natuklasan. Paglaban, pag-ubaya, at pagpatawad lamang ang dapat gawin. Nang sa ganoon, maipagpatuloy ang takbo ng aming kuwento. Ang aming Jeepney Love Story...

Lutang akong bumaba sa Jeep nang tumigil ito sa harapan ng paaralang pinapasukan ko. Hindi pa rin ako makapaniwala, siya talaga 'yong lalaking anghel na sumagip sa akin sa panaginip ko kagabi. Nanghihinayang ako ngayon, hindi ko man lang siya nakuhanan ng litrato nang may remembrance sana ako. Bigla na lang kasi itong pumara nang mapadaan ang Jeep sa harap ng Mall.Napatigil ako bigla sa pag-iisip nang may bumangga sa aking balikat. Huli ko lang napansin, nasa harap na pala ako ng tarangkahan ng paaralang pinapasukan ko. Maraming estudyante ang naglalakad papasok sa loob. Mula sa aking tinatayuan, kitang-kita ang malaking logo ng paaralan na nakalagay sa parteng gilid ng tarangkahan. Nakaukit doon ang malaking pangalan ng paaralan, ang Mantrell High University. Kinuha ko ang cellphone ko mula sa bulsa ng kulay berde kong unipormeng palda. "Good morning mga bestfriend ko! Kararating ko lang sa MHU," ani ko sa mensaheng pinadala ko sa mga kaibigan ko. Tuluyan na akong pumasok sa loob a

Hindi mawala-wala ang ngiti sa labi ko habang naglalakad pabalik sa aming silid-aralin. Hanggang ngayon, nagpapasalamat ako sa Panginoon dahil binayayaan niya ako ng mababait na mga kaibigan. Napatingin ako sa hawak kong sandwich. Bago kami maghiwalay nina Giovanni at Christine kanina, binilhan pa muna ako ni Giovanni ng sandwich. Kung hindi ko lang siguro alam ang totoong pagkatao niya, baka pati ako ay nahulog na rin sa kaniya dahil sa pagiging maalaga niya. Nawala ang ngiti sa labi ko nang maalala ang FoxyLuscious Group. Siguradong madagdagan ang galit nila sa akin nang dahil kanina sa Cafeteria. Ba't kasi ginawa 'yon ni Giovanni sa harap pa ng mga kaiskuwela namin? Napabuga ako ng hangin at tuluyan nang pumasok sa aming silid-aralan. Agad kong kinain ang sandwich nang wala pa ang mga kaklase ko sa loob. Ilang minuto ang lumipas, sunod-sunod na silang nagsipasukan sa aming silid-aralan. Nakayuko lang ako sa aking upuan nang marinig ko ang mga bulungan nila. Tungkol na naman sa ak

Marami na akong narinig at nakita sa telebisyon tungkol sa mga alaala ng isang tao. Ngunit hindi ko pa rin maintindihan kung ano 'yong lumabas sa isipan ko. Alaala ko ba iyon? Bakit hindi pamilyar sa akin? At sino ang mag-inang 'yon? Napahawak ako sa aking ulo nang makaramdam ako ng hilo at konting kirot doon. Isang linggo na ang lumipas nang mangyari ang muntikang aksidente namin ni Papa. Ngunit hanggang ngayon, bumabagabag pa rin sa isipan ko ang alaalang nakita ko. Hindi ko naman masabi-sabi ito kina Mama't Papa at baka mag-alala pa sila. Hindi ko napigilang mapatili nang biglaang huminto ang Jeep na sinasakyan ko. Muntikan akong mapasubsob subalit hindi 'yon natuloy nang may mga kamay ang humawak sa braso ko. Bumaling ako sa taong 'yon at sana'y magpapasalamat. Ngunit nanlaki na lamang ang mga mata ko nang makitang malapit sa mukha ko ang mukha ng gwapong anghel mula sa panaginip ko. Impit akong napaaray nang bigla niya akong bitawan pagkatapos niya akong makita. Masama ko itong

ALMHERA'S POVNaalimpungatan ako sa tunog ng cellphone ko. Kusot-kusot ang mga mata kong kinuha ito mula sa ibabaw ng side table. Papikit-pikit kong sinagot ang tawag nang makitang si Christine ang tumatawag sa akin. "H-Hello?" humihikab kong sabi. ["Hello, Almhera girl!" ]Nailayo ko bigla ang cellphone sa tainga ko nang malakas na tugtog at lasing na boses ni Christine ang tumugon sa kabilang linya. "Christine?! Lasing ka ba? Nasaan ka?" Napatayo ako mula sa pagkakaupo sa aking kama dahil sa pag-alala sa kaniya. ["W-What? M-Me? L-Lasing? No way!" ]Napatampal ako sa aking noo nang marinig kong muli ang lasing niyang boses. "Nasaan ka ngayon, Christine? Pupuntahan kita," ani ko sabay kuha ng jacket mula sa cabinet ko. Alas onse ng gabi nang tingnan ko ang oras sa orasang nakasabit sa pader ng kuwarto ko. Mabilis kong sinuot ang kulay abo kong jacket. ["I-I'm in my condo... r-right now... A-Almhera girl. C-Can you join me?" ] sumisinghot niyang wika sa kabilang linya. "Sige, pu