Semua Bab Forgotten Scars of Love: Bab 1 - Bab 10

Nanggagalaiti kong hinubad ang helmet at basta na lang itong ipinatong sa ibabaw ng motor, bago pumasok sa loob ng pizza parlor. Padabog akong naupo sa gilid. Minudmod ko ang mukha sa bilugang mesa, at doon paimpit na nagsisisigaw habang nagpapadyak sa matinding inis. “Ay hala! Anong nangyari bakla?” nasisiguro kong si boss Amay ito. “May jugjugan ba —”“Nakakainis siya! Nakakainis ‘yong lalaking ‘yon!” Tiningala ko siya. “Oh, natauhan ka na ba sa jowa mo—”“Yung nag-order ng pizza!” sigaw ko. Napahawak siya sa kanyang dibdib at maarte akong nilayuan. “Porke’t mayaman ang bastos!”“So may jugjugan nga—

“Kuya, may gustong humingi ng pizza!” “Di ah!” sigaw ko sa bata. Nataranta ako bigla nang magsimulang humikbi ang bata hanggang sa ito ay tuluyang umiyak. Patakbo siyang lumapit kay Yohann Min at nagtago sa kanyang likuran napara bang nagsusumbong siya sa ama.  Ipinagkrus ko ang mga braso habang pinapanood siyang lumuhod sa lupa para patahanin ito. Sumama ang tingin sa akin ni Yohann Min dahilan para tumaas kaagad ang kanang kilay ko. “Hindi ko inaway ‘yan” “Pero sinigawan mo” “Malay ko bang sensitive ‘yan” “Bata ‘to” “Eh ano naman?” pagtataas ko ng noo. He stares me na para bang siya na ang pinakadakilang magtatanggol sa mga naaapi. Hindi ko naman talaga inaway ang bata eh, napataas lang talaga ang boses ko, tsk.  “Mag-sorry ka” “What?”  “Sa bata” “Eh hindi ko nga inaway ‘yan” inis ko. Napapikit ako. “Pasensya na, bata”

Bumaba ang seryoso niyang mga mata sa labi ko kaya napalunok ako. “You want me to kiss you?” usal niya bago muling naglakad nang nakapamulsa. Napakurap ako bago siya mabilis na sinundan. “K-Kanta lang ‘yon” utal ko. “Feeling mo naman” “Pa’no nga ulit ‘yon? Ah, forgetful Rui...”  Sumama ang mukha ko dahil sa sama rin ng boses niya. “Lucy ‘yon!” “Lushi?” “Anong lushi? Lucy!” “Lushi nga” “Lucy!” “Lushi nga sabi ko” aniya kaya napanganga ako. “You want me to spell it?” “’Wag na! Katungog pa rin ng shi ang letter C mo”  “El, yu, shi...” nilingon niya ako. “Way” “Oh ‘di ba? Kung makalait 

YOHANN MIN's POV All seem blurry as I tried to open my eyes. I could hear unfamiliar voices na sigurado akong nasa malapit lang. Sinubukan kong gumalaw sa kinahihigaan para makita ang mga taong nandito pero kaagad din akong napaatras nang makitang halos lahat ng mga mata nila ay nakapako sa akin. Napaimpit ako sa sakit nang tumama ang ulo ko sa malamig na metal bar ng...kulungan? Naguguluhan akong napaharap ulit sa kanila nang biglang kumirot ang ulo ko. Sumakit bigla ang panga ko nang subukan ko namang magsalita. What happened? Mabilis akong napatayo at napahawak sa metal bar nang tawagin ng papalapit na pulis ang aking pangalan.  “Bakit ako nandito?” “May nag-report sa’yo kagabi”  “Who?” “Babae” Doon lang siya nag-angat ng tingin sa’kin nang mabuksan na niya ang pinto. Naguguluhan pa rin akong napatitig sa kanya at sa buong paligid. “May nakapagpiyansa sa iyo.” ngiwi niya. “Kapag mayayaman nga naman

YOHANN MIN's POV (September, 2009)   Nawala ako bigla sa tono matapos mapindot ang maling key ng piano dahil sa malakas na pagbagsak ng kung anumang bagay dito sa madilim na music room. Awtomatiko akong napatayo sa kinauupuan para hanapin ang may pakana ng ingay. Kinabahan ako nang maaninagan ang nakatayong tao sa pinakamadilim na parte ng kwarto.  “S-Sorry, natakot ba kita?”  Lumayo kaagad ako sa piano. Ensaktong binuksan niya ang ilaw at tumambad sa akin ang isang babae. Hawak ng kanang kamay niya ang tuhod habang nasa ulo naman ang kaliwang kamay. Bahagyang nakapikit ang kaliwa niyang mata habang nakatingin sa akin. Napansin ko ang pamumula ng kanyang tuhod at ang nagkalat na mga kagamitan sa mismong kinatatayuan niya. Hindi malabong natamaan siya dahil sa pagkakahulog ng mga ito.  Tinalikuran ko siya at tinakpan muli ng puting tela ang piano. Isinabit ko ang dalang bag sa balikat at lalabas n