Kabanata 05

“Gwaenchana?”

“Gwen...ano?” utal ko.

Muntikan na akong matumba nang bitawan niya mula sa mahigpit na pagkakahawak ang mga balikat ko. Nandidiri ko namang pinunasan ang parteng nahawakan niya sa damit ko. 

“Before, wrong number and now wrong unit? tss” sabay iling pa niya. Sinamaan ko siya ng tingin at pahagis na ibinigay sa kanya ang hawak kong paper bag. Iniharang niya bigla ang kanyang buong katawan sa pinto nang subukan kong lumabas. 

“Uwi na ako”

“No”

“Tumabi ka nga!”

“No”

“I said—

“No”

“Bakit ba?!”

“You didn’t thank me yet” natigilan ako sa sinabi niya. “You came here to say it. C’mon, say it”

“Thank you! Alis!” Hindi siya natinag nang subukan ko siyang itulak. Inilingan niya ako at sumandal sa pinto nang magkakrus ang mga braso. I can’t believe this man. Tumingala ako at malalim na humugot ng hininga. “Ano ba?”

Pinandilatan ako ng mata nang takpan ng kanyang malaking palad ang bibig ko.

“Shh, he’s coming” biglang hila niya sa akin. Sinubukan ko siyang sikuin pero mabilis siyang nakailag. Diniinan niya ang pagkakatakip sa bibig ko nang subukan kong sumigaw Nararamdaman ko ang mabigat niyang paghinga. “We’re doomed”

Kinabahan ako. “Kilala mo yun?” pahirapang usal ko. Nakahinga ako ng maluwag nang sa wakas ay alisin niya na ang palad sa bibig ko. Hinarap ko siya kaagad. “Sino ba kasi yun?”

“Malay ko” idinikit niya ang kanang tenga sa pinto. Mukhang pinapakiramdaman niya ang tao sa labas. Pinigilan na naman niya ako sa balak kong paglabas. 

“Hindi naman ako takot dun eh”

“Halata nga sa reaksyon mo kanina” sarkastikong sagot niya. Naiinis akong napasandal na lamang sa pinto. Ginaya ko ang posisyon niya. Idinikit ko ang kaliwang tenga sa pinto at pinakinggan ang mga nangyayari sa labas. Nagkatinginan kaming dalawa kaya inismiran ko siya. 

Napaigtad ako sa lakas ng katok mula sa labas ng pinto. Paulit-ulit niyang ginawa iyon dahilan para maalarma na ako. Kung ako ay halos magpanic sa kung anong gagawin, tanging buntong-hininga lang ang nagawa ng lalaking kasama ko ngayon. 

Nagulat ako nang walang pasabing binuksan niya ang pinto.

“Yes?”  

“Anong yes?” pabulong na asik ko sa kanya. Sisilip na sana ako nang mabilis niya akong inilagay sa kanyang malapad na likuran. 

“I wanna talk to that girl, man”

“You can talk to me, man”

“Is she your girlfriend huh?”

“Yes”

Pinanlakihan ako ng mga mata. Inis ko siyang kinurot sa likod pero hindi man lang siya kumibo. Ni hindi man lang niya ako nilingon. Girlfriend? Tsk!

Magsasalita na sana ako nang lumabas siya at pagsarhan ako ng pinto. Sinubukan kong buksan pero mukhang hawak niya ang doorknob. Naririnig ko mula dito sa loob ang mahinang pag-uusap ng dalawa. 

“She’s drunk, I’m sorry” iyon lamang ang malinaw sa pandinig ko. Nasisiguro kong boses iyon ni Yohann Min. Aba’y loko din to ah.

Bago ko pa ipilit muli na buksan ang pinto ay bumukas na ito. Nasalubong ko kaagad ang walang emosyong mukha niya. Sumama ang mukha ko. “Ako lasing?” itinuro ko ang sarili, hindi makapaniwala sa naging rason niya. 

“You better careful next time” 

“Ang galing mo ring magrason no? Bakit mo sinabing lasing ako? Hindi ako lasing!” iritadong usal ko.

Napaigtad ako nang padabog niyang idinikit ang kanang kamay sa pinto habang ang isang kamay naman ay nasa kanyang bewang. "Don't you think that you should thank me instead?"

Mas lalo lang umakyat ang inis ko sa kanya. Dinampot ko sa sahig ang paper bag kanina para ihagis ito sa pagmumukha niya. Napasinghap ako nang hawakan niya ang isang braso ko bago ko pa magawa iyon. 

“Magpapasalamat na nga ‘di ba?” taas noo kong nilabanan ang naiirita na rin niyang mukha. Napangisi ako. “Naiinis ka na?”

Pantay ang mga kilay niya akong pinasadahan ng tingin sa mukha. Sinubukan kong magpumiglas sa pagkakahawak niya pero ‘di hamak na mas malakas siya. Naluluha na ako sa sobrang inis. Naiinis ako sa pagmumukha niya. 

“Alam mo ba kung bakit hiniwalayan ka? I think you should know...Miss”

Natigilan ako dahil sa out of the blue niyang tanong. Nag-iba kaagad ang aking paghinga. Dahan-dahan kong kiniyumos ang libreng kamay habang nandidilim ang mga matang nilabanan ang paninitig niya. Hinintay ko ang karugtong sa sinabi niya pero imbes na magsalita ay nag-iwas siya ng tingin bago niya ako nilagpasan. 

“You’re welcome”

Aligaga ko siyang sinundan ng tingin. Bago pa siya tuluyang makapasok sa loob ay padabog kong hinampas ang kanang palad sa pinto ng kanyang kwarto, kagaya ng ginawa niya sa akin kanina. “Tell me” hinihingal na usal ko dahil sa mabilis na pagsunod sa kanya rito. Napapikit ako at inis ulit na hinampas ang pinto. “Kinakausap pa kita!”

“You can leave”

“Kapag sinabi mo na” seryoso ko ring tugon. “Total lalaki ka rin naman, sige sabihin mo na. Nahiya ka pa” naluluhang ngisi ko. Gusto ko ring malaman ang sagot doon. 

Muntikan na akong matumba dahil sa bigla niyang pagbubukas ng pinto. Pasigaw kong tinawag ang buo niyang pangalan nang pagsarhan niya ako. Ang pangalan niya na ata ang pinakapangit na pangalan sa mundo. “Yohann Min!”

Napaupo ako sa sahig sa sobrang inis. Mabilis rin akong napatayo nang ilang minuto ay lumabas siya na iba na ang suot. Napanganga ako. Nakasuot siya ng puting t-shirt na may nakasulat na letrang FG sa harapan, itim na jeans, at puting sneakers. Isinuot niya ang itim na sumbrero sa harapan ko. 

“Saan ka pupunta?”

“Tara”

Umawang ang labi ko. “Pinagtitripan mo ba ako?”

“Hindi. You want to stay here?” tanong niya. Umiling ako na may panghihinala pa rin sa kilos niya. “Hindi ka umalis. Ah, I see. You want to know the reason why he leaves you”

“Sabihin mo na” 

“Tara, sasabihin ko mamaya”

Naguguluhan ko siyang sinundan nang lagpasan niya ako. Nahuli ko siyang mangiti pero mabilis din niya iyong inalis sa labi. “Nage-enjoy ka sa pambibiwesit no?”

Isinabulsa niya ang dalawang mga kamay at nakangiti akong nilingon. Tuluyang umawang ang bibig ko. Aba’y nang-aasar nga talaga ang lalaking ito. 

“Ba’t ba parati kang galit?”

“Ask yourself!” naghuhuramintadong sagot ko.

Maski sarili ko ay hindi ko rin maintindihan kung bakit sinundan ko talaga ang lalaking ito. Ilang beses ko siyang sinumpa sa isip habang pareho kaming naglalakad ngayon sa tahimik na hallway. Kung hindi lang talaga masama ang magmura ay pinaulanan ko na siya rito. Mabilis siyang maglakad kaya madalas ay napag-iiwanan ako. Mula rito sa likod ay nakita ko kung gaano siya katangkad. Hindi siya maskulado pero hindi rin naman siya payat. Halos magkakulay na ng kanyang balat ang puting damit na suot. Ano kaya ang pinaglihi ng mama niya at ganito siya kaputi? Ipinaglihi ba siya sa harina? Great, sarap paikutin sa rolling pin. 

Huminto siya kaya huminto rin ako sa paglalakad. Nandito na kami sa labas ng condominium building. Sinundan ko kung saan siya nakatingin. Napanganga ako. “Mall? Anong gagawin mo sa Mall?”

“What do you think?” tanong niya. Mukha ba akong manghuhula. “What do you think the function of malls?”

“Ang hirap mo kausap. Sabihin mo na nga kasi para makaalis na ‘ko. Alam mo bang marami pa akong gagawin sa araw na’to?”

Pero imbes na magsalita, nagpaumuna siya sa paglalakad nang nakapamulsa.

Tumingala ako sa langit at mariing napapikit. Patakbo ko siyang sinundan sa loob ng mall. “Anong bibilhin mo sa mall?” tumabingi ako para makita ang pagmumukha niya. 

“Naayos mo na motor mo?”

Hindi ako sumagot. Sinundan ko siya sa loob ng car accessories store.

“Ano bang hinahanap mo?” nawawalan na talaga ako ng pasensya. Halos ikutin niya na kasi ang buong parte dito sa loob. Inaalok na nga siya ng tulong ng mga salesman dito pero ayaw naman niyang magsalita. Pakipot.

May kinuha siyang isang maliit na kahon sa ibabaw at tahimik na binasa ang nakalagay doon. Sinubukan kong makiusyoso pero mabilis niyang iniwas iyon sa akin. Napangiwi ako. “Para saan ba kasi ‘yan?”

“Akala ko alam mo?”

“Malay ko”

“Nagmomotor ka pero ‘di mo alam? Pathetic” ibinulong niya ang huling salita pero rinig na rinig ko iyon. Sumama ang mukha ko. Ensaktong nilingon niya ako. “What?”

“Sabihin mo na” seryosong utos ko pero sa halip na makinig ay tinalikuran niya ako at pumunta sa cashier. Napapadyak ako sa sahig sa sobrang inis bago sumunod sa kanya. Isang bagay lang ang binili niya, iyong hawak niya kanina. 

Basta na lang niyang inihagis iyon sa akin na mabilis ko namang nasalo. Inosente ko iyong binasa bago pahagis din na ibinalik sa kanya. “Ano akala mo sa akin, personal assistant mo?” protesta ko. “Ano ba!” napasigaw ako nang muntikang madulas sa kamay ko ang bagay na iyon dahil sa biglaan na naman niyang paghagis nito sa akin. “Sabi ko ngang ‘di mo ‘ko—

“Sa’yo ‘yan” 

“Ano?”

“Sa’yo ‘yan” ininguso niya ang hawak ko. Nagbaba ako ng tingin doon. Nasa malayo na siya nang mag-angat ako ng tingin kaya patakbo ko siyang hinabol. 

“Ano ba kasi ‘to?” pagtataka ko. 

“Open it” nagpatuloy siya sa paglalakad. 

Huminto ako para makita ang nasa loob ng paper bag. Iyong presyo kaagad ang nakita ko na pang isang buwan ko nang sweldo sa pizza parlor. Patakbo ko ulit siyang hinabol. 

“Anong gagawin ko rito sa starter motor?” tanong ko nang mapantayan ko na ang paglalakad niya. Kalmado niya akong nilingon habang ako ay hinihingal na sa paghahabol sa kanya. Nakakainis talagang maghabol!

“To start our relationship”

“Ano?” pasigaw na tanong ko. Tuloy, pinagtitinginan kami ng iilang mga tao. “Nang-aasar ka ba ha, mister?”

“Hmm, misis” 

Natigilan ako nang sadyain niyang ilapit ang mukha pagkasabi nun. Mabilis ko siyang naitulak palayo. Grabe, ang lakas talaga ng apog ng taong ito. 

“Hindi ako nakikipagbiruan dito, Yohann Min” 

“Ako rin” sagot niya at bumuntong hininga. “Para sa motor mo ‘yan. I think you have a problem with your starter kaya nangyari yun kagabi”  

“Eh ano naman sa’yo?”

“I don’t want it to happened again” sagot niya na kinatigilan ko. “I don’t want to waste my time and get rained again just to help you, young pathetic lady’

“Eh sino ba kasing nag-utos sa’yo na tulungan ako?”

“My conscience.”

“Tsk, ayoko nito ang mahal” abot ko sa paper bag pero mahina niyang itinulak ang kamay ko pabalik.

“I know”

“Yung totoo, may balak ka sa’kin no?”

“What?”

“Gusto mong mahulog ako sa’yo no?”

“You’re not my type, Miss” agarang sagot niya. “And you don’t like me either”

“Yun! Buti alam mo. Bakit nga kasi binilhan mo’ko ng ganito?”

“Para sa motor mo nga”

“Eh bakit nga?”

“You talk too much” supladong sagot niya. Napamaang ako. 

Umakyat kami sa second floor gamit ang escalator. Nakatingin pa rin ako sa box ng starter motor. Huminto ang mga paa niya sa labas ng jewelry shop. Nilingon ko siya nang iutos niyang huwag akong sumunod sa kanya sa loob. Mula dito sa labas, pinanood ko siyang hubarin ang kanyang suot na kwintas. Iniabot niya ito sa sales lady bago ako biglang nilingon. Mabilis kong itinuon sa ibang direksyon ang paningin. Nakuha kaagad ang atensyon ko sa book store na katabi lang ng jewelry shop. Doon ako pumasok.

Ang daming magagandang libro at CD’s!

Halos magkandaugaga ako sa pagpili ng libro. Ensakto namang nakita ko na ang hinahanap kong libro nang pumasok si Yohann Min dito sa loob. Sumandal siya sa isang book shelf, pinapanood ako. 

“Nabasa mo na ‘to?” angat ko ng libro sa ere pero umiling siya. “Eh ito?” sa pangalawang beses ay umiling na naman siya. Halatang hindi siya interesado. Ibinaba ko ang libro at magkakrus ang mga brasong tiningala siya. “So sasabihin mo na sa’kin ngayon?”

“Ang alin?”

“Kung bakit hiniwalayan ako?”

“Mamaya”

“Tsk, ba’t ba hindi ngayon?” pagtataas ko ng kilay. Imbes na magsalita ay itinuro niya ang mga libro na nasa likuran ko. “Wala kang taste sa libro” asik ko. 

Pinandilatan ako ng mata matapos mahagip ang librong nabasa ko noon. “Say What You Will by Cammie McGovern?” angat ko ng libro sa mukha niya. Kinuha niya ito at kunot-noong binasa. Tumikhim ako. “Malamang hindi mo pa ‘yan nababasa kasi puro playboy magazine ang binabasa mo” Pinamewangan ko siya matapos niya akong samaan ng mukha.

Taas noo akong nagpatuloy sa pagsasalita. “Si Amy at Matthew ang bida sa nobela. May obsessive compulsion disorder si Matthew habang si Amy naman ipinanganak na may cerebral palsy kaya hindi siya nakakalakad. Hindi siya nakakalakad ng walang walker. Nakakapagsalita lang din siya sa tulong ng voice box or typer” 

Itinuon niya ulit sa libro ang mga mata. 

“Pareho silang may kapansanan, magkaiba nga lang. Nag-hire ng mga student aid ang mama ni Amy at isa na ro’n si Matthew. Doon nagsimula ang pagkakaibigan nila hanggang sa nagkagusto sila sa isa’t-isa” kinikilig ako habang inaalala muli ang storya. Nainis ako nang wala man lang emosyon sa mukha niya. Hinablot ko sa kamay niya ang libro bago siya tinalikuran. 

Naglibot ako sa mga old CD’s. Mula sa gilid ng aking mata, alam kong sinusundan niya ako sa paglalakad. 

Nagliwanag ulit ang mukha ko matapos makita ang isang pelikulang napanood ko dati. Maingat ko iyong kinuha at nakangiting tinitigan. “5o First date, napanood mo ‘to?” Nilingon ko siya at nakitang nasa binabasa niyang libro ang atensyon niya. Iyon yung isa sa mga kopya ng librong hawak ko ngayon. Inosente niya akong nilingon kaya nagsalita ulit ako. “Si Henry at Lucy naman ang main characters sa movie na ‘to. Takot sa commitment si Henry pero marami siyang naging babae” ngiwi ko.

“Pumunta siya ng Hawaii at doon nakilala si Lucy. Nagbago ang pananaw niya sa pag-ibig at inisip na baka si Lucy na ang babaeng hinahanap niya. Both of them enjoyed the company of each other the first time they met pero kinabukasan, nang magkita ulit sila, hindi na siya nakilala ni Lucy. As in hindi siya kilala dahil may short-term memory loss siya”

“May amnesia siya?’ tanong niya. Ngayon lang ata siya nagkainteresa sa mga pinagsasabi ko. 

Tumango ako. “Goldfish syndrome ang tawag sa sakit niya sa movie pero ang totoo, anterograde amnesia ang tawag doon. May depekto na ang isang parte sa utak niya kaya nakakalimutan niya lahat ng mga nangyari kinabukasan. Kada gising niya kinabukasan, wala na siyang maalala sa mga nangyari kahapon” napailing ako matapos maalala kung gaano kasakit ang katotohanang iyon para sa dalawang bida. Basta na lamang niya akong tinalikuran at lumabas. “Bastos”  

Nagpatuloy pa rin siya sa paglalakad kahit ilang beses ko na siyang tinawag. Lumihis ako ng ibang direksyon para umalis na pero napahinto rin kaagad ako at inis siyang hinanap. Hindi pa niya sinasabi sa akin ang tungkol doon. 

“The Hukilau was the place!”

Humagalpak ako ng tawa nang mapagtagumpayan ko siyang gulatin. I gritted my teeth nang magpatuloy lang siya sa paglalakad nang hindi kumikibo. Sinundan ko siya. Kung naiinis siya sa ganito eh di mas maayos nang makaganti ako. 

“We liked each other right away. But you didn’t remember me the very next day”

“Aish"

“Forgetful Lucy, has got a nice caboose-ie...”

Tinakpan niya kanyang dalawang tenga. Nakangisi akong nagpatuloy. Ganyan nga Yohann Min. Mainis ka lang.

“Ang pangit ng boses mo—

“Then we drove up to see Dr. Keets, and find out why Doug always has to change his sheets. Forgetful Lucy, cracked her head like Gary Busey”

“Isa—

“But I still love her so, and I’ll never let her go. Even if while I’m singing this song, she’s wishing I had Jocko the Walrus’ shlong” inilagay ko sa bandang puso ang kanang palad at madramang kinanta iyon. Nagbabanta na ang boses niya. Alam kong dahil iyon sa boses ko. Pati pamilya ko nga pinagbabawalan akong kumanta.

Nagpatuloy ako na may ngiti sa labi. “Forgetful Lucy, her lips are so damn juicy. How about another first kiss?” 

Nilingon ko siya sa panghuling linya pero mukhang pagsisisihan ko yata iyon dahil sa seryosong paninitig niya.