Kabanata 10

YOHANN MIN's POV

(September, 2009)

Nawala ako bigla sa tono matapos mapindot ang maling key ng piano dahil sa malakas na pagbagsak ng kung anumang bagay dito sa madilim na music room. Awtomatiko akong napatayo sa kinauupuan para hanapin ang may pakana ng ingay. Kinabahan ako nang maaninagan ang nakatayong tao sa pinakamadilim na parte ng kwarto. 

“S-Sorry, natakot ba kita?” 

Lumayo kaagad ako sa piano. Ensaktong binuksan niya ang ilaw at tumambad sa akin ang isang babae. Hawak ng kanang kamay niya ang tuhod habang nasa ulo naman ang kaliwang kamay. Bahagyang nakapikit ang kaliwa niyang mata habang nakatingin sa akin. Napansin ko ang pamumula ng kanyang tuhod at ang nagkalat na mga kagamitan sa mismong kinatatayuan niya. Hindi malabong natamaan siya dahil sa pagkakahulog ng mga ito. 

Tinalikuran ko siya at tinakpan muli ng puting tela ang piano. Isinabit ko ang dalang bag sa balikat at lalabas na sana nang tawagin niya ako. Inosente ko siyang nilingon. Hindi katulad kanina ay kakikitaan na ito ng inis sa mukha habang paimpit na iniinda ang sakit sa tuhod. 

“S-Seryoso, hindi mo talaga ako tutulungan?” aniya matapos ko siyang talikuran muli. Nagpakawala ako ng malalim na hininga bago ulit siya hinarap. Itinuro ko sa kanya ang monoblock chair sa tabi bago ako lumuhod sa sahig para damputin ang mga nahulog niya kanina. Naramdaman ko ang paninitig niya kaya mas binilisan ko pa ang ginagawa.  

“So, member ka na pala ng choir, Yohann?” Napahinto ako dahil sa tanong niya at sa pagbanggit niya sa pangalan ko. “Bakit mag-isa ka lang nag-eensayo? Hindi rin kita nakikita sa mga culminating activities.” 

“Hindi ako kasali sa choir” pag-amin ko. Kinuha ko ang panghuling libro sa sahig at maingat na ibinalik sa lalagyan. 

“Ha? Ba’t ka...I mean, anong club ang sinalihan mo?”

“Wala akong club” nag-iwas ako ng tingin. Isinabit ko muli sa balikat ang bag at tinalikuran siya. 

“Sumali ka sa choir. Ang galing mo kaya kanina”

Napahinto ako sa paglalakad. Seryoso ko siyang nilingon. “Pinapanood mo ‘ko kanina pa?” tanong ko. 

Nawala kaagad ang kanyang ngiti at napalitan ng kaba. Ramdam ko ang pangangapa niya ng salita. Humigpit ang hawak ko sa strap ng aking bag. Ngayong may nakakaalam na sa ginagawa ko rito tuwing hapon, imposible nang makapasok pa ulit dito. 

“Don’t worry! H-Hindi naman kita isusumbong sa choir head, eh”

Naningkit ang mga mata ko. “Kailan pa?”

“H-Ha?”

“Kailan mo pa nalaman ang ginagawa ko?”

“Tuwing hapon napapansin kitang pumupunta ng patago rito. Akala ko no’ng una wala lang pero nang marinig kitang tumugtog ng piano noong isang linggo ano...p-promise! h-hindi talaga kita isusumbong” sabay angat niya ng kanang palad sa ere. Ipinangkamot niya sa ulo ang kanang kamay nang hindi ako magsalita. “Sorry, natakot kita kanina”

Bumuntong-hininga ako at tuluyan siyang tinalikuran. Naririnig ko ang pagtawag niya sa aking pangalan. Maging dito sa labas ay sinusundan pa rin niya ako. 

“Galit ka ba? Galit ka ba, Yohann Min?”

“Umuwi ka na” tipid na sagot ko at mas binilisan pa ang paglalakad. Napapikit ako nang tawagin na naman niya ang pangalan ko. 

“Ang galing mo mag-piano, Yohann Min!” sigaw niya. Ensaktong may tumawag sa kanyang babae nang subukan ko siyang lingunin. Ilang segundo kaming nagkatinginan bago ako patakbong umalis. 

Kinabukasan, isang maliit na papel ang nakadikit sa ibabaw ng aking mesa dito sa loob ng classroom. Bagay na ngayon lang nangyari. Palihim kong sinulyapan ang mga kaklase bago mabilis na kinuha at binasa ang nakasulat sa kulay dilaw na papel. Isang salita lang ang nakasulat doon. 

SORRY.

Isinabulsa ko kaagad iyon bago pa may makakita. Ipinatong ko sa mesa ang bag at naupo. Nilingon ko ang bintana sa aking gilid bago inilabas sa bag ang may kakapalang libro. Iginugol ko sa pagbabasa ang natitirang bakanteng oras.

Walang nakalagay na pangalan pero mukhang kilala ko na kung kanino galing ang papel na iyon. Kinuha ko sa bulsa ang papel at pinakatitigan ang sulat kamay niya. Napabuntong-hininga na lang ako. 

“Laine!”

Napalingon ako sa bukana ng pinto nang marinig ang pagtawag ng mga kaibigan sa kanya. Nagbaba ulit ako sa binabasang libro bago pa niya ako makita. Masyadong maingay ang mga kaklase naming nakapaligid sa kanya. 

“Uy, anong nangyari diyan sa tuhod mo, Laine?”

“Nadapa ako kahapon”

“Hala”

“Galos lang naman” pekeng tawa niya. Ibinaba ko kaagad sa libro ang paningin nang mahuli niya akong nakatingin sa gawi nila. 

“May chika ako! Naalala mo ba iyong varsity player na nagbigay sa iyo ng bulaklak sa gynamsium last week, Laine? May—

“Sandali lang ha”

“O-Oh, sige”

Hindi ko maintindihan kung bakit napapalunok ako ngayong papalapit siya sa pwesto ko. Nakahinga ako ng maluwag nang lagpasan niya ako. 

“May ensayo kami ngayon sa dance troupe. Sa library ka ulit?” nilapitan ako ni Hosiah pagkatapos ng panghuling subject namin ngayong hapon. Nasa labas na kami ng classroom. Tumango ako nang hindi siya nililingon. “Sige. Susunduin daw tayo ni dad” bulong niya. Nilingon ko siya. Magkaiba ang apiledo namin kaya walang may nakakaalam na sa iisang bahay kami nakatira. “Magkita tayo sa labas ng gate?”

“Hmm” tipid na sagot ko.

“Cool. See you later” tapik niya sa braso ko bago niya patakbong sinundan si Laine na kamiyembro niya sa pagsasayaw. Umakyat ako papuntang library na nasa 3rd floor. Wala masyadong tao sa loob.

“Kaparehong libro pa rin ba ang hihiramin mo, Yohann?” nakangiting tanong sa akin ng assistant librarian. Kilala na niya ako dahil sa madalas kong pagpunta. Tipid akong ngumiti at tumango. Nakangiti siyang tumayo para kunin ang librong mag-iisang linggo ko nang binabasa.

“Ba’t di mo na lang iuwi muna sa bahay ang libro? Isuli mo na lang after three days” sabay abot niya sa akin ng DSM-5. Umiling lang ako sa tanong niya at nagpasalamat. Naghanap ako ng pwesto sa pinakasulok ng library kung saan hindi kaagad ako nakikita.

Maingat kong binuksan ang makapal na libro para hanapin ang pahina kung saan ako tumigil kahapon. 

“Schizophrenia?”

Naisarado ko bigla ang librong binabasa at napalingon sa pinanggagalingan ng boses. Naramdaman ko ang panlalaki ng aking mga mata dulot ng kaba. 

“Sorry! Nagulat ba ulit kita?”

Inis akong napapikit bago siya tiningala. “Ba’t ka nandito?”

“Ah, ha? Ano...may ano, may hihiramin akong libro”

“Nandun ‘yong librarian” inis kong tinuro ito. Napansin ko siyang matigilan. 

“Galit ka pa rin ba?”

Huminga ako ng malalim at tumayo. Isinarado ko ang libro nang magbaba siya ng tingin doon. 

“Sorry, hindi ko sinasadyang makaa—

Isinabit ko sa balikat ang itim na bag at pataob na binitbit sa isang kamay ang libro. Seryoso ko siyang hinarap. Ilang segundong nagpirme ang paningin ko sa kanya. “Excuse me” usal ko bago siya nilagpasan. 

RUI's POV

(Present, 2021)

“Pinayagan ka naman ba?”

Napahinto ako sa pagpupunas ng salamin dito sa labas ng pizza parlor at nilingon si Amay na Nakatayo sa gilid ko. Sinadya kong pigilan ang ngiti dahil sa nag-aalala niyang hitsura. Alam kong kagabi pa sila atat na atat na malaman ang naging resulta ng pag-uusap ko sa aking pamilya. 

“Woy Rui?”

“Oh?”

“Anong nangyari? Kanina ka pa ‘di umiimik. Success ba ang pagmamakaawa mo?”

Huminga ako ng malalim bago ibinaba ang hawak na basahan at pang-ispray. Pinunasan ko ang basang kamay tsaka pa lang siya hinarap. “Hmm” tango ko. Napangiti ako nang makitang nakahinga siya ng maluwag. 

“Susmaryosep, akala ko pa naman aabot sa digmaan ito!”

“Tss, kumusta na pala ang pamangkin mo?” pag-iiba ko ng usapan. Ayoko lang magtanong pa siya sa kabuuang nangyari kagabi. Aaminin kong hindi naging madali ang pagpupumilit ko kay mama. Sa kanila ni papa ay siya ang mahirap tinagin. Lahat ng gusto niya ay kailangang nasusunod.   

“Idinala namin kagabi sa hospital. Nagdidileryo na eh” sagot niya. Naupo siya sa malaking bato “Syempre malaki ang gastos sa gamot pa lang, pero keri naman” Nakangusong nagpulot siya ng maliliit na bato at inihagis iyon sa harapan. Ensakto namang sumulpot si Greggy na aksidenteng natamaan.  

“Ay jusmeyo! Papatayin mo ba ‘ko Emilio?!”

“Sa laki mong iyan ‘di ka mamamatay sa bato uy. Anong panlaban ng maliit na bato sa isang bulldozer, ha?”

“Gusto mong magpasagasa?!”

Nakamot ko ang sentido. “Tsk, awat na kayo, aga-aga” 

“Ano na Rui Laine, pinayagan ka?” si Greggy naman ngayon ang nagtanong. Nakangiti akong tumango. “Finally, makakaexperience ka na rin ng independency! Emilio, iwagayway mo nga ang watawat”

“Shunga. Hindi Aguinaldo ang apilyedo ko” sagot ni Amay. Nagtawanan kami. Nakangiti naming nilingon si Cerra at Melodie na kararating lang. 

“Anong meron, boss?” nakangiting nagpapalit-palit ng tingin sa amin si Melodie. Si Cerra naman na nasa tabi niya ay tahimik lang kaming pinapanood. Natural na sa kanya ang pagiging mahinhin at hindi palasalita.

“Nagkakatuwaan lang” si Greggy ang sumagot. “Proceed to work, slaves” palakpak niya nang nakataas ang noo. Nangingiting napailing na lang ako. 

“Number seven? Kaninong order ‘tong cheese overload pizza?” pagsasalita ko sa maliit na mikropono. Ngayon lang ulit kami gumamit ng microphone dahil sa rami ng kumakain ngayon. Inulit ko ang sinabi nang walang sumagot. 

Hinanap ko kaagad kung saang pwesto nanggagaling ang boses ng sumagot. Natigilan ako. Siya na naman?

Nakangiti na siya nang huminto sa aking harapan. Ipinatong niya ang hawak na priority number sa counter. Number seven. 

“Napapadalas po sir, ah” pabirong sabi ko. Tipid lang siyang ngumiti bago inabot sa akin ang pambayad niya. Nakagat ko ang pang-ibabang labi dahil sa panginginig ng aking nakalahad na palad. 

Maingat kong inabot sa kanya ang isang box ng pizza. “Thank you sir”

“I’ll come again” ngiti niya. Natigilan ako. Kami dapat ang nagsasabi no’n. Sa huli, ginantihan ko na lang ang magandang ngiti niya at pinanood siyang lumabas. 

Napagitla ako sa biglaang pagtunog ng bell at pagsasalita ni Greggy sa mikropono. Wala sa sarili kong nahawakan ang dibdib. Kinabahan ako dun ah.

Tatlong araw din ang ginugol ko bago tuluyang makapagdesisyon. Iyong suggestion nila Amay at Greggy na condominium unit ang huling napili ko. Siguro ay dala na rin ng unang impresyon ko sa lugar. Hindi mapagkakailang sosyal at mayayaman ang karamihan sa nakatira. 

Dalawang malalaking maleta at isang malaking bag ang tumambad sa akin nang makauwi ako ng bahay kinagabihan pagkatapos ng trabaho. Nakahanda na ang mga iyon sa mismong bukana ng pintuan. Mag-isang nakatayo roon si papa. 

Ngayong gabi ang lipat ko sa condo. 

Pinilit kong mangiti nang mapansin ang nakaukit na lungkot sa kanyang mukha. Aaminin kong hindi ako sanay na makita siyang ganoon. 

“Parating na si Jalen dito para ihatid ka sa bagong titirhan mo” pagsasalita ni papa bago pa ako makapagsalita. Natigilan ako. Ang alam ko ay may ka-date siya ngayong gabi. 

“Si mama, pa?” nag-aalinlangang tanong ko. Malalim na buntong-hininga ang naisagot niya bago nilingon ang hagdan papunta sa kwarto niya. Tumango na lamang ako. Hanggang ngayon ay tutol pa rin ito sa desisyon ko. 

“Sigurado ka na ba talaga sa desisyon mo, Rui Laine? Ayokong pagsisihan mo ang mga naging desisyon mo sa buhay. Hindi na ito ang unang beses na sumuway ka sa gusto namin para sa’yo" ayun na ang nakasanayan kong tono ng kanyang pananalita. 

“Buo na ang desisyon ko pa” nakayukong usal ko. Humugot siya ng malalim na hininga bago ito pinakawalan. Pinilit kong ngumiti matapos salubungin ang dismayado niyang hitsura. “Kakausapin ko lang si mama”

Ilang beses kong kinatok ang kwarto niya kung saan siya ngayon nagmumukmok. Napabuntong-hininga ako nang walang makuhang sagot sa kanya. Hanggang sa tawagin ako ni papa dahil sa pagdating na ni Jalen. Naging mabigat ang mga hakbang ko pababa ng hagdan.

“Good evening, Rui” wala sa ayos na ngiti ni Jalen. Halatang nagmamadali siya papunta rito.

“Ihahatid ka niya sa mismong unit mo, Rui Laine”

“Yes po, tito” sagot sa kanya ni Jalen. Tumango ako.

“Tawagan mo kami kapag nakarating ka na” utos ni papa. Tumango ulit ako. “Hindi porket pinayagan ka namin sa gusto mo ay maaari mo nang gawin ang lahat ng bagay na gusto mo, Rui. Ayaw naming magka-apo ng hindi pa kayo kasal, maliwanag ba?”

Nagugulat kaming napalingon ni Jalen sa isa’t-isa. Parehong pinanlakihan ng mata. 

“Mapagkakatiwalaan ka ba namin, hijo?”

“Y-Yes po tito”

“Mabuti. Ikaw naman Rui Laine”

“Ha?"

“Wag na ‘wag ka nang makikipagbalikan pa sa Marcaleb na iyon” seryosong sabi ni papa. Natigilan ako. “Walang magandang naidulot ang lalaking iyon sa’yo.”

“I’ll make sure it’ll not happen, tito” naunahan na naman ako ni Jalen. Nagkalingunan kaming dalawa ni Jalen bago niya nakangiting kinuha ang pinakamalaking maleta sa sahig. “I’ll bring this sa loob ng compartment ng sasakyan. Excuse me po, tito”

“Ako nang bahala sa isa. Rui Laine ikaw na magdala ng bag” utos ni papa. Hindi kaagad ako nakaimik dahil sa sinabi niya tungkol kay Marky.

Halos buong biyahe akong nakatingin lang sa labas ng bintana. Tahimik lang ding nagmamaneho si Jalen. Mukhang pareho kaming malalim ang iniisip. Mariin kong pinikit ang mga mata. Siguro nga ay magandang balita sa kanila na wala na kaming dalawa ni Marky. 

“Ayos ka lang, Rui?”

“Hindi” pag-amin ko. Nilingon ko siya. “Maypa-I’ll make sure it’ll not happen ka pang nalalaman ha”

“Ayokong gaguhin ka niya ulit. Matagal ka na niyang ginagago, Rui. Ikaw lang ‘tong bulag sa kanya”

“Nagsalita ang babaero” inis kong itinuon ulit sa labas ang atensyon. Narinig ko siyang mahinang natawa.

“I may be a womanizer. Yes. But it doesn’t mean I care less about you. You’re no different to mom. Both of you were special. We’ve been friends for years, Rui. Ayokong saktan ka lang ng lalaking kagaya ko”

“Ayaw mo akong naloloko pero ginagawa mo naman sa ibang babae, tsk tsk. You sounded like a complete asshole, Jalen”

“It’s like a habit, Rui. It’s hard to quit” Napailing na lamang ako sa sagot niya. “Woodlands Frontier ba ‘yong pangalan ng building?” 

“Hmm. May date ka ngayong gabi ‘di ba? Pwede mo ‘kong ibaba na lang sa mismong entrance. Magpapatulong ako sa guard”

“Mapapagalitan ako ng papa mo kapag ginawa ko ‘yon”

“As if namang magsusumbong ako. Sige na. Baka inaantay ka na ng bagong biktima mo. Anong pangalan? Gusto kong balaan”

Natawa siya. “Eonjin. Eonjin Delatejera”

Napairap ako. “Binabalaan kita, Jalen. Malupit ang karma. Tigilan mo na ‘yang pangongolekta mo sa mga babae.”

“If this relationship worked, then I’ll quit” Nilingon ko siya dahil sa sinabi niya. "Yeah"

Umabot ng tatlumpung minuto ang biyahe. Pagkatapos maibaba lahat ng mga bagahe ko, pinaalis ko na si Jalen. Noong una ay nagdadalawang-isip pa siya dahil sa sitwasyon ko. 

Nasa labas pa lang ako ng building ay napanganga na ako.