Kabanata 11

Nakangiti akong pinagbuksan ng guard at tinulungan sa dalawang maletang dala. Puno ng paghanga kong pinalibutan ng tingin ang bawat parteng madapuan ng aking mga mata. Iginiya kaagad nila ako sa 6th floor papunta sa condo unit na aking titirhan. Nakangiti akong nagpasalamat sa kanilang lahat pagkatapos. Sa huli ay naiwan akong mag-isang nakatayo dito sa malaking sala.  

“Home sweet home, Rui” nakangiting usal ko habang pinapasadahan ng tingin ang lugar. Tatlong kulay ang meron; puti, kulay-abo, at kulay kahoy. Lamang ang kulay puti sa dingding, kulay-abo naman ang mga couch at ilang kagamitan, at kulay kahoy ang sahig. May mga minimalist painting namang nakadikit sa iilang dingding.

Hawak ang dalawang maleta sa magkabilang kamay, dumiretso ako sa kwarto. Hindi ko na naman mapigilang mapanganga at humanga. Mas maganda at malaki ito kumpara sa dati kong kwarto. Malinis at wala masyadong dekorasyon. Kulay puti ang buong bedsheet at mga unan. May maliit namang lampshade sa gilid ng kama. Kulay abo ang mga kurtina. 

Nakangiti kong kinapa sa bulsa ang cellphone para tawagan si Amay. 

“Nasa mansyon na ba ang reyna?” iyon agad ang bungad na tanong niya nang sagutin niya ang tawag. 

“Ang ganda, bakla” pinasadahan ng aking mga daliri ang kurtina at hinawi ito. Tumambad sa akin ang magandang view ng city lights. 

“Oh, kailan sleepover teh?”

“Kayong bahala” tawa ko. “Pero ‘wag ngayong linggo ha? Mag-aayos pa ‘ko” Nasalubong ko ang malamig na hangin pagkabukas ko ng sliding door. Maliit ang balkonahe pero bubusugin ka naman sa ganda ng view. Kinikilabutan ako. 

“Nandiyan ba mga magulang mo?”

Umiling ako. “Wala. Hinatid ako ni Jalen papunta rito”

“Nandiyan pa si pogi?” boses ni Greggy ang nagtanong. 

“Wala na. Pinaalis ko na kasi may ka-date” diniinan ko ang huling salita para asarin si Greggy. Matagal nang may gusto ito kay Jalen eh. 

“Kailan ba end game niyan teh?” may halong inis sa boses ni Greggy. Narinig ko namang binulyawan siya ni Amay. “Shut up, Amay. Malay mo ako ang end game!” 

Nakangiti akong naglibot ng tingin habang pinapakinggan ang asaran ng dalawa sa kabilang linya. Bukod sa mga sasakyan, dumaragdag din sa ganda ang mga nagtataasang building. Sinabayan pa ng magandang panahon ngayong gabi. 

“Woi Rui, kumusta ang vibe? Wala bang something creepy diyan? Baka may mga hidden cameras diyan, bakla! Panonoorin kang naliligo’t nakahubad!” 

Doon lang ako nabalik sa wisyo dahil sa sinabi ni Amay. 

“Rui? Ruwelda? Andyan ka pa o nahulog ka na sa building?”

“Ayan ka na naman eh”  

“Madaming kasong ganyan teh” halakhak niya. 

Awtomatiko akong bumalik sa loob at naupo sa malambot na kama habang pinapakinggan ang mahabang testimonya ng dalawa. Pinasadahan ko ng tingin ang buong paligid. Napapikit ako nang magsipagtawanan ang dalawa sa kabilang linya. Tumayo ako para puntahan ang banyo.

“Awat na Amay, tinatakot mo si Rui”

“Biro lang, ‘to naman. Magpakasaya ka na muna diyan mahal naming reyna, ha? Mahal ang renta! Bye-bye!”

“Kapag hindi ako nakatulog ngayong gabi kasalanan niyo talaga” usal ko habang chinicheck ang bawat parte at dingding ng banyo. 

“Humingi ka na lang ng tulong sa kapitbahay mo kapag may something diyan, okay?”

“Ewan ko sa inyo. Bye na, tsk” Nakanguso kong isinabulsa ang cellphone. Huwag naman sanang magkatotoo ang kalokohan nila.

Pagod akong gumapang sa malambot na kama pagkatapos maligo at magbihis ng pantulog. Inabot ako ng isa at kalahating oras sa loob ng banyo. Kasalanan talaga ito ng dalawa. Tamad kong kinapa ang cellphone na nasa ilalim ng lampshade habang nakabaon ang kalahati kong mukha sa malambot na unan. 

Alas onse na ng gabi. Itinext ko na lang kay papa na nandito na ako.

Walang nangyaring tulog sa unang gabi ko rito. Napapraning ako sa tuwing nakakarinig ng ingay o kaluskos. Mukhang may kalilipat lang din kagabi sa kabilang unit. Alas kwatro na ng madaling araw pero heto, gising na gising pa rin ang diwa ko. Paano ba naman kasi, buong gabi akong hindi pinatulog ng mga sinabi ng dalawa. Alam talaga nilang praning ako, tsk.

Naisipan kong bumangon na lang at magluto total kumakalam na rin ang aking sikmura. 

Naisip kong makipagkaibigan agad sa mga nakatira rito. Gumawa kaya ako ng cupcakes ngayon para sa kanila? Allowed naman sigurong mag-offer ng pagkain sa kanila ‘di ba? Pwera na lang kung ayaw nilang tanggapin. Lumaylay ang balikat ko. 

“Wala naman sigurong masama kung susubukan” bulong ko sa sarili. Tumango ako sa sariling suhestiyon at kumilos kaagad. Friendly gestures lang naman ang gagawin ko. Tama. Walang masama kung susubukan. 

Sinigurado ko sa salamin na maganda ang pagkakangiti ko kapag kaharap na sila. Sampung minuto akong nag-ensayo sa salamin. Pagpatak ng alas sais ng umaga, lumabas na ako bitbit ang tatlong cute na paper bag na pinaglagyan ko ng container ng cupcakes. 

Napalingon-lingon ako sa magkabilang direksyon ng hallway. Tahimik at parang walang tao. Nagbaba ako ng tingin sa hawak ko. Kinakabahan ako pero kailangan kong subukan. 

Befriend them, that’s the only way for me to survive here. Ewan ko kung saan ko napulot ang linyang iyon. 

Sisimulan ko sa katapat kong unit. Humigpit ang pagkakahawak ko sa bitbit pagkatapos katukin ang pinto niya. Kumatok ulit ako nang wala akong makuhang sagot. Napapahiyang nakamot ko ang sentido. Tulog pa kaya siya? 

Huminga ako ng malalim bago kinatok sa pangatlo at pang-apat na beses ang pinto. 

Wala pa rin.

“Ayos lang, Rui” tumango-tango ako at ngumiti. Narinig ko ang pagbukas ng pinto ensaktong pagtalikod ko. Aligagang humarap ulit ako at wala sa ayos na ngumiti. “G-Good morning!”

Pero napalitan ng pagkagulat ang ngiti ko nang mapagtanto kung sino ang lalaking nasa harapan ko ngayon. Napako ako sa mismong kinatatayuan. Gustuhin ko mang kumilos pero nanatili akong nakanganga habang kumukurap sa kanyang harapan. 

“Y-Yohann Min?!”

Muntikan ko nang mabitawan ang dala dahil sa malakas na pagsarado niya ng pinto. Aligaga din akong pumasok sa sariling unit at hinihingal na sumandal sa pinto. Mariin kong pinikit ang mga mata. 

Seryoso? Magkapitbahay kami?!

Sinilip ko ang maliit na butas ng pinto. Nakahinga ako ng maluwag nang hindi siya makita sa labas. Nahawakan ko ang dibdib dahil sa dagundong nito. Kumalma ka Rui. Befriend nga ‘di ba?

“Tsk! Hindi ko naman sinabing befriend the enemy!” Inis kong nakagat ang sariling labi. Sa laki ng syudad bakit nasa iisang condominium building pa kami?

Magkatapat pa talaga?! 

“Kalma Rui, woo kalma” nakapikit, huminga ako ng malalim. Hindi ko maintindihan kung bakit dumoble ang kaba ko. Ngayon pa lang parang gusto ko nang lumipat agad. 

Binuksan ko ulit ang pinto para lang din panlakihan ng mata. Nakatayo na siya sa labas ng kanyang unit. Nasa bulsa ang dalawang kamay habang nakatingin ng diretso sa akin. Mag-iisang linggo atang hindi kami nagkita. Akala ko panghabang-buhay na pero mukhang habang-buhay kong makikita ang pagmumukha ng lalaking ito rito, tsk. 

Inilagay ko sa likod ang mga paper bago bago siya inis na pinaningkitan ng mata. Napansin kong nagbaba siya ng tingin doon bago niya sinalubong muli ang aking mga mata. 

“S-Sinusundan mo ba ‘ko ha?”

“I live here, first” agarang sagot niya. 

Napakurap ako bago siya pinagtaasan ng noo. “So, sinasabi mo bang sinusundan kita?"

“If you say so” walang kaemosyong sagot niya. Inis kong pinasadahan ang kabuuan niya. Sa sobrang puti ng balat niya sa suot na kulay itim na t-shirt at khaki shorts, mapagkakamalan mong bampira. 

Nag-iwas ako ng tingin dahil sa nakakailang na paninitig niya. “Kailan ka pa diyan?” inis ko ulit siyang hinarap. 

“Three days ago”

“T-Three days?” gulat ko. Tumango siya. Inis kong nakamot ang ulo. “Ba’t ka ba kasi lumipat pa dito?”

“Why? Are you curious?”

“Hindi!”

“Are you mad at me, Rui?” Natigilan ako sa pagbanggit niya sa pangalan ko. Napaatras ako nang humakbang siya papalapit. Naiinis ako sa pagmumukha niya. Hindi ko alam kung  nagka-amnesia ba siya pagkatapos kong masuntok noon sa panga. Nilabanan ko ang paninitig niya hanggang sa siya ay humugot ng hininga. “I get it why you’re mad. I’m sorry for kissing you that night”

“I-Ikaw...” nanginginig ang hintuturo ko siyang idinuro. Inis kong binaba ang daliri bago itinuon sa hallway ang mga mata. Ayokong pinag-uusapan ang tungkol doon. 

“Can I receive an apology too?”

“Anong apology?” lingon ko.

“I wake up at the jail for sexual assault. Sexual assault? I only remember kissing you. I wasn't harassing you. I'm drunk, and I'm sorry. You even punched my face.” 

“A-Anong...” pinamilugan ako ng mata sa lakas ng loob niyang magreklamo. Bigla na lang niyang hinablot at naagaw sa isang kamay ko ang hawak na tatlong paper bag. 

“Is this all for me?” Silip niya roon. Sinadya niyang iangat iyon sa ere kung saan hindi ko na maaagaw pa. Muntikan pa akong mawalan ng balanse nang mas iangat pa niya ito. Sa isip ay ilang mura na ang nasabi ko. Hindi nakatakas sa mata ko ang bahagyang pag-angat ng kanyang labi. Mukhang nag-eenjoy sa pambabadtrip. “I think this is enough for compensation. Thanks”

“Ipasok mo lahat ‘yan sa tiyan mo!” asik ko. Tinalikuran ko na siya at padabog na isinarado ang pinto. Paimpit akong sumigaw sa sobrang pagkapikon. Napaigtad ako sa magkakasunod na katok.

“Hey, nagbibiro lang ako”

“Sa’yo na iyan!”

“How much is this?”

“Sabing sa’yo na ‘yan eh! Tantanan mo na ‘ko pwede ba?” sigaw ko mula rito sa loob. Hindi siya sumagot. Narinig ko na lang ang pagsarado ng kanyang pinto.

Sarado ang pinto ng unit ni Yohann Min nang makalabas ako isang oras ang nakalipas. Papunta na ako ng trabaho. Sinigurado kong naka-lock ang pinto bago naglakad sa mahabang hallway. Kahit papaano, may nakakasabayan ako sa paglalakad pero hindi ko naman kakilala. Sinira ng Yohann Min na iyon ang diskarte ko. 

“Don’t tell me naniwala ka talaga kagabi, Rui?” Sinalubong ako ng natatawang boses ni Amay pagkarating ko.

Malamya akong tumango-tango bago siya nilagpasan. Sinundan niya ako sa loob. Maski si Melodie ay ipinagtaka rin ang hitsura ko. Mukhang inaasahan nilang magiging masaya ako dahil sa bago kong tinitirhan. Akala ko rin, tsk. Sirang-sira na ang mood ko ngayon pa lang. 

“May nangyari ba, Rui?” nag-aalala akong tinabihan ni Melodie. Umiling ako bago minudmod ang mukha sa mesa. “Kumusta ang unang araw mo sa condo? Hi Cerra!”

"G-Good morning" narinig ko ang mahinhing boses ni Cerra.

"Uy, Rui ano na?"

Itinaas ko ang kanang kamay at nag thumbs down.

“Nandito si Jalen, bakla!” 

Napaayos kaagad ako ng upo. Ensaktong kakabukas pa lang ng pinto. Kasama na ni Greggy si Jalen.

“Have a seat. Please feel free. What do you want to eat, Jalen? Me?” Nagsisimula na namang dumiskarte sa kanya si Greggy. Nilingon ako ni Jalen. Nagkatanguan kami. Naiilang niyang hinarap ulit si Greggy na ngayo’y hawak na ang kanyang isang braso, pinapaupo.

“May bago kaming promo, Jalen”

“Aba, meron ba, Gregorio? Ba’t di ata ako nainform?” pambubuking ni Amay.

“Exclusive for Jalen lang! Buy one pizza, take me” turo ni Greggy sa sarili. Nilingon ako ni Jalen na halatang nagmamakaawa nang puntahan ko. Napakamot ako sa ulo bago sila nilapitan. Hinila ko paalis si Jalen kay Greggy.

"Ay ang possessive teh?” sigaw ni Greggy. Nagtawanan sila Amay at Melodie. 

“Thanks, Rui” bulong ni Jalen

“Ba’t ka nandito?” pabulong ding tanong ko. 

“I was just checking on you. Ba’t ganyan hitsura mo?”

“Hindi ako nakatulog kagabi” inis ko.

“Bakit?”

Napahinto ako sa paglalakad nang mapamilyaran ang humintong sasakyan sa labas. Tuluyan na akong pinanlakihan ng mata nang lumabas sa kotse si Yohann Min. Wala sa sarili kong nahila rin si Jalen nang dumapa ako at nagtago sa ilalim ng table. Tuloy, humandusay si Jalen sa sahig matapos mawalan ng balanse sa ginawa ko. 

“Ya!”

“Sorry, Jalen, sorry” Natutop ko ang bibig nang tuluyan nang bumukas ang pinto. 

“Good morning, Sir Yohann!” Nag-aalinlangan siyang binati at sinalubong ni Amay dahil sa naging reaksyon ko. 

Hinila ko ulit ang braso ni Jalen nang subukan niyang tignan ang kararating. 

“Ano bang—

“Mamaya ko na lang sasabihin” pabulong na asik ko. 

Napikit ko ang mga mata nang tuluyang tumayo si Jalen. Tumayo na rin ako at napapahiyang napahawak sa batok. “May sira ata ‘yong ano...’yong mesa dito, boss” pekeng tawa ko. “May sira ‘di ba nakita mo, Jalen?”

“Oh, siya ‘yong lalaki sa bar, Rui ‘di ba?” turo ni Jalen kay Yohann Min bago niya ako nagtatakang nilingon. Bigla akong kinabahan. 

Nagkatinginan kaming dalawa ni Yohann. Kumpara sa akin, kalmado at walang makikitang kaba sa mukha niya. Kaswal lang din siyang tumango sa tanong ni Jalen. Napaiwas ako ng tingin. 

“Did you two had a fight?” Hindi ko inaasahang itatanong iyon ni Jalen sa amin. 

“No” tipid na ngumiti si Yohann sa kanya bago ako nito sinulyapan pababa sa kamay kong nakahawak sa braso ni Jalen. Mabilis ko iyong binitawan.

“Or are you two...da— ouch”

“Pakisabi kay papa okay lang ako. Sige na umalis ka na” pagtataboy ko kay Jalen bago pa niya paulanan ng tanong si Yohann Min. Naghihinalang tumingin si Jalen sa akin. Hinampas ko siya sa braso nang matawa siya. Ano na naman kayang pinag-iisip nito. 

“I won’t tell this to tita, Rui” Pinanlisikan ko ng mata si Jalen dahil sa binulong niya. Naglakad siya sa bukana ng pintuan kung saan nakatayo si Yohann Min na pinanonood kami. Nagulat ako nang tapikin pa niya sa balikat si Yohann Min bago niya ako nang-aasar na sinulyapan. Nagbabanta ko siyang sinamaan ng tingin.

Mas lalong sumama ang mukha ko nang magsalita sa ibang lingwahe si Jalen sa kanya. Alam kong sinasadya niya iyon para hindi ko maintindihan. Wala man lang nagbago sa mukha ni Yohann Min habang nakikinig sa pinagsasabi niya. Mas lalo akong nanghinala nang matawa si Jalen bago niya ako nilingon. Kinindatan pa niya ako bago nakangiting nilingon ulit si Yohann Min at tinapik sa balikat. 

Isinenyas ni Jalen ang hawak na cellphone nang makalayo-layo. Awtomatiko kong kinapa ang cellphone sa bulsa nang tumunog ito sa kalagitnaan ng katahimikan naming lahat. Pinanlakihan ako ng mata sa nabasa. Text galing kay Jimin. 

Nanginig ang panga ko sa inis. Wala na siya sa labas nang mag-angat ako ng tingin. Lintek ka talaga, Jalen Park! 

“Do you have any vacant jobs here? I want to apply” 

Mabilis kong nalingon si Yohann Min dahil sa tanong niya. Nilingon din niya ako.

“Seryoso ba ‘yan, ser?”

“Hmm” sagot ni Yohann Min kay Amay pero sa akin naman nakatingin.

“Pero kasi baka— 

“I can do anything” mayabang na sagot niya. Hindi pa rin nito inaalis ang paningin sa akin. “if someone will orient me, of course”

“Pero ser, maliit lang po ang sahod dito” 

“Okay lang” ngiti niya. Nanlaki ang mga mata ko. Nakita niya iyon kaya bahagyang umangat ang gilid ng kanyang labi. Ginawa din niya iyon kanina. 

“Sigurado talaga ‘yan, sir? Oh baka naman gusto niyo lang...” Hindi natuloy ni Amay ang sasabihin nang lingunin na siya ni Yohann Min. Humigpit ang pagkakahawak ko sa cellphone. Kapag nangyari iyon, araw-araw ko na rin ‘tong makakasama dito. 

Pati ba naman dito? 

“H-Hindi pwede!” wala sa sarili kong sigaw dahilan para mapalingon silang lahat sa akin.

“Why?”

“Dahil wala kang alam sa ganitong trabaho”

“Teach me, then”

“Ayoko” 

“Ay bongga!” palakpak ni Amay. Nakagat ko ang pang-ibabang labi sa sobrang inis. “Kung sigurado ka na talaga, pakisumite ng resume mo bukas ng umaga. Then proceed to orientation na kapag pumasa ka sa standards ko, well obviously!” humalakhak si Amay.

“Boss naman” pagpoprotesta ko. “Halata namang wala ‘tong alam sa ganito ‘di ba?”

“Kaya nga ioorient, bakla. Ioorient nga ‘di ba? Kapag pumasa ‘to, ikaw ang ia-assign ko sa orientation ha?”

“A-Ano?!” 

“That’s my final order. Proceed na kayo sa trabaho” palakpak ni Amay. Nagsipagkilusan na silang lahat. Naiwan akong nakatayo kasama si Yohann Min. 

Grabe. Sira na talaga ang araw ko.