All Chapters of คุณชาย แห่ง ประตูมังกร: Chapter 571 - Chapter 580

ซีเหมินจือเผิงเงยหน้าขึ้น เหล่ตามองหลี่โม่ด้วยสายเหยียดหยาม แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย “จะเห็นเขาเป็นอะไรไปได้ล่ะ ก็ต้องเป็นขยะอยู่แล้วสิ ถ้าเขาเต็มใจจะเป็นสุนัข ผมก็ไม่รังเกียจที่จะปฏิบัติกับเขาเหมือนสุนัขหรอกนะ” “สุนัขของบ้านผมมีค่าอาหารวันละเกือบพันหยวน ถ้าเขายอมเป็นสุนัขให้ผม ก็จะทำให้เขามีชีวิตที่สุขสบายเหลือแสนได้เลย ไม่แน่ว่าวันไหนผมนึกใจดีขึ้นมา ก็อาจจะหาผู้หญิงให้เขาอีกสักคนก็ได้นะ” ขณะที่กู้หยุนหลานกำลังโต้แย้ง หวังฟางก็กระแอมขึ้นมาอย่างหนัก รับคำพูดของซีเหมินจือเผิงไป “ชีวิตของสุนัขตระกูลซีเหมินยังดีขนาดนี้ หยุนหลาน ลูกก็อย่ามัวซื่อบื้ออยู่อีกเลย งานในตอนนี้ของหลี่โม่ เงินที่หาได้ในหนึ่งเดือนไม่พอจ่ายค่าอาหารหมาตัวหนึ่งของตระกูลซีเหมินด้วยซ้ำ เขาเอ้อระเหยจนเป็นคนด้อยกว่าสุนัข ลูกยังจะไปปกป้องเขาทำไมกัน” “ฮ่าฺฮ่าฮ่า คุณน้าพูดได้ถูกต้องครับ เจ้าขยะนี่เป็นคนด้อยกว่าสุนัขจริง ๆ แถมยังด้อยกว่าสุนัขหลายขุมเลยเชียวล่ะ” ซีเหมินจือเผิงหัวเราะขึ้นมาอย่างสะใจ ในตอนนั้นเอง ประตูห้องส่วนตัวก็ถูกเปิดออก หัวหน้าพนักงานพากลุ่มสาวงามในชุดกงจวงถืออาหารเลิศรสมากมายเดินเข้ามา “

เหอซูฟางและซีเหมินจือเผิงทั้งสองคนปิดประตูห้องส่วนตัวอย่างแน่นหนา พวกเขาหอบหายใจอย่างหนัก บนใบหน้าเผยสีหน้าตื่นตระหนก เมื่อเห็นสภาพของเหอซูฟางและซีเหมินจือเผิงแล้ว คิ้วของหลี่โม่ก็ขมวดลงเล็กน้อย รู้สึกว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ ไม่อย่างนั้นทั้งสองคนคงไม่อยู่ในสภาพจนมุมเช่นนี้ หวังฟางและกู้เจี้ยนหมินเองก็มองออกว่ามีบางอย่างผิดปกติ หวังฟางเข้าไปพยุงเหอซูฟางเอาไว้ และลูบหลังเหอซูฟางเบา ๆ “พี่ซูฟาง รีบมานั่งก่อนสิ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?” “เกิดเรื่องแล้ว ข้างนอกมีคนมาเยอะมาก พวกเขาถือมีดเดินป่าพุ่งเข้ามา ไม่รู้ว่ามีใครหาเรื่องมาหรือเปล่า หวังว่าจะไม่มาทำร้ายพวกเรานะ” เหอซูฟางอธิบายพลางถูกพยุงให้นั่งลงบนเก้าอี้ สีหน้าของซีเหมินจือเผิงอึมครึมอย่างยิ่ง ย้อนนึกกลับไปถึงสถานการณ์ที่เห็นเมื่อครู่ ทั่วร่างก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรง “ผมเห็นพวกบอดี้การ์ดถูกฟันบาดเจ็บไปหมดแล้ว พวกเขาคงจะไม่พุ่งมาหาผมใช่ไหม แต่ผมก็ไม่ได้มีศัตรูอยู่ในประเทศนะ หรือว่าจะเป็นนักฆ่าที่คู่แข่งระหว่างประเทศจ้างมาฆ่าผม?” ในหัวของซีเหมินจือเผิงจินตนาการถึงฉากที่คู่แข่งซื้อตัวนักฆ่า ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าน่าจะเป็นแบ

“ฉันรนหาที่ตาย? ฮ่าฮ่าฮ่า นี่เป็นเรื่องตลกที่น่าขำที่สุดที่ฉันเคยได้ยินเลย แกรู้สึกว่าฉันดูเหมือนจะรนหาที่ตายงั้นเหรอ? ไม่เห็นหรือไงว่าที่นี่ล้วนเป็นคนของฉันทั้งนั้น! ถ้าไอ้ขยะอย่างแกทำให้ฉันไม่พอใจล่ะก็ ฉันจะทำให้พวกแกทั้งหมดรู้สึกเลวร้ายยิ่งกว่า” จางจงหยางใช้อำนาจคุกคามแบบขวานผ่าซาก ที่นี่มีแต่คนของเขาทั้งนั้น คำพูดของเขาก็เป็นดั่งประกาศิต สั่งให้ใครตายคนผู้นั้นก็ต้องตาย สีหน้าของซีเหมินจือเผิงและคนอื่น ๆ พลันซีดขาว ถ้าหากต้องถูกดึงไปพัวพันด้วยเพราะคำพูดไร้สาระของหลี่โม่ คงต้องตายไปอย่างไม่เป็นธรรมมากแน่ “หลี่โม่! ไอ้ขยะนี่หยุดพูดซะ ที่นี่ไม่มีที่ให้แกพูด! กล้าต่อปากกับผู้ยิ่งใหญ่ท่านนี้ แกไปเอาความกล้ามาจากไหนนักหนา อยากให้ฉันถ่มน้ำลายใส่หน้าแกหรือไง! ถ้าอยากตายนักก็อย่ามาดึงพวกเราไปด้วยสิโว้ย!” ซีเหมินจือเผิงตะโกนขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนก เหอซูฟางพยักหน้ารัว ๆ “ใช่ ๆ จือเผิงพูดถูกต้อง ไอ้ขยะ ถ้าแกอยากตายก็ไปตายเอง แต่อย่ามาลำบากถึงพวกเราให้ตายไปด้วยกันกับแก คนไร้ค่าอย่างแกก็สมควรจะไปคนเดียวอยู่แล้วนี่!” “ไอ้ขยะ! ไอ้ขอทาน! ไอ้เห่ย! ไอ้ไร้ประโยชน์! หยุนหลาน ฉันบอกแกกี่ครั้

“ไอ้คุณเทียนบัดซบ ตอนนี้แกเป็นเชลยของลูกพี่เราแล้ว ต่อไปต้องเรียกพี่หยางของพวกเราว่าคุณหยาง” “ถูกต้อง คุณหยางของเราจะรวมจินไห่และกรุงโซลเป็นหนึ่งเดียว ไม่นานก็สามารถบุกเข้าไปเมืองหลวงได้แล้ว ถึงตอนนั้นพวกเราเองก็รับผลพลอยได้ไปกับคุณหยางด้วย” “พี่ขยะเฒ่า แกรุ่งโรจน์มาหลายสิบปีก็คงเพียงพอแล้ว รีบ ๆ ไสหัวเข้าไปคุกเข่าเลียแข้งคุณหยางของเราซะเถอะ ไม่แน่ว่าถ้าคุณหยางของเราอารมณ์ดี อาจจะละเว้นชีวิตสุนัขของแกไว้ก็ได้” เหล่าชายฉกรรจ์เย้ยหยันชูจงเทียนเสร็จก็ชูจงเทียนให้เดินไปด้านหลัง และสุดท้ายก็ผลักชูจงเทียนเข้าไปในห้องส่วนตัว เมื่อจางจงหยางเห็นชูจงเทียนถูกคุมตัวเข้ามา ก็หัวเราะอย่างลำพองใจ “ฮ่าฮ่าฮ่า ลูกพี่ใหญ่ คุณเคยคิดไหมว่าจะมาถึงวันนี้ นี่คุณสมองเสื่อมไปแล้วงั้นเหรอ ไอ้ขยะนี่ให้คุณมาคนเดียว คุณก็มาคนเดียวจริง ๆ ด้วย” “เฮอะ! แกจะไปรู้อะไร!” ชูจงเทียนไม่ได้ไว้หน้าจางจงหยางเท่าไรนัก เขาหมุนตัวไปโค้งคำนับและพูดกับหลี่โม่ “คุณหลี่ ผมเหล่าชูมาแล้วครับ” “ทำได้ดีมาก” หลี่โม่เอ่ยอย่างราบเรียบ ใบหน้าของชูจงเทียนปรากฏรอยยิ้ม เพราะคำพูดคำเดียวของหลี่โม่ ทำให้เขารู้สึกมีความสุขขึ้นมาจาก

“จางจงหยาง แกพูดอย่างนั้นกับคุณหลี่ได้ยังไง คุณหลี่จำเป็นต้องเล่นลูกไม้กับหมาพันทางอย่างแกด้วยเหรอ” ชูจงเทียนมองจางจงหยางด้วยสายตาเหยียดหยาม ดูจากสีหน้าตื่นตระหนกในตอนนี้ของจางจงหยางก็มองออกแล้ว ว่าทางจินไห่คงจะเกิดเรื่องแน่ แล้วก็ยังไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ อีกด้วย จางจงหยางแสยะยิ้มพร้อมกับเล็งปืนไปทางชูจงเทียน “แกคุกเข่าให้ฉันซะ! จินไห่ของฉันไม่เหลือแล้ว ก็ต้องใช้กรุงโซลของแกมาชดเชย ชีวิตของพวกแกทุกคนอยู่ในกำมือของฉัน! ถ้าไม่อยากตายก็ว่าง่าย ๆ ซะ!” เหล่าลูกน้องข้างหลังจางจงหยางเองก็รู้สึกได้ถึงวิกฤต ทั้งหมดต่างกำอาวุธมีดในมือเอาไว้แน่น จ้องเขม็งไปยังหลี่โม่และคนอื่น ๆ อย่างดุร้าย ซีเหมินจือเผิงรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของบรรยากาศ สองมือกุมหัวหดตัวติดอยู่กับมุมกำแพงแน่น “ลูกพี่ท่านนี้ ถ้าจะฆ่าพวกเขาก็ตามสบาย พวกเราไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าขยะหลี่โม่นั่นเลย ขอแค่คุณปล่อยพวกเราไป ต้องการเงินเท่าไรก็ว่ากันได้ทั้งนั้น” จางจงหยางเหลือบมองซีเหมินจือเผิงอย่างเหยียดหยาม ในสายตาของจางจงหยางนั้น คนที่ไร้ซึ่งจิตใจที่หยิ่งในศักดิ์ศรีนั้นก็ไม่ต่างจากอึหมา “ถ้าแกยังพูดไร้สาระอีกคำ ฉันจะฆ่าแกท