Semua Bab คุณชาย แห่ง ประตูมังกร: Bab 531 - Bab 540

หลังจากที่เฝิงจื่อไฉและคนอื่น ๆ คุกเข่าลงและคำนับยอมรับความผิดพลาดของพวกเขา ชูจงเทียนก็เตะกล่องดาบอสูรไปต่อหน้าเฝิงจื่อไฉผู้คนที่ทานผลไม้ซึ่งกำลังเฝ้าดูเหตุการณ์ก็ต่างพากันถอยหลังไปสองสามก้าว กังวลว่าเมื่อเฝิงจื่อไฉถูกฟันสามทีหกรู เลือดจะกระเด็นใส่พวกเขากู้หยุนหลานค่อย ๆ ดึงหลี่โม่ออกจากตรงนั้นและไม่อยากที่จะเห็นฉากนองเลือดที่กำลังตามมา“ยกให้เป็นหน้าที่คุณ” หลี่โม่หันไปสั่งชูจงเทียน และจากไปพร้อมกับกู้หยุนหลานเฝิงจื่อไฉมองไปที่ด้านหลังของหลี่โม่ด้วยความเกลียดชัง จากนั้นก้มหน้าลงมองไปที่ดาบอสูรที่อยู่ในกล่อง"พระเจ้าช่วย ไอ้อ่อนนั่นมันจากไปแล้ว ฉันคงไม่ต้องใช้ดาบฟันสามทีหกรูแล้วใช่ไหม?" เฝิงจื่อไฉถามตัวเองด้วยเสียงสั่นคลอน"เจี้ยนปิน คุณเป็นพยาน เพื่อรับรู้ว่าพวกมันจะทำตามที่เดิมพันไว้" ชูจงเทียนดึงลู่เจี้ยนปินออกมาลู่เจี้ยนปินพยักหน้าและพูดว่า "ถ้านายกล้าเดิมพัน นายก็ต้องกล้ายอมรับความพ่ายแพ้"เฝิงจื่อไฉหลับตาลงด้วยความโกรธแค้นและยื่นมือที่สั่นเทาออกไปจับด้ามที่เย็นเยียบของดาบอสูรถ้ารู้ตัวว่าตัวเองจะแพ้ เฝิงจื่อไฉคงไม่เอาดาบอสูรออกมา คงจะหยิบกรรไกรตัดเล็บมาแทนดีกว่า!

"แกคิดจะหนีตอนนี้ กลัวขึ้นมาแล้วล่ะสิ? สายไปแล้วล่ะโว้ย!"เมื่อเห็นหลี่โม่และคนอื่นกำลังลากกระเป๋าเดินทาง ฮั่วเจี้ยนเฟิงก็คิดว่าหลี่โม่กำลังจะหนีกลับกรุงโซลฮั่วเจี้ยนเฟิงไม่อยากให้หลี่โม่หนีไปและต้องการรอให้เฝิงจื่อไฉและพรรคพวกแก้แค้นหลี่โม่ก่อนทายาทเศรษฐีหลายคนในจินไห่ต้องถูกฟันสามทีหกรู ต่อให้ฮั่วเจี้ยนเฟิงจะใช้นิ้วเท้าของเขาคิด ก็สามารถเข้าใจได้ว่าทายาทเศรษฐีพวกนั้นจะต้องกลับมาแก้แค้นแน่นอนหลี่โม่ชำเลืองตามองที่ฮั่วเจี้ยนเฟิงโดยไม่สนใจที่จะพูดคุยกับเขาเลยหวังฟางต้องการพูดคุยกับฮั่วเจี้ยนเฟิง แต่กู้เจี้ยนหมินต้องการที่จะกลับบ้านไปชื่นชมหยกมรกต ดังนั้นเขาจึงลากหวังฟางออกจากโรงแรมทันทีหลี่โม่และกู้หยุนหลานทั้งคู่เดินผ่านฮั่วเจี้ยนเฟิงไปโดยไม่มีใครสนใจฮั่วเจี้ยนเฟิงเลยด้วยความหงุดหงิด ฮั่วเจี้ยนเฟิงคว้าแขนของหลี่โม่และตะโกนอย่างเดือดดาล “แกออกไปไม่ได้! แกต้องอยู่จินไห่เพื่อรับโทษ!”"นายเป็นบ้าอะไร?"หลี่โม่สะบัดมือของฮั่วเจี้ยนเฟิงและผลักเขาออกไป"แกกล้าแตะต้องตัวฉัน! แกคิดผิดแล้ว!”ฮั่วเจี้ยนเฟิงโวยวายและพุ่งเข้าหาหลี่โม่เพื่อที่จะจัดการกับหลี่โม่ลู่เจี้ยนปินยกมือของ

วันต่อมาเวลาใกล้เที่ยง กู้เจี้ยนกั๋ว กู้เจี้ยนเจียง และกู้ซิ่งเหว่ยรวมถึงคนอื่น ๆ พากันยืนอยู่ที่ประตูของบริษัท ราวกับว่ารอต้อนรับแขกผู้มีเกียรติในไม่ช้ารถอาวดี้สามคันก็มาจอดที่ทางเข้าอาคาร กู้เจี้ยนกั๋วเดินไปที่รถอาวดี้ทั้งสามคันด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาประตูรถอาวดี้ทั้งสามคันก็เปิดออกพร้อมกัน และคนหนุ่มสาวทั้งสามคนที่ลงจากรถทำให้กู้เจี้ยนกั๋วตกตะลึงเล็กน้อยเดิมทีผู้จัดการสินเชื่อของธนาคารทั้งสามแห่งจะตอบรับการต้อนรับเป็นอย่างดี แต่กู้เจี้ยนกั๋วมองไปที่คนหนุ่มสาวแปลกหน้าสามคนที่มา เขาสับสนว่าทั้งสามคนนี้ดูท่าทางไม่คุ้นเคย"พวกคุณเป็นใคร ?" กู้เจี้ยนกั๋วถามด้วยความสงสัย"ดิฉันเป็นพนักงานของธนาคารกลาง นี่คือจดหมายทางการจากทางธนาคารของเรา กรุณาเซ็นรับด้วยค่ะ"“ผมเป็นเจ้าหน้าที่ของธนาคารแห่งกรุงโซล และผมก็มาส่งจดหมายทางการนี้ด้วยเช่นกัน กรุณาเซ็นรับด้วยครับ”"มาส่งจดหมายจากทางการด้วยเช่นกัน ดูเหมือนว่าตระกูลของคุณจะไปทำให้ใครขุ่นเคืองในเวลาเดียวกันยังไงอย่างงั้นเลยนะครับ"กู้เจี้ยนกั๋วรู้สึกมึนงงมาก จ้องมองไปที่พนักงานของธนาคารทั้งสามแห่ง ในใจรู้สึกไม่สู้ดีนัก"ผู้จัดการของพ

"คุณลุงคะ อย่าไปดุเขาเลยค่ะ เขาจะไปจัดการเอง ทุกคนเชื่อใจเขาได้ไหมคะ?” กู้หยุนหลานยืนพูดอยู่ข้างหลี่โม่"ให้ตายเถอะ! หยุนหลานนี่เธอบ้าไปแล้วหรือไง เธอจะเชื่อไอ้สามีไม่เอาไหนคนนี้เนี่ยนะ? เธอเชื่อว่ามันจัดการได้อย่างนั้นเหรอ? สมองเธอคงถูกล้างไปแล้วแน่ ๆ !" กู้ซิ่งเหว่ยพูดด้วยความโกรธกู้เจี้ยนเจียงพูดและยิ้มอย่างเย็นชา "หยุนหลาน นี่ไม่ใช่แค่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับพวกเธอ แต่ยังเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการอยู่รอดของตระกูลเราด้วย พวกเธอควรจะอธิบายมาตรง ๆ ว่าใครที่พวกเธอไปยั่วยุมา พวกเราจะแบกหน้าของพวกเราพาพวกเธอไปรับโทษ"เมื่อนึกถึงการรับโทษ กู้หยุนหลานรู้สึกหนาวสั่นในใจ สิ่งที่ญาติ ๆ เหล่านี้เคยทำในอดีต ทำให้หัวใจของกู้หยุนหลานนั้นแตกสลาย"พวกคุณไม่ต้องชดใช้ ฉันเชื่อมั่นว่าหลี่โม่จะสามารถแก้ไขได้" กู้หยุนหลานกล่าวอย่างมั่นใจ"แกเชื่อมันแล้วจะทำอะไรได้ ฮะ?! ไอ้สามีไม่เอาไหนของแกก็เป็นแค่ขยะเปียกเท่านั้น ไม่มีประโยชน์อะไรนอกจากคนที่น่ารังเกียจ! ฉันดูแล้วพวกแกคงจะอยากถูกไล่ออกจากตระกูลสินะ!" กู้เจี้ยนกั๋วตบโต๊ะและคำรามเสียงดัง"หยุนหลาน เธออย่าไปเชื่อไอ้สามีที่ไม่เอาไหนของเธอเลย ถ้ามัน

ชายทั้งสี่คนกวัดแกว่งดาบและพุ่งเข้าหาหลี่โม่อย่างโหดเหี้ยมส่วนของมีดโบกสะบัดตามแรงลม และตกลงไปที่แขนและเอวของหลี่โม่ คนเหล่านี้มักต่อสู้กันเป็นประจำ และพวกเขารู้ว่าไม่ควรรีบเน้นไปยังจุดสำคัญ หากฆ่าใครสักคนจะเป็นปัญหาใหญ่โตหลี่โม่ยิ้มอย่างเย้ยหยัน ยื่นมือออกไปเหมือนสายฟ้า ใช้นิ้วสะบัดดาบทั้งสี่เล่มเบา ๆดิง ดิง ดิงหลังจากเสียงที่ดังต่อเนื่องกัน ใบมีดทั้งสี่เล่มก็หักเป็นสองท่อนชายฉกรรจ์ทั้งสี่คนที่ดุร้าย เมื่อมองไปที่เศษส่วนครึ่งของใบมีดที่เหลืออยู่ในมือของพวกเขา ทุกคนก็กลายเป็นหินในทันทีแม้ว่าดาบจะเบาและบาง แต่ก็ไม่หนาเท่ามีดพร้า แต่ก็ไม่สามารถหักได้ด้วยนิ้วทันใดนั้นภาพของปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ในนวนิยายจำนวนนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้นในความคิดของชายฉกรรจ์ทั้งสี่คน ทั้งสี่คนมองหลี่โม่ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป"แก แกเป็นคนประเภทไหน อย่าคิดว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้พวกเรากลัวได้"หลี่โม่ส่ายหัวไปมา "ความอดทนของฉันมีขีดจำกัด ไปเรียกลูกพี่ของพวกแกมาคุยกับฉัน"ชายฉกรรจ์ทั้งสี่คนมองหน้ากัน แล้วรีบหันหลังวิ่งหนีไป พวกเขาไม่สามารถรวบรวมความกล้าที่จะต่อสู้กับหลี่โม่ได้เมื่อพบคนที่แข็งแกร่งทั