บททั้งหมดของ คุณชาย แห่ง ประตูมังกร: บทที่ 441 - บทที่ 450

“หึหึ ฉันรู้สึกไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเธอนะ เสี่ยวฟาง พวกเราเป็นพี่เป็นน้องกัน ทุกคนหวังดีอยากจะให้เธอมีชีวิตที่ดี ดีสำหรับตระกูลหยุนหลานของเธอ ไม่ว่ายังไงทุกคนก็เป็นลูกหลานของตระกูลนี้ เธออย่าเข้าใจพวกเราผิดเลย” หวังจินไห่วิพากษ์วิจารณ์ทัศนคติของหวังฟาง รู้สึกว่าคำพูดของหวังฟางเป็นเรื่องเข้าใจผิดหวังเหม่ยยิ้มแล้วพูดว่า “เธอนี่ เธอก็ปฏิบัติต่อลูกเขยไร้ประโยชน์นั้นของเธอไม่เลวนะ ฉันพยายามหาหนุ่มจากตระกูลดีมีชื่อเสียงให้กับหยุนหลานแท้ ๆ แต่หยุนหลานกลับทำสีหน้าเมินเฉยใส่ฉัน ท้ายที่สุดถ้าเสี่ยวฟางกับซีหนี่กลับมา ก็ไม่ได้มีความคิดจะเลิกกันด้วยซ้ำ”หลังจากที่หวังเหม่ยใช้โอกาสนี้เพื่อสร้างปัญหาสำเร็จ เมื่อหวังเหม่ยพูดจบ เธอก็เหลือบมองหวังฟางผู้ซึ่งกำลังจะคลั่งอย่างมีชัย โดยคิดว่าในที่สุดเธอก็สามารถกู้หน้าของเธอคืนมาได้ หวังฟางค่อย ๆ กำมือแน่น ตัวสั่นอย่างรุนแรง หันกลับมาและจ้องไปที่หลี่โม่และคำรามด้วยความโกรธ“หลี่โม่! ไอ้คนไร้ประโยชน์ ฉันบอกไม่ให้แกมา แกยังรั้นจะมา แกตั้งใจจะทำให้ทุกคนโกรธ แกคิดว่าแกยังมีความเป็นคนอยู่ไหม! ต่อให้เหมือนเลี้ยงหมูแต่ก็ยังฆ่าและได้กินเนื้อของมัน เลี้ยงคนอย

กู้หยุนหลานและหวังซูหยุนพูดคุยกันอยู่พักหนึ่งก็เริ่มรู้สึกสบายใจมากขึ้นสายตาของหลี่โม่หันมองไปรอบ ๆ เห็นผู้คนที่นั่งอยู่นั้นล้วนแต่เป็นคนธรรมดา บางคนมีเอกลักษณ์ของความเป็นท้องถิ่น เดาว่าพวกเขาเป็นญาติและเป็นเพื่อนของตระกูลหวังในพื้นที่โดยรอบไม่นานหวังจงเหิงและหวังจงเฉิงก็เดินมาด้วยกัน เขาทั้งสองมาเพื่อหาหวังซูหยุน อย่างไรก็ตามพวกเขาก็อยากจะมาเหยียดหยามหลี่โม่และกู้หยันหลานด้วยหวังจงเฉิงเดินเข้ามาก่อน เหล่สายตามองไปที่หลี่โม่ เขาตบไปที่ไหล่ของหลี่โม่หนึ่งครั้ง"ไอ้โง่ แกกำลังมองอะไรอยู่เหรอ ดูแกเหมือนไม่เคยเห็นโลกแบบนี้มาก่อนเลยสินะ ช่างน่าอับอายสำหรับตระกูลหวังของพวกเราซะจริง ที่มีลูกเขยที่ไม่เอาไหนอย่างแก กู้หยุนหลานเธอนี่ตาบอดไปได้ยังไง"หวังจงเหิงก็เดินเข้ามา อย่างไม่เกรงใจพูดว่า "ไอ้โง่ วันนี้โชคดีของแก ที่ยังให้แกมานั่งร่วมโต๊ะกับคนอื่นได้ ถ้าเป็นความคิดฉันนะ ปล่อยให้แกกินของเหลือในเล้าหมูยังจะดีกว่า""นี่พวกพี่จะพูดเกินไปแล้วนะ ก่อนหน้านี้ก็พูดอะไรน่าเกลียดออกมาตั้งมากมายยังไม่พออีกหรือไง นี่พวกต้องการจะฆ่าคนเลยเหรอไง" หวังซูหยุนพูดพร้อมขมวดคิ้วหวังจงเหิงมองที่หวังหยุน

เวลานั้นบรรยากาศในห้องโถงกลางเต็มไปด้วยความสุขและรื่นเริง ผู้มีเกียรติต่างท้องถิ่นในกรุงโซลหลายคน ต่างพากันร่วมแสดงความยินดีกับคุณปู่หวัง"คุณปู่หวังดูกระฉับกระเฉงผิวพรรณดีอมชมพู ท่านดูเหมือนคนอายุ 60 ต้น ๆ เลย ท่านนี่ดูแลตัวเองดีจริง ๆ""ผมมองว่าท่านปู่หวังอยู่ไปถึง 100 ปีก็ไม่มีปัญหา ยังมีวันเวลาที่ดีมากมายรอท่านอยู่"ผู้มีเกียรติที่มาร่วมาฉลองวันเกิดต่างพากันพูดแต่สิ่งดี ๆ ราวกับว่าพวกเขาไม่ต้องการเงิน ซึ่งทำให้คุณปู่หวังยิ้มอย่างมีความสุข หวังจินซานและคนอื่น ๆ ก็ร่วมแสดงความคิดเห็นด้วย เพื่อสร้างความสัมพันธ์กับบุคคลสำคัญทั้งหลายในขณะที่เจ้าภาพและแขกกำลังเพลิดเพลิน หวังจงเหิงก็ปิดหน้าและรีบเข้าไปในห้องโถงกลางด้วยความเศร้าโศกและความขุ่นเคืองหวังจงเฉิงเดินประกบตามหลังหวังจงเหิงอย่างใกล้ชิด ตะโกนเสียงดังเมื่อเข้าไปในห้องโถงกลาง "คุณปู่ คุณลุง พี่จงเหิงถูกทำร้าย หลี่โม่ไอ้ขยะนั่นมันทำร้ายเขา"ห้องโถงที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน หลังจากเสียงตะโกนของหวังจงเฉิงดังขึ้น ความรื่นเริงก็เงียบลงทันที และสายตาของทุกคนก็จ้องไปที่หวังจงเหิงหวังจงเหิงกัดฟัน ด้วยน้ำตาคลอเบ้าเขาลดมือที่ปิดหน้

เมื่อเห็นคุณปู่หวังเดินเข้ามาด้วยความโกรธ ห้องโถงที่มีเสียงดังก็เงียบลงทันที ทุกคนมองไปที่หลี่โม่ด้วยสายตาที่โศกเศร้า แล้วก็เริ่มซุบซิบกันด้วยเสียงที่แผ่วเบา"โลกทุกวันนี้มันหมุนไปเร็วมาก เมื่อกี้เพิ่งจะได้ต่อยหลานชายคนรองของตระกูลหวังไปหมาด ๆ มาตอนนี้ก็จะถูกลงโทษซะแล้ว"“วันนี้เป็นวันเกิดปีที่ 70 ของคุณปู่หวัง แต่เห็นใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความโกรธแบบนี้ เกรงว่าจะผลจะออกมาไม่ดีเลยแฮะ”"คงมีการแสดงดี ๆ ให้ได้ชม บางทีคนตระกูลหวังอาจจะรุมล้อมเด็กคนนั้นก็ได้นะ ดูแล้วคนตระกูลหวังมากันหลายคน แถมยังมีแขกผู้ทรงเกียรติอีกหลายคน แต่ละคนทรงอำนาจกันทั้งนั้น"แขกคนทั่วไปกำลังยืนทานผลไม้ระหว่างรอชมการแสดงโชว์ หวังซูหยุนและกู้หยุนหลานเห็นคุณปู่หวังกำลังเดินมาทั้งคู่ก็รีบลุกขึ้นยืน "คุณปู่ คุณปู่มาทำอะไรที่นี่คะ คุณปู่นั่งลงก่อนดีกว่าค่ะ อย่าเพิ่งโกรธเลยนะคะ"หวังซูหยุนพูดอย่างระมัดระวัง"ซูหยุน แกมานี่! แกมาทำอะไรกับหมาป่าตาขาวใจร้ายตัวนี้! ไม่เห็นเหรอว่าคุณปู่ท่านโกรธมากขนาดไหนแล้ว"หวังจินไห่ตะคอกใส่หวังซูหยุนด้วยความโกรธ จากนั้นก็ลากหวังซูหยุนไปข้างหลังเธอ"คุณปู่ คุณปู่ฟังที่หนูจะพูดก

มีน้ำตาอยู่ในดวงตาของกู้หยุนหลาน เธอถูกตระกูลวังตำหนิมาตลอดทั้งวัน ในใจของเธอรู้สึกผิดจนแทบทนไม่ไหวแล้วเมื่อได้ยินคำพูดของคุณปู่หวัง กู้หยุนหลานก็เช็ดน้ำตาและทำได้แต่เม้มปากอย่างดื้อรั้นโดยไม่พูดอะไรเวลานี้จะให้หลี่โม่ยอมรับผิดนั้นกู้หยุนหลานทำไม่ได้ เมื่อมองดูกู้หยุนหลานไม่พูดอะไร คุณปู่หวังก็ยิ่งเดือดขึ้น ชายชรายกไม้เท้าขึ้นแล้วตะคอกใส่กู้หยุนหลาน "แกยังมีหน้ามาปกป้องไอ้สารเลวนี้อีกเหรอ!""หยุนหลาน เธออยากให้ไอ้สารเลวนี่ทำลายปู่ของเธอหรือไง? เธอเองก็เป็นคนมีการศึกษาสูงนะ ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ทำไมเธอถึงเลือกไอ้ไร้ประโยชน์นี่!" หวังจินไห่กล่าวหากู้หยุนหลานเมื่อเห็นว่าตระกูลกู้กำลังเล็งเป้าไปที่กู้หยุนหลาน หลี่โม่ก็รู้สึกเจ็บปวดในใจ เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างเงียบ ๆ และยืนอยู่ตรงหน้าหวังจงเหิง"ฉันขอโทษ เมื่อกี้เป็นความฺผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรลงไม้ลงมือ ช่วยยกโทษให้ฉันด้วย"หลี่โม่พูดอย่างไร้ความรู้สึกหวังจงเหิงจ้องไปที่หลี่โม่อย่างเย็นชา ตั้งใจจะให้หลี่โม่คุกเข่าลงและขอโทษ แต่กังวลว่าหากยังทวีความรุนแรงขึ้น คุณปู่หวังจะยิ่งโกรธ"คนไม่เอาไหนอย่างแกรู้จักคุกเข่าขอโทษด้วยเหรอ? เมื่อก