บทที่ 441

“หึหึ ฉันรู้สึกไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเธอนะ เสี่ยวฟาง พวกเราเป็นพี่เป็นน้องกัน ทุกคนหวังดีอยากจะให้เธอมีชีวิตที่ดี ดีสำหรับตระกูลหยุนหลานของเธอ ไม่ว่ายังไงทุกคนก็เป็นลูกหลานของตระกูลนี้ เธออย่าเข้าใจพวกเราผิดเลย”

หวังจินไห่วิพากษ์วิจารณ์ทัศนคติของหวังฟาง รู้สึกว่าคำพูดของหวังฟางเป็นเรื่องเข้าใจผิด

หวังเหม่ยยิ้มแล้วพูดว่า “เธอนี่ เธอก็ปฏิบัติต่อลูกเขยไร้ประโยชน์นั้นของเธอไม่เลวนะ ฉันพยายามหาหนุ่มจากตระกูลดีมีชื่อเสียงให้กับหยุนหลานแท้ ๆ แต่หยุนหลานกลับทำสีหน้าเมินเฉยใส่ฉัน ท้ายที่สุดถ้าเสี่ยวฟางกับซีหนี่กลับมา ก็ไม่ได้มีความคิดจะเลิกกันด้วยซ้ำ”

หลังจากที่หวังเหม่ยใช้โอกาสนี้เพื่อสร้างปัญหาสำเร็จ เมื่อหวังเหม่ยพูดจบ เธอก็เหลือบมองหวังฟางผู้ซึ่งกำลังจะคลั่งอย่างมีชัย โดยคิดว่าในที่สุดเธอก็สามารถกู้หน้าของเธอคืนมาได้

หวังฟางค่อย ๆ กำมือแน่น ตัวสั่นอย่างรุนแรง หันกลับมาและจ้องไปที่หลี่โม่และคำรามด้วยความโกรธ

“หลี่โม่! ไอ้คนไร้ประโยชน์ ฉันบอกไม่ให้แกมา แกยังรั้นจะมา แกตั้งใจจะทำให้ทุกคนโกรธ แกคิดว่าแกยังมีความเป็นคนอยู่ไหม! ต่อให้เหมือนเลี้ยงหมูแต่ก็ยังฆ่าและได้กินเนื้อของมัน เลี้ยงคนอย