บทที่ 443

กู้หยุนหลานและหวังซูหยุนพูดคุยกันอยู่พักหนึ่งก็เริ่มรู้สึกสบายใจมากขึ้น

สายตาของหลี่โม่หันมองไปรอบ ๆ เห็นผู้คนที่นั่งอยู่นั้นล้วนแต่เป็นคนธรรมดา บางคนมีเอกลักษณ์ของความเป็นท้องถิ่น เดาว่าพวกเขาเป็นญาติและเป็นเพื่อนของตระกูลหวังในพื้นที่โดยรอบ

ไม่นานหวังจงเหิงและหวังจงเฉิงก็เดินมาด้วยกัน เขาทั้งสองมาเพื่อหาหวังซูหยุน อย่างไรก็ตามพวกเขาก็อยากจะมาเหยียดหยามหลี่โม่และกู้หยันหลานด้วย

หวังจงเฉิงเดินเข้ามาก่อน เหล่สายตามองไปที่หลี่โม่ เขาตบไปที่ไหล่ของหลี่โม่หนึ่งครั้ง

"ไอ้โง่ แกกำลังมองอะไรอยู่เหรอ ดูแกเหมือนไม่เคยเห็นโลกแบบนี้มาก่อนเลยสินะ ช่างน่าอับอายสำหรับตระกูลหวังของพวกเราซะจริง ที่มีลูกเขยที่ไม่เอาไหนอย่างแก กู้หยุนหลานเธอนี่ตาบอดไปได้ยังไง"

หวังจงเหิงก็เดินเข้ามา อย่างไม่เกรงใจพูดว่า "ไอ้โง่ วันนี้โชคดีของแก ที่ยังให้แกมานั่งร่วมโต๊ะกับคนอื่นได้ ถ้าเป็นความคิดฉันนะ ปล่อยให้แกกินของเหลือในเล้าหมูยังจะดีกว่า"

"นี่พวกพี่จะพูดเกินไปแล้วนะ ก่อนหน้านี้ก็พูดอะไรน่าเกลียดออกมาตั้งมากมายยังไม่พออีกหรือไง นี่พวกต้องการจะฆ่าคนเลยเหรอไง" หวังซูหยุนพูดพร้อมขมวดคิ้ว

หวังจงเหิงมองที่หวังหยุน