บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: บทที่ 81 - บทที่ 90

เป็นความโชคดีที่มู่หรงเจี๋ยพูดถึงเรื่อง “ข่าวลือนอกวัง” ขึ้นมาในเวลานี้พอดี “เสด็จแม่ วันนี้ตอนที่ลูกออกไปนอกวัง ลูกได้ยินผู้คนนอกวังพูดกันว่าจื่ออานโดนฮองเฮาโยนเข้าไปในห้องลงทัณฑ์”ฮองเฮาตกใจเล็กน้อย แล้วมองไปยังมหาเสนาบดีเซี่ยและหลิงหลงฟูเหริน ก็เห็นว่าทั้งคู่มีท่าทีที่เปลี่ยนไป และดูท่าทาร้อนรน ในใจหวงไท่โฮ่วนั้นก็เข้าใจความหมายทันทีใบหน้านางฉายแววโกรธเล็กน้อย พยายามลำดับเรื่องของวันนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ นางก็สามารถเดาคร่าว ๆ ได้เลยว่าเป้าหมายที่มหาเสนาบดีเซี่ยเขาวังมานี้คืออะไร การเข้าวังมาครั้งนี้ก็เพื่อที่จะขอประทานอภัยโทษ เมื่อเดินเข้าประตูมาก็โค้งตัวคำนับหน้าผากจรดแตะพื้นและร้องไห้คร่ำครวญ คงคิดว่าการที่วังหลวงเรียกตัวเซี่ยจื่ออานมาก็เพื่อสอบสวนเรื่องการล้มงานอภิเษก เขาจึงพาหลิงหลงฟูเหรินมาด้วยเพื่อปฏิเสธว่าตนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆหากจะบอกว่า หยวนซื่อไม่ได้เป็นแบบที่พวกเขาพูดมาทั้งหมดจริง ๆ ถ้าอย่างนั้น ความคิดของนางสนมเหมยก็ควรค่าที่จะไตร่ตรองดู กุเรื่องราวใหญ่โตเพื่อที่จะมายืนยันว่านางเป็นหญิงชั้นต่ำผิดศีลธรรม หากหนึ่งในนั้นไม่มีผลประโยชน์ นางก็จะไม่เชื่อสิ่งที่หวงไท

ซุนกงกงตะโกนเสียงเข้ม “ช่างอวดดีนัก ต่อหน้าหวงไท่โฮ่วในวังโซ่วอัน ก็บังอาจยโสโอหังได้เยี่ยงนี้รึ?”หลิงหลงฟูเหรินเห็นว่าขันทีผู้นี้ก็กล้าตำหนินาง จึงกล่าวด้วยความโกรธ “เจ้าอยู่ในฐานะอะไร? ถึงกล้ามาตะโกนใส่ข้าเยี่ยงนี้”นางสนมเหมยคิดไม่ถึงว่าหลิงหลงฟูเหรินจะไม่รู้จักกาลเทศะได้ถึงขนาดนี้ ช่างน่ารำคาญเสียจริง วันนี้การได้ไล่ตามน้ำโคลน ช่างเป็นเรื่องที่ผิดพลาดอย่างมหันต์หวงไท่โฮ่วมีท่าทีที่โกรธมาก ขณะที่กำลังจะบันดาลโทสะออกมา ก็เหลียวไปมองนางสนมเหมยแวบหนึ่ง จึงอดกลั้นไว้ได้ ทำได้เพียงแต่กล่าวเสียงเข้ม “เอาสิ เชิญเซียงแหยและฟูเหรินนางนี้ที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงออกไป คราหน้าหากไม่ได้รับอนุญาตจากข้า ก็ห้ามเหยียบเข้ามาในประตูวังแม้แต่ก้าวเดียว”หลิงหลงฟูเหรินตื่นตกใจกลัว จึงรีบคุกเข่าหมอบลงกับพื้นทันที “หวงไท่โฮ่วอภัยให้หม่อมฉันด้วย หม่อมฉันเพียงแค่พลั้งปากไปชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น…”“จะพลั้งปากหรือสันดานของเจ้าเป็นเยี่ยงนี้อยู่แล้ว ข้าไม่อยากรู้ ข้าเองก็ไม่อยากลงไปเกลือกกลั้วเสวนากับคนประเภทเจ้า ส่วนเรื่องที่ล้มงานอภิเษก ด้วยคุณความดีในส่วนที่จื่ออานได้สร้างไว้ ข้าไม่ต้องการสอบสวนอีก พวกเจ

หลังจากที่มหาเสนาบดีเซี่ยและหลิงหลงฟูเหรินออกจากวังโซ่วอันไป แม่นมหยางก็เดินไล่ตามมาจนทัน“ฟูเหริน ฮองเฮาเชิญท่านไปดื่มชาสักแก้วที่วังจิ้งหนิง”วังจิ้งหนิงเป็นที่ประทับของฮองเฮา หลิงหลงฟูเหรินเองก็ทราบดี มหาเสนาบดีเซี่ยมองแม่นมหยางอย่างเตรียมตั้งรับ “ฮองเฮามีเรื่องอะไร?”แม่นมหยางยิ้มพลางพูด “ไม่มีเรื่องอันใด ก็แค่ดื่มชาแล้วก็พูดคุยกันเท่านั้น”มหาเสนาบดีเซี่ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง “งั้น ข้าก็จะไปด้วย”แม่นมหยางโค้งคำนับ “ท่านเซียงแหยกลับไปก่อนเถอะค่ะ สิ่งที่ฮองเฮาจะพูดกับหลิงหลงฟูเหรินเป็นเพียงเรื่องของผู้หญิงเท่านั้น คงไม่เหมาะหากเซียงแหยจะอยู่ด้วย”หลิงหลงฟูเหรินรู้ได้เลยว่าที่เรียกนางไปเพียงลำพัง คงจะไม่ใช่การพูดคุยธรรมดาทั่วไปแน่นอน แล้วนางก็นึกถึงเรื่องที่นางพูดจาไม่มีกาลเทศะในวังของหวงไท่โฮ่วเมื่อครู่ เป็นไปได้ไหมว่าฮองเฮาอยากจะเรียกตัวนางไปสอบสวน?แต่ก็ไม่เห็นว่าหวงไท่โฮ่วจะสอบสวนอะไร แล้วฮองเฮาจะพูดอะไรได้?หลิงหลงฟูเหรินดึงแขนเสื้อของมหาเสนาบดีเซี่ยไว้ กล่าวด้วยความหนักใจว่า “เซียงแหย ข้าไปวังจิ้งหนิงแต่เพียงลำพังไม่ได้หรอก มิเช่นนนั้น ท่านก็ให้นางสนมเหมยไปเป็นเพื่อนข้า”

ฮองเฮากลับเข้าไปในตำหนัก พลางกล่าว “เจ้าเข้าไปหลบที่ฉากกั้นด้านหลังเถอะ แล้วข้าจะทำให้เจ้าได้ประจักษ์แก่สายตา ว่าความสามารถที่ว่าของเฉินหลิงหลง แท้จริงแล้วจะน่าทึ่งเพียงใด”ฮองเฮานั่งลง เพิ่งจะดื่มชาไปได้อึกเดียว แม่นมหยางก็พาเฉินหลงหลงเข้ามาการหมอบกราบมาตลอดทาง ทำให้หน้าผากของนางบวมนูนขึ้นมา เริ่มมีเลือดซึมออกมา และยืนเซเล็กน้อย ฮองเฮาเหลือบตามองเฉินหลิงหลงครู่หนึ่ง จากนั้นก็เรียกให้แม่นมหยางมาหา และกระซิบลงข้างหูนาง แล้วนางก็หมุนตัวเดินออกไปมหาเสนาบดีเซี่ยดึงตัวนางสนมเหมยมา ตัวนางสนมเหมยนั้นไม่ยินยอม แต่พอมหาเสนาบดีเซี่ยพูดบางอย่างกับนาง นางก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นถึงยอมมาด้วยกันแต่ทว่าพอมาถึงวังจิ้งหนิง กลับเจอแม่นมหยางยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู พลางกล่าว “สนมหมย มหาเสนาบดี เชิญท่านทั้งสองไปดื่มชาที่ห้องปีกตะวันตกก่อนเถิด ฮองเฮามีเรื่องจะคุยกับฟูเหริน”นางสนมประหลาดใจเล็กน้อย วังจิ้งหนิงเป็นที่ที่นางมาบ่อย และรู้ด้วยว่าจากห้องปีกจะวันตกสามารถมองเห็นทุกอย่างภายในตำหนักผ่านม่านลูกปัด แท้จริงแล้วฮองเฮากำลังเล่นตลกอะไรอยู่กันแน่?นางสบตากับมหาเสนาบดีเซี่ยครู่หนึ่ง จากนั้น

เมื่อฮองเฮาได้ฟังคำกล่าวนี้แล้ว ก็ปัดมือให้องค์รักษ์ออกไป และจ้องเขม็งไปยังหลิงหลงฟูเหรินพลางถาม “เจ้าว่าอะไรนะ? เป็นภาพที่หยวนซื่อวาดงั้นหรอ? หากหยวนซื่อเป็นคนวาดแล้วเหตุใดจึงมาเป็นของของเจ้าได้? แล้วไหนจะยังกลายมาเป็นของขวัญที่เจ้ามอบให้มหาเสนาบดีเซี่ยอีก?”“ฮองเฮาเพคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงนะเพคะ ภาพภาพนี้เป็นภาพที่หยวนซื่อวาดจริง ๆ เดิมทีนั้นหยวนซื่อได้มอบภาพภาพนี้ให้กับองค์ชายอาน วันนั้นข้ารับใช้ที่ดูแลหยวนซื่อถูกหม่อมฉันซื้อตัวมา ภาพนี้จึงตกมาอยู่ที่หม่อมฉันเพคะ” หลิงหลงฟูเหรินได้แต่ภาวนาให้ฮองเฮาเชื่อคำพูดของนาง จะอะไรก็ไม่สนแล้วทั้งนั้นฮองเฮาโกรธจัด “เหลวไหล ภาพนี้จะมอบให้องค์ชายอานได้อย่างไร? หยวนซื่อแต่งงานกับมหาเสนาบดีไปแล้ว ที่เจ้าบอกว่านางมอบภาพนี้ให้แก่องค์ชายอาน จะหาว่านางเป็นหญิงแพศยาอย่างนั้นหรอ? เจ้านี่มันดื้อดึงไม่เปลี่ยน จนทุกวันนี้ก็ยังคิดแต่จะใส่ร้ายหยวนซื่อ”“ไม่นะเพคะ ไม่ใช่” หลิงหลงฟูเหรินเห็นว่าฮองเฮายังโมโหอยู่ ก็รีบอธิบายต่อทันที “ภาพนี้ไม่ใช่ของแทนใจเพคะ หม่อมฉันฟังที่ข้ารับใช้ข้างกายหยวนซื่อว่า ที่หยวนซื่อมอบภาพภาพนี้ให้องค์ชายอาน เพื่อสื่อความหมายกับ