All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 101 - Chapter 110

การเยาะเย้ยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอ๋องเหลียง “ที่คนนอกพูดกัน มันจะเป็นจริงได้อย่างไร?”จื่ออานนั่งลงวัดชีพจรของท่านอ๋อง ภาวะชีพจรสงบลงมาก และเขาต้องชื่นชมรากฐานความดีของอ๋องเหลียงด้วย“ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว” อ๋องเหลียงพูดแล้วมองไปรอบ ๆ “ท่านอาไปแล้วหรือ?”“เพิ่งออกไปเพคะ!”อ๋องเหลียงเอื้อมมือออกไปอย่างเกียจคร้าน พับมือลงบนผ้าห่ม จ้องมองที่จื่ออานและถามว่า “เจ้ากำลังจะอภิเษกกับท่านอาแล้ว เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง?”จื่ออานส่ายหัว “มิทราบเพคะ หม่อมฉันไม่อยากคิดถึงเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้น”อ๋องเหลียงเงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็พูดว่า “อภิเษกกับเขาเถิด”จื่ออานแปลกใจเล็กน้อย “หือ?”“เขาคู่ควร” อ๋องเหลียงกล่าวโดยไม่เริ่มต้นและสิ้นสุดก่อนจะหลับตาลงจื่ออานอยากบอกว่านี่ไม่ใช่คำถามว่าคู่ควรหรือเปล่า ถ้าคนสองคนอยากจะอภิเษกกันตลอดชีวิต นอกจากจะดูสภาพภายนอกแล้ว ยังต้องดูว่ามีความรู้สึกต่อกันหรือไม่แน่นอนว่านางรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องบอกอ๋องเหลียงเกี่ยวกับความรัก เขาคงไม่เข้าใจ ดังนั้นจึงต้องอภิเษกกับเขา?อภิเษกกับตระกูลผู้สูงศักดิ์ มันเป็นลำดับศักดิ์ในวงศ์ตระกูล แต่ก็ไม่ใช่กับคนนี้จื่ออานมึนงง อ

จื่ออานตอบว่า “ขอบพระทัยที่เตือน จื่ออานทราบแล้วเพคะ”พระสนมเหมยพูดว่า “ได้ เช่นนั้นก็ไปเถิด อีกอย่าง ก่อนออกจากวังเจ้าควรจะไปอำลาหวงไท่โฮ่ว ไปอีกสักครั้งเถอะ ถือโอกาสนี้ไปในช่วงที่หวงไท่โฮ่วยังไม่บรรทม”จื่ออานกล่าวว่า “ขอบพระทัยที่เตือนเพคะ”พระสนมเหมยเหลือบมองเธอด้วยรอยยิ้ม และจากไปพร้อมกับนางในจื่ออานมองไปที่ด้านหลังของนาง นางหันกลับมาเงียบ ๆ และเข้าไปในห้องโถงเธอพูดกับแม่นมหยางว่า “แม่นมหยาง ท่านเก็บข้าวของของท่านก่อนเถิด ประเดี๋ยวข้าจะไปบอกลาหวงไท่โฮ่วก่อน”แม่นมหยางกล่าวว่า “เจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่ไปเถอะ นี่คือสิ่งที่ควรทำ ยังจำทางนั้นได้หรือไม่? หรือว่าต้องการให้ทาสรับใช้ไปส่งท่านหรือไม่?”จื่ออานกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ข้าจำทางได้”แม่นมหยางพูดด้วยความประหลาดใจ “คุณหนูใหญ่เคยไปแค่ครั้งเดียว จำได้หรือ?”จื่ออานมีความทรงจำที่ดีเสมอมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในทีมหน่วยสืบราชการลับพิเศษที่อ่อนไหวต่อเส้นทางใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีในการเดินจากวังฉางเชิงไปยังวังโช่วอันของหวงไท่โฮ่วเดินทะลุผ่านทางระเบียง และผ่านแสงอาทิตย์อ่อน ๆ ของประตูวังซีเหวยวังซีเหวยเป็นสถานที่ที่จักรพรรดิกำลังพัก

จื่ออานแสร้งทำเป็นตื่นตระหนกรีบก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว หมุนแหวนแห่งจิตวิญญาณปลดปล่อยพลังจากแหวนเพื่อให้ไปรบกวนคลื่นสมองของพระสนมอี๋ ทำให้พระสนมเดินไปตามความคิดของนางการรบกวนแบบนี้ไม่ใช่การสะกดจิต แต่ผลที่ได้ก็คล้ายกับการสะกดจิต ด้วยระยะห่างที่ใกล้กันแบบนี้ จื่ออานน่าจะสะกดจิตพระนางได้ ทว่าในพระตำหนักยังมีคนอื่นอยู่อีก หากพระสนมถูกสะกด คนอื่นจะมองเห็นได้ง่าย ทำได้เพียงรบกวนคลื่นสมองเพื่อควบคุมการเดินเท่านั้นเพียงแต่ผลจากการรบกวนคลื่นสมองอยู่ได้มากสุดก็แค่สิบห้านาที หลังจากสิบห้านาทีผ่านไปแล้ว ผลนั้นก็จะหายไปดังนั้นก่อนที่พระสนมจะหลุดจากภวังค์ นางจะต้องออกจากพระตำหนักอี๋หลานให้ได้ซะก่อนก่อนหน้านี้ที่พระสนมอี๋กำลังดุด่า นางก็หยุดเดิน หน้ามืดหายใจหอบ "นึกไม่ถึงเลยว่าพระสนมจะรับรู้เรื่องอื้อฉาวพวกนี้แล้ว หม่อมฉันชอบเขาจะมีประโยชน์อันใด? หากเขาไม่ได้ชอบหม่อมเลยสักนิดเดียว ในใจของเขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ไม่มีวันจะมาชายตามองหม่อมฉันหรอกเพคะ"พระสนมอี๋ที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ รูม่านตาก็หดตัวลง รูจมูกก็ขยายออกเล็กน้อย ยกมุมปากขึ้น "ฝ่าบาทมีนางในดวงใจแล้ว? ใครกัน? ข้าล่ะสงสัยจริง ๆ"จื่ออาน

"อะไรนะ?" พระสนมเหมยกัดฟันแล้วมองไปที่เขา "เจ้าเสียสติไปแล้วเหรอ จะให้คนของข้าลงมือ?”มหาเสนาบดีเซี่ยกล่าว "พระสนม เซี่ยจื่ออานจะต้องรู้ว่าตนเองติดกับดักเข้าให้แล้ว นางจะต้องสงสัยท่าน หากนางไปเข้าเฝ้าหวงไท่โฮ่ว กล่าวถึงเรื่องของวันนี้ ถึงแม้ว่าหวงไท่โฮ่วจะไม่เชื่อนางทั้งหมด แต่ก็ต้องถามความคิดเห็นของท่านบ้างอย่างแน่นอน"พระสนมเหมยกล่าวอย่างโกรธเคือง "เซี่ยหวายจุน ข้าไม่น่าช่วยเจ้าเลย""พระนางไม่ได้ช่วยกระหม่อม พวกเราก็แค่ร่วมมือกันเพื่อผลโยชน์ของตนเอง" มหาเสนาบดีเซี่ยกล่าวอย่างมีเลศนัยพระสนมเหมยมองไปที่ใบหน้าที่แลเยือกเย็นดุจน้ำแข็งของเขา แล้วก็โมโหมาก"เจ้านี่ช่างไร้ยางอายได้ถึงขีดสุดจริง ๆ"มหาเสนาบดีเซี่ยเมินเฉยต่อการดูหมิ่นของพระสนมเหมยอย่างสิ้นเชิง กล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว "ยังต้องให้พระนางรีบส่งคนไปดักฆ่าเซี่ยจื่ออาน นังเด็กนอกคอกนั่น เพื่อตัวพระนางเอง และก็เพื่อกระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ"พระสนมเหมยมองไปที่องครักษ์ "อาฟา เจ้าพูดซิ"องครักษ์อาฟาเป็นคนที่นางไว้วางใจได้ อาฟาเป็นพี่น้องกับต้าฉวนที่อยู่ในพระตำหนักของพระสนมอี๋ ดังนั้นพระสนมเหมยจึงสามารถติดสินบนต้าฉวนได้อย่างง่ายดา

อาฟาเห็นต้าฉวนติดตามนางไปตามริมแนวทะเลสาบ เขาก็ติดตามไปเช่นกันบริเวณนี้มีร่มเงาของต้นไม้ที่เจริญงอกงามกลายเป็นป่า ซึ่งมันก็เป็นโล่กำบังอย่างดี เพื่อไม่ให้ทางด้านของพระตำหนักซีเหวยรู้เรื่อง พวกเขาจึงต้องหลบซ่อนอย่างระมัดระวังเดินไปรอบ ๆ และข้ามไปฝั่งตรงข้ามที่นี่เป็นพระตำหนักที่ถูกทิ้งร้างไว้ แทบไม่มีคนเข้าออก มีแต่ข้าหลวงในวังเข้ามาทำความสะอาดทุกเดือน แต่เนื่องจากไม่มีคนอาศัยอยู่ คนทำความสะอาดจึงมาแค่เดือนละครั้งเท่านั้นอาฟาสังเกตว่าที่ในพุ่มดอกโบตั๋นมีเงาคนเคลื่อนไหวลื่อนไหวอยู่ เขาไม่คิดอะไรเลย หยิบคันธนูและลูกธนูที่อยู่ด้านหลังออกมา เขาหมอบลงแล้ว ง้างคันธนู ยิงลูกธนูออกไปหัวลูกธนูตัดผ่านอากาศพุ่งตรงไปที่พุ่มดอกไม้นั้นได้ยินเพียงเสียงโลหะที่ปักลงในผิวหนังเท่านั้น และมีคนล้มลงไปที่พื้นดังตุบอาฟาเดินไปตรงนั้น เห็นเพียงคน ๆนึงในพุ่มดอกไม้นอนจมกองเลือดอยู่ อาฟาพลิกตัวเขาขึ้นมา เมื่อเห็นใบหน้าแล้ว อาฟาก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจ ที่แท้เขาก็คือเซี่ยหลินบุตรชายคนเดียวของท่านมหาเสนาบดีเซี่ยเซี่ยหลินกระตุกไปทั้งตัว เลือดไหลทะลักออกจากหน้าอก ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ใบหน้าบิดเบี้ยวไปด