All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 111 - Chapter 120

1168 Chapters

บทที่ 111

จื่ออานแอบกลับไปที่พระตำหนักฉางเชิง นางไม่ได้เข้ามาทางประตูพระตำหนัก แต่นางปีนกำแพงเข้ามาแม่นมหยางกำลังจัดของในห้องที่นางพักอยู่ เมื่อเห็นนางที่เข้ามาโดยที่ทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด หัวใจของแม่นมก็แทบจะหยุดเต้นด้วยความตกใจ แต่พอเห็นว่านั่นไม่ใช่เลือดของจื่ออาน แม่นมก็โล่งใจ รีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” แม่นมรีบถามจื่ออานทรุดลงไปนั่งที่พื้น เอามือปิดหน้าไว้ น้ำตาไหลซึมออกมาจากร่องนิ้ว มันทำให้แม่นมหยางกลัวมากนางก็ไม่ได้เอ่ยถาม และรีบหยิบชุดสำหรับให้จื่ออานผลัดเปลี่ยนออกมา ดึงตัวจื่ออานขึ้นมาเพื่อเปลี่ยนชุดให้จากนั้นก็นำชุดที่เปื้อนเลือดของจื่ออานไปเผานางออกไปตักน้ำเพื่อให้จื่ออานใช้ชำระล้างคราบเลือดที่มือและใบหน้า จากนั้นก็กล่าว “คุณหนูใหญ่ ไม่ว่าเพิ่งจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับท่าน ก็ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ท่านจะต้องฮึดสู้ขึ้นมา มิเช่นนั้นคนที่จะตายรายต่อไปก็คือท่าน”จื่ออานเช็ดหน้า น้ำเสียงเยือกยะเย็น "แม่นมโปรดวางใจ ข้าไม่เป็นอะไร"นางนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งและมองดูใบหน้าซีดขาวในกระจก พร้อมกล่าวออกมา "แม่นม ท่านข่วยแต่งหน้าให้ข้าสักหน่อย ข้าจะไปเข้าเ
Read more

บทที่ 112

พระสนมเหมยกล่าวอย่างเย็นชา "วันนี้นางก็กลับจวนแล้ว เจ้ามีโอกาสมากมายที่จะได้ฆ่านาง"มหาเสนาบดีเซี่ยส่ายหัว "ไม่อาจลงมือที่จวนได้พ่ะย่ะค่ะ หากนางตายที่จวน ข้าจะถูกสงสัย""งั้นลงมือในวัง ข้าจะไม่ถูกสงสัยงั้นสิ? พระสนมอี๋ไม่ใช่คนโง่ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นางจะไม่เชื่อใจข้าอีก" พระสนมเหมยขุ่นเคืองพระทัยเป็นอย่างมาก มีความสัมพันธ์อันดีกับพระสนมอี๋มาตั้งหลายปี ไม่ง่ายเลยที่จะเป็นเพื่อนกับนาง กลับคิดไม่ถึงว่าครั้งนี้เรื่องราวต้องมาลงเอยแบบนี้มหาเสนาบดีเซี่ยมองไปที่นาง เขาไม่เข้าใจอาการที่ทั้งนอบน้อมและระมัดระวังเช่นนั้น เขาเพียงจองหองและต่อต้าน "พระสนมพ่ะย่ะค่ะ ท่านควรติดต่อกับพระสนมอี๋ให้น้อยลงหน่อย นางน่ะซับซ้อน พระนางเองก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง"พระสนมเหมยโบกมือ "พอเถอะ เจ้ากลับไปได้แล้ว"มหาเสนาบดีเซี่ยมองไปรอบ ๆ "เซี่ยหลินล่ะ?"พระสนมเหมยกล่าว "เจ้าเพิ่งจะไล่ให้เขาออกไปเล่นที่ด้านนอกมิใช่หรือ?"มหาเสนาบดีเซี่ยโมโหมาก "เจ้าเด็กโง่นี่ สร้างแต่ปัญหาให้กระหม่อม"พระสนมเหมยเรียกนางข้าหลวงเข้ามา และให้นางไปตามหาเซี่ยหลินนางข้าหลวงเพิ่งออกไป จื่ออานก็มาถึงอาฟาที่เห็นจื่ออาน ดวงตาเป
Read more

บทที่ 113

คำพูดนี้เมื่อเข้าหูมหาเสนาบดีเซี่ย เขาก็พูดรุนแรงออกไปไม่ได้พระสนมเหมยเมื่อเห็นเขาไม่พูดอะไร ก็พูดต่อ "เจ้าเพิ่งพูดว่าเกิดเรื่องไม่คาดคิด มันคือเรื่องอะไร?"จื่ออานหันกลับไปมองที่พระสนมเหมย "ตอนจื่ออานไปเข้าเฝ้าหวงไท่โฮ่ว ก็ได้ผ่านพระตำหนักของพระสนมอี๋ ได้เห็นเรื่องบางอย่าง พระนางอยากทราบหรือไม่ว่าเรื่องอะไร?"ใบหน้าของพระสนมเหมยนิ่งเฉย หายใจลำบากเล็กน้อย "เรื่องอะไรกัน?"จื่ออานยิ้ม รอยยิ้มของนางดูแปลกมาก "พระสนมเพคะ จื่ออานบอกพระนางได้เพียงคนเดียวเท่านั้น"พระสนมเหมยหยุดคิดไปครู่นึง "เจ้ามานี่ซิ!"จื่ออานก้าวขึ้นไปทีละขั้นทีละขั้นจนถึงตรงหน้าพระพักตร์ของพระสนมเหมย จากนั้นโน้มลงไปที่ข้างหูนาง "ตอนที่หม่อมฉันอยู่ที่พระตำหนักอี๋หลานได้เห็นองค์รัชทายาทออกมาจากห้องบรรทมของพระสนมอี๋ จากนั้นหม่อมฉันก็บอกพระสนมอี๋ว่า พระสนมเหมยให้หม่อมฉันไปที่นั่นเพคะ”สีหน้าของพระสนมเหมยเปลี่ยนไปทันที "เจ้าว่าอย่างไรนะ?"จื่ออานแสยะยิ้ม รอยยิ้มนางช่างดูมืดมนและน่าขนลุก "หม่อมฉันบอกว่า พระสนมเหมยเจาะจงให้หม่อมฉันมาในยามนี้โดยเฉพาะเพคะ"พระสนมเหมยกัดฟันพูด "เจ้า..."ทั่วทั้งวังมีแต่นางผู้เดียวที่ร
Read more

บทที่ 114

จื่ออานปล่อยเขา นางยิ้มอย่างเยือกเย็น และมองเขาอย่างเหยียดหยาม แล้วหันหลังเดินจากไปที่ประตูพระตำหนัก อาฟาที่ยืนอยู่ตรงประตู เขาได้ยินการเคลื่อนไหวและการสนทนา พอจื่ออานเดินออกมา เขาก็กล่าวอย่างเย็นชา "กะอีแค่ได้อภิเษกกับผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ? ถึงกับจองหองแบบนี้เลยเหรอ? จะได้อภิเษกหรือไม่นั้นก็ยังไม่รู้เลย ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิไม่ใช่คนโง่ เขาจะอภิเษกกับสตรีที่ประพฤติชั่วเช่นนี้หรือ?"เป้าหมายของจื่ออานที่มาพระตำหนักเยว่ชิงก็คือเขา เพื่อเผชิญหน้ากับเขานางจึงมา ดังนั้นไม่ว่าเขาจะพูดหรือไม่พูด กริยาท่าทางในการพูดจะเป็นเช่นไร วันนี้เขาจะต้องตายดังนั้นหลังจากที่เขาพูดแล้ว จื่ออานก็ยิ้มให้เขาอย่างมีเสน่ห์ หน้าตาของนางราวกับว่าพบเจอกับเรื่องน่ายินดีมาอาฟามองนางอย่างชิงชัง ใครจะรู้ว่ารอยยิ้มนั้นนางมอบให้กับคนที่อยู่ด้านหลังเขาดูจื่ออานเดินไปใกล้ ๆเขา และจ้องไปที่ดวงตา "เซี่ยหลินอยู่ข้างหลังเจ้า"สีหน้าของอาฟาเปลี่ยนไปมาก เขาหันหลังกลับไปทันที กลับพบว่าที่ด้านหลังของเขาไม่มีใครทั้งนั้นเขาโมโหมาก "เล่นบ้าอะไรของเจ้า"ใบหน้าของจื่ออานดูไร้อารมณ์ "เจ้ากลัวเซี่ยหลินม
Read more

บทที่ 115

ตอนที่จื่ออานกลับไปถึงจวน ก็ใกล้จะถึงเวลาโหย่วแล้วหลังจากฆ่าอาฟา นางก็ไปทูลลาหวงไท่โฮ่ว แน่นอนว่า มีแม่นมหยางและองครักษ์ร่วมทางไปด้วยหวงไท่โฮ่วพูดคุยกับนางอยู่ครู่นึง แล้วก็ให้นางไปเมื่อองค์อ๋องเหลียงกลับมาที่จวน นางก็ไปที่จวนของเขาก่อน จัดแจงที่บรรทมให้เขาดีแล้ว และเมื่อนางได้กำชับหมอหลวงที่ตามมาด้วยให้ใส่ใจดูแลเขาเป็นพิเศษแล้ว นางก็กลับไปที่จวนมหาเสนาบดีดังนั้น นางถึงได้ให้แม่นมหยางส่งเสี่ยวซุนกลับไปก่อนเข้ามาในจวนมหาเสนาบดีแล้ว สีของท้องฟ้าก็ค่อย ๆ มืดลงตามกฎแล้ว หากนางกลับมาจากข้างนอกจะต้องไปคำนับเหล่าฟูเหริน แต่ว่านางได้ตรงไปหาเซี่ยจื้อย้วนเลยหยวนซื่อพอเห็นจื่ออานกลับมา ก็กอดจื่ออานเบา ๆ "ลำบากเจ้าแล้ว"จื่ออานกอดหยวนซื่อ ความเศร้าโศกภายในจิตใจแผ่ซ่านออกมา ความเจ็บปวดพุ่งเข้าสู่หัวใจ เหนื่อยล้าไม่จบสิ้น "ท่านแม่ หลินหลินตายแล้ว"หยวนซื่อตกใจจนสั่นไปทั้งตัว ผละออกจจากตัวจื่ออานแล้วมองไปที่นาง "เจ้าว่าอะไรนะ?"จื่ออานเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงเช้าให้หยวนซื่อฟัง หลังจากที่หยวนซื่อฟังแล้ว นางก็ทรุดลงไปนั่งที่เก้าอี้ น้ำตาหลั่งออกมาในทันทีเด็กคนนั้น เด็กดีคนนั้นน่ะ
Read more

บทที่ 116

หลิงหลงฟูเหรินกล่าวอย่างไม่พอใจ "นี่ที่ข้ายังไม่ทันได้ต้มชา เป็นเพราะท่านเรียกตัวข้าออกมามิใช่หรือ?"เหล่าฟูเหรินจ้องมองใบหน้าที่ดูโง่เขลาของนาง เรื่องขายหน้าที่นางก่อไว้ในวังได้มาถึงหูเหล่าฟูเหรินนานแล้ว นางโกรธหลิงหลงฟูเหรินมากจนถึงกับคว่ำถ้วยชา"พอได้แล้ว เจ้าไปยืนเซ่อที่ด้านข้างไป" เหล่าฟูเหรินกล่าวเสียงเข้มตอนนี้หลิงหลงฟูเหรินเองก็ไม่กล้าผลีผลาม ทำได้เพียงถอยหลังออกมาตั้งหลักก่อน เงยหน้ามองเหล่าฟูเหรินด้วยความโกรธเป็นครั้งคราว เหล่าฟูเหรินทำเป็นมองไม่เห็น ผู้หญิงที่โง่เขลามีความรู้เพียงผิวเผินผู้นี้ หากไม่ใช่เพราะนางได้ให้กำเนิดบุตรชายบุตรสาวแก่ตระกูลเซี่ยแล้วล่ะก็ เหล่าฟูเหรินจะไม่ทนโดยเด็ดขาด"บุตรสาวคนดีของเจ้ากลับมาแล้ว แต่ว่ากริยาท่าทางช่างจองหองยิ่งนัก ไม่แม้แต่จะมาคำนับย่าแก่ ๆ คนนี้ด้วยซ้ำ เจ้าเข้าวังไปวันนี้ไม่มีความสำเร็จใดเป็นชิ้นเป็นอันเลยหรือ? "เหล่าฟูเหรินกล่าวเสียงเข้มมหาเสนาบดีเซี่ยกลัวแม่คนนี้มาโดยตลอด เมื่อได้ยินที่นางตำหนิ ก็นึกถึงเรื่องในวันนี้ที่ถูกบุตรสาวของตนเองข่มขู่ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าตนเองพ่ายแพ้ ความรู้สึกนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธในทันที เ
Read more

บทที่ 117

มหาเสนาบดีเซี่ยเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้พาเซี่ยหลินกลับมาด้วย แต่เขาก็ไม่ได้กังวลและกล่าว "ให้เขาพักอยู่ในวังสักสองสามวัน อย่างไรเสียพระสนมเหมยก็โปรดปรานเขา”พระสนมเหมยโปรดปรานเซี่ยหลินจริง ๆ แต่ก่อนพระสนมเหมยก็เรียกตัวให้เขาไปพักในวังสองสามวันเหมือนกัน เซี่ยหลินมีนิสัยที่เรียบง่าย แทบจะไม่มีใครที่จะไม่ชอบเขาเลยเหล่าฟูเหรินกล่าวอืม "ก็ดี เด็กคนนี้ช่างเป็นที่นิยมชมชอบของผู้คนเสียจริง งั้นก็ให้เขาเล่นสนุกที่นั่นอยู่ข้างกายพระสนมเหมยไปอีกสักสองสามวันเถอะ จะได้สนิทสนมกับองค์ชายสามด้วยหลิงหลงฟูเหรินไม่ได้ให้ความสนใจเรื่องของเซี่ยหลิน เพียงคิดถึงเรื่องของเฉินเอ้อเท่านั้นตั้งแต่คราวที่แล้วที่เขาถูกหลอก ก็เคยมาหานาง และก็เคยข่มขู่นาง บังคับให้นางนำเงินออกมาให้เขามากตั้งเท่าไรถึงจะสลัดเรื่องนี้ออกไปจากตัวได้ใจนางรู้สึกรังเกียจในความโลภของเขาไปแล้ว หากไม่ใช่เพราะ เห็นว่า...ดังนั้น ครั้งนี้ช่างเหมาะเจาะยิงธนูนัดเดียวได้เหยี่ยวสองตัว นอกจากจะได้กำจัดหยวนซื่อแล้ว ยังได้ฆ่าเฉินเอ้อด้วยเหล่าฟูเหรินกล่าวกับซุ่ยยู่ "เจ้าไปส่งข่าวที่เซี่ยจื้อย้วน บอกหยวนซื่อให้มาคำนับข้าในวันพรุ่งนี้ตอนเช้
Read more

บทที่ 118

จื่ออานคิดอยู่ครู่นึงแล้วกล่าว "อย่างนี้ดีหรือไม่ ข้าจะไปหาผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ ดูว่าเขาจะช่วยเหลืออะไรได้บ้าง"หยวนซื่อกล่าวอย่างแผ่วเบา "ลำบากเจ้าแล้ว หลินหลินก่อนหน้านี้ก็ดีกับจื่ออานมาโดยตลอด ข้าไม่อาจมองดูเขาล่องลอยอยู่ในวังเพียงลำพังโดยที่ไม่ช่วยอะไรเลยได้”“เป็นเพราะข้าเขาถึงได้ตาย..." เสียงของจื่ออานสะอื้นเล็กน้อย พูดไม่ออก หันหลังแล้วกล่าว "ข้าเปลี่ยนชุดแล้วจะไปเลย"แม่นมหยางก็อยากจะติดตามนางไปด้วย แต่ว่าจื่ออานกลับบอกนางว่า"ต่อจากนี้ไปเมื่อข้าออกไปข้างนอก ให้แม่นมช่วยดูแลท่านแม่กับเสี่ยวซุนด้วย เพื่อที่ข้าจะได้ไม่ต้องคอยพะวงว่าจะเกิดเรื่องร้าย ๆ กับพวกเขาขึ้นที่จวน""เพียงแต่ว่าตอนฟ้าก็มืดแล้ว ท่านไปจวนอ๋องคนเดียว แบบนี้..." ความหมายของแม่นมหยางก็คือกลัวคนจะนินทา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในตอนนี้น้ำสกปรกที่สาดมาบนตัวนางมีเยอะมากเกินพออยู่แล้วด้วย"แม้ว่าแม่นมหยางจะไม่ได้พูดออกมา แต่ว่าจื่ออานกลับเข้าใจสิ่งที่นางเป็นกังวล และกล่าว "แม่นมไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องของข้าเลย ข้าไม่มีอะไรต้องให้เสียอีกแล้ว"แม่นมหยางพยักหน้า "มันก็จริงเช่นที่ท่านกล่าวมา งั้นก็ไปเถิด"จื่อ
Read more

บทที่ 119

สตรีผู้นี้หวดแซ่ม้า จงใจยกมือขึ้นให้เหมือนกำลังจะหวดไปที่บนตัวจื่ออานยังไงยังงั้น บนหน้าผุดรอยยิ้มร้ายกาจขึ้นมาทว่าจื่ออานนิ่งสงบไม่เคลื่อนไหว นางอดไม่ได้ที่จะกล่าวออกมาอย่างเบื่อหน่าย "ไม่เห็นจะสนุกเลยสักนิดเดียว"อ๋องอันที่เห็นจื่ออาน ก็เบี่ยงตัวลงจากม้า "เจ้ามาแล้วเหรอ? "จื่ออานโค้งตัว "คับนับท่านอ๋อง""มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ?” คนเฝ้าประตูก้าวเข้ามาดึงม้า อ๋องอันตบหลังมันให้เขาพามันไป แล้วก็พูดกับสตรีคนนั้น "เจ้าเข้าไปก่อน เดี๋ยวข้าตามเข้าไป"สตรีนางนี้กล่าวอย่างแง่งอน "เร็ว ๆ นะ ถ้าช้าล่ะก็ข้าจะฆ่าเจ้า”อ๋องชินอันมองไปที่นาง "พอได้แล้ว อีกเดี๋ยวข้าตามไป จะกล้าให้กู่หน่ายนายของพวกเรารออยู่ลำพังได้อย่างไร?"สตรีนางนี้หายใจแรง หันหลังแล้วเดินเข้าไปอ๋องอันยกมือขึ้นลูบหัวตัวเอง แล้วกล่าวกับจื่ออาน "พาม้าไปผูกไว้ให้ดี เข้าไปข้างในกันเถอะ"จื่ออานเจอกับตัวละครที่เหมือนกับนักรบ ในใจรู้สึกหวั่นเกรง ทำตามที่เขาพูดจื่ออานผูกม้าไว้ที่หน้าประตู ตามอ๋องอันเข้าไปด้านในองครักษ์ของอ๋องอันกล่าวต้อนรับ"ท่านอ๋องกลับมาแล้ว?""ต้าจิน สั่งคนให้ไปต้มชาหลงจิ่งมาให้คุณหนูใหญ่หน่อย" อ๋องอันก้าวเ
Read more

บทที่ 120

"ท่านอ๋อง..." องครักษ์ชะงักและมองไปที่เขา ไม่ใช่ว่าเขารู้เหตุผลแล้วเหรอ?อ๋องอันก้าวเท้ายาว ๆออกไป "มีเหตุผลก็จริง แต่ข้าไม่สนเหตุผลอยู่แล้ว"องครักษ์ติดตามเขาออกไป "แต่ว่า เซี่ยจื่ออานผู้นี้ไม่มีอะไรมอบให้ท่านเลย ท่านจะช่วยนางโดยไม่มีเงื่อนไขหรือพ่ะย่ะค่ะ?""เจ้าไม่ได้ยินที่นางพูดเหรอ ว่านางไม่มีอะไรทั้งนั้น?""แต่..." องครักษ์ไม่เข้าใจเขาจริง ๆ ก่อนหน้านี้มีคนมาขอความช่วยเหลือจากเขา เขาก็ยังไม่ยอมเจอหน้า ขนาดพวกเขายกหีบสมบัติเข้ามา เขายังไม่ชายตามองเลย"พูดไร้สาระอะไร? นี่ไม่ใช่เรื่องที่ดีหรอกเหรอ? ข้าพร้อมจะช่วยเหลือคนมาโดยตลอด" อ๋องอันกล่าวอย่างเก็บอาการองครักษ์ต้าจินสูดหายใจแรง ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดจื่ออานหายมาอยู่ในจวนอ๋องอันอย่างนี้ แม้กระทั่งประโยคเดียวนางก็ไม่พูดแทรกขึ้นมา เพียงแต่มองตามหลังอ๋องอันอย่างมึน ๆ นางออกไปยืนอยู่ที่ด้านหน้าระเบียง ไม่รู้ว่าควรไปหรืออยู่ที่นี่ต่อมีร่างหนึ่งเดินออกมาจากทางเดินที่คดเคี้ยว สวมชุดสีแดง แดงจนแสบตา เหมือนเจ้าสาว นางก็คือสตรีที่เพิ่งเจอเมื่อครู่นี้ นางเปลี่ยนชุดแล้ว สีฉูดฉาดแบบนี้ ทำให้จื่ออานรู้สึกสดใส มันดีมากจริง ๆ อย่างน้อ
Read more
PREV
1
...
1011121314
...
117
Scan code to read on App
DMCA.com Protection Status