บทที่ 102

การเยาะเย้ยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอ๋องเหลียง “ที่คนนอกพูดกัน มันจะเป็นจริงได้อย่างไร?”

จื่ออานนั่งลงวัดชีพจรของท่านอ๋อง ภาวะชีพจรสงบลงมาก และเขาต้องชื่นชมรากฐานความดีของอ๋องเหลียงด้วย

“ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว” อ๋องเหลียงพูดแล้วมองไปรอบ ๆ “ท่านอาไปแล้วหรือ?”

“เพิ่งออกไปเพคะ!”

อ๋องเหลียงเอื้อมมือออกไปอย่างเกียจคร้าน พับมือลงบนผ้าห่ม จ้องมองที่จื่ออานและถามว่า “เจ้ากำลังจะอภิเษกกับท่านอาแล้ว เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง?”

จื่ออานส่ายหัว “มิทราบเพคะ หม่อมฉันไม่อยากคิดถึงเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้น”

อ๋องเหลียงเงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็พูดว่า “อภิเษกกับเขาเถิด”

จื่ออานแปลกใจเล็กน้อย “หือ?”

“เขาคู่ควร” อ๋องเหลียงกล่าวโดยไม่เริ่มต้นและสิ้นสุดก่อนจะหลับตาลง

จื่ออานอยากบอกว่านี่ไม่ใช่คำถามว่าคู่ควรหรือเปล่า ถ้าคนสองคนอยากจะอภิเษกกันตลอดชีวิต นอกจากจะดูสภาพภายนอกแล้ว ยังต้องดูว่ามีความรู้สึกต่อกันหรือไม่

แน่นอนว่านางรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องบอกอ๋องเหลียงเกี่ยวกับความรัก เขาคงไม่เข้าใจ ดังนั้นจึงต้องอภิเษกกับเขา?

อภิเษกกับตระกูลผู้สูงศักดิ์ มันเป็นลำดับศักดิ์ในวงศ์ตระกูล แต่ก็ไม่ใช่กับคนนี้

จื่ออานมึนงง อ