All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 61 - Chapter 70

มู่หรงเจี๋ยเลิกคิ้วขึ้น “เหนื่อยไหม?”จื่ออานตอบโดยไม่รู้ตัว “เหนื่อย!”“ถ้าเหนื่อยก็นั่งลงเถอะ เจ้าทำงานหนักจริง ๆ” มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างใจดีจื่ออานตัวแข็งอยู่ครู่หนึ่ง เธอเหนื่อยเกินไปจริง ๆ จึงนั่งบนเก้าอี้ข้าง ๆ เขาทันทีที่ก้นของเธอแตะลงที่เก้าอี้ มู่หรงเจี๋ยก็ขึ้นเสียง และพูดว่า “ใครสั่งให้เจ้านั่งบนเก้าอี้ที่เท่าเทียมกันกับข้า?”จื่ออานยืนขึ้นทันที มองไปรอบ ๆ ไม่มีเก้าอี้ตัวใดที่ดูต่ำไปกว่าเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่“นั่งบนพื้น!” มู่หรงเจี๋ยเหยียดเท้าออก และแตะที่พื้นตรงหน้าเขาจื่ออานสาปแช่งเขาอยู่ภายในใจ นั่นคือฝ่าเท้าของเขาเองไม่ใช่เหรอ?เธอตอบอย่างนอบน้อม และสุภาพว่า “ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่เหนื่อย แค่ได้ยืนก็พอแล้ว”“ไม่เหนื่อยเหรอ?” มู่หรงเจี๋ยยื่นมือออกไปลูบขมับของเขา “ไม่เหนื่อยก็ดีแล้ว งั้นมานวดไหล่และศีรษะให้ข้า”“ท่านอ๋องไม่สบายหรือเพคะ?” แม้ว่าจื่ออานรู้ว่าเขาจงใจทำให้ตัวเธอต้องอับอาย แต่เขาก็สนับสนุนเธอตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ เธอจึงอดทนต่อเรื่องที่ทำให้เกิดความวุ่นวาย“ปวดหัว!” แม้ว่ามู่หรงเจี๋ยจะจงใจแกล้งเธอ แต่เขาก็น่าจะปวดหัวจริง ๆอาการปวดหัวของเขาเป็นเว

จื่ออานหันกลับมา แล้วใช้นิ้วก้อยกดน้ำมันสาระเหน่ เมื่อได้ยินเรื่องนี้ เกือบจะบิดคอ เงยหน้าขึ้น และเห็นว่าแม่นมหยางกำลังมองเธอ เหมือนเป็นสัญญาณเตือนอยู่ในดวงตาของเธอจื่ออานเข้าใจทันทีว่าการสนทนาที่ดูเหมือนสงบของมู่หรงเจี๋ยนั้นเป็นประเด็นที่เฉียบอยู่จริง ๆ และเขากำลังจะทดสอบเธออารมณ์ของจื่ออานผ่อนคลาย คว้าไว้แน่นและดึงเข้ามาจับไว้แน่นอีกครั้งมันก็ใช่ แม้ว่าเธอจะช่วยชีวิตองค์จักรพรรดิเหลียงไว้ แต่เธอก็ไม่สามารถลบล้างอันตรายที่เธอทำต่อองค์จักรพรรดิเหลียงด้วยการกลับใจจากการแต่งงานได้ จะเห็นได้จากข้อเท็จจริงที่ว่าผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิอยู่ที่นี่มาสองวันแล้ว จริง ๆ แล้วทรงห่วงใยองค์จักรพรรดิเหลียงเป็นอย่างมากเขาเห็นคุณค่าของความรักนี้และจะรักษามันไว้ประโยคนี้ดูเหมือนจะเป็นเพียงคำถามเชิงสนทนา และไม่มีแม้แต่สีหน้าทางอารมณ์ใด ๆ อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจื่ออานจะตอบรับการแต่งงานด้วยความเสียใจหรือไม่เสียใจก็ตาม ทั้งหมดล้วนผิดถ้าเธอยินยอมก็อาจจะดูถูกองค์จักรพรรดิเหลียง ถ้าเธอบอกว่าไม่ยินยอม นี่คือการอภิเษกสมรสมาเป็นหวงไท่โฮ่ว เธอต้องมีเหตุผลอะไรถึงจะไม่ยินยอม? ซึ่งมันจะเป็นการไม่ปฏ

ประมาณเวลาโหย่ว จื่ออานพูดกับฮองเฮาว่า “ฮองเฮา ตอนนี้อาการของฝ่าบาททรงตัวดีแล้ว พระองค์สามารถเสด็จกลับวังได้แล้ว เพคะ”ฮองเฮาถอนหายใจด้วยความโล่งอก รอมาหนึ่งวัน ในที่สุดจื่ออานก็พูดประโยคนี้ออกมา“มาเถอะ รีบลุกขึ้นเร็ว” ฮองเฮาตะโกนทันทีจื่ออานก้าวไปข้างหน้า และพูดกับฮองเฮาว่า “ฮองเฮา หม่อมฉันอยากจะพูดกับพระองค์สักหน่อยได้หรือไม่?”เส้นประสาทของฮองเฮาที่เพิ่งจะคลายเครียดกลับเพิ่มขึ้นอีกครั้ง นางขยับตัวเล็กน้อย และถามอย่างกังวลว่า “มีอะไรอย่างนั้นรึ? อาการไข้เปลี่ยนไป?”จื่ออานส่ายหัว “ไม่ใช่ เพคะ ฮองเฮาอย่าตระหนกไปเลย อาการของจักรพรรดิเหลียงตอนนี้ทรงตัวมาก เพียงได้ขับน้ำหนองออกสองครั้ง จากนั้นให้ทานยาแก้อักเสบก็จะดีขึ้น หลังจากครึ่งเดือนก็จะฟื้นตัวได้ ส่วนโรคลมชัก ต้องรอให้ร่างกายหายดีก่อน แล้วค่อยใช้การฝังเข็ม ซึ่งเป็นขั้นตอนการรักษาที่ยาวนานและไม่ต้องรีบร้อน”“โรคลมชักที่เจ้ากำลังพูดถึง ที่จริงก็คือ...โรคลมบ้าหมู?” ฮองเฮาลังเลที่จะพูดคำสามคำนี้ว่าโรคลมบ้าหมู ในความเห็นของเธอมีเพียงคนระดับต่ำหรือคนบ้าเท่านั้นที่สามารถเป็นโรคนี้ได้“เพคะ โรคลมชักเป็นชื่อวิทยาศาสตร์ และโรคลมบ้าห

เดิมทีมหาเสนาบดีเซี่ยได้พบกับฮองเฮาเป็นเวลานาน คิดว่าฮองเฮากำลังโกรธ ดังนั้นเขาจึงไปเข้าเฝ้าหวงไท่โฮ่วกงเหว่ยก้าวไปข้างหน้าและกล่าวว่า “ฮองเฮา มหาเสนาบดีเซี่ยและนางสนมเหมยได้ไปที่วังโซ่วอันแล้ว โดยกล่าวว่าพวกเขากำลังทักทายไทเฮา”ฮองเฮาโกรธเคือง “ก่อกวนไปทั่ว อยากจะไปเข้าเฝ้าไทเฮา แล้วจะมาหาข้าทำไม”ฮองเฮาตอบกลับไปอย่างโกรธเคือง และอยากจะถามจื่ออานต่อไปอย่างไรก็ตามจื่ออานได้ทำการรักษา โดยการเอาสมุนไพรซึ่งเผาร้อนแล้วนำมานาบตรงตำแหน่งที่ฝังเข็ม และใช้การฝังเข็มไปที่ท้องขององค์จักรพรรดิเหลียงเธอนั่งยอง ๆ อยู่ข้างเตียง ใบหน้าของเธอเคร่งขรึมและพิถีพิถันมาก เธอไม่มีอาการประจบประแจงอีกต่อไปเมื่อเข้ามาในวังครั้งแรก และตอนนี้เธอเป็นหมอที่มีความมั่นใจฮองเฮามองเข้าไปในดวงตาของเธอ รู้สึกรำคาญเล็กน้อยที่เธอให้ต้นดอกแดงบำรุงเชือดในวันนั้น มันคงจะดีถ้าเธอจะแต่งงานกับอาซินอย่างไรก็ตามเวลาของปีนี้ผ่านไปเพียงชั่วพริบตา เธอเสียใจกับการแต่งงานในที่สาธารณะ หากเธอยังเต็มใจที่จะเป็นนางสนมขององค์จักรพรรดิเหลียง เธอจะต้องถูกคนทั้งโลกหัวเราะเยาะอย่างแน่นอนขณะที่จื่ออานทำการฝังเข็ม ฮองเฮาก็นั่งถัดจา

นางสนมเหมยนำตัวมหาเสนาบดีเซี่ยและหลิงหลงฟูเหรินเข้าไปในห้องโถงนางสนมเหมยก้าวไปข้างหน้า คุกเข่าลงบนพื้น “หม่อมฉันทรงเป็นห่วงหวงไท่โฮ่ว ขอให้หวงไท่โฮ่วมีสุขภาพที่แข็งแรงยิ่งยืนนาน”หลังจากการคำนับของนางสนมเหมย มหาเสนาบดีเซี่ยได้นำหลิงหลงฟูเหรินเดินไปข้างหน้า “กระหม่อมตั้งใจเป็นพิเศษที่จะพาฟูเหรินเข้าไปในวัง เพื่อต้อนรับหวงไท่โฮ่ว ถวายพระพรหวงไท่โฮ่ว”หวงไท่โฮ่วหรี่ตา “มหาเสนาบดีเซี่ยมาแล้วเหรอ? รีบลุกขึ้นเถอะ”มหาเสนาบดีเซี่ยคุกเข่า ร้องไห้ออกมาทันที “ข้าน้อยมิบังอาจ! ข้ายังมีความผิด!”หวงไท่โฮ่วตกใจ “เกิดเรื่องอะไรขึ้น? เจ้าร้องไห้ทำไม?”หลิงหลงฟูเหรินก้มศีรษะ ใบหน้าของเธอมีน้ำตา “หวงไท่โฮ่วมองทะลุปรุโปร่ง นางสนมเข้ามาในวังในวันนี้กับฟูจุน เพื่อมาสารภาพบาป”หวงไท่โฮ่วตรัสถามด้วยความประหลาดใจว่า “เจ้ามาสารภาพบาปอะไรกัน?”มหาเสนาบดีเซี่ยกล่าวอย่างเศร้าใจพร้อมทั้งน้ำตาว่า “หวงไท่โฮ่ว เป็นเรื่องของเซี่ยจื่ออานลูกสาวของข้าที่เสียใจกับการแต่งงานกับจักรพรรดิเหลียง ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอกล้าทำเช่นนี้ ก่อนจะแต่งงาน ข้าถามนางแล้ว นางบอกว่าเต็มใจ ข้าก็กล้าจัดพิธีอภิเษก ใครจะรู้ว่านางเสีย