All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 41 - Chapter 50

จักรพรรดิเหลียงฟื้นแล้ว เขากลิ้งลงมาจากเตียง ดวงตาสองคู่แดงก่ำราวกับต้องมนต์สะกด เขาลงไปกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนพื้น พลางส่งเสียงร้อง “ โอ๊ย ๆ” ออกมา ขาของเขาไม่สามรถขยับได้ สองมือกวัดแกว่งไปมาไม่หยุด เหมือนกับคนบ้า“ออกไป ออกไป!”นางข้าหลวงเข้ามาช่วยพยุงเขาขึ้น แต่กลับถูกสะบัดออกอย่างแรง เห็นเพียงแต่แก้มที่แดงเทือก ถึงแม้ว่ายังดูมีสติ แต่กลับคลุ้มคลั่งอย่างหนัก “ซินเอ๋อร์” ฮองเฮารีบเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วก้มลงดึงเขาขึ้น แต่จักรพรรดิเหลียงใช้แรงผลักออก จนทำให้นางล้มลงไปกับพื้นแม่นมหยางรีบเข้ามาพยุงตัวฮองเฮา หวงไท่โฮ่วจึงตะโกนใส่หมอหลวง “ยังมัวชักช้าอะไรอีก? รับเข้าไปดูสิ”“ออกไป!” จักรพรรดิเหลียงราวกับบ้าไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้ปะทะกับหมอหลวง สองมือกวัดแกว่งอยู่บนอากาศ นัยน์ตาตื่นตระหนก ราวกับบนอากาศมีสิ่งน่าหวากกลัวที่คนรอบข้างมองไม่เห็นอยู่ หรือแม้แต่มู่หรงเจี๋ยอยากจะก้าวเข้าไป ก็ถูกเขาไล่ออกไปหมด เขาฟุบลงกับพื้น สองขาถีบไปด้านหลังไม่หยุดหย่อน เขานิ่งค้างอยู่ครู่หนึ่ง ขณะที่ทุกคนคิดว่าเขาจะสงบลงแล้ว จู่ ๆ เขากลับตะโกนขึ้นมา “ออกไป ข้าไม่ได้ฆ่าพวกเจ้า หากพวกเจ้าจะล้างแค้น ก็ไปหาคนท

มู่หรงเจี๋ยรู้ว่าหากยังเป็นแบบนี้ต่อไป จักรพรรดิเหลียงต้องมีอันตรายแน่นอน เขาจึงตัดสินใจ ใช้มีดคมตัดความวุ่นวายโกลาหลนี้ เขาจึงถามจื่ออาน “จะให้องค์จักรพรรดิเหลียงพ้นขีดอันตราย ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่?”จื่ออานลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบ “ตอนนี้ยังตัดสินอะไรไม่ได้ ต้องดูว่าองค์จักรพรรดิเหลียงมีอาการปอดอักเสบจากการสำลักหรือไม่ เพคะ”“สามวัน?” มู่หรงเจี๋ยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูดล้อเล่น จึงกดดันเวลาเธอไปตรง ๆสมองเธอประมวลผลด้วยความรวดเร็วอยู่พักหนึ่ง หากมีคนช่วยเธอ ภายในเวลาประมาณสามวันสามารถทำให้จักรพรรดิเหลียงพ้นขีดอันตรายได้ แต่ว่าหมอหลวงจะช่วยเธองั้นหรอ? กลัวอย่างเดียวว่าตอนนี้แม้แต่หยวนพ่านก็จะไม่ยืนข้างเธอแล้ว“พูดสิ!” อยู่ ๆ มู่หรงเจี๋ยก็ตวาดออกมาเสียงดัง “เป็นใบ้ไปแล้วรึ?”จื่ออานได้เพียงแต่ตอบไปอย่างไม่มีทางเลือก “เพคะ สามวัน!”มู่หรงเจี๋ยพยักหน้า แล้วมองมาที่หวงไท่โฮ่ว “เสด็จแม่ ตามที่นางได้สัญญาไว้ว่าจะทำให้อาซินพ้นขีดอันตรายในเวลาสามวัน เราก็ให้เวลานางสามวัน เสด็จแม่เห็นว่าอย่างไร?”แม้ว่าเขาจะถามไปแบบนั้น แต่น้ำเสียงกลับแน่วแน่อย่างไม่มีข้อสงสัยหวงไท่โฮ่วไม่ได้ออกเสียงอะไ

กุ้ยไท่เฟยทนไม่ไหวจนต้องถามหยวนพ่านออกไป “จักรพรรดิเหลียงไม่ได้เป็นแค่ลมชักรึ? ทำไมถึงได้รุงแรงขนาดนี้? ข้าเคยได้ยินโรคลมชักมาก่อน กับชาวบ้านก็มีออกเยอะไป”ถึงแม้โรคลมชักนี้จะไม่พบเห็นได้บ่อย แต่ก็เคยได้ยินในหมู่ชนพื้นเมือง ไม่น่าที่จะรุนแรงได้เยี่ยงนี้หยวนพ่านอธิบายไปว่า “ตามที่พระองค์ได้กล่าวมา ขณะที่เกิดอาการลมชักหากจัดการได้ดี ก็คงไม่มีผลร้ายเป็นธรรมดา แต่หากจัดการได้ไม่ดี ผลที่ตามมาจะมีมากมายพ่ะย่ะค่ะ อีกอย่างตามความเป็นจริงแล้ว เป็นเพราะเกิดอาการในระยะเวลาสั้น ๆ ติดต่อกัน…” เขาหยุดไปเล็กน้อย นึกถึงคำที่จื่ออาพูด และตอบไปว่า “บวกกับตอนที่องค์จักรพรรดิเหลียงเกิดอาการ มีน้ำลายหรือไม่ก็เลือดไปอุดอยู่ที่หลอดลม จากนั้นเข้าไปในปอดจนทำให้ปอดติดเชื้อจนอวัยวะล้มเหลว และไม่สามารถหายใจได้ มันจึงเริ่มรุนแรงขึ้นมา พ่ะย่ะค่ะ”ภายนอกตำหนัก จื่ออานคอยดูแลอยู่ใกล้ชิดจักรพรรดิเหลียง นวดขาสองข้างให้เขา เพราะตอนที่เกิดอาการลมชัก ร่างกายจะเหยียดตัวเกร็ง กล้ามเนื้อไม่สามารถคลายตัว หากได้ผ่านการนวดที่เหมาะสม จะสามารถบรรเทาอาการที่ไม่สบายตัวได้ ลมหายใจขององค์จักรพรรดิเหลียงยังคงยากลำบาก จื่ออานคิด

จื่ออานแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยิน เธอจ้องไปที่จักรพรรดิเหลียงด้วยดวงตาเบิกกว้าง เขากำลังอ้อนวอนหล่อนอยู่หรือ? เป็นไปได้อย่างไร?จักรพรรดิเหลียงเป็นคนอย่างไร? มีข่าวลือว่าเขาใช้ความรุนแรง เห็นแก่ตัว เย่อหยิ่ง และไม่ว่าชีวิตและความตายของผู้คนจะเป็นอย่างไร ตราบใดที่เขามีความสุข โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้หญิง นางสนมส่วนใหญ่ในจวนของเขาจะเดินเข้าออกไม่เว้นแต่ละวันมู่หรงเจี๋ยมองเข้าไปในดวงตาของเธอด้วยความประหลาดใจ และรอยยิ้มที่ไม่แยแส แถมประชดประชันก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากฮองเฮาร้องไห้ตรงหน้าเตียง เสียงร้องของหล่อนเศร้าและเยือกเย็น แฝงไปด้วยลมหายใจแห่งความสิ้นหวังจื่ออานจำได้ว่า ตอนที่เธอเห็นนางในวังเป็นครั้งแรก นางนั่งตัวตรงในห้องโถงใหญ่ สูงส่งด้วยศักดิ์ศรีที่ไม่ธรรมดา ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกไม่สามารถเข้าถึงได้อย่างไรก็ตาม นางเป็นเพียงแม่ที่ทุกข์ทรมาน ซึ่งตอนนี้กำลังจะสูญเสียลูกชายไปมีเพียงบทบาทเดียวในโลกที่เหมือนกันนั่นคือ ความเป็นแม่ภายใต้คำแนะนำของมู่หรงเจี๋ย นางข้าหลวงหยางช่วยประคองฮองเฮาเข้าไปในห้องโถง เพื่อพักผ่อนแพทย์จากโรงหมออพยพกันเข้ามาครึ่งหนึ่ง และผลัดกันปฏิบัติหน

ศักดิ์ศรีของจื่ออาน ทำให้หมอหลวงที่อยู่ตรงนั้นด้วยกังวลใจ เมื่อเห็นนางฝังเข็มเสร็จในครั้งเดียว แม้ว่าจะไม่เชื่อว่านางเป็นผู้ได้รับการถ่ายทอดวิชา แต่เทคนิคการฝังเข็มขอนางก็ดีกว่าวิธีอื่น ๆ มู่หรงเจี๋ยเดินไป เอื้อมมือวางมือบนไหล่ของนางแล้วพูดว่า “ทำไปเถอะ หากเกิดอะไรขึ้น ข้านี้จะดูแลฝ่าบาทเอง”จื่ออานใจชื้นขึ้นเล็กน้อย เธอรู้ว่าผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิพูดประโยคนี้ออกมาได้ แสดงว่าวางใจและสนับสนุนเธอมากทีเดียวหากวันนี้เขาไม่ได้รับการสนับสนุกจากเขา ตนเองกลัวว่าคงจะถูกไล่ออกจากวัง หรือถูกทุบตีไปนานแล้วเธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้ง จับเข็มด้ามยาว และเลือกจุดฝังเข็มเบา ๆ อันที่จริง เธอมีจุดฝังเข็มที่แม่นยำและเธอก็มีฝีมือมาก อย่างไรก็ตาม เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาด เธอจึงเลือกให้ดีอีกครั้ง“มีอาการปวดเล็กน้อยนะเพคะ ฝ่าบาท อดทนไว้!” จื่ออานโน้มตัวลงและพูดเบา ๆจักรพรรดิเหลียงทรงหายใจเหมือนใยแมงมุมที่แผ่วเบา ต้องใช้กำลังมากในการหายใจเข้า นัยน์ตาของเขาตั้งตรงเล็กน้อย หากมองใกล้ ๆ จะพบว่ารูม่านตาขยายออกจื่ออานรู้ว่าออกซิเจนไม่เพียงพอ หากไม่มีออกซิเจน อาการการหายใจของเขาจะไม่เ