Semua Bab ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Bab 51 - Bab 60

จวนมหาเสนาบดี!ตั้งแต่จื่ออานเข้าวังไป มหาเสนาบดีเซี่ยก็ได้สั่งคนให้ไปสืบดูความเคลื่อนไหวภายในวังมาโดยตลอดหลานสาวของเหล่าฟูเหริน คือพระสนมเหมย เหล่าฟูเหรินได้สั่งคนให้ไปพบพระสนม เพื่อให้นางหาคนไปช่วยสืบคนที่ไปสืบได้ออกจากวังมารายงานต่อเหล่าฟูเหริน และมหาเสนาบดีเซี่ย"พระสนมเหมยกล่าวว่า องค์จักรพรรดิเหลียงล้มป่วยอยู่ในวัง หมอหลวงทุกคนก็ไปกันหมด หลังจากที่คุณหนูใหญ่ถูกเรียกตัวเข้าวัง ก็อยู่ที่ตำหนักบูรพามาโดยตลอด จากนั้นก็ไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ ถึงไปโผล่ที่พระตำหนักฉางเชิงได้ หวงไท่โฮ่วและกุ้ยไท่เฟยก็ไปด้วย หวงไท่โฮ่วโมโหคุณหนูใหญ่มาก บอกว่าให้โบยนางแล้วขังไว้ในห้องลงทัณฑ์ สุดท้ายก็ไม่ได้โบย ได้ยินมาว่าผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิช่วยขอร้องให้"เหล่าฟูเหรินที่ได้ฟังรายงาน อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความประหลาดใจ "องค์จักรพรรดิเหลียงป่วยหนักเหรอ? พระอาการเป็นเช่นไรบ้าง?" "พระสนมเหมยได้ยินหมอหลวงหลิวพูดว่า พระอาการไม่สู้ดีนัก เกรงว่าองค์จักรพรรดิจะไม่รอดแล้ว"เหล่าฟูเหรินขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว ไตร่ตรองอยู่ครู่นึง มองไปที่มหาเสนาบดีเซี่ยแล้วกล่าว "ทำไมองค์จักรพรรดิเหลียงถึงได้ป่วยหนักในเว

หลิงหลงฟูเหรินสีหน้าซีดเผือด แต่คนรับใช้ก็ออกไปแล้ว นางก็ไม่สามารถพูดอะไรต่อหน้าแม่นมหยางได้ ทำได้เพียงแต่ยืนข้าง ๆ รออย่างกระสับกระส่ายเสี่ยวซุนถูกคนรับใช้สองคนช่วยพยุงตัวมา นางแทบจะยืนไม่ไหว ทั่วทั้งใบหน้าและศีรษะของนางเต็มไปด้วยคราบเลือด เสื้อผ้านางฉีกขาดหลายจุดเผยให้เห็นรอยแผล รู้ได้เลยว่าหญิงรับใช้ผู้อ่อนแอนางนี้ ประสบเคราะห์ร้ายอันใดมาแม่นมหยางแม้ว่าจะพบเจอกับความโหดร้ายของคนจนเคยชิน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าเย็นชาออกมา "ไม่ทราบว่าหญิงรับใช้ผู้นี้ทำผิดอะไรกันแน่ ถึงได้ถูกโบยหนักเช่นนี้"เหล่าฟูเหรินนึกไม่ถึงว่าเสี่ยวซุนจะมีสภาพแบบนี้ นางมองไปที่หลิงหลงฟูเหรินด้วยสายตาตำหนิ แล้วกล่าวเสียงดัง "เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ข้าบอกกับเจ้ามากี่ครั้งแล้ว เมื่อคนรับใช้ทำผิด ก็ไม่อาจโบยจนอาการสาหัสขนาดนี้"หลิงหลงฟูเหรินพูดอย่างอึกอัก: "ท่านแม่โปรดระงับโทสะ หญิงรับใช้ได้ขโมยของไป ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่ยอมรับผิด ดังนั้นลูกจึงสั่งให้ เซี่ยฉวนเป็นคนสอบปากคำ ใครจะไปรู้ว่าเซี่ยฉวนจะลงมือหนักเช่นนี้"แม่นมหยางจะไม่รู้ได้อย่างไรว่านี่คือ ข้ออ้างของหลิงหลงฟูเหริน? แต่ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องของคนภา

ที่ด้านนอกสวนหลวงกุ้ยไท่เฟยยังไม่ออกจากวังกลับจวนไป อยู่ที่ศาลาในสวนหลวงตระเตรียมขนมไว้มากมาย และให้คนเชิญมู่หรงเจี๋ยมาที่นี่เดิมทีมู่หรงเจี๋ยก็ไม่เต็มใจที่จะไป แต่ว่ากุ้ยไท่เฟยสั่งคนให้ไปเชิญสามครั้งแล้ว เขาจึงจำต้องไปแสงสลัวในยามค่ำอันงดงาม กับสายลมพี่พัดแผ่วเบา โคมไฟที่ประดับเป็นจุด ๆ ส่องสว่างอยู่ที่มุมหนึ่งของสวนหลวง กุ้ยไท่เฟยนั่งตัวตรงอยู่ที่ม้านั่งหิน ในมือถือถ้วยชาเอาไว้ สีหน้าแลดูหดหู่ พอเห็นมู่หรงเจี๋ยมาถึง นางก็เงยหน้าขึ้น นัยน์ตาดูดุดัน"เสด็จแม่!" มู่หรงเจี๋ยนั่งลง "ดึกดื่นขนาดนี้ใยท่านถึงไม่กลับจวนเล่า? คืนนี้จะพักในวังหรือ?”กุ้ยไท่เฟยวางถ้วยชาที่ถืออยู่ลงไปบนโต๊ะอย่างแรง โบกมือสั่งข้ารับใช้ให้ถอยออกไป และกล่าวเสียงดัง "เจ้ายังรู้ด้วยเหรอว่าข้าคือแม่ของเจ้า ข้าถามเจ้าหน่อยเถิด ในสายตาเจ้ายังเห็นข้าเป็นแม่อยู่หรือไม่?"มู่หรงเจี๋ยขมวดคิ้ว "เสด็จแม่จำเป็นต้องโกรธถึงเพียงนี้ด้วยหรือ?"”ไม่โกรธได้เช่นไร?" กุ้ยไท่เฟยโกรธจนสมองเบลอ มือไม้สั่น "องค์จักรพรรดิเหลียงจะเป็นหรือตาย นั้นเกี่ยวอะไรกับเจ้า? ข้าได้บอกกับเจ้านานแล้ว ฮองเฮาหวาดกลัวเจ้า ให้เจ้ากับองค์จักรพรรดิ

จื่ออานรู้สึกละอายใจเล็กน้อย “อันที่จริงแล้วข้าไม่รู้จักเวินอี้เลย และก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านางเป็นคนสำคัญยังไง เดิมทีแค่คิดว่าไม่มีใครรู้จักนาง ข้าก็เลยอ้างชื่อขึ้นมาหลอกเฉย ๆ มันคือความผิดพลาดของข้าเอง”“สิ้นคิด!” มู่หรงเจี๋ยถอนหายใจเสียงดัง แต่เขาก็รู้สึกสงสัยในทันที “เจ้าไม่รู้จักเวินอี้เลยสักนิดหรือ?”“ข้ารู้ว่านางเป็นฮองเฮาของรัฐเหลียง และมีตำราที่มีชื่อเสียงชื่อว่า ตำราฝังเข็มทอง ซึ่งตำราเล่มนี้ตอนนี้อยู่ที่จวน”มู่หรงเจี๋ยลุกขึ้นยืนในทันที “เจ้าว่าอย่างไรนะ? ตำราฝังเข็มทองอยู่ในจวนมหาเสนาบดีเหรอ?”“ถูกต้อง มันอยู่กับท่านแม่ข้า” จื้ออานที่เห็นเขาตกใจแบบนั้นก็รู้สึกชั่งใจเล็กน้อย นางถามเพื่อหยั่งเชิงออกไป “ทักษะการฝังเข็มทองนี่มันเยี่ยมยอดมากเลยเหรอ?”"เจ้าเรียนรู้ทักษะการฝังเข็มจากตำราเล่มนี้หรือไม่" มู่หรงเจี๋ยสบตานางแล้วถาม“จะว่าอย่างนั้นก็ได้” จื่ออานตอบอย่างคลุมเครือมู่หรงเจี๋ยนั่งลง สีหน้าของเขาค่อย ๆ สดใสขึ้น "อืม!"มู่หรงเจี๋ยไม่อาจควบคุมความตื่นเต้นจากก้นบึ้งของหัวใจได้ หากว่าทักษะทางการแพทย์ของนางในได้มาจากตำราฝังเข็มทองแล้วล่ะก็ เช่นนั้นแล้ว นางจะต้องสามารถรักษาอ

แม้ว่าหวงไท่โฮ่วได้วางแผนสำหรับสิ่งที่เลวร้ายที่สุดไว้แล้ว แต่ว่าพระนางก็ยังมีความหวังเล็ก ๆ อยู่ภายในใจ แม้ว่าจะก็รู้สึกว่าความหวังนี้มันช่างริบหรี่มาก แต่องค์จักรพรรดิเหลียงเป็นหลานชายที่พระนางรักมากที่สุด เมื่อคิดว่าเขากำลังจะตาย ในใจก็รู้สึกเหมือนมีมีดกรีดเฉือนอยู่ขณะที่กำลังรู้สึกเจ็บปวด ก็เห็นซุนกงกงรีบวิ่งเข้ามาและตะโกน: "ไทเฮา ไทเฮา องค์จักรพรรดิเหลียงดีขึ้นแล้ว พระอาการของเขาดีขึ้นมากแล้ว"หวงไท่โฮ่วยืนขึ้นอย่างกะทันหัน พระพักตร์ของพระนางแลดูเบิกบานในทันที “จริงหรือ?”"จริง พ่ะย่ะค่ะ" ซุนกงกงคุกเข่าลง "บ่าวเห็นด้วยตาของบ่าวเอง สีหน้าของฝ่าบาทดีขึ้นมาก หายใจได้คล่องขึ้นจริง ๆ เหมือนแค่หลับไปยังไงยังงั้น"หวงไท่โฮ่วรีบกล่าว: “เร็วเข้า เตรียมเกี้ยว ข้าจะไปดูสักหน่อย”พูดพลาง แล้วก็กลับไปพูดกับกุ้ยไท่เฟย "เจ้าก็ไปกับข้าด้วยสิ ดูเหมือนว่าเซี่ยจื่ออานผู้นั้น จะมีความสามารถบางอย่างจริง ๆ"ใบหน้าของกุ้ยไท่เฟยซีดเซียว เกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว ไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมายังไง นางก็ไม่ยินดียินร้ายทั้งนั้น เพราะถ้าเซี่ยจื่ออานรักษาองค์จักรพรรดิเหลียงได้ ก็หมายความว่านางจะได้อภิเษกสมรสกับมู่