บทที่ 60

พูดพลาง ก็หันไปพูดกับจื่ออานจริง ๆ "จื่ออาน ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย เมื่อคืนที่ข้าสงสัยในคำพูดของเจ้า อย่าได้เก็บเอาไปใส่ใจเลย ให้อภัยข้าได้หรือไม่?"

จื่ออานตะลึงงัน การปฏิบัติก่อนหน้านี้กับตอนหลังช่างแตกต่างกันมาก ตามไม่ทันกันเลยทีเดียว

จื่ออานเพิ่งจะคิดว่า หวงไท่โฮ่วเป็นคนที่เอาความคิดของตนเองเป็นใหญ่ เผด็จการ ดื้อรั้น และรักศักดิ์ศรี จู่ ๆ ก็เปลี่ยนเป็นหญิงชราที่รู้ความผิดพลาดของตนเองแล้วรู้จักแก้ไขแถมนางยังดูเป็นคนที่ตลกอีกด้วย

“ทำไมล่ะ? เจ้าไม่ยกโทษข้าเช่นนั้นหรือ” หวงไท่โฮ่วขึ้นเสียงเมื่อเห็นว่าจื่ออาน มึนงง

จื่ออันรีบแสร้งทำเป็นตกใจ “หม่อมฉันมิกล้า หม่อมฉันหาได้โกรธหวงไท่โฮ่วไม่”

นางอยากจะโกรธอยู่แล้ว แต่จะกล้าโกรธได้อย่างไร? จะโกรธใครก็ต้องดูสถานะด้วย

นางมองไปยังมู่หรงเจี๋ยโดยไม่รู้ตัว และเห็นว่าเขาส่งสายตาเย้าแหย่มาที่นาง ราวกับว่าเขารู้ว่าจะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นล่วงหน้า

เมื่อจื่ออานละสายตาออกมา สายตาของนางก็ไปปะทะเข้ากับกุ้ยไท่เฟยเข้าพอดี นางสะดุ้ง สายตาคู่นั้นดูเลวร้ายไม่น้อยไปกว่าสายตาของหลิงหลงฟูเหรินเลย

ยิ่งกว่านั้น นางไม่ได้หลบสายตาและไม่กะพริบตาสักนิด ราวกับว่านา