บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: บทที่ 21 - บทที่ 30

นางข้าหลวงหยางโกรธจนแทบจะทรุดลงไป นางอยู่ในวังมาหลายปี ได้รับความเคารพอย่างดีมาโดยตลอด และไม่เคยโดนรังแกเช่นนี้เลย นางดึงคำสั่งของฮองเฮาออกมาจากแขนเสื้อ กล่าวเสียงดัง "รีบนำคำสั่งนี้ส่งไปให้นายท่านของพวกเจ้าซะ หากชักช้าแล้วล่ะก็ ถึงแม้นายท่านของพวกเจ้าจะมีสักร้อยหัวก็คงไม่พอให้ตัดหรอกนะ"เซี่ยฉวนยิ้มอย่างเย้ยหยัน หยิบคำสั่งขึ้นมาจากพื้น กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ดี ข้าจะส่งคำสั่งนี้ไปให้ถึงมือนายท่าน ดูซิว่าใครจะหัวขาดก่อน..." เมื่อเปิดคำสั่งออกมาดูก็เห็นตราประทับของฮองเฮา สีหน้าเปลี่ยนไปในทันที รีบออกคำสั่ง "ปล่อยนางไป เร็วเข้า!" ลูกน้องปล่อยตัวนางข้าหลวงหยาง และมองไปที่เซี่ยฉวนอย่างสงสัยเซี่ยฉวนหน้าซีดด้วยความตกใจ ถามออกไปอย่างหวาดหวั่น "ไม่ทราบว่าท่านคือ?"นางข้าหลวงหยางกัดฟันแน่น ยื่นมือออกมาลูบใบหน้าที่เพิ่งจะถูกเขาตบเมื่อครู่นี้ กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก "ข้าคือ แม่นมหยางเป็นนางข้าหลวงข้างกายฮองเฮา ข้าได้พบกับเหล่าฟูเหรินของพวกเจ้าหลายครั้งแล้ว ช่วยเชิญนางออกมาคุยกับข้าได้หรือไหม?"เซี่ยฉวนหัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ครั้งนี้ซวยแล้วจริง ๆ ลงมือตบคนข้างกายของฮองเฮา เกรงว่ายา

เหล่าฟูเหรินขยิบตาให้ป้าชุ่ยยู่ที่อยู่ข้าง ๆ แล้วมอบตั๋วเงินปึกนึงให้กับนาง เพื่อให้นางตามออกไปป้าชุ่ยยู่เข้าใจความหมายดี จึงรีบตามออกไปแม่นมหยางช่วยประคองตัวจื่ออานมาตลอดทางโดยที่ไม่ได้พูดอะไรเลย พอมาถึงหน้าประตู หญิงรับใช้ที่อยู่ตรงประตูก็เข้ามาช่วยพยุงจื่ออานขึ้นรถม้าด้วยเช่นกัน จากนั้น ป้าชุ่ยยู่ก็เข้ามาคว้าตัวแม่นมหยางเอาไว้ เอาตั๋วเงินซุกไว้ในอ้อมแขนนาง แล้วกระซิบถาม "แม่นม เหล่าฟูเหรินอยากทราบว่า ฮองเฮาเรียกตัวนางเข้าพบด้วยเรื่องอันใด?"แม่นมหยางส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ หยิบตั๋วเงินในอ้อมแขนส่งคืนให้ป้าชุ่ยยู่ รวมทั้งตั๋วเงินที่เหล่าฟูเหรินเพิ่งจะให้มาส่งคืนไปด้วย พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เอาไปคืนเหล่าฟูเหรินของพวกเจ้าเถอะ บอกกับนางว่า หญิงรับใช้แก่ ๆ คนนี้ไม่กล้ารับไว้!”พูดจบ นางก็ขึ้นรถม้าไป สั่งคนขับรถม้าด้วยสีหน้าที่เย็นชา "ออกรถได้!'คนขับรถม้าขับเคลื่อนรถม้าออกไป ที่ปากทางเข้ามีทหารรักษาพระองค์นับสิบรายรออยู่บนม้า เมื่อเห็นรถม้าที่วิ่งออกมา พวกทหารก็ติดตามไปอย่างช้า ๆ แม่นมหยางที่นั่งอยู่ในรถม้า มองใบหน้าที่เปื้อนเลือดของจื่ออาน นางดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วถอนหาย

มีคนมากมายในท้องพระโรง แต่กลับไร้ซึ่งเสียงใด ๆ นอกจากเสียงหายใจถี่ด้วยความกังวลของทุกคนแต่ทว่า ทุกคนต่างพยายามควบคุมอาการกังวลของตนเองอย่างเต็มที่ เพราะเกรงว่าเสียงเบา ๆ นี้อาจส่งผลกระทบต่อการฝังเข็มฮองเฮาก็ทรงวิตกกังวลเป็นอย่างยิ่ง มือทั้งสองหมุนลูกประคำอยู่ ปากก็ท่องบทสวดพุทธคัมภีร์อย่างเงียบ ๆหมอหลวงหลิวเลือกจุดหวาก้ายกับจุดเจิ้นเหว่ย สองจุดนี้สามารถบรรเทาอาการหายใจลำบากได้เขาฝังเข็มลงไปอย่างมั่นใจ เข็มฝังลงไปอย่างราบรื่น จุดที่ฝังลงไปถูกต้องแม่นยำ หมอหลวงหลิวถอนหายใจด้วยความโล่งอกฮองเฮาและผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิต่างยืนอยู่ข้างเตียง มองดูปฏิกริยาตอบสนองขององค์จักรพรรดิเหลียงอย่างหวาดหวั่นองค์จักรพรรดิเหลียงสูดลมหายใจเข้า สติสัมปชัญญะ เริ่มตอบสนองช้าลง ขนตาขยับขึ้นลงสองสามครั้ง แต่กลับไม่ได้ลืมตาขึ้นมาอย่างไรก็ตาม สถานการณ์ก็ยังไม่คลี่คลาย องค์จักรพรรดิเหลียงยังคงหายใจอย่างยากลำบากหมอหลวงหลิวรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย รีบสัมผัสตรงจุดชานจง แล้วใช้เข็มอีกเล่มฝังไปที่จุดนั้น ผลยังไม่แสดงออกมา ริมฝีปากขององค์จักรพรรดิเหลียงม่วงมากขึ้น ปากอ้าออก ลมหายใจอ่อนลงเหม

มู่หรงเจี๋ยทิ้งความหวังทั้งหมดไว้กับจื่ออาน ผู้ที่ไม่เคยเชื่อเรื่องผีและเทพเจ้า เขาแอบสาบานว่า หากเซี่ยจื่ออานสามารถช่วยชีวิตองค์จักรพรรดิเหลียงได้ เขายินยอมที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ให้มาเป็นภรรยาของเขาจื่ออานรู้สึกเวียนหัว เลือดบนหน้าผากของนางผสมกับเหงื่อ หยดลงบนร่างกายและใบหน้าขององค์จักรพรรดิเหลียงนางข้าหลวงหยางเดินตามเข้ามาเช็ดเลือด และเหงื่อบนหน้าผากของจื่ออานด้วยผ้าเช็ดหน้าอย่างไม่รู้ตัว หลังจากเช็ดแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะมีพฤติกรรมแปลกไปเล็กน้อย แล้วพูดว่า “เพื่อจะได้ไม่สกปรกใส่ฝ่าบาท”โชคดีที่ทุกคนในปัจจุบันได้รับความสนใจจากองค์จักรพรรดิเหลียง ฮองเฮาก็ไม่สนใจการกระทำของเธอ ดังนั้นนางจึงถอยห่างหลังจากได้รับไฟฟ้าช็อตห้าครั้ง จื่ออานก็โยกตัวออกจากเตียงโดยจับที่ขอบเตียง ดึงเข็มที่ปิดจุดฝังเข็มออกมา แล้วนอนลงอีกครั้ง เพื่อเป็นการช่วยปั๊มหัวใจในที่สุด เพียงได้ยินเสียงองค์จักรพรรดิเหลียงสำลัก เขาลืมตาขึ้นช้า ๆทุกคนตกใจ และรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ ฮองเฮาร้องไห้ รีบวิ่งไปข้างหน้า “ซินเอ๋อร์ เจ้ารู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?”ดวงตาขององค์จักรพรรดิเหลียงดูหมองคล้ำเล็กน้อย เขามองไปที่ฮ

มู่หรงเจี๋ยมองดูนาง “เจ้าพักผ่อนเถิด”จื่ออานส่ายหัว “ไม่ หม่อมฉันจะไปดูสภาพร่างกายขององค์จักรพรรดิเหลียงก่อน”เธอไม่ต้องการได้ความดีความชอบจากความสำเร็จของผู้อื่นต่อหน้าผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ แต่เธอกังวลมากเกี่ยวกับอาการขององค์จักรพรรดิเหลียง เธอเพิ่งเห็นว่าองค์จักรพรรดิเหลียงน่าจะประสบกับอาการกำเริบถึงสองครั้งในระยะเวลาอันสั้น แต่มันกลับทำให้ร้ายแรงยิ่งขึ้น รองลงมา ในฐานะหมอหลวง เธอไม่สามารถดูผู้ป่วยตายจากเธอได้ ประการที่สอง เธอต้องพึ่งพาองค์จักรพรรดิเหลียงเพื่อความอยู่รอด เธอไม่สามารถปล่อยให้องค์จักรพรรดิเหลียงตายได้ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ เธอกลัวว่าหมอหลวงของจักรพรรดิจะฝังเข็มให้องค์จักรพรรดิเหลียงอีกครั้ง ซึ่งจะทำให้สมองขององค์จักรพรรดิเหลียงเสียหาย และจะทำให้การอาการกำเริบครั้งที่สาม แล้วมันก็จะยากจริง ๆ ที่จะช่วยเหลือผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิมองมาที่นาง และสำรวจสิ่งที่เขาพบจากแววตาของนาง ต่างจากที่เขาคิด ใบหน้าของเขาดีขึ้นเล็กน้อย เขาจึงทักทายแม่นมหยางให้เข้ามา “ประคองนางให้เข้ามา ดูแลนางให้ดี”“เพคะ!” แม่นมหยางเข้ามาประคองจื่ออาน มีความกังวลฉายในดวงตาของนา