All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 871 - Chapter 880

เหตุใดหวงไท่โฮ่วจะไม่รู้ว่าเขากำลังประวิงเวลา? นางเพียงกลัวว่าหากคนกลุ่มนั้นบุกเข้ามาจริง ๆ อาจไม่สามารถต้านรับไหวหมอหลวงเดินเข้า ๆ ออก ๆ ขาเข้าเดินเข้าไปพร้อมกับหม้อน้ำร้อน จากนั้นก็นำหม้อเดิมออกมาเปลี่ยนถ่าย ประหนึ่งมีใครกำลังคลอดบุตรมู่หรงเจี๋ยเข้าไปดู พบว่าปรสิตกาฝากถูกตัดทิ้งออกไปหมดแล้ว ตอนแรกเขาคิดว่าผู้คนด้านในคงใช้น้ำร้อนเพื่อล้างแผล ไม่คาดคิดว่าบนพื้นหยกขาวจะยังสะอาดไร้รอยเลือดมุมปากของเขากระตุก เสร็จพี่จักรพรรดิรักความสะอาดเกินไปแล้ว ตนเองกำลังรับการผ่าตัดอยู่แท้ ๆ ยังมัวห่วงว่าพื้นจะสกปรกหรือไม่“เป็นอย่างไรบ้าง? ยังทนได้อยู่หรือไม่?” มู่หรงเจี๋ยเดินเข้ามาพลางเอ่ยถามแม้ว่าร่างกายขององค์จักรพรรดิจะถูกผนึกไว้ครึ่งหนึ่ง แต่เขายังคงมีสติตื่นรู้อยู่ เขาพยักหน้า “ข้ายังพอทนได้”มู่หรงเจี๋ยตอบกลับอย่างเฉยเมย “ข้าไม่ได้ถามท่าน ข้าถามภรรยาของข้าต่างหาก นางเหน็ดเหนื่อยมาตลอดทั้งวันแล้ว”“ออกไปให้พ้น!” จักรพรรดิตวาดกร้าวด้วยความโกรธ ก็แค่สุนัขอีกตัวหนึ่งที่แต่งภรรยาแล้วลืมพี่ชายตนเอง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกดีเล็กน้อย โชคดีที่เขาไม่ได้สั่งประหารเซี่ยจื่ออันตั้งแต่แรกมู่หรงเจี

ภายในวังซีเหวยมู่หรงเจี๋ยกำลังอธิบายกับหวงไท่โฮ่วถึงเหตุผลที่ตนไม่สั่งเคลื่อนทัพ“ศึกครั้งนี้ย่อมหลีกเลี่ยงการสู้รบไม่ได้แน่แล้ว ทหารของเราจะทำสงครามในเมืองหลวงไม่ได้ เว้นแต่มีความจำเป็น การที่ข้าไม่ลงมือทำอะไรเลย ก็เพื่อให้พวกเขาเกิดภาพลวงตาว่าฝ่ายเรามีการซ้อนแผน หากเป็นกรณีนี้จริง พวกเขาไม่มีทางกล้าเคลื่อนไหวง่าย ๆ ข้าคาดเดาว่าไท่ฟู่คงรอไม่ได้อีกต่อไป ส่วนอ๋องหนานหวายอาจไม่กล้าเคลื่อนไหว เนื่องจากเขายังมีความกลัวอยู่บ้าง อำนาจทั้งหมดของเขาไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง หากข้าคาดเดาไม่ผิดพลาด เขาอาจอยู่เฉยและรอดูท่าทีอยู่ข้างสนามก่อน จนกระทั่งเหลือราชครูเหลียงอยู่เพียงลำพัง เท่านี้พวกเหล่าไท่จวินและคนของตระกูลเซียวก็เพียงพอแล้วที่จะปิดกั้นประตูวังหลวงเอาไว้ได้ จนกระทั่งผิวปลอมของฝ่าบาทเสร็จสิ้น และเขาออกสู่ท้องพระโรงได้อีกครั้ง ราชครูเหลียงก็จะถึงจุดจบ”“เจ้าไม่คิดว่าการทำเช่นนี้มันเสี่ยงเกินไปหรือ? หากเจ้าคาดคะเนผิดพลาด แล้วพวกเขาโจมตีล่วงหน้า ต่อให้รอยแผลที่แขนของฝ่าบาทจะหายไปแล้ว แต่บนใบหน้าของเขาก็ยังมีจุดแดงเต็มไปหมด อย่าลืมเสียว่าเขาไม่ได้ประชวรเป็นแผลหน้าผีเพียงอย่างเดียวนะ” หวงไท่โ

เมื่อเห็นขุนนางทั้งหมดคุกเข่า ลู่กงกงก็เริ่มประกาศพระราชโองการ “ฝ่าบาททรงมีรับสั่งว่า นับตั้งแต่เราล้มป่วย ผู้คนต่างคิดมาก ทุกฝ่ายต่างคาดเดา เสียงลือเสียงเล่าอ้างยังคงดำเนินต่อไป เมื่อไม่นานมานี้ข่าวลือหนาหูยิ่งขึ้น ถึงขั้นลือกันว่าเราไม่ปฏิบัติราชกิจ ทั้ง ๆ ที่ยังดำรงตำแหน่งจักรพรรดิ บ้างก็ว่าเป็นแผลหน้าผี ถูกสวรรค์ลงทัณฑ์ ผู้ที่ปล่อยข่าวลือนี้ช่างน่ารังเกียจยิ่งนักเราได้ยินว่าทุกท่านต่างเป็นห่วงข้านักหนาหลังจากที่ได้ยินข่าว เรารู้สึกโล่งใจยิ่ง จึงได้ออกคำสั่งเป็นกรณีพิเศษ ให้ขุนนางหลายร้อยท่านเข้าวังซีเหวยเพื่อพบเรา!”นี่ช่างเป็นเรื่องที่น่าอับอายอย่างแท้จริง ราชครูเหลียงต้องการโจมตี เพราะเขาแน่ใจว่าองค์จักรพรรดิต้องทนทุกข์ทรมานจากแผลหน้าผีอย่างยิ่ง จนเขาสามารถบีบบังคับให้อีกฝ่ายสละราชสมบัติได้ ทว่าตอนนี้อีกฝ่ายได้ออกคำสั่งเรียกเขาเข้าเฝ้า ไม่สามารถดำเนินแผนโจมตีได้อีกต่อไปพวกเขาอาจสามารถเข้าวังได้ ทว่าทหารและม้าเหล่านั้นจะเข้าวังได้อย่างไร? หากเข้าไปแล้วย่อมหลีกไม่พ้นข้อหากบฏทว่าหากพระราชโองการนี้ จักรพรรดิไม่ได้เป็นผู้ประทานลงมาเอง แต่เป็นกับดักที่มู่หรงเจี๋ยวางไว้เล่า หลังจาก

สนมเหลียงยังไม่ยอมแพ้ “เช่นนั้นให้พวกเราเข้าไปรอในโถงใหญ่เถิด ที่นี่มีผู้ใหญ่จำนวนมาก ไม่ควรปล่อยให้ยืนอยู่ในลานนี้ อีกทั้งสภาพอากาศก็หนาวมาก”ลู่กงกงยิ้มก่อนจะกล่าว “สนมเหลียง อดทนรอต่อไปอีกหน่อยมิได้เชียวหรือ? หากท่านรู้สึกเมื่อยล้า ข้าจะสั่งให้คนไปยกเก้าอี้ออกมาวางที่นี่”เหลียงไท่ฟู่หันไปกล่าวกับสนมเหลียงว่า “รอสักครู่เถิด พ่อพอคุ้นเคยกับการสรงน้ำของฝ่าบาทดี อย่างนานที่สุดไม่ควรเกินครึ่งชั่วยาม เวลาครึ่งชั่วยามนี้ไม่เกินความอดทนหรอก”พวกเขาเฝ้ารออยู่นอกวังมาหลายชั่วยามแล้ว เพียงครึ่งชั่วยามจะรอต่อไปไม่ได้เชียวหรือ?ลู่กงกงจึงเดินกลับเข้าไปด้วยรอยยิ้ม หลังจากนั้นบ่าวรับใช้ในวังก็ออกมาพร้อมเก้าอี้ และยกชาร้อนออกมาให้ท่านทั้งหลายลมหนาวพัดโชยมาเป็นระยะ แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่ใช่ฤดูหนาวที่รุนแรง ทว่าก็ยังหนาวเย็นมากยิ่งกว่านั้น เมื่อสองสามวันก่อนมีฝนตกหนัก อุณหภูมิจึงลดลงเล็กน้อย เมื่อครู่นี้ทุกคนต่างกำลังตื่นตระหนกเอะอะกันอยู่นอกพระราชวัง ทำให้พวกเขาไม่รู้สึกหนาว กระทั่งตอนนี้เมื่อพวกเขานั่งอยู่เฉย ๆ ความหนาวเย็นจึงท่วมท้นองค์รัชทายาทดูกระวนกระวายมากยิ่งกว่าใคร เอาแต่เดินวกวนไปม

ผู้ตรวจการจางไม่พอใจอย่างมากกับทัศนคติของมู่หรงเจี๋ย ก้าวไปข้างหน้าและเอ่ยว่า “องค์ชายผู้สำเร็จราชการ อย่าเอาแต่กล่าวหากันไปหน่อยเลย เราไม่ได้เข้าวังมาก่อการกบฏ ประการหนึ่งคือเพื่อเข้าเฝ้าฝ่าบาท อีกประการหนึ่งคือเพื่อยืนยันว่าองค์จักรพรรดิมิได้ทนทุกข์ทรมานจากแผลหน้าผี”มู่หรงเจี๋ยหรี่ตามองเขา “ผู้ตรวจการจาง ข้าเคยได้ยินมาว่าเจ้ามีนามแฝงว่าจางตาวจื่อ ฝีมือเป็นประหนึ่งมีดคม แต่กลับถูกผู้อื่นหันมีดคมมาฆ่าตัวเจ้าเองเสียอย่างนั้น”เหลียงไท่ฟู่เย้ยหยัน “มู่หรงเจี๋ย เหตุใดท่านจึงเอาแต่กล่าววาจายอกย้อนผู้ตรวจการจางด้วย? กล่าวมาตามตรง ยังจำเป็นต้องตีกรอบรอบพุ่มไม้อีกหรือ?”“ข้าเป็นคนตรงไปตรงมามาก ข้ากำลังกล่าวถึงเจ้า และพรรคพวกอันธพาลของเจ้า ค่ำคืนนี้ลู่กงกงเขียนรายชื่อของพวกเขาทั้งหมดไว้แล้ว คราวนี้ฝ่าบาทจะได้รู้กันว่าพวกเจ้ามีความภักดีมากน้อยเพียงใด” หลังจากมู่หรงเจี๋ยกล่าวจบ เขาก็ไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระกับพวกเขาอีก เดินกลับเข้าไปในวังโดยตรงเหลียงไท่ฟู่และคนอื่น ๆ หันมองหน้ากัน ไม่สามารถออกไปหรือแม้กระทั่งอยู่ต่อ พวกเขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดีทุกคนเริ่มมารวมตัวกันรอบ ๆ “ราชครู เราควรทำ