บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: บทที่ 851 - บทที่ 860

มู่หรงเจี๋ยตอบกลับอย่างเรียบเฉย “ข้าทำให้หลายคนขุ่นเคืองมานักต่อนัก ไม่มีผู้ใดสามารถรับประกันได้ว่าไม่มีใครต้องการเด็ดหัวข้าทิ้ง ดังนั้นคงเป็นการดีหากมีทางออกอื่นเพื่อเอาตัวรอด”จื่ออันถอนหายใจเบา ๆ “จริงด้วย”เขาเพิ่งดำรงตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์เมื่อไม่นานมานี้ ก่อนจะกลายมาเป็นผู้สำเร็จราชการแทน เขาก็เป็นทหารกล้าที่มีความห้าวหาญเยี่ยงชายชาตรีอยู่ในตัวเมื่ออยู่ในจุดที่มีปืนสีดำจ่อหน้ารายล้อมเช่นนี้ นานวันเข้าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่หนี่หรงขอให้ใครบางคนยกอ่างอาบน้ำ และนำน้ำร้อนเข้ามาให้ จากนั้นจื่ออันก็อาบน้ำที่มีกลิ่นหอมจรุงอยู่ภายในคุกใต้ดินนั้นการนอนแปลกที่อาจไม่คุ้นเคยสำหรับนางก็จริง ทว่านางไม่ใช่คนบอบบาง ต่อให้อยู่บนภูเขาสูงชัน นางก็ผล็อยหลับได้ทุกเมื่อ ตราบเท่าที่นางเหนื่อยล้าเต็มทนนอกจากนี้ เตียงของพวกเขาไม่อ่อนนุ่มเอาเสียเลย มู่หรงเจี๋ยไม่เคยชินกับการนอนบนเตียงแข็ง แต่เมื่ออยู่ในจุดนี้ เขาก็พร้อมจะแบกรับความยากลำบากซึ่งแน่นอนว่ามันไม่สบายเลย เนื่องจากตอนนี้เขาไม่มีหมอนนุ่ม ๆ รองรับ หรืออยู่บนเตียงสูง ๆที่ไหนมีนาง ที่นั่นย่อมเปรียบเสมือนบ้าน“หวงไท่โฮ่วเรียกท่

“อาเจี๋ยเลอะเลือน เลอะเลือนยิ่งนัก!”เมื่อหวงไท่โฮ่วโศกเศร้าและขุ่นเคือง นางก็ไปเข้าเฝ้าจักรพรรดิเป็นการส่วนตัวที่วังซีเหวยจักรพรรดิได้สติมากขึ้น ซึ่งเป็นผลฤทธิ์ยาที่ช่วยประคองอาการเขาไว้ชั่วคราว“รู้สึกอย่างไรบ้าง?” หวงไท่โฮ่วกลั้นน้ำตา ขณะนั่งข้างเตียงถามด้วยความทุกข์ใจ“ดีขึ้นมากแล้ว” จักรพรรดิเบือนหน้าหนี แต่ไม่อาจปิดบังความอ่อนล้าได้“พวกเขาบอกว่าเจ้าต้องตัดแขนออก แต่แม่ไม่เห็นด้วย” หวงไท่โฮ่วพูดทั้งน้ำตาจักรพรรดิพูดด้วยเสียงทุ้มว่า “เสด็จแม่ ถึงตอนนี้แล้ว ก็จำเป็นต้องทำเช่นนั้น บอกให้อาเจี๋ยเข้ามาในวัง แล้วสั่งประหารคนปล่อยข่าวลืออย่างเซี่ยจื่ออันด้วยการโบย หากไม่สามารถควบคุมเจ้าหน้าที่ได้ ก็ให้พวกเขาเข้ามา แล้วบอกว่าแขนของข้าขาดไปแล้ว ตอนนี้ข้าได้ปรึกษากับหมอหลวงแล้ว หากใช้ดินปืนกับแผลที่เกิดจากการตัดแขนออก ก็จะสามารถปิดบาดแผลได้ แล้วบอกไปว่าข้าถูกเสือกัดตอนที่ฝึกอยู่ในอุทยานล่าสัตว์หลวง”“อะไรนะ” หวงไท่โฮ่วตกตะลึงไปครู่หนึ่ง “เจ้าต้องการฆ่าจื่ออันหรือ?”“นางปากพล่อยเอง สมควรตาย!” จักรพรรดิพูดอย่างเย็นชา“แต่นางน่าจะไม่ได้ตั้งใจ ลงโทษเล็กน้อย ป้องกันความผิดครั้งใหญ่..

ซุนฟางเอ๋อร์แสดงสีหน้าสำนึกผิด หมอบราบลงบนพื้นเป็นเวลานาน เมื่อนางกล่าวอีกครั้ง เสียงของนางก็เจือด้วยเสียงสะอื้นไห้ “ฟางเอ๋อร์สมควรตาย ฟางเอ๋อร์ทำให้หวงไท่โฮ่วกริ้วเหลือจะให้อภัย หลังจากที่ฟางเอ๋อร์ถูกขับไล่ออกจากบ้านตระกูลซุน ฟางเอ๋อร์ก็รู้แล้วว่าตนเองคิดผิด เพื่อชดใช้ในสิ่งที่เคยก่อไว้ ก่อนหน้านี้จึงตัดสินใจติดตามหมออัจฉริยะคนหนึ่ง ช่วยผู้คนให้รอดพ้นจากโรคร้าย แม้ว่าฟางเอ๋อร์จะไม่มีพรสวรรค์ แต่ภายใต้คำแนะนำของท่านอาจารย์ ทำให้มีโอกาสได้ศึกษาเกี่ยวกับโรคภัยไข้เจ็บมาบ้างเล็กน้อย ที่ฟางเอ๋อร์ได้เข้าวัง เป็นเพราะฟางเอ๋อร์ร้องขอเองทั้งหมด หากหวงไท่โฮ่วไม่อนุญาตให้ฟางเอ๋อร์ทำการรักษาฝ่าบาท ก็อย่าได้กล่าวโทษกุ้ยไท่เฟยเลย นางเพียงเห็นแก่ความกระตือรือร้นของฟางเอ๋อร์ที่อยากชดใช้ความผิดเท่านั้น”หวงไท่โฮ่วรู้ว่าตนไม่ควรเชื่อคำพูดของซุนฟางเอ๋อร์ เพราะทั้งกุ้ยไท่เฟยและซุนฟางเอ๋อร์ต่างก็ไม่สามารถไว้วางใจได้อย่างไรก็ตาม คำพูดของซุนฟางเอ๋อร์นั้นน่าดึงดูดใจเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนนี้ที่สถานการณ์เร่งด่วนเป็นอย่างยิ่ง เพราะวันนี้จะมีข้าราชบริพารเข้ามาในวังเพื่อสอบถามเกี่ยวกับพระอาการขององ

แม่นมละล่ำละลักพูด “อาฝูบอกว่าหวงไท่โฮ่วมีรับสั่งให้เฆี่ยนเสี่ยวซุนด้วยไม้จนตาย เนื่องจากเสี่ยวซุนเป็นผู้ปล่อยข่าวลือ ส่วนท่านก็มีความผิดฐานแพร่งพรายความลับของฝ่าบาทด้วย”จื่ออันตั้งท่าจะรีบออกไป แต่มู่หรงเจี๋ยดึงแขนนางไว้ “ไม่ต้อง”จื่ออันผงะ “ทำไมล่ะ?”มู่หรงเจี๋ยปรบมือเรียกหนี่หรงให้ก้าวออกมาข้างหน้า แล้วออกคำสั่งอย่างเย็นชา “ไปพาตัวเสี่ยวซุนกลับมา ผู้ใดก็ตามที่กล้าหยุดเจ้า อย่าได้ละเว้น!”หนี่หรงรับคำสั่ง แล้วตรงไปที่เรือนชิงหนิงทันทีพร้อมกับทหารยามอีกสองสามคน ที่ร่างกายกำยำสมชายชาตรีจื่ออันมองไปที่มู่หรงเจี๋ย นางไม่คาดคิดว่ามู่หรงเจี๋ยจะออกโรงปกป้องเสี่ยวซุนด้วยตนเอง นับตั้งแต่การลอบสังหารเกิดขึ้น นางยังไม่เห็นเขาลงมือจัดการกับฝ่ายนั้นด้วยซ้ำ“มองอะไร? คิดว่าข้าทรงพลังมากอย่างนั้นหรือ?” มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองนางด้วยสายตาเยือกเย็นจื่ออันรีบเยินยอเขา “ใช่ ข้าคิดว่าท่านช่างสง่างามเหลือเกิน”แม่นมกล่าวอย่างเป็นกังวล “อย่างไรก็ตาม คงไม่ดีกระมังเจ้าคะ หากทางเราตั้งตนขัดแย้งกับกุ้ยไท่เฟยโดยตรง?”มู่หรงเจี๋ยตอบกลับ “จะเป็นไรไป? ตราบใดที่ข้าไม่สบอารมณ์ ข้าสามารถสั่งเผาเรือนชิงหนิง

จ้วงจ้วงยิ้ม “จื่ออันปล่อยเขาไปเถอะ ต้าจินมีหมัดเกาะ แต่เขาก็ยังนอนขลุกอยู่กับต้าจินทั้งคืน เขาจึงพลอยโดนหมัดกัดเอาด้วยเช่นกัน ส่วนอาหมานที่ติดหมัดก่อนหน้าโดนจับโกนขนหมดแล้ว เดือนถัดไปจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าห้องนอนอีก”อุ้บ!จื่ออันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอ๋องหลี่พูดด้วยความโกรธ “ข้าบอกเจ้าแล้วมิใช่หรือว่าอย่าได้แพร่งพรายไป แต่เจ้าก็ยังพูดอีก? มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เสียหน่อย”จ้วงจ้วงยักไหล่ “เอาเถิด อย่ากล่าวถึงเรื่องนี้อีกเลย ถึงอย่างไรทุกคนก็รู้กันหมดแล้ว”มู่หรงเจี๋ยไม่สนใจเรื่องไร้สาระเหล่านี้ เขาถามจ้วงจ้วงว่า “ฝ่าบาทตรัสว่าอย่างไรบ้าง?”“พระองค์พระราชทานอนุญาตให้จื่ออันเข้าไปได้ และทรงยินยอมให้จื่ออันตรวจดูอาการด้วย ทว่าข้าคิดว่าเขาก็ยังคงมีความตั้งใจแน่วแน่ที่จะตัดแขนตนเองทิ้ง วันนี้ข้าราชบริพารหลายท่านต่างก็เข้าวังไปขอร้องให้ตัดสินพระทัยใหม่แล้ว”มู่หรงเจี๋ยตอบรับในลำคอ มองไปทางจ้วงจ้วง “ข้ารบกวนให้ท่านทำเรื่องยากเสียแล้ว”เขารู้ดีว่าหากไม่มีความจำเป็น จ้วงจ้วงจะไม่เข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิเด็ดขาด ทว่าความจริงแล้วนางเป็นนักเจรจาตัวฉมังจ้วงจ้วงส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ข้าทำเพราะเห็