All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 831 - Chapter 840

จื่ออันพยักหน้า “พระนางไม่ได้เอ่ยโดยตรง อันที่จริงข้าเพิ่งพบว่าชีพจรและอัตราการเต้นของหัวใจท่านผิดปกติเมื่อไม่นานมานี้เอง ทว่าเวลานั้นข้ายังมิได้คิดไปถึงเรื่องอื่น กระทั่งในวันนี้ นางกล่าวถึงกู่ร่วมชะตากับข้า ข้าจึงเข้าไปวังทันทีเพื่อขอคำชี้แนะเพิ่มเติมจากหยวนพ่านให้กระจ่าง หลังจากได้รับข้อมูลเบื้องต้นของกู่ร่วมชะตาแล้ว หลังจากนั้นข้าถึงได้กลับมาหาข้ออ้างฝังเข็ม ณ จุดที่ตรงกับเยื่อหุ้มหัวใจของท่าน จึงพบว่าท่านมีอาการเข้าข่ายนั้นจริง ๆ”มู่หรงเจี๋ยเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยถาม “หากข้าไม่สังหารเขา ข้าก็จะยังปลอดภัยอย่างนั้นหรือ?”“หากจะกล่าวเช่นนั้นก็ได้เจ้า” จื่ออันไม่รู้เรื่องคาถาอาคมมากนัก เพียงกล่าวไปตามคำอธิบายของหยวนพ่าน“ต่อให้ข้าไม่สังหารเขาโดยตรง ก็มีอีกนับร้อยพันวิธีที่จะจัดการกับเขา เช่นนั้นเจ้ายังต้องกังวลเรื่องใดอีก?” มู่หรงเจี๋ยกล่าว“ท่านไม่ฆ่าเขา ท่านปล่อยเขาไปแล้วอย่างไร? หากปล่อยเขาไปจริง เขาต้องพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะยึดราชสำนัก นั่นหมายความว่าต้าโจวจะตกอยู่ในความวุ่นวายเป็นเวลาอย่างน้อยสองถึงสามทศวรรษ หรือใช้วิธีกักขังเขาแทน? ตราบใดที่เขารู้ตัวว่าตนเองชวดตำแหน

ทว่าหากเขาขัดคำสั่งของผู้สำเร็จราชการแทนฯ เขาอาจเสียชีวิตก่อนที่องค์จักรพรรดิจะสิ้นพระชนม์สถานการณ์เวลานี้ชัดเจนมากว่าผู้ใดมีอำนาจและผู้ใดไร้อำนาจนายทหารรักษาพระองค์ยอมถอยกลับอย่างเงียบ ๆ “ท่านอ๋อง เชิญพ่ะย่ะค่ะ!”มู่หรงเจี๋ยพาจื่ออันเข้ามา แล้วเดินเข้าไปในห้องโถงโดยไม่มีผู้ใดกล้าขัดขวางเมื่อพวกเขาเข้าไปถึงห้องบรรทม เปากงกงและลู่กงกงจึงก้าวไปข้างหน้า มองไปที่มู่หรงเจี๋ยด้วยความประหลาดใจ “ท่านอ๋อง ท่านพาคนเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร”มู่หรงเจี๋ยกล่าว “ไม่เป็นไร เขาเป็นคนที่ข้าไว้วางใจได้ ฝ่าบาททรงเป็นอย่างไรบ้าง”ลู่กงกงถอนหายใจด้วยใบหน้าเศร้าหมอง “พระอาการไม่ค่อยดี ย่ำแย่กว่าเดิมมาก”มู่หรงเจี๋ยตอบรับในลำคอ จากนั้นหันไปหาจื่ออันพลางออกคำสั่ง “มอบของให้ลู่กงกง”จื่ออันตอบรับและส่งมอบให้อีกฝ่ายมู่หรงเจี๋ยกล่าวต่อไป “นี่คือโสมพันปี ท่านจงนำไปตุ๋นซุปให้ฝ่าบาททรงดื่ม”ลู่กงกงยื่นมือไปรับมันไว้ ทว่าทันทีที่เขาเห็นมือของจื่ออันก็เกิดความตกใจเล็กน้อย หลังจากนั้นเมื่อเขาต้องการมองใบหน้าของจื่ออันให้ชัดเจน จื่ออันก็ก้มศีรษะลงแล้วลู่กงกงผู้รู้กาลเทศะเป็นอย่างดี จึงหันไปกล่าวกับเปากงกงว

หวงไท่โฮ่วส่ายศีรษะ “เจ้าไร้เดียงสาเกินไป”มู่หรงเจี๋ยผ่อนลมหายใจออกและยิ้มอย่างมีเลศนัย “ไร้เดียงสาหรือ? เสด็จแม่ เขายังเป็นพี่ชายของข้าด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ”แววพระเนตรหวงไท่โฮ่วเศร้าสร้อย ตรัสเสียงเบาว่า “จริงด้วย บางครั้งข้าก็หลงลืมคำนึงถึงความรู้สึกของเจ้า อาเจี๋ย เจ้าคงมีช่วงเวลาที่ยากลำบากไม่น้อย”มู่หรงเจี๋ยส่ายหน้า “ในเมื่อท่านไม่เห็นด้วย เช่นนั้นก็ช่างเถิด จริงสิ พระสนมอี้และพระสนมเหมยดูแลกิจการในวังเป็นอย่างไรบ้าง? การบริหารจัดการบัญชีภายในวังไม่ควรฟุ่มเฟือยเกินไป”“ไม่เลวเลย พวกนางทั้งสองทำงานร่วมกันได้เป็นอย่างดี ส่วนเรื่องตำรานั้นต้องหาคนมาจัดการดูแลอย่างจริงจัง ฮองเฮา... เมื่อครั้งสนมเหลียงเป็นผู้รับผิดชอบ พระราชวังสูญเงินไปเป็นจำนวนมาก ยากที่จะรับประกันว่าอวี้สื่อจะไม่นำเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป”“หากเป็นเช่นนี้ ข้าจะให้นางเตรียมตัวเข้าวังภายในสองวัน” มู่หรงเจี๋ยกล่าวหวงไท่โฮ่วถอนหายใจเบา ๆ “ข้าแก่ชราลงไปมากแล้วจริง ๆ บางสิ่งบางอย่างก็ไม่สามารถควบคุมได้ เจ้าเคยบอกว่าข้าไม่ควรติดตามเรื่องของสนมอี้และองค์รัชทายาท ทว่าสำหรับข้าแล้ว มันกลับเป็นหนามยอกอก บอกข้ามาตามตรง พวกเขา

เดิมทีหานชิงชิวถูกฝังอยู่ในหลุมฝังศพที่เดียวกับบรรพบุรุษตระกูลเซียว ทว่าหลังจากจดหมายหย่าถูกประกาศออกมา ตระกูลเซียวก็ไม่สามารถปล่อยให้ร่างไร้วิญญาณของนางนอนอยู่ในหลุมฝังศพของบรรพบุรุษได้อีกต่อไป ทำการย้ายร่างนางไปฝังที่อื่นอย่างไร้เกียรติ แม้กระทั่งป้ายศิลาหน้าหลุมฝังศพยังถูกพรากไปการขุดหลุมฝังศพนั้นเป็นสิ่งผิดศีลธรรม ตาวเหล่าต้าเชื่อเช่นนั้น ดังนั้นเขาจึงยืนกรานไม่ให้จื่ออันทำท่าเดียว ก่อนจะขุดหลุมฝังศพตรงหน้าตามลำพังด้วยหยาดเหงื่อจื่ออันได้เตรียมหน้ากากที่แช่ในน้ำขิงไว้แล้ว หลังจากที่โลงศพถูกขุดขึ้นมา ตาวเหล่าต้าก็เปิดโลงศพออก ทันใดนั้นกลิ่นเหม็นเน่าพลันโชยตลบออกมา ถึงแม้พวกเขาจะสวมหน้ากากกันทั้งคู่ แต่กลิ่นอันน่าสะอิดสะเอียนนั้นก็ยังทำให้ทั้งสองเกิดอาการคลื่นไส้สภาพศพบวมอืด โดยเฉพาะใบหน้าที่ขยายเสียจนมองไม่เห็นเค้าโครงเดิม ร่างภายในโลงปกคลุมไปด้วยหนอน แต่ละตัวหนาเท่าหางตะเกียบ ลำตัวยาวครึ่งนิ้ว“น่ากลัวเกินไปแล้ว” ตาวเหล่าต้าเอามือปิดจมูกพลางเอ่ยจื่ออันหยิบหม้อดินใบเล็กที่นำติดมาด้วยออกมา ใช้แหนบคีบแมลงใส่ลงไปแล้วจัดการปิดผนึกอย่างดีจากนั้นนางก็หยิบมีดออกมา กรีดตัดเสื้อผ้

“ข้าได้ตรวจสอบตำราโบราณและข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับกู่ร่วมชะตาแล้ว ไม่มียาตัวใดใช้รักษาพิษของกู่ร่วมชะตาได้ ตำราโบราณเหล่านั้นไม่ควรผิดพลาด” จื่ออันกล่าว“เนื้อหาในตำราโบราณอาจไม่ผิดพลาดก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่ากู่ร่วมชะตาจะสิ้นไร้หนทางแก้ไขเสียเลย” คำกล่าวของซุนฟางเอ๋อร์ค่อนข้างขัดแย้งกันในตัว“งั้นหรือ เช่นนั้นช่วยบอกวิธีแก้ไขพิษกู่ให้ข้ารู้หน่อยสิ” จื่ออันกล่าวซุนฟางเอ๋อร์อดหัวเราะไม่ได้ ส่ายหน้าพร้อมกับกล่าวยอกย้อน “พระชายา ข้าเพิ่งชื่นชมว่าท่านฉลาดหลักแหลมไปหยก ๆ แต่เหตุใดท่านจึงคิดเองไม่ได้กันหนอ? ข้าจะบอกวิธีการแก้ไขพิษของกู่ร่วมชะตากับท่านได้อย่างไร? เราสองต่างเป็นศัตรูกัน ท่านคงไม่ไร้เดียงสาถึงขั้นคิดว่าข้าจะยอมเอ่ยปากง่าย ๆ อย่างนั้นกระมัง?”จื่ออันเผยรอยยิ้มทรงเสน่ห์ “เจ้าบอกเองว่าเจ้ารู้วิธีรักษาพิษกู่ แต่กลับไม่ยอมบอกข้ามาโดยดี แล้วจะไม่ให้ข้าอยากฆ่าเจ้าได้อย่างไร?”ซุนฟางเอ๋อร์ไม่เชื่อว่านางจะกล้า “เอาเถิด ชีวิตของข้าอยู่ในมือของท่านแล้ว พระชายาจะทำอย่างไรกับข้าก็สุดแล้วแต่”จื่ออันยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ สีหน้าท่าทีค่อย ๆ ผ่อนคลายลงเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีวี่แ