All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 841 - Chapter 850

เมื่อเห็นซุนฟางเอ๋อร์ออกไปด้วยความขุ่นเคือง แม่นมก็เปิดประตูแล้วเข้าไปข้างใน“พระชายา นางจะเชื่อหรือไม่เจ้าคะ?” แม่นมถามจื่ออันตอบกลับอย่างเฉยเมย “นางต้องเชื่อแน่ นางถูกข้าวางยาพิษจริง ๆ ข้าไม่ได้แสร้งขู่ให้นางกลัว ทั้งยังกำชับกับเสี่ยวตาวแล้วให้คอยจับตาดูนางทุกการเคลื่อนไหว”“พระชายาวางยาพิษนางจริงหรือเจ้าคะ?” แม่นมแปลกใจ“ใช่ พิษนี้ได้มาจากหนอนกู่ในศพของหานชิงชิว ข้านำมันไปตากแห้งแล้วบดละเอียด พร้อมกับเพิ่มสารแปลกใหม่เข้าไป ประเดี๋ยวคืนนี้นางก็รู้แล้วว่าจริงหรือไม่จริง” จื่ออันกล่าวด้วยท่าทางเย็นชา“จริงหรือเจ้าคะ? พระชายา ท่านช่างใจกล้ายิ่งนัก” แม่นมอดรู้สึกลิงโลดไม่ได้ ก่อนหน้านี้นางเป็นฝ่ายถูกกระทำตลอดมา ทำให้ทุกคนเจ็บแค้นแทนอย่างยิ่ง ไม่คาดคิดว่าพระชายาจะวางแผนโจมตีกลับอย่างรวดเร็วและทันทีทันใดจื่ออันทรุดตัวลงนั่ง แววตาเศร้าหมอง “ข้าอาจอดทนได้หากนางกลั่นแกล้งหรือทำร้ายข้า แต่ตราบใดที่นางลงมือกับคนรักของข้า ข้าจะสู้กับนางให้ตายกันไปข้าง”สิ่งสำคัญที่สุดที่ได้รู้ในวันนี้ คือยังมีหนทางในการรักษาพิษของกู่ร่วมชะตา แต่เห็นได้ชัดว่ามันไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ด้วยยาแก้พิษเมื

อ๋องหนานหวายใช้มือข้างหนึ่งขวางทางนาง และถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าต้องการอะไรกันแน่?”จื่ออันถามกลับเล่นแง่ “ข้าไม่รู้จะตอบคำถามท่านอ๋องอย่างไร ข้าควรถามท่านอ๋องมากกว่า ว่าท่านต้องการอะไรกันแน่?”อ๋องหนานหวายเตือน “เจ้าควรยับยั้งตนเองไว้ดีกว่า สำหรับเรื่องใดก็ตามที่ไม่เกี่ยวข้องกับเจ้า อยู่ให้ห่างเข้าไว้จะเป็นการดีที่สุด หากเจ้ายืนกรานที่จะมีส่วนร่วม เจ้าเองที่เป็นฝ่ายจะต้องเสียใจ”จื่ออันคลี่ยิ้มจาง ๆ “ข้าจะรอดู”“เจ้า…” ดวงตาของอ๋องหนานหวายไร้ความปรานี จู่ ๆ รัศมีแห่งจิตสังหารของเขาก็ปรากฏขึ้นเมื่อเห็นเช่นนี้ ตาวเหล่าต้าจึงก้าวเข้ามาขวางหน้าจื่ออันไว้ เลิกคิ้วพร้อมกล่าว “ท่านคิดจะทำอะไร?”“ออกไปให้พ้น!” อ๋องหนานหวายเห็นว่าบ่าวรับใช้คนหนึ่งกล้าก้าวออกข้างหน้า เขาพลันตะคอกเสียงดัง ไม่สามารถระงับความโกรธไว้ได้อีกต่อไป คิดใช้ฝ่ามือฟาดไปทางอีกฝ่ายตาวเหล่าต้าชักมีดเล่มใหญ่ออกมาพร้อมกับเสียงแหวกอากาศ โดยที่จื่ออันเป็นผู้ส่งมีดเล่มใหญ่ให้เขาด้วยตัวเอง“บังอาจชักมีดออกมาข่มขู่ข้าหรือ? เจ้ารนหาที่ตายหรืออย่างไรกัน?” ร่องรอยความอาฆาตอย่างรุนแรงฉายชัดในดวงตาของอ๋องหนานหวาย จากนั้นเขา

หัวหน้ากิจการฝ่ายในถึงกับผงะ “ต้องประหยัดทั้งหมดนี่เลยหรือขอรับ? แต่มูลค่าสิ่งของเหล่านี้จะช่วยประหยัดได้สักเท่าไรกันเชียว?”หัวหน้าอดไม่ได้ที่จะพึมพำเสียงเบา พระชายาองค์นี้ช่างตระหนี่เสียจริง คิดจะใช้ขนไก่มาทำเป็นลูกศรเพื่อสร้างผลประโยชน์ต่อหน้าท่านอ๋องและหวงไท่โฮ่วอย่างนั้นหรือ?จื่ออันกล่าว “ข้าจะลองคำนวณให้เจ้าเห็นภาพ”นางหยิบพู่กันขึ้นมา แล้วเริ่มทำการคำนวณยอดรวมจากมูลค่าของน้ำมันตะเกียง และเทียนขี้ผึ้งรายเดือน จากนั้นลบออกหนึ่งในสาม แล้วส่งให้หัวหน้ากิจการฝ่ายใน “อันที่จริง ข้าไม่ควรหักลบหนึ่งในสาม เนื่องจากสวนหย่อมในเขตพระราชฐาน และตำหนักต่าง ๆ มีทางเดินอยู่นับไม่ถ้วน งบขาดดุลย่อมสูงกว่า ข้าเพียงอยากแสดงให้เห็นว่าถึงแม้หักลบไปถึงหนึ่งในสาม ก็ยังสามารถช่วยประหยัดเงินได้ทุกเดือน”หัวหน้ากิจการฝ่ายในรับมันมาอ่านดู ทันใดนั้นเหงื่อเย็นเฉียบพลันผุดขึ้นจากหน้าผาก เพียงหักงบประมาณของน้ำมันตะเกียงและเทียนขี้ผึ้งไปสองสามจุด ก็สามารถประหยัดเงินได้มากกว่าสองพันตำลึงในหนึ่งเดือน รวมแล้วมากกว่าสองหมื่นตำลึงต่อปี“เทียนเป็นของใช้สิ้นเปลือง ควรเปลี่ยนมาใช้ตะเกียงน้ำมันแทนให้มากขึ้น โดยเฉพา

จื่ออันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นางเคยได้ยินว่าองค์ชายสามมักจะมีเหตุผลเสมอ แล้วอาจารย์ลงโทษเขาด้วยเหตุใดกัน?หลังจากซักถามอย่างระมัดระวัง สนมเหมยกล่าวว่าองค์ชายสามมักมีความคิดเห็นแตกต่างจากอาจารย์เสมอ และมักจะถูกอาจารย์ลงโทษ โดยการกักบริเวณเมื่อเขาโกรธจื่ออันยิ้มและกล่าวว่า “การมีความคิดเห็นแตกต่างเป็นเรื่องปกติธรรมดา อย่าได้กังวลไปเลย”หลังจากพี่สะใภ้และน้องสะใภ้พูดคุยกันต่อไปสักพัก จู่ ๆ สนมเหมยก็ลดระดับเสียงลงและกล่าวว่า “จื่ออัน เจ้าต้องระวังสนมอี้ให้มาก นางไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่”จื่ออันรู้ว่านางไม่ได้กล่าวเช่นนี้ออกมาโดยไร้เหตุผล นางต้องสังเกตเห็นอะไรบางอย่างระหว่างที่นางคบหาสมาคมกับสนมอี้เป็นแน่“ข้ารู้แล้ว” จื่ออันกล่าวสนมเหมยพยักหน้า “ข้ารู้ว่าข้าเคยทำผิดต่อเจ้ามาก่อน และยังรู้สึกผิดมาจนถึงตอนนี้ หากครั้งนี้ท่านอ๋องไม่เลื่อนตำแหน่งให้ข้าต่อหน้าหวงไท่โฮ่ว ข้าคงถูกสนมอี้เฆี่ยนตีจนตายอย่างแน่นอน องค์ชายสามก็จะพลอยรับเคราะห์ไปด้วย ดังนั้นข้าจะไม่มักใหญ่ใฝ่สูงอีกแล้ว ในอนาคตพระชายาสามารถแวะเวียนมาทักทายข้าที่ตำหนักได้เสมอ”จื่ออันมองนางแล้วเผยรอยยิ้ม “สนมเหมยไม่จำเป็นต้องคิ

มู่หรงเจี๋ยพูดไม่ผิด จื่ออันนั่งยอง ๆ ในคุกใต้ดินเป็นเวลากว่าครึ่งชั่วยาม กว่านางจะเข้าใจเจตนาดีของมู่หรงเจี๋ยนางใช้สมองครุ่นคิดว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวเรื่องนี้ และมีกี่คนบ้างที่รู้เรื่องนี้หลังจากคิดใคร่ครวญในใจแล้ว นางรู้สึกว่ากุ้ยไท่เฟยและอ๋องหนานหวายน่าสงสัยที่สุด ทว่านางยังแน่ใจว่ากุ้ยไท่เฟยคงไม่รู้เกี่ยวกับพระอาการประชวรขององค์จักรพรรดิ มิเช่นนั้นนางคงโพนทะนาเรื่องนี้ไปนานแล้วในเมื่อไม่เคยรู้มาก่อน แล้วจู่ ๆ จะลอบรู้ได้อย่างไรนอกจากพวกเขาแล้ว เหลียงไท่ฟู่ก็มีความเป็นไปได้ เพราะเมื่อไรก็ตามที่องค์จักรพรรดิถูกบีบบังคับให้สละราชสมบัติ องค์รัชทายาทจะสามารถขึ้นครองบัลลังก์ได้อย่างชอบธรรม ทว่าเหลียงไท่ฟู่ก็อาจจะไม่ทราบเกี่ยวกับพระอาการประชวรขององค์จักรพรรดิเช่นกันจื่ออันจำได้ว่าตอนที่มู่หรงเจี๋ยพานางเข้าไปในวันนั้น ตอนแรกทหารราชองครักษ์ได้ปิดกั้นนางไว้ แต่ต่อมาเขาก็เลือกที่จะปล่อยนางเข้าไปแต่โดยดี เห็นได้ชัดว่าคนในวังซีเหวยรู้อยู่แก่ใจว่าพวกเขาคงไม่มีวันออกไปได้แน่แล้ว ฉะนั้นคงไม่ใช่เรื่องดีหากอาการของพระองค์ถูกเปิดเผยต่อสาธารณะแน่นอนว่าในขณะที่องค์จักรพรรดิเลือกที่จะอยู่ในวั