All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 611 - Chapter 620

นางเงยหน้าขึ้นมองยังจื่ออันอย่างตื่นตันใจเล็กน้อย “บ่าวเฝ้าดูอ๋องเหลียงเติบโตมาตลอด และเห็นเขาได้รับบาดเจ็บ มองดูเขากลายเป็นคนพิการ รู้ว่าเขาคงจะไม่อาจ......แต่ว่าตอนนี้เขาดีขึ้นแล้ว ในใจของบ่าวก็มีความสุขขึ้นมา” จื่ออันรู้ว่าแม่นมหยางเองเป็นคนที่เห็นอกเห็นใจคน จริง ๆ แล้วนางเองก็สงสารอ๋องเหลียง อีกทั้งมาตอนนี้อาการป่วยที่หลบซ่อนอยู่ของอ๋องเหลียงก็รักษาจนหายแล้ว นางจึงไม่จำเป็นต้องกลับไปยังวังหลวงอีก สามารถอยู่ข้างกายนางได้อย่างเป็นทางการแล้ว จื่ออันยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วเอ่ย “ดี ข้าจะไม่โกรธเขาในตอนนี้” นางเชื่อใจมู่หรงเจี๋ย เขาคงจะไม่หักหลังนางในตอนนี้ ไม่ใช่เพราะว่ารักนางมาก เพียงแต่เขายังไม่อาจยอมรับการสัมผัสจากหญิงสาวคนอื่นได้ จำได้ว่าวันนั้นตรงประตูจวน พระสนมซุนเอื้อมมือออกไปดึงเขาเอาไว้ ก็ถูกเขาเหวี่ยงเอาไว้อีกด้านหนึ่งด้วยความขยะแขยง แถมยังตะคอกดุด่าเสียงดัง หลังจากที่เขากลับมาแล้ว เขาก็ล้างมืออย่างแรง และด่าออกไปเสียยกใหญ่ มู่หรงเจี๋ยกลับมาในเวลาจื่อ เดินเขย่งเท้าเข้ามาหยิบเสื้อผ้าก่อนจะออกไป ผ่านไปไม่นาน เขาก็กลับมา ท่าทางดูสดชื่นหลังจากที่ผ่านการอาบน้ำมาแล้ว ก

หากว่าไม่มียาสลบแล้ว สิ่งนี้ก็จะทำให้คนเจ็บปวดจนตายไป จื่ออันนำสถานการณ์ขั้นพื้นฐานนี้บอกกับอ๋องเหลียง ให้เขาตัดสินใจเลือกเอง อ๋องเหลียงไม่แม้แต่จะคิด เอ่ยตอบออกมาในทันที “เจ้าเพียงแต่สนใจการรักษาของเจ้าก็พอ” “เจ้าไม่กลัวเจ็บอย่างนั้นหรือ?” อ๋องเหลียงมองยังนาง “ในโลกนี้ยังจะมีคนที่ไม่กลัวเจ็บอย่างนั้นหรือ? แต่อย่างไรก็ตาม เจ็บปวดแค่เพียงชั่วคราวเท่านั้น ขาก็เป็นของตนเอง ข้าหวังว่าตนเองจะกลับกลายมาเป็นคนปกติ” เขาเอ่ยออกมาเช่นนี้อีกครั้ง จื่ออันส่งเสียงอืมออกมา แล้วหยิบกระเป๋าเข็มออกมาจากกล่องยา นำเข็มที่ยาวที่สุดออกมาฆ่าเชื้อ “ใช่แล้ว ในเมื่อโรคที่หลบซ่อนอยู่ของเจ้าหายดีแล้ว ทำไมถึงต้องให้พวกนางจากไป?” “คนเหล่านั้น ล้วนแต่เป็นคนที่เสด็จแม่จัดแจงมา จุดประสงค์ก็เพื่อปิดบังความไม่ผิดปกติ ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องปิดบังความผิดปกติแล้ว” อ๋องเหลียงเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย จื่ออันพยักหน้าเพื่อแสดงว่าเข้าใจ คนจำนวนมากเข้ามาในจวน เป็นเพราะฮองเฮาป้องกันไม่ให้คนนอกคาดเดาว่าอ๋องเหลียงไม่เหมือนคนทั่วไป “สนมในจวนของเจ้าล้มตายไปมากมาย เจ้ารู้หรือไม่ว่าใครทำ?” จื่ออันเอ่ยถาม อ๋องเหลียงพยักห

จื่ออันเงยหน้าขึ้นมองมายังนาง ในที่สุดก็ตรงเข้าประเด็นเสียที ฮองเฮามองมายังนาง ทรงตรัสออกมาอย่างเคร่งขรึม “ข้ารู้ว่าตอนนี้ท่านอ๋องมีความคิดที่จะปลดองค์รัชทายาท แต่ทว่าในตอนนี้องค์จักรพรรดิยังคงประชวรอยู่ หากว่าเมื่อปลดองค์รัชทายาทแล้ว จะต้องทำให้เกิดการแย่งชิงขึ้นจากหลายฝ่าย ข้าไม่หวังจะให้อ๋องเหลียงเข้าสู่วังวนแห่งการแย่งชิงตำแหน่งขององค์รัชทายาท หวังว่าเจ้าจะกลับไปบอกแก่ท่านอ๋องเสียเล็กน้อย” เมื่อจื่ออันใคร่ครวญถึงความหมายของนางแล้ว ก็เอ่ยออกมาอย่างระมัดระวัง “ฮองเฮา เรื่องการปลดองค์รัชทายาทนั้น หม่อมฉันไม่ได้ยินท่านอ๋องเอ่ยถึงมาก่อน ส่วนเรื่องของอ๋องเหลียง เขาดูเฉยเมยและไม่ได้ใส่ใจต่อบัลลังก์ขององค์จักรพรรดิ ฮองเฮาทรงโปรดวางพระทัยได้” “วันนี้ไม่เหมือนกับในอดีต เขาในตอนนี้เป็นเหมือนดั่งเช่นคนทั่วไป อีกทั้งยังไม่ได้ด้อยไปกว่าองค์รัชทายาท อันที่จริงแล้วข้าไม่ได้ใส่ใจว่าใครจะได้เป็นองค์รัชทายาท ล้วนแต่เป็นโอรสของข้า มิใช่หรือ? เพียงแต่ข้าไม่ต้องการให้พี่น้องกลายเป็นศัตรูกัน หรือปล่อยในคนนอกได้มีโอกาสฉกฉวยประโยชน์ จื่ออัน เจ้าเป็นคนฉลาด จะต้องเข้าใจความหมายของข้า เพราะฉะนั้น ข้าหวั

จื่ออันเอ่ยออกมา “ป้าชุ่ยยู่ ช้าก่อน” ป้าชุ่ยยู่หันกลับมามีท่าทีดูตื่นตระหนก ทว่าจากนั้นก็คุกเข่าลงไป “บ่าวขอบคุณคุณหนูใหญ่มากเจ้าค่ะ” “ขอบคุณอะไรข้า?” จื่ออันตะลึงไปครู่หนึ่ง นางไม่รู้ว่าคนในครอบครัวของป้าชุ่ยยู่ได้ติดโรคผีดิบเข้า “หากว่าไม่ใช่เพราะว่าคุณหนูใหญ่ที่พัฒนาใบสั่งยาขึ้น คนในครอบครัวของบ่าวคงจะไม่อาจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้” ป้าชุ่ยยู่เอ่ยออกมา “ที่แท้เพราะว่าเรื่องนี้ ข้าไม่ได้ทำเพื่อเจ้า ลุกขึ้นเถิด” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย ป้าชุ่ยยู่ลุกขึ้นยืน ราวกับกลัวว่าจื่ออันจะเข้าใจผิดว่านางมาพร้อมกับความเป็นศัตรู ก็รีบร้อนเอ่ยออกมา “บ่าวต้องการจะมาโขกศีรษะ ขอรับโทษจากเสี้ยนจู่ หลังจากที่ขอรับโทษแล้ว บ่าวก็จะไปยังพื้นที่อื่น” “เจ้าจะจากเมืองหลวงไป? ไปที่ใดกัน?” เสี่ยวซุนเอ่ยถาม “ไปหางานทำพื้นที่อื่น บ่าวหักหลังฮูหยินผู้เฒ่า ชื่อเสียงในเมืองหลวงคงจะเหม็นเน่าไปเสียแล้ว คงจะไม่อาจหางานทำได้แล้ว” ป้าชุ่ยยู่เอ่ยพึมพำออกมา จื่ออันถึงได้นึกถึงเรื่องที่ซูชิงเคยเอ่ยออกมาว่า ชุ่ยยู่เองก็เคยไปให้การที่กรมอาญา ที่เรียกว่าทรยศหักหลังนั้น อันที่จริงแล้วคือถูกบีบบังคับเสียจน

หลังจากที่จื่ออันออกจากเรือนฟังเสียงฝนไปแล้ว ก็ไปยังจวนอ๋องเหลียง กลับถูกแจ้งมาว่าอ๋องเหลียงถูกเรียกตัวเข้าวังโดยด่วน เข้าไปตั้งแต่เช้า จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา หัวใจของจื่ออันเต้นแรงขึ้นมา หรือว่าฮองเฮาต้องการจะให้อ๋องเหลียงถอดใจจากการรักษา? เมื่อคิดมาจนถึงตรงนี้ นางจึงเอ่ยออกมากับคนรับใช้ภายในจวน “ข้าจะอยู่ที่นี้เพื่อรอเขากลับมา” และบังเอิญว่าซูชิงเองก็มาหาอ๋องเหลียงด้วยเช่นกัน เมื่อได้ยินว่าอ๋องเหลียงเข้าวังไป เขาก็ยิ้มออกมา “หรือว่าฮองเฮาเมื่อเห็นว่าเขาไล่หญิงสาวภายในจวนไปหมดแล้ว ก็เลยจะหาคนชุดใหม่ให้กับเขา?” ซูชิง เซียวท่า และคนอื่น ๆ ล้วนแต่ไม่รู้เรื่องโรคที่หลบซ่อนอยู่ของอ๋องเหลียง แน่นอนว่าย่อมไม่รู้ว่าที่ฮองเฮาหาหญิงสาวกลุ่มใหญ่มาไว้ในจวน เพื่อปิดบังหลองลวงผู้อื่นจื่ออันนึกถึงเรื่องของอี๋เอ๋อร์ที่พวกเขาเคยเอ่ยออกมาก่อนหน้านั้น จึงได้ถามออกมา “อ๋องเหลียงมีคนที่อยู่ในใจแล้วใช่หรือไม่? ใช่หญิงสาวที่ชื่ออี๋เอ๋อร์อะไรนั่นใช่หรือไม่?” “ใช่อี๋เอ๋อร์ ทว่าชื่นชอบไปก็ไม่มีประโยชน์ เขาไม่เคยเอ่ยออกมา อี๋เอ๋อร์เองก็ไม่รู้ว่าจะแต่งงานให้กับคนอื่นไปแล้วหรือไม่!” ซูชิงเอ่ย