All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 631 - Chapter 640

“ทางด้านของหูฮวนสี่หยุดลงเถิด ไม่จำเป็นต้องไปหานาง การอบรมสั่งสอนของตระกูลหู ไม่เกี่ยวข้องกับราชสำนักแม้แต่น้อย เพราะฉะนั้น หูฮวนสี่ไม่อาจกลายเป็นพระชายาขององค์รัชทายาทได้ ที่ดูเหมือนว่าเซี่ยหว่านเอ๋อร์ไปยั่วยุนาง ใครจะไปรู้กันว่า อาจจะตาลปัตรกลายเป็นนางที่วางแผนเอาไว้เอง?” องค์รัชทายาทครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ท่านใดนั้นก็โกรธจัดขึ้นมา “หากว่าเป็นจริงเช่นนี้ แล้วข้าจะไว้ชีวิตหูฮวนสี่ได้อย่างไร?” “ท่านอย่าไปยุ่งกับตระกูลหู ยั่วยุไม่ได้ หากว่าท่านไปล่วงเกินพวกเขา แล้วพวกเขาจะไปหาใครพึ่งพิงกัน? ก็เหมือนกับว่าเป็นการส่งมอบพวกเขาให้กับผู้สำเร็จราชการแทน” “เช่นนั้นก็ต้องปล่อยให้นางมาหยอกล้อข้าอยู่เช่นนี้หรือ?” องค์รัชทายาทรู้ว่าพระสนมอี๋หลักแหลม สิ่งที่เอ่ยออกมาก็ค่อนข้างจะมีเหตุผล ทว่าความคับแค้นนี้จะให้เขากลืนลงไปได้อย่างไร พระสนมอี๋ยิ้มออกมาจาง ๆ “เจ้าน่ะ ข่มความโกรธเอาไว้ไม่ได้ ไม่น่าแปลกเลยที่ฮองเฮาและราชครูล้วนแต่ว่ากล่าวท่านกัน ท่านเองก็ไม่อาจกลับลำดับความสำคัญได้ ท่านจะต้องจำเอาไว้ว่า ทุกวันนี้จะต้องจัดการนั้นคือมู่หรงเจี๋ยและเซี่ยจื่ออัน เซี่ยจื่ออันรู้เรื่องราวของพวกเรา คนผู้นี

จ้วงจ้วงมีท่าทีที่แปลกประหลาดไป หลายปีมานี้ ไม่เคยที่จะไปมาหาสู่กันมาก่อน นางมาทำอะไรกัน? จื่ออันรู้ว่าสาวใช้คนนั้นเข้ามา เกรงว่าจะทำให้จ้วงจ้วงปวดใจ พลางเอ่ยออกมา “ไม่พบ ไล่กลับไปเถิด” จ้วงจ้วงกลับเอ่ยออกมา “ให้นางเข้ามา” จื่ออันมองยังนาง “เจ้าจะหาความอึดอัดให้กับตนเองทำไมกัน?” สีหน้าของจ้วงจ้วงดูซีดขาว แต่ก็กลับหนักแน่นผิดปกติ “ไม่ ข้าเคยบอกเอาไว้แล้ว เรื่องก่อนหน้านั้นปล่อยวางเอาไว้แล้ว ข้าไม่อาจพูดออกมาแล้วทำไม่ได้ วางใจเถิด ข้าไม่เป็นอะไร” หากว่าแม้แต่หานชิงชิวก็ยังไม่กล้าพบหน้า แล้วจะถือว่าปล่อยวางไปได้อย่างไร? นางเคยเกลียดท่าทางครึ่งเป็นครึ่งตายของตนเองมาแล้ว ความเยาว์วัยของนาง ถูกฝังเอาไว้ในอดีตที่โหดร้ายนั้น นางต้องการมีชีวิตใหม่ ก็ต้องเผชิญหน้ากับมัน จื่ออันมองเห็นความกล้าหาญของนาง ก็คิดถึงเรื่องการถอดใจของอ๋องเหลียง ในใจก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ หากว่าอ๋องเหลียงมีความกล้าหาญของจ้วงจ้วงสักครึ่งหนึ่งก็ดี! ด้านหน้าประตูนั้นย่อกายแล้วจากไป จ้วงจ้วงและจื่ออันเดินเข้าไปด้านใน เพียงครู่ก็นำหญิงสาวที่สวมชุดผ้าไหมยาวสีแดงเข้ามา รูปร่างหน้าตาของนางนั้นถือได้ว่าเป็นเพียง

จ้วงจ้วงเอ่ยออกมา “ช่างเถอะ ในเมื่อลืมไปแล้ว กลับไปสั่งคนให้ส่งมอบมาก็พอแล้ว ในเมื่อเจ้ามาถวายพระพร ก็โขกศีรษะคำนับแล้วก็กลับไปเถิด ข้าเองก็ยังมีเรื่องที่ต้องพูดคุยกับพระชายาอีก” หานชิงชิวไม่คิดเลยว่า ผ่านไปนานกว่าสิบเอ็ดปีแล้ว องค์หญิงใหญ่ยังคงคิดว่านางเป็นสาวใช้อยู่อีก นางที่มีสถานะเป็นฮูหยินของแม่ทัพใหญ่ กลับมาเพื่อโขกศีรษะคำนับให้นางหรือ? นางกัดฟันลุกขึ้นมา ย่อกายแล้วเอ่ย “หม่อมฉันควรที่จะโขกศีรษะคำนับองค์หญิง แต่หม่อมฉันตั้งครรภ์อยู่ คงจะคุกเข่าไม่สะดวกนัก หากว่าองค์หญิงไม่ชอบที่จะมองเห็นหม่อมฉัน หม่อมฉันก็ลาก่อนแล้ว” นางใช้คำว่าลาก่อนแทนการทูลลา ถึงแม้จื่ออันจะเป็นพระชายา หากว่าว่าตามกันแล้ว คำว่าทูลลานี้ก็ยังต้องเอ่ยออกมา ทว่าไม่มีใครนึกถึงสองคำนี้ เพราะว่าจื่ออันและจ้วงจ้วงกลับถูกคำว่าตั้งครรภ์ของนางทำให้ตื่นตกใจเข้าแล้ว จื่ออันมองไปยังสีเลือดบนหน้าของจ้วงจ้วงที่หายไปอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นซีดขาว นางใช้สองมือกำลงบนที่พักแขนอย่างแรง แล้วพยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมอารมณ์ของตนเองเอาไว้ จื่ออันกลัวว่าจ้วงจ้วงจะสูญเสียการควบคุม แล้วจะทำให้หานชิงชิวสมหวังขึ้น

จ้วงจ้วงรินเหล้าลงอีกจอก ดื่มลงไป หลังจากที่ดื่มไปแล้ว ก็ยิ้มแล้วเอ่ยออกมาต่อ “ในตอนนั้น ข้างกายของข้ามีสาวใช้อยู่สี่คน ฉินจือ ฉยงหวา เหยาจื่อ ชิงชิว ทั้งสี่คนดีกับข้ามาก เพราะว่าทุกคนล้วนแต่เติมโตขึ้นมาพร้อมกับข้า พวกนางอายุเพียงแค่เจ็ดขวบก็อยู่ข้างกายข้าแล้ว ได้ชื่อว่าเป็นนายบ่าว แต่จริง ๆ แล้วเป็นเหมือนเพื่อนเล่น เพื่อนสนิทที่ค่อย ๆ เติบโตขึ้นมาด้วยกัน” “และด้วยอายุที่ค่อย ๆ เติบโตขึ้น เซียวเซียวยังไม่ได้บอกกับข้าว่าชอบข้า ในใจของข้าร้อนรน ข้าแอบส่งสัญญาณทั้งในที่แจ้ง ในที่ลับให้เขารู้ แต่เจ้าท่อนไม้นี้ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เข้าใจ ข้าโมโหยิ่งนัก รู้สึกว่าเขาไม่ชอบข้า และก็เป็นในเวลานั้น องค์รัชทายาทของแคว้นต้าเหลียงก็เข้ามา เขาบอกว่าเพียงแค่ชั่วแวบเดียวก็ถูกใจข้า เสนอขออภิเษกกับเสด็จพี่ บอกว่าจะขอข้าแต่งกลับไปยังต้าเหลียง ในปีนั้น ข้าอายุสิบห้าปี” รอยยิ้มของนางยิ่งดูขมขื่น หยุดชะงักไปนาน อารมณ์ซับซ้อน ราวกับว่าเรื่องราวเหล่านี้ดูเหมือนว่าจะเกิดขึ้นในชาติที่แล้ว “แน่นอนว่าข้าไม่ยอมอภิเษกเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ ข้าไม่อยากจะจากเซียวเซียวไป ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นท่อนไม้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้บอ

จื่ออันเมื่อเห็นว่าจ้วงจ้วงหลับสนิท ก็คิดที่จะจากไป ในตอนที่ลุกขึ้นมา จ้วงจ้วงก็ดึงมือนางเอาไว้ แล้วมองยังนาง “จื่ออัน เจ้าเคยรักใครสักคนมากหรือไม่? รักจนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี!” น้ำตาของจื่ออันแทบจะร่วงไหลลงมา ลูบลงบนหัวของนางเบา ๆ “มี เจ้านี่ไง ข้ารักเจ้ามาก ๆ” จ้วงจ้วงยิ้มออกมา เต็มไปด้วยความเมามาย นางถอนหายใจ "หากว่าข้าเป็นผู้ชาย ก็คงจะแต่งงานกับเจ้า ดูเหมือนว่าข้าจะเสียเปรียบเจ้าเจ็ดไปแล้ว” นางค่อย ๆ หลับตาลง แล้วก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง จึงหลับลงไป นางรู้สึกสงสารจ้วงจ้วงเป็นอย่างมาก ยิ่งรู้สึกโกรธเซียวเซียวมากยิ่งนัก เดิมทีจื่นอันคิดที่จะอยู่เป็นเพื่อนกับจ้วงจ้วงให้มาก ทว่านางอดทนต่อความกรุ่นโกรธนั้นไม่ได้แล้ว เมื่อออกจากจวนองค์หญิง ก็เอ่ยสั่งตาวเหล่าต้า “ไปหาเซียวเซียว ดูว่าอยู่ที่จวนโหวหรือว่าจวนแม่ทัพใหญ่กัน!” “แม่ทัพใหญ่เซียว? วันนี้เขาจะต้องมายังจวนท่านอ๋องขอรับ!” ตาวเหล่าต้าเอ่ยออกมา “เจ้ารู้ได้อย่างไร?” จื่ออันเอ่ยถาม “เมื่อวานนี้ข้าได้ยินแม่ทัพซูเอ่ยออกมา” “กลับจวน!” จื่ออันเอ่ยสั่ง เมื่อกลับมาถึงจวนอ๋อง เซียวเซียวก็มาถึงแล้ว หนี่หรงบอกว่าเขากำลังพูดค