All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 651 - Chapter 660

จื่ออันอึ้งตะลึงไป นางอยากจะผ่าหัวของหานชิงชิวออกมาจริง ๆ ดูสิว่าทำมาจากอะไรกัน ถึงได้หน้าหนาไร้ยางอายเช่นนี้ ถึงได้พูดจาออกมาอย่างไร้เหตุผล และผ่าเผยได้ถึงเพียงนี้ สามีของนางรักจ้วงจ้วง หรือว่าไม่คู่ควรหรือ? ตั้งแต่ต้นนางก็รู้อยู่แล้วว่าเซียวเซียวรักจ้วงจ้วง หรือว่านางจะคิดจริง ๆ ว่า ความรักที่นางใช้มีดบีบบังคับมา หักหลังเจ้านาย แล้วยังจะได้ทั้งในเรื่องส่วนตัวและเงินทอง? ช่างเถอะ จื่ออันไม่คิดที่จะโต้เถียงกับนางต่อไป มีคนที่น่ารังเกียจบางคน มักจะมีบางอย่างที่น่าสงสาร แต่ว่า นางเห็นเพียงแต่ด้านที่น่ารังเกียจของนาง ไม่เคยมองเห็นความน่าสงสารของนาง จื่ออันหันหลังแล้วจากไป หานชิงชิวส่งเสียงเรียกนางเอาไว้ “พระชายา!” จื่ออันหันกลับไป “ว่ามา!” หานชิงชิวเดินเข้ามา แล้วจับมือจื่ออันเอาไว้ รีบร้อนเอ่ยออกมา “อันที่จริงแล้ว มู่หรงจ้วงจ้วงไม่ได้ดีอย่างที่ท่านคิด เรื่องแย่ของนางนั้นมีมากมาย หยิ่งผยอง และมักจะรังแกคน แม้แต่หวงไท่โฮ่วเองก็ยังวางอุบายด้วย ก่อนหน้านั้นก็รังแกเซียวเซียวมาไม่น้อย เซียวเซียวโง่เง่า เห็นเพียงว่านางเป็นองค์หญิงใหญ่ ก็เลยปล่อยให้นางรังแกตามใจชอบ ข้าเคยเห็นองค์หญิงใช

จื่ออันถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ไม่ยุติธรรมสำหรับท่านแล้ว” จ้วงจ้วงส่ายศีรษะออกมา “หากว่าเจ้าถูกผู้อื่นทำร้ายก็ถือว่าไม่ยุติธรรมต่อเจ้า แต่หากว่าคนในครอบครัวของเจ้าวางแผนการกับเจ้า จะถือว่าไม่ยุติธรรมอะไรกัน? ใครให้ข้าได้รับบุญคุณอันมหาศาลของราชวงศ์กัน? ใครให้ข้าได้รับความมั่งคั่งคับฟ้านี้กัน? นี่ล้วนแต่เป็นสิ่งที่ข้าสมควรแบกรับมัน” จื่ออันไม่รู้ว่านางกำลังเอ่ยประชดประชัน หรือว่ารู้สึกว่าความไม่ยุติธรรมนี้ไม่ถือว่าเป็นความไม่ยุติธรรมจริง ๆ น้ำเสียงของนางเศร้าหมอง แต่ไม่มีความขุ่นเคืองใด อันที่จริงแล้ว การถูกคนในครอบครัวทำร้าย ถึงจะเป็นความเจ็บปวดมากที่สุด ทุกคนต่างก็รู้ดี “องค์จักรพรรดิทรงครองราชย์มานานหลายปี ดำเนินนโยบายใหม่ ยกเลิกสิ่งไม่ดี ลดภาษี พยายามอย่างหนักเพื่อส่งเสริมเกษตรกรรม ยกทัพไปปราบปรามคนป่าเถื่อน เขาไม่ใช่หลานชายที่ดี แต่ว่าเขาเป็นจักรพรรดิที่ดี เมื่อเป็นจักรพรรดิที่ดี ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะลงมือกับคนข้างกายของตนเองอย่างโหดร้าย” คำของจ้วงจ้วง เหมือนกับว่าต้องการจะเอ่ยปลอบตนเอง ยิ่งไปกว่านั้นคือ ต้องการจะปลอบจื่ออัน “ตอนนี้ท่านรู้แล้ว ท่านคิดจะทำอย่างไรต่อไป? ทาง

จ้วงจ้วงออกจากวังของหวงไท่โฮ่วไป เดินไปยังเบื้องหน้าทีละก้าว ฉยงหวาเอ่ยออกมา “องค์หญิง วังซีเหวยอยู่อีกไกล ไม่สู้ท่านนั่งเกี้ยวไปเถิด” จ้วงจ้วงส่ายศีรษะ “ไม่ ข้าจะเดินไป ฉินจือ ฉยงหวา พวกเจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ ไม่ต้องตามข้าไป” “ให้บ่าวตามไปเถิดเพคะ” ฉินจือเอ่ย จ้วงจ้วงเอ่ยออกมาอย่างหนักแน่น “ไม่ ระยะทางสั้น ๆ เพียงเท่านี้ ข้าอยากจะเดินไปด้วยตนเอง” ฉินจือและฉยงหวามองสบตากัน รู้สึกว่าวันนี้องค์หญิงดูแปลกประหลาดอย่างยิ่ง ทั้งสองคนล้วนแต่เป็นกังวล แต่ว่าคำสั่งขององค์หญิงไม่ให้ตามไปด้วย พวกนางเองก็ไม่อาจจะตามไปได้ จ้วงจ้วงไปยังวังซีเหวย ยืนอยู่ด้านนอกประตูเนิ่นนาน ถึงได้เดินเข้าวังไป ทหารองค์รักษ์ฉุดรั้งนางเอาไว้ ประสานมือแล้วเอ่ย “องค์หญิงช้าก่อน” “ข้าอยากจะเข้าไป!” จ้วงจ้วงมองยังพวกเขา เอ่ยออกมาอย่างสงบนิ่ง “ถอยออกไป!” ทหารองค์รักษ์เอ่ยออกมา “องค์หญิง มีพระราชเสาวนีย์ของหวงไท่โฮ่วหรือไม่ขอรับ?” “ของแทนไท่หวงไท่โฮ่วอยู่ที่นี่ ยังจะต้องการพระราชเสาวนีย์ของหวงไท่โฮ่วอีกหรือ?” จ้วงจ้วงเอ่ยถาม ทหารองค์รักษ์ไม่รู้จักเชือกบ่วงบาศ ทว่าเมื่อได้ยินจ้วงจ้วงเอ่ยออกมาเช่นนี้ ก็เอ่ย “อ

จื่ออันถูกหวงไท่โฮ่วเรียกตัวเข้าวัง ในใจก็พอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มู่หรงเจี๋ยเองก็อยู่ในจวน นางเอ่ยถาม “หากว่าหวงไท่โฮ่วทรงตรัสถาม จะบอกความจริงออกไปหรือไม่?” มู่หรงเจี๋ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เจ้าตัดสินเองเถิด” จื่ออันเองก็ยากที่จะตัดสินใจได้ เรื่องนี้หวงไท่โฮ่วจะต้องทรงรู้อย่างแน่นอน อย่างน้อยก็ต้องรู้บางส่วน หากว่าบอกออกไปแล้ว นางจะต้องเสียหน้า มู่หรงเจี๋ยเงยหน้าขึ้นมองยังนาง เอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ไม่มีอะไรให้ยากลำบากใจ” จื่ออันเหลือบมองเขา ใบหน้ามีรอยยิ้มแต้มอยู่เล็กน้อย “ตกลง ข้ารู้แล้ว” มู่หรงเจี๋ยนั้นรักจ้วงจ้วง เขาไม่ได้ส่งผลใดต่อการตัดสินใจของนาง เพราะว่าคนที่หวงไท่โฮ่วเรียกหานั้นไม่ใช่เขา เขารู้ว่าท้ายที่สุดแล้ว นางจะเอ่ยออกมา อันที่จริงแล้วเขาหวังให้นางเอ่ยออกมา เพราะว่าหากว่าหวงไท่โฮ่วทรงรู้เรื่องนี้ เช่นนั้นนางก็ติดค้างคำอธิบายกับจ้วงจ้วง จื่ออันมาถึงยังวังโซ่วอัน หวงไท่โฮ่วก้าวถอยหลัง จ้องมองนางแล้วตรัสถาม “องค์หญิงใช้เชือกบ่วงบาศจากเจ้า เพื่อเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ เจ้ารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นใช่หรือไม่?” จื่ออันพยักหน้า “รู้เพคะ” “เกิดอะไรขึ้น? พอจะบอกกับข้าได้ห

จางซือฮูหยินใหญ่ของจวนโหว เป็นมารดาของเซียวท่าและเซียวเซียว เมื่อได้ยินคำสั่งของท่านโหว จางซือก็ส่ายศีรษะออกมาเบา ๆ “ทำไมต้องโรยเกลือลงบาดแผลกัน?” ท่านโหวมองยังนางด้วยความสงบนิ่ง “เจ้าเป็นคนที่รู้เรื่องรู้ราวมาโดยตลอด คงไม่จำเป็นให้ข้าต้องอธิบายออกมาว่าทำไม นี่มันเกี่ยวข้องกับชีวิตของคนในตระกูลเซียวนับร้อย หลายปีมานี้ ถึงแม้ว่าข้าจะกระทำการอย่างถ่อมตนสงบเสงี่ยม แต่องค์จักรพรรดิก็ยังคงหวาดกลัวพวกเรา มาตอนนี้องค์หญิงทรงรู้ความจริงแล้ว หากว่านางไปหาเซียวเซียวขึ้นมา เซียวเซียวจะอดทนได้หรือ?” เขาเหลือบมองไปรอบ ๆ กดเสียงลงต่ำเอ่ยออกมา “องค์จักรพรรดิเพียงแต่ทรงประชวร ยังไม่ได้สวรรคตไป!” จางซือนิ่งเงียบ ใช่แล้ว เซียวเซียวไม่มีแรงต้านทานต่อองค์หญิงเลยแม้แต่น้อย หากว่าองค์หญิงพูดคำอ่อนโยนต่อหน้าของเขาแล้ว แม้แต่ชีวิตเขาก็อาจจะมอบให้นางได้ หากว่าทั้งสองเกี่ยวข้องกันขึ้นมา จะต้องเกิดปัญหาขึ้นไม่รู้จบ โดยเฉพาะหลายปีมานี้ อำนาจขององค์หญิงก็ยิ่งสั่นสะเทือนเพิ่มมากยิ่งขึ้น เบื้องหลังยังมีผู้สำเร็จราชการแทน อ๋องอัน อ๋องหลี่ ตระกูลเฉิน ตระกูลหู ที่สำคัญที่สุดก็คือทรัพยากรอันหนาแน่น แล้วองค์จ