All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 661 - Chapter 670

“ไปที่ใดกัน?” ฉินจือเอ่ยถาม “ข้าอยากจะไปพักอยู่ที่เขาน้ำพุร้อนสักระยะหนึ่ง พวกเจ้าเป็นเก็บของพวกเจ้าให้เรียบร้อยก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยมาเก็บให้ข้า” จ้วงจ้วงเอ่ยออกมา ฉยงหวาพยักหน้า “ไปเขาน้ำพุร้อนก็ดี ไปพักผ่อนให้สบายใจ” พวกนางถอนหายใจออกมา หากว่าองค์หญิงยินยอมออกจากเมืองหลวงไป บางทีเรื่องราวอาจจะดีขึ้นมาบ้างก็ได้ “อืม ไปเถิด ข้าเริ่มง่วงแล้ว จะต้องนอนพักให้เร็วเสียหน่อย” จ้วงจ้วงเอ่ย ฉินจือลุกขึ้นยืน เอ่ยออกมากับฉยงหวา “ข้าจะออกไปบอกกับคนขับรถม้าก่อน เจ้ากลับไปเก็บของของเจ้า รวมทั้งของพวกนั้นของข้า ก็เก็บไปพร้อมกันเลย เอาเสื้อผ้าไปมากเสียหน่อย พวกเราพักกันสักหลายวัน” “ตกลง” ฉยงหวาเอ่ย ทั้งสองคนรับใช้รอจนจ้วงจ้วงนอนหลับถึงได้ออกไป จ้วงจ้วงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของทั้งสองคนค่อย ๆ ไกลออกไป นางถึงได้ลุกขึ้นมาอย่างช้า ๆ กอดผ้าห่มเอาไว้ นั่งอย่างนั้นอยู่นาน ก่อนลุกเดินออกไปช้า ๆ เทียนในห้องนอนถูกจุดเอาไว้ เปลวไฟลุกโชนขึ้นมา นางมองไปยังเปลวไฟนั้น ดวงตาสะท้อนแสงไฟสว่างไสว กลับไม่รู้ว่าน้ำตาไหลออกมา หรือว่าเป็นเปลวไฟกันแน่ บนโต๊ะชานั้นมีกาน้ำชาและน้ำอยู่ นางรินออกมาหนึ่งจอก

“เป็นพิษอะไร? รู้หรือไม่ว่ามันคือพิษอะไร?” จื่ออันร้องไห้เอ่ยถามมู่หรงเจี๋ยออกมา พิษที่จ้วงจ้วงสามารถใช้ได้ โดยมากแล้วจะต้องมาจากราชสำนัก บางทีเขาอาจจะรู้ก็เป็นได้ มู่หรงเจี๋ยพลิกหาอยู่ครู่หนึ่ง หาเจอขวดหนึ่งจากตรงหัวเตียง เทผงมันออกมา สีหน้าเปลี่ยนไป “ยานิทรารมณ์?” “ยานิทรารมณ์? คืออะไรกัน?” จื่ออันเอ่ยถาม มู่หรงเจี๋ยแทบจะต้องกัดฟันเอ่ยออกมา “เป็นยาที่หมอหลวงศึกษากันออกมา เพื่อประทานให้กับนางสนมในวังที่ได้รับโทษตาย” “ในเมื่อเป็นหมอหลวงที่ศึกษาออกมา ก็รีบให้คนไปเรียกหมอหลวงมาเข้า ยาถอนพิษเล่า!” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างยินดี แต่ความยินดีของนางก็หายไปอย่างรวดเร็ว เพราะว่าสีหน้าของมู่หรงเจี๋ยที่ดูเคร่งขรึม นางปล่อยแขนลง เอ่ยถามออกไปอย่างยากลำบาก “ไม่มียาถอนพิษหรือ?” “ไม่มี!” ปากของมู่หรงเจี๋ยพ่นออกมาสองคำ ทำลายความหวังของจื่ออันลง ในใจของจื่ออันมืดมนลง ถึงแม้ว่าจะปิดเส้นชีพจรเอาไว้ได้ชั่วคราว เพื่อป้องกันการแพร่กระจายของพิษเอาไว้ แต่ก็ไม่อาจจะผนึกเอาไว้ตลอดไป ภายในสามวัน อย่างไรแล้วก็ต้องปลดออก มิฉะนั้นก็มีแต่ต้องตายไปอย่างเดียว “พิษที่หมอหลวงศึกษาออกมา กลับไม่มียาถอนพิษ? เช่

องค์จักรพรรดิทรงตรัสออกมา ได้ เจ้าไปคุ้มครองนางที่แคว้นต้าเหลียง หากว่าเจ้าไม่แต่งงานแล้ว นางจะต้องอภิเษกให้กับองค์รัชทายาทแคว้นต้าเหลียง ในวันนั้นเขาเป็นเหมือนกับคนบ้าก่อเรื่องวุ่นวายในห้องทรงอักษร ข้อเสนอทุกอย่างที่องค์จักรพรรดิทรงเสนอออกมานั้น เขาล้วนแต่ไม่เห็นด้วย สุดท้ายแล้ว องค์จักรพรรดิก็โยนหนังสือมาให้เขาชุดหนึ่ง เป็นหนังสือที่บอกว่าตระกูลเซียวร่วมมือกันกับศัตรู เขารู้ว่าเป็นการปลอมแปลงขึ้นมา ทว่าหนังสือชุดนี้กลับทำให้คนนับร้อยของตระกูลเซียวถูกตัดลงด้วย เขายอมแพ้แล้ว เขายอมแต่งกับหานชิงชิว ตระกูลเซียวก็ยังคงเป็นตระกูลทางทหารที่โดดเด่นและมีศักดิ์ศรีดังเดิม องค์จักรพรรดิก็ยังคงเป็นองค์จักรพรรดิ สูงส่งเหนือสิ่งกังวลใด มีเพียงเขาและจ้วงจ้วง ที่ไม่มีหัวใจอีกต่อ หลงทางอยู่ในโลกใบนี้ ตอนต้นหัวใจของพวกเราอยู่ด้วยกัน แต่พวกเรากลับไม่อาจเดินไปด้วยกันได้ ท่านปู่บอกเอาไว้ เจ้าเป็นหลานชายคนโตของตระกูลเซียว จะต้องแบกรับเกียรติยศของตระกูลเอาไว้ ชายหนุ่มไม่มีอะไรที่ทนรับไม่ได้ เพียงแค่หญิงสาวคนเดียว บนโลกใบนี้มีหญิงสาวที่ดีมากกว่าองค์หญิงมากมาย แต่ที่เขารักนั้นมีเพียงคนนั้น คนอ

จื่ออันเงยหน้าขึ้นมองชายชรา “อาสุ่ยเป็นใครกัน?” “ลูกศิษย์คนใหม่ของข้าเอง เรียนเรื่องยาพิษมาแล้วหนึ่งเดือน คงจะพอมีความสำเร็จอยู่บ้าง” ชายชราพูดออกมา จื่ออันอดไม่ได้ที่จะผิดหวังขึ้นมา เพียงแค่เดือนเดียว? หนึ่งเดือนจะไปมีความสำเร็จอะไรกัน? คิดไปคิดมาแล้วชายชราก็คงจะหลอกลวงนาง ก่อนที่ท่านโหวเซียวจะมานั้น ท่านอ๋องอันหรานก็ฝังเข็มให้กับเซียวเซียวอีกครั้ง และยังให้เซียวเซียวกินยาลูกกลอนลงไป ยาลูกกลอนแดง กลิ่นของยานั้นหอมประหลาด เมื่อกินลงไปแล้ว ร่างกายของเซียวเซียวก็เย็นขึ้นราวกับน้ำแข็ง เมื่อท่านโหวเซียวเดินโซซัดโซเซเข้ามานั้น ยังมีบิดาและมารดา จางซือของเซียวเซียวอีกด้วย คนในตระกูลเซียวที่เหลืออยู่ตรงประตูไม่ได้เข้ามา ท่านโหวเซียวมองเห็นเซียวเซียวและจ้วงจ้วง ก็เอ่ยพึมพำออกมา “สวรรค์ ข้าไปทำเวรทำกรรมอะไรกันไว้!” เซียวท่าประคองเขาเอาไว้ เศร้าเสียใจจนไม่อาจจะเอ่ยออกมาได้ จางซืออ่อนแรงอยู่บนพื้น ตลอดทางที่มานั้น นางร้องไห้จนแทบจะทรุดลงไป “ท่านโหว ไม่ได้เจอกันนานแล้ว!” ทันใดนั้นชายชราก็เดินเข้ามา เอ่ยกับท่านโหวเซียว ท่านโหวเซียวหันกลับไปในทันที ดวงตาเผยความประหลาดใจจนแทบไม่อย

มู่หรงเจี๋ยเกลี้ยกล่อมให้หวงไท่โฮ่วกลับไป และแน่นอนว่าสนมในวังหลังเองก็ต้องตามกลับไป หวงไท่โฮ่วทรงกรรณแสงเสียจนพระเนตรบวมเป่ง ในตอนที่เดินอยู่นั้น ขาทั้งสองข้างก็ยังอ่อนแรง จนฮองเฮาและพระสนมเหมยต้องประคองออกไป หูฮวนสี่ ซูชิง เซียวท่า และคนอื่น ๆ คอยเฝ้าอยู่ในลาน หมอหลวง อ๋องอัน และอ๋องหลี่อยู่ห้องด้านนอก จื่ออันและมู่หรงเจี๋ยคอยเฝ้าอยู่ด้านใน วันนี้มู่หรงเจี๋ยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา หลังจากที่ทุกคนจากไปแล้ว เขาถึงได้ถามฉินจือ “จางซือเคยมาอย่างนั้นหรือ?” ฉินจือนำเรื่องที่จางซือมายังจวนองค์หญิง เอ่ยอะไรออกมาบ้างบอกกับมู่หรงเจี๋ย มู่หรงเจี๋ยเงยหน้าขึ้นด้วยความเศร้าหมอง “ตระกูลเซียวหวาดกลัวถึงเพียงนี้ กระทั่งไม่กลัวที่จะให้จางซือมาเตือนจ้วงจ้วง แสดงว่าวันนั้นองค์จักรพรรดิจะต้องคุกคามพวกเขาอย่างหนัก” เขาลุกขึ้นยืน “จื่ออัน เจ้าคอยเฝ้าอยู่ที่นี่ ข้าจะเข้าวัง” “ท่านจะไปพบองค์จักรพรรดิอย่างนั้นหรือ? องค์จักรพรรดิทรงสลบอยู่มิใช่หรือ?” จื่ออันเอ่ยถาม มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “เขาเองก็มีช่วงที่ได้สติขึ้นมา ข้าไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว จะต้องรู้เรื่องราวทั้งหมดให้ได้” “ตกลง ท่านไปเ