All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 681 - Chapter 690

ต่อมาก็จะมีการพลิกหน้าหนังสือจำนวนมาก เพื่อค้นหาว่าที่ใดมีการบันทึกเกี่ยวกับละมั่งโลหิตเอาไว้บ้าง อย่างไรก็ตาม พลิกหาไปครึ่งค่อนวัน ก็มองไม่เห็นข้อมูลบันทึกเกี่ยวกับละมั่งโลหิตเลยแม้แต่น้อย ขณะที่กำลังเศร้าหดหู่อยู่นั้น หยวนพ่านก็ออกมาจากวัง เขาได้ยินถึงละมั่งโลหิต ถึงกับตกตะลึงอยู่ชั่วครู่หนึ่ง จึงขมวดคิ้วแล้วครุ่นคิด จากนั้นก็เอ่ยกับมู่หรงเจี๋ยว่า “กระหม่อมได้ยินมาว่าในวังของแคว้นต้าเหลียงมีเขาละมั่งโลหิตอยู่คู่หนึ่ง ในอดีตนั้นเป็นของท่านหมอเวินอี้ ภายหลังมอบให้กับองค์หญิงใหญ่จิงมั่ว ได้ยินมาว่าภายหลังองค์หญิงใหญ่ได้มอบให้กับองค์รัชทายาทของแคว้นต้าเหลียง” คำพูดของหยวนพ่าน ทำให้ทุกคนเลือดสูบฉีดขึ้นโดยที่ไม่ต้องสงสัย เพราะว่าคืนวันนี้องค์รัชทายาทของแคว้นต้าเหลียงก็จะมาถึงเมืองหลวงแล้ว หากว่าเขามีเขาของละมั่งโลหิตจริง และยินยอมที่จะให้หยิบยืม ใช้ม้าเร็วรีบไปยังแคว้นต้าเหลียงแล้วกลับมา ก็คงจะประมาณสิบวัน ตอนนี้แมลงเจ็ดส่วนสามารถอยู่ในร่างกายได้เจ็ดวัน เมื่อนำแมลงเจ็ดส่วนออกมาแล้ว ก็ยังคงฝังเข็มได้อีกครั้ง ก็จะมีเวลาอีกสามวัน รวมกันก็จะเป็นเวลาสิบวัน องค์รัชทายาทแคว้นต้าเหล

คำพูดของซ่งรุ่ยหยาง เป็นเหมือนกับน้ำเย็นในจาน ทำลายความหวังของทุกคนลงไป จื่ออันยังคงไม่ยอมแพ้ “เขาละมั่งโลหิตมีเป็นคู่ ถูกหลิวเย่ว์ขโมยไปข้างหนึ่ง ยังคงเหลืออีกข้างหนึ่ง?” คำพูดของซ่งรุ่ยหยาง ดับความฝันสุดท้ายของจื่ออัน “นางขโมยออกไปคู่หนึ่ง” ความหวังที่เพิ่งจะเกิดขึ้น ถูกทำลายลงไปอีกครั้ง ความรู้สึกเช่นนี้ช่างยากจะรับได้ อ๋องเหลียงรู้สึกแย่มากที่สุด อ๋องเหลียงเป็นผู้ที่ต้องทนทุกข์มาโดยตลอด ซ่งรุ่ยหยางยังคงถามถึงเรื่องของจ้วงจ้วงต่อ จื่ออันไม่ได้ปิดบังใด นำเรื่องที่นางฆ่าตัวตายและเซียวเซียวสละชีพเล่าออกมา ซ่งรุ่ยหยางได้ฟังแล้วก็รู้สึกซาบซึ้งใจ ถอนหายใจออกมาติดต่อกัน ก่อนที่จะแสดงออกมาว่าต้องการจะไปเยี่ยมจ้วงจ้วง ทุกคนต่างก็รู้สึกชื่นชมเขา เพราะอย่างไรแล้วในปีนั้น เขาและจ้วงจ้วงก็มีสัญญาหมั้นหมายกันอยู่ แต่กลับถูกต้าโจวยกเลิกงานอภิเษกเสีย คราวนี้ยังคงยืนกรานที่จะมาขออภิเษก ทว่าก็เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เขาไม่แม้แต่จะมีความโมโหเพียงนิด จื่ออันรู้สึกว่ารัชทายาทของต้าเหลียงผู้นี้ก็ดูจะเป็นคนเจ้าอารมณ์ งานเลี้ยงครั้งนี้จนถึงท้ายที่สุดแล้ว ทุกคนต่างก็ไม่มีใจที่จะดื่มเหล้ากันอีก

ซุนชั่นส่ายศีรษะออกมา “มีเท่าใดกัน?” กุ้ยไท่เฟยเหลือบมองเขา “ที่ตระกูลซุนของพวกเรามียังไม่เท่ากับนิ้วก้อยของนางเลย” ซุนชั่นตื่นตกใจขึ้นมา “มีมากมายถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?” “ตอนนี้เจ้ายังคิดว่าแต่งงานกับนางเป็นเรื่องที่น่าน้อยเนื้อต่ำใจอยู่อีกหรือไม่?” กุ้ยไท่เฟยเหลือบมองไปยังเขา ซุนชั่นหัวเราะออกมาเบา ๆ “ยังคงเป็นท่านป้าเล็กที่รักข้าอยู่ ได้ วันพรุ่งนี้ข้าจะเข้าวังไปบอกกับหวงไท่โฮ่ว” “อืม ไปเถิด!” กุ้ยไท่เฟยโบกมือออกไป ซุนชั่นจากไปด้วยความขอบคุณ ท่าทางการเดินของเขาดูบางเบาขึ้น องค์รัชทายาทแคว้นต้าเหลียงไปเยี่ยมจ้วงจ้วง จ้วงจ้วงยังคงสวมชุดแต่งงานชุดนั้นอยู่ เขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ในปีนั้น ข้ากับนางทำการหมั้นหายกัน แต่จริง ๆ แล้วก็รู้ว่าในใจของนางมีคนอื่นอยู่ ทว่าข้าเองก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะว่าข้าเองก็มีคนในใจอยู่แล้ว เพียงแค่ร่วมมือกัน สองแคว้นแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กัน อย่างไรแล้วก็เป็นเรื่องที่ดี แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุนี้ จึงจำให้เกิดเรื่องตามมามากมาย” จื่ออันได้ยินคำพูดนี้แล้ว ก็นึกถึงเรื่องหัวหน้าพรรคหลิวเย่ว์ที่เขาเอ่ยถึงขึ้นมาได้ ไม่รู้ว่าคนที่เขาบอกว่าชอบคนนั้นจะเป็นนา

อ๋องเหลียงคิดจะดึงมือกลับมา ทว่าอี๋เอ๋อร์กลับจับมือของเขาแน่นไม่ยอมปล่อยออกมา ท่าทีดูตื่นเต้นยินดียิ่งนัก อ๋องเหลียงทำได้เพียงเอ่ยออกมา “เอาล่ะ อี๋เอ๋อร์ เจ้ากลับไปก่อน ข้ายังมีเรื่องให้ต้องทำอีก รอข้าจัดการธุระเสร็จแล้ว ค่อยไปเที่ยวเล่นหาเจ้า” อี๋เอ๋อร์ปล่อยเขา พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “เจ้าค่ะ ท่านรีบเข้าไปเถิด องค์หญิงรอความช่วยเหลืออยู่” อ๋องเหลียงมองยังนางด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง เอ่ยเคร่งขรึมออกมา “แล้วค่อยพบกัน!” เมื่อเอ่ยจบ ก็นำพ่อบ้านเข้าไป อี๋เอ๋อร์มองเขาเข้าไปด้วยความชื่นชอบ เดิมทีคิดจะจากไป ทว่าก็คิดว่าไม่ได้พบกับเขามานานแล้ว ไม่สู้รอเขาออกมาพูดคุยกันแล้วค่อยจากไป เพราะฉะนั้น นางจึงนั่งลงตรงขั้นบันได อย่างต้องการจะรออ๋อง เหลียงให้ออกมา ภาพฉากนี้ ล้วนแต่ตกลงในสายตาขององค์รัชทายาท เขามาถึงช้าไปกว่าอ๋องเหลียงเพียงครู่เดียว เป็นฮองเฮาที่ให้เขามา ในตอนที่เขาไม่รู้ว่าจะไปที่ใด ก็เลยมาที่แห่งนี้สักครู่ แล้วค่อยกลับไปรายงาน เขาไม่เคยพบกับสายตาของเจ้าเศษสวะนั้นมองหญิงสาวเช่นนี้มาก่อนเลย เขาคิดว่าหญิงสาวผู้นี้จะต้องมีความหมายไม่ง่ายดายต่อเขาอย่างแน่นอน “รู้หรือไม่ว่านางเป็น

เหล่าไท่จวินเมื่อเอ่ยแล้วก็ทำตามนั้น เมื่อจื่ออันเพิ่งจะจากไป นางก็สั่งคนให้เตรียมรถม้าไปจวนโหว การกระทำที่กล้าหาญบางคราวก็ดูน่ากลัว โดยเฉพาะคนที่เคยอยู่ในสนามรบมาก่อน จื่ออันกลับมายังจวนองค์หญิง ระยะนี้นางถือว่าจวนองค์หญิงนั้นเป็นบ้านของตนเองเสียแล้ว เข้าจวนมาก็ถามกับหมอหลวง “ที่แม่นางคนนั้นนำมาเป็นเขาละมั่งโลหิตหรือไม่?” หมอหลวงเอ่ย “ทูลพระชายา นางไม่ได้นำมา เพียงแต่บอกว่ามารดาของนางมีเขาละมั่งโลหิต ภายหลังให้นางดูรูปภาพ นางบอกว่าสีไม่ถูกต้อง เช่นนั้นก็คงจะไม่ถูกต้องแล้ว” “สีไม่ถูกต้อง? นางบอกว่าสีมันเป็นอย่างไร?” จื่ออันเอ่ยถาม “นางบอกว่าเป็นสีเหลือง ที่มีร่องรอยของสีโลหิต” หมอหลวงเอ่ยตอบกลับ จื่ออันคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาละมั่งโลหิตเป็นเพราะปัญหาทางด้านการจัดเก็บ ก็อาจจะทำให้เกิดสถานการณ์ของการเปลี่ยนสีขึ้น ควรจะตรวจสอบสักเล็กน้อยจะเป็นการดี “นางทิ้งที่อยู่เอาไว้หรือไม่? จะต้องไปดูด้วยตนเอง” หมอหลวงเอ่ย “ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ แต่รู้ชื่อของนาง เหมือนจะเรียกว่าหวังอี๋เอ๋อร์” หวังอี๋เอ๋อร์? ชื่อนี้ช่างคุ้นเคยนัก เซียวท่าที่เพิ่งจะเดินเข้ามา เมื่อได้ยินคำของหมอหลวง เขาก็รีบร้