All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 691 - Chapter 700

เชิงเขาด้านล่างมีหมู่บ้านอยู่หมู่บ้านหนึ่ง ทว่าชาวบ้านทั่วไป ไม่อาจเข้าไปถวายธูปเทียนได้ คนที่มาที่นี่บ่อยที่สุดก็คือ องค์รัชทายาทและพระสนมอี๋ อันที่จริงแล้ว พระในวัดทุกรูปต่างก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทว่าจะมีใครที่กล้าส่งเสียงเอ่ยออกมา คืนวานนี้พระสนมอี๋ก็มายังที่นี่ บอกว่าจะมาขอพรให้กับองค์หญิง จะอยู่ที่นี่เพื่อขอพรติดต่อกันเจ็ดวัน ในตอนที่อี๋เอ๋อร์ถูกจับตัวมานั้น พระในวัดต่างก็ไม่กล้าที่จะกระโตกกระตากออกมา พวกเขารู้ความเก่งกาจ และบ้าอำนาจขององค์รัชทายาทดี วัดแห่งนี้ไม่มีชาวบ้านมาถวายเครื่องหอม จึงทำได้เพียงพึ่งพาการบริจาคจัดสรรจากราชวงศ์ พวกเขาไม่อาจที่จะล่วงเกินองค์รัชทายาทได้ ผู้เป็นพระนั้น ทุกสิ่งอย่างในโลกนี้ล้วนแต่ว่างเปล่า แต่ก็ยังคงต้องกินข้าว มิฉะนั้นแล้ว จะไปมีแรงที่ไหนเพื่อท่องพระสูตรกัน? อี๋เอ๋อร์ถูกจับโยนเข้าไปในห้องเก็บฟืน มีลูกสมุนขององค์รัชทายาทเป็นผู้คอยเฝ้าคุมอยู่ มือและเท้าของอี๋เอ๋อร์ถูกมัดเอาไว้ ปากเองก็ถูกปิด ทว่านางไม่ได้หวาดกลัวแม้แต่น้อย กระทั่งยังจ้องมองลูกสมุนองค์รัชทายาทด้วยดวงตากลมโต ประตูถูกผลักเข้ามา องค์รัชทายาทนำคนเดินเข้ามา ลูกสมุนจึงได้หลี

“ไม่รู้เช่นกัน เขาบอกเพียงแต่ว่าจะมอบข้าเป็นรางวัลให้กับทั้งสองคนนั่น” อี๋เอ๋อร์เช็ดน้ำตาออกมา ใบหน้ากลมของนางยังคงมีน้ำตาไหลนอง ทำให้จื่ออันเองก็อดที่จะรู้สึกสงสารไม่ได้ “สี่ตา ถอยไป!” หลิวเย่ว์หันไปตะคอกให้กับหมาป่าตัวนั้น จากนั้นก็ย่อกายลงดึงลูกสมุนที่เหมือนตายไปแล้วครึ่งหนึ่งขึ้นมา “รัชทายาทของพวกเจ้ากันเล่า?” ลูกสมุนคนนั้นกัดฟันเอ่ยออกมาด้วยความเจ็บปวด “อยู่ที่ห้องปีกกับพระสนมอี๋” หลิวเย่ว์ลุกขึ้นมา หันหลังให้กับจื่ออัน “พระชายา ครั้งนี้ไม่รบกวนท่านแล้ว ท่านช่วยข้าดูแลเจ้างี่เง่านี้ก็พอ” จื่ออันรู้ว่านางต้องการที่จะไปจัดการกับองค์รัชทายาทเพียงลำพัง อีกทั้งยังได้ยินจากลูกสมุนว่า พระสนมอี๋เองก็อยู่ด้วย เช่นนั้นแล้วนางคงจะไม่เหมาะที่จะออกหน้า และไม่ต้องการมองเห็นภาพฉากที่ร้อนแรง “ตกลง!” จื่ออันเอ่ย หลิวเย่ว์นำหมาป่าสี่ตาเดินออกไป ทำให้คนรู้สึกได้ถึงความประทับใจอย่างยิ่ง จื่ออันถอดเสื้อคลุมออกมาให้อี๋เอ๋อร์สวม เอ่ยถามออกมาเสียงเบา “ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?” “ไม่เป็นไร พวกเขาทุบตีข้า ทั้งยังถอดเสื้อผ้าของข้า ไม่รู้ว่าต้องการจะทำอะไรกันแน่” อี๋เอ๋อร์เอ่ย จื่ออันอดที่จะปร

พระสนมอี๋เอ่ยข่มขู่ออกมา “หากว่าเจ้าเอ่ยออกไปแม้แต่คำเดียว ก็เท่ากับว่ารนหาที่ตายแล้ว เจ้าคิดว่าเจ้ามีมู่หรงเจี๋ยคอยปกป้องอยู่ แล้วข้าจะทำอะไรเจ้าไม่ได้อย่างนั้นหรือ?” จื่ออันส่ายศีรษะออกมา “พระสนมอี๋เข้าใจผิดแล้ว ท่านอ๋องไม่เคยปกป้องข้ามาก่อน หากรู้ว่าข้าล่วงเกินพระสนมไป เขาจะต้องนำข้าไปขออภัยพระสนมอย่างแน่นอน ก่อนที่จะไปสำนึกผิดกับหวงไท่โฮ่ว” “เจ้าอย่าคิดที่จะเอาหวงไท่โฮ่วมาข่มข้า ข้าไม่กลัว ต่อให้เจ้ากลับไปเอ่ยออกมา แล้วจะมีสักกี่คนที่เชื่อเจ้ากัน? ข้าเพียงแต่มาที่นี่เพื่อสักการะพระพุทธศาสนาเท่านั้น รัชทายาทเองก็อยู่ที่นี้พอดิบพอดี ข้าเป็นมารดาขององค์ชายเจ็ด ขุนนางในราชสำนักคงจะไม่ยอมให้เจ้ามาใส่ร้ายข้าหรอก” จื่ออันฟังนางบอกว่าไม่กลัวนาง แล้วบอกว่าหากนางกล้าที่จะเอ่ยออกไปแม้เพียงคำเดียวก็เท่ากับรนหาที่ตาย เห็นได้ชัดว่านางหวาดกลัวเป็นอย่างมาก จื่ออันเอ่ย “พระสนม ข้าไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของท่าน ข้าเองก็ไม่คิดที่จะล่วงเกินคนในวัง เรื่องในวันนี้ เพียงแต่พุ่งเป้าไปยังรัชทายาทเท่านั้น ไม่ได้พุ่งมาที่พระสนม พระสนมมาเพื่อสักการะพระพุทธศาสนา สักการะเสร็จแล้วก็กลับไป ผู้ติดตามของร

นางยังคงลองเชิงต่อไป “อย่างไรแล้ว เขาก็บอกว่าไม่ได้ส่งคนมาไล่ฆ่าท่าน เพียงแต่เคยส่งคนออกตามหาท่านเท่านั้น หรือว่าจะเป็นศัตรูคนอื่นที่ลงมือ?” “ไม่ใช่ เป็นคนจากวังบูรพาของเขา ข้ารู้จัก” หลิวเย่ว์เอ่ยออกมาอย่างโกรธเคือง “เขาเลวร้าย ใจดำ เลวทรามถึงเพียงนี้ ในตอนนั้นข้าไม่ควรเห็นแก่รูปภาพของเขาที่ดูรูปหล่อ ถึงได้ไปหลับนอนกับเขา ไม่ ในตอนต้นข้าไม่ควรวางยากามารมณ์กับเขา ข้าไม่ควรวางยาพิษเพื่อฆ่าเขา” จื่ออันไม่อาจจะหัวเราะออกมาได้ วางยาอย่างนั้นหรือ? ดูเหมือนว่าซ่งรุ่ยหยางคงไม่มีความรู้สึกอะไรให้เอ่ยถึงได้ แย่งชิงของสำคัญบางอย่างออกไป หวังว่าที่เขาเอ่ยถึงคงจะไม่ใช่ครั้งแรกของเขา เฮ้ คราวนี้ก็ยุ่งยากแล้ว นางคงจะไม่นำเขาละมั่งโลหิตออกมา เพราะกลัวว่าจะเปิดเผยสถานะออกมา เมื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จื่ออันจึงเอ่ยออกมา “เอาเช่นนี้ ท่านมอบให้ข้าเป็นการส่วนตัว ข้าไม่มีทางนำเรื่องนี้บอกกับใครออกไป หากว่าท่านไม่มอบให้ ข้าคงจะต้องบอกกับซ่งรุ่ยหยางว่าท่านอยู่ในเมืองหลวง” “ท่านข่มขู่ข้าอย่างนั้นหรือ?” หลิวเย่ว์หรี่ตาลงมองยังนาง จื่ออันพยักหน้า เอ่ยออกมาตามตรง “ใช่แล้ว ข้ากำลังข่มขู่ท่านอยู่” ห

จื่ออันส่ายศีรษะ “ไม่ นางยังมีชีวิตอยู่ กลับไปพร้อมกับมารดาของนางแล้ว” อ๋องเหลียงถอนหายใจด้วยความโล่งออก “ใบหน้าราวกับว่าบิดาเสียชีวิตไปของเจ้า ทำให้ข้าตกใจเข้าแล้ว” ทันใดนั้น เขาก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างกะทันหัน “นางเป็นอย่างไรบ้าง? สบายดีหรือไม่?” จื่ออันถอนหายใจออกมาเบา ๆ หางตาเปรอะเปื้อนไปด้วยรอยเปียกชื้น แย่ จะแสร้งร้องไห้ออกมาช่างยากเย็นเสียจริง ไม่ใช่ดาราภาพยนตร์ “นางเพียงแต่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น ไม่มีอะไรมาก เพียงแต่...” เซียวท่าลุกกระโดดขึ้นมา “เจ้าก็เอ่ยมาเสียสิ เพียงแต่อะไร? ร้อนรนจนจะแย่อยู่แล้ว” จื่ออันมองไปยังเซียวท่า ในใจก็ไม่รู้ว่าเขาจะร้อนรนอะไรกัน คนที่ควรจะร้อนรน เขายังไม่ร้อนรนเลย อ๋องเหลียงจ้องมองจื่ออัน “บอกมา เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” จื่ออันลุกขึ้นยืน เดินมายังด้านข้างของอ๋องเหลียง “ท่านอย่ารู้เลยจะดีกว่า ในเมื่อท่านเลือกที่จะประนีประนอมกับเสด็จแม่ของท่านแล้ว ก็ประนีประนอมต่อไป ไม่เป็นไร เพียงแต่ท่านวางใจได้ ข้าจะช่วยอี๋เอ๋อร์แก้แค้นเอง” สีหน้าของอ๋องเหลียงเปลี่ยนไปทันที หันไปถามยังตาวเหล่าต้าด้วยความดุร้าย “เจ้าบอกมา เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ตาวเหล