All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 711 - Chapter 720

เฉินหลงเอ่ยออกมาพลาง พร้อมทั้งมองไปยังเซียวท่า คางของเซียวท่าแทบจะหลุดร่วงลงมาบนพื้น เฉินหลิวหลิ่วมีสินเดิมที่มั่งคั่งถึงเพียงนี้ ทำไมถึงยังแต่งงานไม่ได้กัน? เฉินหลงยิ้มแล้วเอ่ยออกมา “เดิมทีนั้น หลิวหลิ่วจะแต่งงาน สินเดินเหล่านี้ไม่ควรที่จะเปิดเผยออกไปก่อน แต่ท่านย่าบอกมาว่าจะต้องรีบแต่งนางออกไปให้ได้ จึงได้เปิดเผยสินเดิมของนางออกมาก่อน หลายวันมานี้ผู้ที่มาสู่ขอถึงหน้าประตูจวน แทบจะเหยียบประตูจวนจนหักไปแล้ว นี่ไม่ใช่ว่าคุณชายตระกูลฟู่เองก็บอกว่าจะมาสู่ขอตั้งแต่พรุ่งนี้เช้าหรอกหรือ” “พรุ่งนี้เช้า?” เซียวท่าตะลึงไปครู่หนึ่ง “เร็วถึงเพียงนี้เชียว?” “กว่าครึ่งนั้น เขาคงจะพุ่งเป้ามายังสินเดิม ทว่าก็ไม่มีวิธีการอื่นใดแล้ว? งานแต่งงานของหลิวหลิ่วไม่อาจล่าช้าได้อีก เซียวท่า หลิวหลิ่วบอกว่าสามารถให้เจ้าได้คิดสักสองวัน พวกเราเองก็ไม่ควรที่จะบีบบังคับเจ้า วางใจได้ พวกเราจะต้องคิดหาวิธีอย่างสุดความสามารถเพื่อปฏิเสธไป เกรงก็แต่ว่าท่านพ่อท่านแม่ข้า เขาจะร้อนรนเข้า จนรับปากไป” เซียวท่าแทบจะเอ่ยออกมาในทันที “ข้ายังมีเรื่องให้ต้องทำอีก คงต้องไปก่อนแล้ว” เมื่อเอ่ยจบแล้ว เขาก็วิ่งออกไปราวกับลมบ

ท่านอ๋องกวางตงเมื่อเห็นว่ามู่หรงเจี๋ยไม่ส่งเสียงใด ยังคิดว่าเขาไม่เชื่อในคำพูดของตน จึงได้เอ่ยออกมาต่อ “เจ้าน่ะ อย่าได้ไร้เดียงสาเกินไป ยังจะมีความคิดที่ดีกับเสด็จแม่และน้องชายของเจ้าอีก เขาไม่คิดที่จะเหลือเส้นทางให้เจ้าได้มีชีวิตอยู่ต่อ อ๋องหนานหวายไม่ได้หยุดที่จะรวบรวมกองกำลังทางชายแดนตอนใต้ ได้ยินมาว่าทางด้านตอนใต้นั้น เมื่อมีอายุครบสิบเจ็ดปีแล้ว ก็จะถูกบังคับให้เข้ากองทหาร ต่อให้เป็นลูกชายเพียงคนเดียวก็ไม่ได้รับการยกเว้น ราชสำนักไม่สิทธิ์อำนาจเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการเกณฑ์ทหารของเขา เขาทำเช่นนี้เพื่ออะไร? อีกทั้งหลายปีมานี้เขายังพัฒนาเหมืองเหล็กอย่างมาก เพื่อหลอมรวมอาวุธ และยังซื้อแร่เหล็กจากทางด้านเป่ยโม่ ส่วนเสด็จแม่ของเจ้านั้นกลับไม่หยุดลอบสะสมกองกำลังในเมืองหลวง เอาชนะเหล่าขุนนาง แย่งชิงแรงสนับสนุน แน่นอนว่า เจ้าอาจจะคิดว่าอาศัยเพียงแค่หญิงสาวอย่างนางจะสามารถทำอะไรได้บ้าง? เหล่าขุนนางเองก็อาจจะไม่ถูกนางทำให้สับสนได้ ทว่าเจ้าคิดเช่นนี้ผิดแล้ว จากที่ข้ารู้มา หลายปีมานี้นางไม่หยุดที่จะส่งสายลับออกมา แทบจะหลบซ่อนแอบอยู่ใต้เตียงของผู้อื่น เพื่อคอยฟังเรื่องลับส่วนตัว กลุ่มขุนนางในต้าโจว

ในใจของฮองเฮารู้สึกแย่เป็นอย่างยิ่ง นางยังคงกล่าวโทษว่า ในเมื่ออ๋องเหลียงรับรู้ความเจ็บปวดของนางแล้ว ทำไมถึงได้ไม่อาจรู้ความไปอีกสักเล็กน้อย? “เจ้าลุกขึ้นมาเถิด!” ฮองเฮาถอนหายใจออกมาเบา ๆ “เจ้าคิดว่าข้าเข้าข้างน้องชายของเจ้า บางทีอาจจะใช่ ทว่าในฐานะที่เจ้าเป็นพี่ชาย ไม่ควรจะถอยให้เขาหรอกหรือ?” อ๋องเหลียงไม่ได้ลุกขึ้นมา ยังคงคุกเข่าลงดังเดิม แล้วเอ่ยอย่างเสียดสีออกมา “ไม่ถอยอย่างนั้นหรือ? เสด็จแม่ หากว่าลูกไม่ได้รับบาดเจ็บ หากว่าลูกเป็นเหมือนกับคนทั่วไปแล้ว ท่านคิดว่าเสด็จพ่อจะแต่งตั้งเขาเป็นรัชทายาทหรือ?” คำพูดนี้ เดิมทีเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาไม่ควรเอ่ยออกมา ฮองเฮาเองก็คิดว่า ทั้งชีวิตนี้เขาจะไม่มีทางที่จะเอ่ยออกมา และตลอดทั้งชีวิตนี้จะไม่มีทางรับรู้ถึงเบื้องหลังของการทำร้ายเขาอีก ฮองเฮารู้สึกได้ว่าหัวใจเต้นแรงขึ้นด้วยความตื่นตกใจ ในใจเกิดเสียงหนึ่งดังก้องขึ้น คราวนี้แย่แล้วจริง ๆ เขามีใจมุ่งมั่นที่จะแย่งชิงกับน้องชายเขาแล้วจริง ๆ ในหัวเกิดความคิดบางอย่างแวบผ่านมา แต่ก็ถูกนางปัดทิ้งไป “เสด็จแม่ล้วนแต่รู้ดี ทว่าเสด็จแม่เคยแสดงความไม่ยินยอมแทนข้ามาก่อนหรือไม่? ไม่มี ท่านยังคงสง

แน่นอนว่านางย่อมไม่อาจพบกับซ่งรุ่ยหยางภายในห้องนอนได้ หากว่าก้าวออกไปแล้ว ก็คงไม่อาจเลี่ยงไม่ได้ที่จะได้ยินเสียงของไม้หนามตีลงบนกายของอ๋องเหลียง ใจของนางเจ็บปวดยิ่งนัก แต่ก็กลับจำต้องทำใจแข็ง “ต้าเหลียงซ่งรุ่ยหยางคารวะฮองเฮาต้าโจว!” ซ่งรุ่ยหยางก้าวเข้ามาประสานมือคารวะ “รัชทายาทตามสบายเถิด รีบนั่งลงเข้า!” ฮองเฮาเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ใส่ใจเสียงที่ลอยมาจากด้านนอก เจ้าลูกอกตัญญูนั่นดื้อรั้นจนเกินไป ถูกโบยเช่นนี้แม้แต่เสียงร้องก็ยังไม่ส่งเสียงออกมา ซ่งรุ่ยหยางเหลือบมองไปด้านนอกประตู “ไม่ทราบว่าอ๋องเหลียงทำผิดพลาดใหญ่หลวงอะไรกันหรือพ่ะย่ะค่ะ?” เมื่อดูจากสถานการณ์เมื่อครู่นี้ อย่างน้อยก็ถูกโบยไปแล้วหลายสิบไม้ แต่ก็ยังไม่หยุดลง เห็นได้ชัดว่าจะต้องเป็นเรื่องร้ายแรง ฮองเฮายิ้มออกมาอย่างขมขื่น “ไม่เชื่อฟัง” ซ่งรุ่ยหยางเป็นคนที่รู้จักขอบเขต จึงไม่ถามออกมาอีก ทำเพียงเอ่ยสั่งเหล่าทูตออกไป “มา นำของขวัญที่ข้าจะมอบให้ฮองเฮาเข้ามา” ส่วนหวงไท่โฮ่วที่ได้ยินต้าจินบอกว่าฮองเฮาจะโบยอ๋องเหลียงด้วยไม้หนามขนาดใหญ่แล้ว จึงได้รีบนำคนเข้ามา ทว่าในตอนที่มาถึงนั้น ห้าสิบไม้ก็

พระสนมอี๋ได้ยินคนจากวังฮองเฮามาเรียกตัว ก็รู้ว่าจะต้องเป็นเพราะเรื่องราวในวันนั้น รีบไปทันทีโดยไม่รอช้า เมื่อมาถึงยังวังจิ้งหนิง หลังจากที่คารวะแล้ว ฮองเฮาก็ทรงตรัสถามออกมาตรง ๆ “เจ้าไปขอพรยังวัดของราชวงศ์ ทำไมถึงได้รีบร้อนกลับมากัน?” พระสนมอี๋เอ่ย “เมื่อวานนี้เกิดเรื่องขึ้น หม่อมฉันก็เลยกลับมาเพคะ” ฮองเฮาเมื่อเห็นว่านางไม่คิดที่จะปิดบัง จึงได้ให้นางนั่งลง “เจ้าลองบอกให้ข้าฟังเสียหน่อย ตกลงแล้ววันนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น?” พระสนมอี๋นั่งลง ก่อนจะถอนหายใจออกมา “เรื่องนี้หม่อนฉันลังเลอยู่คืนหนึ่งแล้ว ไม่รู้ว่าควรจะทูลฮองเฮาไปดีหรือไม่ เพราะว่าท้ายที่สุดแล้ว หม่อมฉันก็เป็นเพียงแค่คนนอก หากว่าหม่อนฉันเอ่ยออกมา เกรงว่าจะไปทำลายความสัมพันธ์ระหว่างพี่สะใภ้น้องสะใภ้ของฮองเฮา และพระชายาเข้า ยิ่งไปกว่านั้นจะเป็นการทำร้ายความสัมพันธ์ของลุงหลานขององค์รัชทายาท และผู้สำเร็จราชการแทนได้” ฮองเฮาตรัสออกมาอย่างเรียบเฉย “หากว่าเป็นความสัมพันธ์ที่แท้จริง อย่างไรแล้วก็ทำลายลงไม่ได้ หากว่าเป็นเรื่องปลอมแปลง ก็ไม่ถือว่าเป็นการทำร้าย เจ้ามีอะไรก็เอ่ยออกมาตามตรงเถิด” พระสนมอี๋เงยหน้าขึ้นมา มองไปยังใบห