บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: บทที่ 721 - บทที่ 730

มู่หรงเจี๋ยและจื่ออันคิดว่าอ๋องเหลียงยังคงอยู่ในวังจิ้งหนิง กลับไม่รู้เลยว่าอ๋องเหลียงนั้นถูกหามออกมาจากประตูทางทิศเหนือแล้ว เมื่อไปถึงยังวังจิ้งหนิง คนในวังเข้าไปรายงาน ฮองเฮาที่กำลังคิดอยากจะพบจื่ออัน ได้ยินว่านางมาหา จึงได้ตรัสออกมาเสียงดัง “เรียกพวกเขาเข้ามา” พานตานที่กำลังออกไปพอดี เมื่อพบจื่ออันและมู่หรงเจี๋ย จึงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็เอ่ยเสียงต่ำออกมา “อ๋องเหลียงถูกหวงไท่โฮ่วส่งออกจากวังไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ อ๋องเหลียงยืนกรานที่จะกลับจวนไป” ทั้งสองคนเมื่อได้ยินคำของพานตาน ก็รีบร้อนพากันออกไป ในตอนที่หงฮวาออกมาเรียกทั้งสองคนนั้น พานตานกลับเอ่ยว่า พวกเขาออกไปแล้ว หงฮวามองไปยังพานตาน แล้วเอ่ยออกมาเสียงเบา “ใต้เท้าพาน เจ้านายของท่านคือฮองเฮา หวังว่าท่านจะจำเอาไว้” พานตานประสานมือเอ่ยออกมา “ขอบใจแม่นางหงฮวาที่เอ่ยเตือน” หงฮวาส่ายศีรษะ หมุนกายแล้วเดินเข้าไป ฮองเฮาเมื่อได้ยินว่ามู่หรงเจี๋ยและจื่ออันออกไปแล้ว ก็ยิ้มเย้ยหยันออกมา “คงไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับข้าแล้วกระมัง? เจ้าออกไปประกาศพระราชเสาวนีย์ของข้า ให้เซี่ยจื่ออันรีบมายังวังจิ้งหนิง” หงฮวารับคำสั่งแล้วหมุนกายออกไป แน่นอ

ฮองเฮาเองเมื่อได้ยินว่าเป็นเพราะเรื่องนี้อีกแล้ว ก็โมโหขึ้นมา “เสด็จแม่ หม่อมฉันบอกกับท่านแล้วว่าเขาทำความผิด วันนี้ที่ลงโทษทุบตีถึงหกสิบไม้ขนาดใหญ่ เขาสามารถทนรับมันได้ ไม่มีทางเป็นอะไรขึ้น” “ไม่มีทางเป็นอะไร?” หวงไท่โฮ่วอ้าปากค้าง มองไปยังใบหน้าที่เฉยเมยของฮองเฮา “เขากำลังจะตายแล้ว เจ้ายังบอกว่าเขาไม่มีทางเป็นอะไร? เจ้าเคยเห็นบาดแผลของเขาหรือไม่? ส่วนเอวลงไปถูกทุบตีจนเป็นชิ้น ๆ ซุนกงกงเคยไปดูด้วยตนเอง จื่ออันบอกว่าเกรงว่าคงจะไม่อาจผ่านพ้นคืนวันนี้ไปได้” ฮองเฮาจะเชื่อที่ไหนกัน? คิดเพียงแต่ว่าหวงไท่โฮ่วทรงตรัสออกมาเช่นนี้ เพียงเพื่อต้องการจะหาเรื่องเท่านั้น “หม่อมฉันได้ให้หมอหลวงไปสอบถามมาแล้ว หมอหลวงบอกว่าเป็นเพียงแค่บาดแผลที่ผิวเนื้อ ไม่มีอะไรมาก มากสุดก็แค่กระดูกหักเท่านั้น” หวงไท่โฮ่วได้ยินว่านางยังคงมีท่าทีไม่สนใจอยู่ ก็โมโหเป็นอย่างยิ่ง "โบยด้วยไม้หนามขนาดใหญ่หกสิบไม้ เป็นเพียงแค่บาดแผลภายนอก? เจ้านี่เป็นมารดาที่ดีจริง ๆ ดีมาก มารดาทั่วใต้หล้านี้ จะมากหรือน้อยก็ต้องมีการลำเอียงกัน เจ้าจะลำเอียงเข้าข้างคนที่ไม่ดีคนนั้น ได้ ข้าก็ปิดตาข้างหนึ่งหลับตาข้างหนึ่ง แล้วชดเชยให้กับเข

หลังจากที่หวงไท่โฮ่วจากไปแล้ว ฮองเฮาก็คิดทบทวน ก่อนจะให้หงฮวาออกจากวังเพื่อไปดูสถานการณ์ยังจวนอ๋องเหลียง ถึงแม้ว่านางจะไม่เชื่อว่าจะสาหัสดั่งเช่นที่หวงไท่โฮ่วตรัสออกมานั้น ทว่าเมื่อนางบอกออกมาเช่นนี้แล้ว หากว่าไม่มีหลักฐาน ในใจของนางคงจะไม่สงบนัก กลางดึกนั้นอ๋องเหลียงเกิดอาการชักเพราะว่าไข้สูง ถึงแม้ว่าจะไม่ส่งผลร้ายแรง แต่ก็ทำให้ทุกคนตื่นตกใจเป็นอย่างมาก จื่ออันปกป้องเขาอย่างเหนื่อยล้า อย่างที่สุด คอยเอ่ยอยู่ข้างหูเขา “ท่านจะต้องอดทนผ่านไปให้ได้ ครั้งนี้ไม่มีใครช่วยท่านได้ จะต้องอาศัยท่านเอง ท่านไม่อาจทิ้งพวกเราเอาไว้ คิดถึงว่ามีคนมากมายที่เป็นห่วงท่าน คอยอยู่กับท่าน ท่านจะต้องผ่านไปให้ได้” จื่ออันเอ่ยออกไปซ้ำไปซ้ำมา มู่หรงเจี๋ยจึงเอ่ยถามนาง “เอ่ยออกมาเช่นนี้มีประโยชน์หรือ? เขาจะได้ยินอย่างนั้นหรือ?” “เขามีสติ สามารถได้ยิน ตอนนี้เขาจะต้องอาศัยตนเพื่อผ่านพ้นไปให้ได้ ที่พวกเราสามารถทำได้ ก็ล้วนแต่ทำไปแล้ว” จื่ออันเอ่ย จื่ออันส่งเสียงอืมออกมา สีหน้าไม่ดีนัก ตั้งแต่ต้นแล้วที่หมัดไม่อาจจะคลายลงได้ จื่ออันรู้ว่าเขาคิดที่จะทำอะไร ทว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา นางค่อย ๆ คลายนิ้วมือของเข

นางสูดจมูกเข้า ก่อนจะเอื้อมมือออกไปยีผมของเขา ค่อย ๆ ดึงผมที่ยุ่งเหยิงออกมาทีละน้อย จากนั้นก็เอื้อมมือออกไปกวาดยังคิ้วและดวงตาของเขา ราวกับว่าต้องการจะแน่ใจว่าเขาคือคนนั้นที่นางรู้จัก “ข้าไม่เป็นอะไร ท่านก็ไม่ควรไปหาองค์รัชทายาท ไปหารัชทายาทมาจนลำบากให้ตนเองต้องถูกทุบตีเข้าอีก โง่จริง ๆ” อี๋เอ๋อร์เอ่ยออกมา เพราะว่าที่แห่งนั้นมีคนอยู่มาก นางจึงดูค่อนข้างไม่เป็นธรรมชาติ น้ำเสียงเองก็ค่อนข้างสั่นไหว นางหยุดลงครู่หนึ่ง หันไปเอ่ยถามจื่ออัน “ข้าจะต้องเอ่ยอะไรบ้าง?” จื่ออันเช็ดตรงหางตา “จะเอ่ยอะไรมาก็ได้ทั้งนั้น” อี๋เอ๋อร์ส่งเสียงรับออกมา หันกลับไป จับมืออ๋องเหลียงเอาไว้ ทว่าก็กลัวจะทำให้เขาได้รับบาดเจ็บ สุดท้ายแล้วจึงปล่อยให้มือของเขากดทับลงบนหลังมือของนาง เอ่ยออกมาเสียงเบา “ตอนนี้ข้าไม่ได้ทำการค้าแล้ว ท่านแม่บอกว่าข้าทำเงินไม่ได้ และยังมักจะถูกคนหลอกลวงอีก ก็เลยไม่ทำเสีย ตอนนี้ข้าอยู่บ้านทุกวัน คอยดูแลสี่ตา ช่วงเช้าก็พามันออกไปเดินเล่นครั้งหนึ่ง เที่ยงก็พามันออกไปเดินเล่นอีกครั้ง ตอนค่ำก็ต้องพามันออกไปเดินเล่น ในตอนที่ข้าพาสี่ตาออกไปนั้น ข้าก็คิดถึงท่านขึ้นมา ข้ายังเคยลองไปตามหาท่าน

จักรพรรดิองค์ก่อนนั้นเคยเอ่ยเอาไว้ ภายหน้าซ่งรุ่ยหยางจะต้องเป็นจักรพรรดิที่ดี ทว่าก็อาจจะไม่ใช่นักปกครองที่ดี และก็ไม่ใช่คนที่มีใจทะเยอทะยาน เพราะฉะนั้น เขาถึงได้จะให้จ้วงจ้วงแต่งงานกับซ่งรุ่ยหยาง เพื่อกระชับความสัมพันธ์ของทั้งสองแคว้น ให้ทั้งสองแคว้นสามารถดำเนินการค้าด้วยกันได้ ซ่งรุ่ยหยางกระทำการต่าง ๆ นั้น เพื่อราษฎรจริง ๆ ทุกวันในต้าเหลียงนั้น เขาไปเยี่ยมเยียนผู้ที่มีความรู้ทุกแห่งหน เพื่อฟังแนวคิดการปกครองแคว้นของพวกเขา คนซื่อตรงเช่นนี้ ไม่เก่งเรื่องกลอุบายใด เพราะฉะนั้นเขาและที่ปรึกษามักจะมีความเห็นที่ไม่ตรงกันอยู่บ่อยครั้ง ทูตกงซุนเยี่ยนนั้นเป็นสหายร่วมเรียนกับรัชทายาทมาก่อน หลังจากนั้นก็คอยติดตามอยู่ข้างกายของเขาอยู่ตลอดเวลา ทว่ากงซุนเยี่ยนนั้นเก่งกาจในเรื่องวางอุบาย และมักจะรับรู้ได้ถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้นอยู่เสมอ เขาคิดว่าตำแหน่งของซุ่งรุ่ยหยางนั้นไม่มั่นคง ถึงได้มักจะเสนอให้เขาเอาชนะเหล่าขุนนาง และคบหากับคนที่มีความสามารถ มีสถานะตามแคว้นที่มีชายแดนติดกันให้มาก ก่อนที่จะมานั้น ซุนกงเยี่ยนยังเกลี้ยกล่อมให้เขาไปมาหาสู่ให้แนบชิดกับรัชทายาทมู่หรงเฉียว และราชครูเหลียง เพรา