All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 701 - Chapter 710

หูฮวนสี่เอ่ยออกมา “เหลียงซู่หลินเป็นแม่ทัพขั้นห้า ราชครูมอบหมายหน้าที่ให้เขาไปส่ง ๆ รับหน้าที่ผู้บัญชาการหน่วยองค์รักษ์อวี่หลิน ในวังบูรพาขององค์รัชทายาท องค์รักษ์ในมือมีเพียงแค่สิบสองนายเท่านั้น ถือว่าเป็นขุนนางที่มีระดับต่ำที่สุดในตระกูลเหลียงแล้ว และก็เป็นหลานชายที่ราชครูเหลียงไม่เห็นความสำคัญมากที่สุด ทว่า หากว่าครั้งนี้เขาสามารถแต่งงานกับองค์หญิงได้แล้ว เขาก็จะกลายเป็นที่วิตกกังวลมากที่สุดของราชครูเหลียงแล้ว” “คนจากวังขององค์รัชทายาท?” จื่ออันยิ้มเยาะเย้ยออกมา “กุ้ยไท่เฟยช่างหลักแหลมจริง ๆ ใช้คนของราชครูเหลียง อีกทั้งยังเป็นคนจากวังของรัชทายาทอีกด้วย นางช่างกล้าดีแท้” “นางมีใจทะเยอทะยานของจักรพรรดิวู่ และก็มีความชั่วร้ายของจักรพรรดิวู่ และยังมีกลวิธีของจักรพรรดิวู่ คนผู้นี้จะต้องระมัดระวัง” หูฮวนสี่เอ่ยออกมา “ข้อมูลเหล่านี้ เจ้าไปได้มาจากที่ใดกัน?” จื่ออันมองยังนาง นางเป็นเพียงคนทำการค้าที่ร่ำรวยเท่านั้น แล้วไปรู้เรื่องภายในของกุ้ยไท่เฟยได้อย่างไร? หูฮวนสี่เงยหน้าขึ้น “ท่านคิดว่าข้ากุมร้านจู้เสียนเพื่ออะไรกัน? เพื่อที่จะทำเงินกับผู้สูงส่งเหล่านี้หรือ? หากไม่ใช่เพื่อสืบข่าว

จื่ออันถอนหายใจออกมาเบา ๆ หมุนกายเดินเข้าไป ปล่อยให้ทั้งสองลุงหลานทะเลาะกันตามใจชอบ ก่อนจะนั่งลงบนหัวเตียวของจ้วงจ้วง มองสีหน้าที่สงบนิ่งของนาง เป็นเพราะกินแมลงเจ็ดส่วนเข้าไปดูดซับพิษภายในกายของนาง นางดูเหมือนกับคนที่นอนหลับไปอย่างนั้น สองวันมานี้สามารถป้อนน้ำข้าวให้นางได้บ้างเล็กน้อย แน่นอนว่าสารอาหารไม่เพียงพอ เพราะฉะนั้นหลายวันมานี้ ร่างกายของนางจึงผอมลงไปมาก เมื่อกุมมือของนางแล้ว ก็ผอมบางราวกับไร้กระดูก ก่อนจะเปิดแขนเสื้อของนางขึ้น ก็มองเห็นรอยแผลมากมายบนข้อมือของนาง ไม่ลึก แต่ก็มีจำนวนมาก ทำให้คนรู้สึกเศร้าใจขึ้นมา ไม่รู้ว่านางรอดพ้นจากค่ำคืนอันมืดมิดและยาวนานนั้นมาได้อย่างไร เมื่อพลิกเปิดดูใบสั่งยาที่หมอหลวงจัดให้นางก่อนหน้านั้นแล้ว โดยมากเป็นชาเพื่อสงบสติอารมณ์ นางจำต้องใช้ชาสงบอารมณ์เหล่านี้ถึงจะนอนหลับลงไปได้ มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาอย่างเงียบ ๆ จื่ออันฟังออกว่าคือท่านอ๋องกวางตง จื่ออันถอนหายใจออกมาเบา ๆ “จำได้ว่าจ้วงจ้วงเคยเอ่ยกับข้าเอาไว้ นางไม่ดื่มเหล้า ไม่กล้าดื่มเหล้า เพราะเมื่อดื่มเหล้าไปแล้วก็ไม่อาจจะควบคุมอารมณ์ของตนเองได้ นางต้องทนทุกข์ทรมานมาตลอดชีวิต” น

เหลียงซู่หลินไม่ได้ชักช้า ตรงเข้าไปหาฮองเฮาทันที เมื่อคำนวณระยะทางกลับไปนั้น ความแค้นของอ๋องเหลียงนี้ก็ถือได้ว่าระบายออกไปจนหมดแล้ว อ๋องเหลียงแทงลงบนกายของรัชทายาทถึง 38 แผล หลีกเลี่ยงจุดอันตรายถึงชีวิตทั้งหมด ดาบที่ร้ายแรงมากที่สุดคือแทงลงบนขาทั้งคู่ อย่างไรก็ตาม หากจะรักษาแล้วก็คงจะไม่ใช่เรื่องที่ง่ายดายนัก อ๋องเหลียงนั่งอยู่ภายในลานแห่งนั้น ไม่ว่าใครก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ก้าวเข้ามา ทว่าองค์รักษ์ทั้งสิบสองเองก็ก้าวเข้ามาไม่ได้ พวกเขาทั้งหมดถูกเตะจนล้มลง เซียวท่าไม่ได้ลงมือแม้แต่น้อย ทั้งหมดถูกอ๋องเหลียงทุบตีเข้า คนของวังบูรพา ไม่เคยพบอ๋องเหลียงลงมือมาก่อน พวกเขาเองก็ไม่รู้ว่าอ๋องเหลียงจะมีฝีมือดีถึงเพียงนี้ แม้แต่องค์รัชทายาทเองก็ยังไม่อยากเชื่อ เขาคิดว่าอยู่ในวังบูรพา แล้วตนเองจะเสียเปรียบได้อย่างไรกัน ฮองเฮาได้ยินเหลียงซู่หลินรายงานแล้ว แทบจะไม่อยากเชื่อหูของตนเอง ในตอนที่นางรีบนำคนไปนั้น รัชทายาทก็นอนอยู่บนพื้นแล้ว เหมือนราวกับผ้าขี้ริ้ว ทั่วทั้งกายเต็มไปด้วยรอยเลือด ในขณะที่รัชทายาทกำลังจะสิ้นใจนั้น ก็มองเห็นฮองเฮาเสด็จมา เขายายามที่จะเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงก่ำร้องตะโกนออก

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่อ๋องเหลียงสิ้นหวังล้มเหลวนั้น กลับพบกับอี๋เอ๋อร์ และเมื่อไปตามที่อยู่ที่เจ้าหน้าที่ครัวเรือนมอบให้นั้น กลับไม่พบว่ามีใครอยู่ที่บ้าน จื่ออันถือเหล้าดีไปสองไห มะพร้าวสองลูกแขวนอยู่ตรงลำคอ บนมะพร้าวนั้นติดกระดาษสีแดงเอาไว้ มาเพื่อดื่มกิน ทว่าเจ้าของบ้านกลับปิดประตูใส่เสีย ช่างไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือว่าจะร้องไห้กันดี อ๋องเหลียงรู้สึกท้อแท้เป็นอย่างมาก เอ่ยออกมาอย่างเศร้าใจ “พวกนางออกจากเมืองหลวงไปแล้วอย่างนั้นหรือ? จะต้องใช่อย่างแน่นอน อี๋เอ๋อร์จะต้องไม่อาจจะเผชิญหน้ากับเรื่องเช่นนั้นที่เกิดขึ้นได้ ข้าไม่ควรเข้าวังไปก่อน ควรที่จะไปหานางก่อน” จื่ออันมองยังเขา เอ่ยปลอบโยนออกมา “ไม่ต้องเป็นกังวลไป พวกนางจะต้องกลับมา” ทว่าในใจของจื่ออันเองก็เกิดความกังวลอยู่เล็กน้อย ถึงแม้ว่าจะสั่งทางด้านประตูเมืองเอาไว้แล้วว่า ห้ามมิให้ทั้งสองคนออกจากเมืองไป แต่ต่อให้หลิวเย่ว์จะไม่ออกนอกเมืองแล้วหลบอยู่ในเมือง การตามหาก็ไม่ง่ายนัก ได้แต่หวังว่า นางจะออกมา ทั้งสองกลับไปอย่างไม่มีความสุขนัก เซียวท่าเห็นทั้งสองคนนำของกลับมาด้วยจึงได้เอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้น? สู่ขอไม่สำเร็จอย่างนั้นหร

เมื่อประโยคนี้ของเขาออกมา เสียงดังอึกทึกทั่วทั้งห้องก็ดังก้องขึ้นมา “ยินดี!” ไม่ว่าจะเป็นสิบสองพี่น้องตระกูลเฉินหรือว่าบ่าวรับใช้ในจวน ต่างก็ส่งเสียงร้องตะโกนสองคำนี้ออกมา เห็นได้ว่า เรื่องงานแต่งงานของเฉินหลิวหลิ่วนั้นเป็นปัญหาใหญ่จริง ๆ เซียวท่ากลืนเลือดที่เอ่อล้นคอลงไป ในหัวรู้สึกราวกับวิงเวียนไปชั่วครู่ เขาเสียใจเข้าแล้ว เสียใจแล้วจริง ๆ หุนหันพลันแล่นไป กลับทำร้ายชีวิตคนคนหนึ่งเข้า หลิวหลิ่วถูกหามเข้ามา อาการบาดเจ็บที่ขาของนางยังไม่ทันหายดี บ่าวรับใช้ในจวนเองก็ไม่ได้บอกว่าเรื่องอะไร ขุดนางขึ้นมาจากบนเตียง แล้วรีบหามออกมาอย่างรวดเร็ว หลิวหลิ่วคิดว่าเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้น ในตอนที่มาถึงยังห้องโถงหลักนั้น พี่น้องตระกูลเฉินทั้งสิบสองก็รีบเก็บอาวุธลงทันที เมื่อมองเห็นฉากนี้เข้า นางก็เข้าใจผิดขึ้นมาทันที คิดว่าเหล่าพี่ชายจับตัวเซียวท่ามาเพื่อบังคับให้แต่งงานกับนาง “ปล่อยเขาเดี่ยวนี้นะ!” หลิวหลิ่วเอ่ยออกมาด้วยความโกรธจัด พี่น้องตระกูลเฉินรีบร้อนหลีกทางกันออกไป เฉินไท่จวินหรี่ตายิ้มเอ่ยออกมา “หลิวหลิ่ว เซียวท่ามาสู่ขอแต่งงาน” หลิวหลิ่วมองยังเซียวท่า แต่เซียวท่ากลับหลบตาอยู่ตล