บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: บทที่ 731 - บทที่ 740

หลิวเย่ว์ปล่อยมือจากอาหมานทันที อาศัยก่อนที่ซ่งรุ่ยหยางยังไม่พบนาง รีบวิ่งหนีไป อาหมานกลับคว้าแขนของนางเอาไว้แน่น เอ่ยออกมาด้วยความโมโห “เมื่อครู่นี้เจ้าจะลงมือกับข้าอย่างนั้นหรือ? เจ้านี่ช่างกล้าหาญดีแท้” หลิวเย่ว์กดเสียงลงต่ำเอ่ยออกมาด้วยความโมโห “เจ้าปล่อยข้านะ คนปากร้าย!” นางเหลือบมองไปยังซ่งรุ่ยหยางอย่างรวดเร็ว แย่แล้ว เขามองมาแล้ว ซ่งรุ่ยหยางตกตะลึงไป แทบจะคิดว่าตนเองมองผิดไป รอหลังจากที่เขาแน่ใจแล้วว่าเป็นคนคนนั้น เขาก็กัดฟันระเบิดเสียงคำรามออกมา “หลิวเย่ว์!” หลิวเย่ว์รู้ว่าคงจะหลบไม่พ้นแล้ว ก็ส่งเสียงหัวเราะออกมา ย่อกายแล้วเดินเข้ามา ใบหน้าเอ่ยออกมาเต็มไปด้วยความประจบประแจง “นี่ มิใช่ว่าองค์รัชทายาทหรอกหรือ? ท่านเองก็มายังต้าโจวเช่นกัน? ช่างเป็นการบังเอิญพบกับคนรู้จักเก่าในดินแดนอื่นแล้ว” ซ่งรุ่ยหยางมองมายังนางด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึก “บังเอิญพบกับคนรู้จักเก่าในดินแดนอื่น? เป็นศัตรูคู่แค้นพบกันนอกเมืองเสียมากกว่า?” หลิวเย่ว์หัวเราะแสร้งยิ้มออกมา “จะเป็นศัตรูกันได้อย่างไรกัน? ทุกคนต่างก็เป็นคนของต้าเหลียง” “ข้าเป็นคนแคว้นซีหนาน” “เหมือนกัน เหมือนกัน ตั้งแ

ซ่งรุ่ยหยางไม่เอ่ยอะไรออกมา ก็ดึงหลิวเย่ว์เดินจากไป สี่ตาเมื่อเห็นเข้า ก็พุ่งกระโดดกระโจนเข้าหาซุ่งรุ่ยหยางทันที “สี่ตา!” อี๋เอ๋อร์ร้องตะโกนออกมา สี่ตาจึงหมอบลงอย่างเชื่อฟัง อี๋เอ๋อร๋รู้สึกว่าท่านแม่กับลุงคนนี้ดูประหลาดไป เพราะฉะนั้นจะต้องให้พวกเขาได้พูดกันให้ชัดเจน นางคิดว่าคนที่มีความคับแค้นใจ ทุกคนนั้นควรจะพูดเรื่องที่เข้าใจผิดกันออกมาก็จะไม่มีอะไรแล้ว ทั้งสองคนเข้าไปในห้องด้านข้างของเรือนปีก ซ่งรุ่ยหยางปิดประตูลงเสียงดังจนหนวกหู อ๋องหลี่เมื่อเห็นว่าพวกเขาเข้าไปแล้ว ก็ดึงมู่หรงเจี๋ยและจื่ออันไปอีกด้านหนึ่ง “หลิวเย่ว์บอกว่า ขอเพียงข้ายอมรับว่าเป็นพ่อของอี๋เอ๋อร์แล้ว คืนนี้นางก็จะมอบเขาละมั่งโลหิตให้ พวกเจ้าอย่าช่วยเหลือจนวุ่นวายเสีย จะต้องยืนกรานคำเดียวกันว่าอี๋เอ๋อร์เป็นบุตรสาวของข้า” หลังจากที่อ่ยจบแล้ว เขาก็ฝืนยิ้มให้กับอี๋เอ๋อร์ที่มองมายังเขาตลอดเวลา เขาคิดว่ารอยยิ้มนี้ของเขาดูใจดีมาก ทว่าอี๋เอ๋อร์กลับหวาดกลัวเสียจนอยากจะร้องไห้ออกมา ดูโหดเหี้ยมจนเกินไป จื่ออันและมู่หรงเจี๋ยลอบมองหน้ากัน ในใจของจื่ออันรู้สึกไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ทำไมถึงได้เปลี่ยนเป็นน่าขบขันเช่นนี้? ก่อนหน้า

หลิวเย่ว์มองไปยังดวงตาที่เผยความจริงใจของเขา ในใจแอบเอ่ยออกมา ชายหนุ่มคนนี้รู้จุดอ่อนของนาง คงจะรับมือได้ไม่ง่าย เขามีแผนการอะไรกัน? “เจ้าจะยอมให้อภัยข้าได้หรือไม่?” ซ่งรุ่ยหยางเอ่ยถามออกมาอีกครั้ง หลิวเย่ว์โบกมือออกมา “ท่านลองให้ข้าได้คิดสักหน่อยเถิด” นางมองไปยังเขาด้วยความสงสัย เมื่อคิดถึงเรื่องที่จื่ออันเอ่ยออกมาแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะถามออกมาอีกครั้ง “เซี่ยจื่ออันบอกว่าในใจของท่านมีหญิงสาวที่ชื่นชอบมาหลายสิบปีแล้ว เป็นใครกัน? ข้ารู้จักหรือไม่?” “นางบอกกับเจ้าเช่นนี้หรือ?” ซ่งรุ่ยหยางประหลาดใจเล็กน้อย “ใช่แล้ว ในวันนั้นข้าไปช่วยอี๋เอ๋อร์...” หลิวเย่ว์ร้อนรนอยากที่จะรู้คำตอบ จึงนำลำดับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้นเอ่ยออกมาจนหมด แต่ซ่งรุ่ยหยางไม่ได้ให้ความสนใจกับสิ่งที่จื่ออันเอ่ยออกมาว่าเขามีหญิงสาวที่ชื่นชอบมานานหลายสิบปี กลับหรี่ตาลงเอ่ยถามว่า “หากว่าเป็นเช่นนี้ เป็นรัชทายาทที่จับตัวลูกสาวของข้าไป อ๋องเหลียงถึงได้ไปก่อเรื่องเข้ากับรัชทายาท?” “จะเอ่ยเช่นนี้ก็ไม่ผิด แต่ใครจะไปรู้กันว่าระหว่างพวกเขาพี่น้อง ก่อนหน้านั้นจะเคยมีความบาดหมางอะไรกันขึ้น” ซ่งรุ่ยหยางยิ้มเย็น “ไม

ทุกเรื่องต่างก็เป็นไปในทางที่ดี ความหม่นหมองในใจของทุกคนก็ถือได้ว่าสลายไปแล้วหลังจากที่หลิวเย่ว์ออกมาแล้ว จื่ออันก็เอ่ยถาม “เช่นนั้น จะสามารถนำเขาละมั่งโลหิตมอบให้พวกเราได้หรือไม่?”หลิวเย่ว์เอ่ยออกมาอย่างเขินอาย “ไม่ใช่ของข้าเสียหน่อย เจ้าถามเขาสิ ในปีนั้นเป็นข้าที่ขโมยของเขามา”“ยอมรับก็ดีแล้ว” ซ่งรุ่ยหยางกลอกตาขาวใส่นาง หลังจากเกิดเรื่องในปีนั้นแล้ว นางขโมยเขาละมั่งโลหิตได้ก็หนีไปจื่ออันมองไปยังซ่งรุ่ยหยาบ “ฝ่าบาท เช่นนั้นคงต้องถามท่านแล้ว”ซ่งรุ่ยหยางเอ่ยกับหลิวเย่ว์ “นำให้นางเถิด สถานการณ์ของจ้วงจ้วงไม่ดีนัก ต้องการเขาละมั่งโลหิต ถึงจะมีชีวิตอยู่ต่อได้”หลิวเย่ว์เอ่ย “อยู่ในโรงเตี้ยม พวกเจ้าให้ใครก็ได้ตามไปเอามากับข้า?”“เซียวท่า!” จื่ออันร้องเรียกออกมา“มาแล้ว!” เซียวท่าเดินเข้ามา “อยู่นี่แล้ว”“เจ้าตามหลิวเย่ว์ไปเอาเขาละมั่งโลหิต ซูชิงเจ้าไปรับเซี่ยหลินจากเรือนฟังเสียงฝน ข้าจะรอดูให้สถานการณ์ของอ๋องเหลียงแล้วค่อยตามไป” จื่ออันเอ่ย“ตกลง!” ทั้งสองคนออกจากจวนพร้อมกัน แล้วแยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่ซ่งรุ่ยหยางไม่ได้ตามออกไป เขามองไปยังซุนกงเยี่ยน เอ่ยสั่งออกมาด้วยท่าทีเย

หัวหน้าหน่วยมีประสบการณ์ตรวจสอบคดีมากมาย เพียงแค่มองชื่อของทั้งสองคนครู่เดียวก็รู้แล้ว เอ่ยออกมา “หยางหมิงผู้นี้ได้รับตราประทับรับของศาลาว่าการมาจริง ๆ ส่วนหลี่ฉีผู้นี้นั้น กลับไม่มี”“หัวหน้าหน่วยรู้ได้อย่างไร?” เซียวท่าเอ่ยถาม“เพราะว่าใต้เท้าเจ้าหน้าที่ครัวไม่สบายอยู่หลายวัน ข้าน้อยเองก็ไม่มีภารกิจอะไร ใต้เท้าจึงได้โยกย้ายข้าน้อยไปยังสำนักงานทะเบียนครัวเรือนข้าน้อยแน่ใจว่าไม่เคยประทับตราให้กับหลี่ฉี อีกทั้ง ท่านดู หนังสือนับรองของหลี่ฉีผู้นี้เพิ่งจะไปประทับตรายังศาลาว่าการวานนี้ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ข้าน้อยจะจำไม่ได้ได้อย่างไร? อีกทั้งตรงนี้ยังเขียนเอาไว้ว่าเขาเป็นคนเมืองจางโจว ตลอดทางมาเมืองหลวงจะต้องผ่านเจ็ดเมือง ทว่าเขากลับมีตราประทับอยู่แค่สามเมืองเท่านั้น นี่หมายความว่า หนังสือรับรองฉบับนี้ของเขานั้นทำขึ้นมา แล้วทำไมเขาถึงได้ทำหนังสือรับรองขึ้นมา? ก็เพราะว่าเขาเป็นคนพื้นที่ เพราะหากเป็นคนนอกพื้นที่แล้วจะต้องมีหนังสือรับรอง มีเพียงแค่คนในพื้นที่เท่านั้นถึงจะไม่มี”เซียวท่าเอ่ยถามเถ้าแก่ทันที “เจ้ายังจำได้หรือไม่ว่าหลี่ฉีมีหน้าตาอย่างไร?”“จำได้ จำได้” เถ้าแก่รีบร้อนเอ่ย