All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 751 - Chapter 760

หนี่หรงเอ่ย “ท่านอ๋องทุกท่าน ใต้เท้าทุกท่าน หนังสือผ่านด่านแผ่นนี้ ค้นหาออกมาจากกายของจางฉี และเขายังใช้หนังสือผ่านด่านแผ่นนี้ลงทะเบียนเข้าพักโรงเตี้ยม จากที่เถ้าแก่และเสี่ยวเอ้อร์จำได้นั้น เขาและคนเข้าพักนั้นคือคนเดียวกัน”มู่หรงเจี๋ยส่งเสียงเย็นออกมา “จางเสวียนหลง เจ้าบอกว่าเจ้าไม่เคยสั่งให้จางฉีไปขโมยเขาละมั่งโลหิตมาก่อน เช่นนั้น เจ้ามอบบัตรผ่านด่านและเงินหนึ่งร้อยตำลึงเพื่ออะไรกัน?”จางเฉวียนหลงกลอกตาไปมาหลายครั้ง ปิดบังความตื่นตระหนกในใจ “นี่ นี่ บ่าวเคยมอบหนังสือผ่านด่านให้เขาจริง ๆ ทว่า เป็นเขาที่ร้องขอให้บ่าวทำ บอกว่าเขาทำความผิดในเมืองหลวง เกรงว่าครอบครัวของศัตรูจะมาหาเรื่องถึงที่ ไม่กล้าจะพักอยู่ที่บ้าน เพราะฉะนั้นจึงให้บ่าวช่วยทำหนังสือผ่านด่านแผ่นหนึ่ง ให้เขาหาโรงเตี้ยมเข้าพัก ส่วนเงินหนึ่งร้อยตำลึงนั้น เป็นบ่าวมอบให้เขาใช้ในยามฉุกเฉิน”มู่หรงเจี๋ยเอ่ยด้วยความโกรธเกรี้ยว “สารเลว คำพูดก่อนหน้าไม่สมเหตุกับตอนท้าย เจ้าเพิ่งจะบอกว่าตั้งแต่ที่เข้าวังมา ก็ไม่ได้พบเขามานานแล้ว เขาจะไปร้องขอเจ้าได้อย่างไร? ยังมีเงินหนึ่งร้อยตำลึงนี้ของเจ้า ได้มาอย่างไรกัน? “ตั๋วเงินที่ออกโดยทา

รัชทายาทเอ่ยออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว “ท่านนี่มันเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก ถึงกลับกล้าใช้คำพูดเช่นนี้กับข้า? ข้าไม่ได้มีความขัดแย้งใด นางเริ่มเอ่ยยั่วยุออกมาก่อน ถัดมาข้าถึงได้รู้ว่านางเป็นคนในใจอ๋องเหลียง ถึงได้จับตัวนางไปเพื่อแก้แค้นอ๋องเหลียง ไม่ผิด ข้ายอมรับว่ามีใจที่จะแก้แค้นอ๋องเหลียง แต่หวังอี๋เอ๋อร์นั่นก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ข้าเพียงแต่จับตัวนางไปฟังคำสอนพระพุทธจากวัดของราชวงศ์เท่านั้น หากท่านต้องการจะลงโทษข้า ข้าก็มีโทษเพียงสถานเดียว แต่เพียงเพื่อหญิงชาวบ้านแค่คนเดียวถึงกับกระทำการใหญ่โตเช่นนี้ ถึงขั้นที่เรียกเหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์เข้าวังมาเพื่อกำหนดโทษ ท่านต้องการจะพุ่งเป้ามายังข้า พยายามยัดเยียดข้า กล่าวหาที่จะปลดข้าเพื่อให้ตนเองได้ขึ้นสู่ตำแหน่งจักรพรรดิ ส่งเสริมจิตใจที่ทะเยอทะยานและครอบงำของท่าน ใช่หรือไม่?”การเอ่ยถามเสียงเคร่งของรัชทายาทได้รับการยินยอมมาจากราชครูเหลียงแล้ว ราชครูเหลียงเอ่ยออกมาอย่างประหลาด “ไม่ผิด วันนี้ที่ท่านอ๋องกล่าวโทษมานั้นดูจะไม่สอดคล้องกัน เพียงแค่เอ่ยข้อกล่าวหาออกมาแล้วกระทำมันให้ใหญ่โต ทำให้ทุกคนรู้สึกได้ว่ารัชทายาทไม่มีคุณธรรม จากนั้นก็ให้ทุกคนร่วมก

สายตาของมู่หรงเจี๋ยละทางใบหน้าของฮองเฮา เอ่ยต่อไป “ไม่ผิด หลังจากที่อ๋องเหลียงได้รับบาดเจ็บไปแล้ว ฮองเฮาก็แสดงออกมาว่าเจ็บปวดอย่างยิ่ง เพราะฉะนั้นนางจึงได้ร้องขอตำแหน่งชินอ๋องให้กับอ๋องเหลียง ร้องขอศักดินา ร้องขอทหารม้า เพื่อชดเชยการสูญเสียให้กับเขา ทว่าขณะเดียวกันนางก็เกรงว่าอ๋องเหลียงจะมีปัญหากันกับรัชทายาท เพราะฉะนั้นตั้งแต่ที่อ๋องเหลียงออกจากวังไปตั้งจวนนั้น นางจึงได้ส่งคนไปแฝงตัวอยู่ในจวนของเขา คอยจับตาดูทุกการกระทำทุกคำพูดของเขา คนที่ฮองเฮาส่งตัวไปคอยจับตามองนั้น ตอนนี้ยังคงอยู่ในจวน ทุกท่านหากว่าต้องการรู้ ข้าสามารนำตัวออกมาได้ ขณะเดียวกัน รัชทายาทเองก็กังวลว่าอ๋องเหลียงจะจดจำโกรธแค้นที่ตนเองทำร้ายเขาในตอนนั้น เพื่อให้ทุกคนทุกคนรังเกียจอ๋องเหลียง เขาถึงได้ร้องขอให้ฮองเฮารับสนมเข้าจวนให้อ๋องเหลียงจำนวนมาก แต่หลังจากที่สนมเหล่านั้นเข้าจวนมาแล้ว อยู่ดี ๆ ก็เสียชีวิตไป ถูกเฆี่ยนตีจนตายไปอย่างรุนแรง ก่อนจะค่อย ๆ กระจายออกไป บอกว่าเป็นเพราะว่าความพิการของอ๋องเหลียงทำให้ท่าทีของเขาดูรุนแรงและโหดร้าย ลงมือสังหารกับสนมที่บริสุทธิ์เหล่านี้ เรื่องเหล่านี้ที่รัชทายาททำลงไป ฮองเฮาล้ว

ซ่งรุ่ยหยางเอ่ยออกมาด้วยความโกรธ “คำพูดนี้ของฮองเฮาหมายความว่าอย่างไรกัน? หรือจะหมายความว่าข้าและผู้สำเร็จราชการแทนสมคบคิดกันใส่ร้ายรัชทายาทของพวกเจ้าอย่างนั้นหรือ?”“ข้าไม่ได้หมายความเช่นนี้ ทว่ารัชทายาทยังไม่มีทายาท จู่ ๆ ก็มีบุตรสาวเพิ่มเข้ามา คงจะเลี่ยงไม่ได้ที่จะทำให้คนสงสัย” ฮองเฮาตรัสออกมาอย่างเรียบเฉยซ่งรุ่ยหยางเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “ฮองเฮาคิดถึงข้ามากจนเกินไป เพื่อสมคบคิดกับผู้สำเร็จราชการของพวกเจ้า ข้าถึงกับจงใจสร้างบุตรสาวเพิ่มขึ้นมา อีกทั้งยังนำบุตรสาวที่ไม่รู้จักกลับไปต้าเหลียงเพื่อเข้าสู่แผ่นหยก บันทึกลงในทะเบียนของราชวงศ์”“เมื่อถึงเวลานั้นรัชทายาทจะนำนางกลับไปหรือไม่ ใครจะรู้?” ฮองเฮาตรัสออกมา“หากว่าฮองเฮาไม่ทรงเชื่อแล้ว แล้วทำไมถึงไม่นำหยดเลือดมาตรวจสอบกันเล่า?” ซ่งรุ่ยหยางเอ่ยออกมาอย่างเย็นชาฮองเฮาไม่ส่งเสียงใด หุบปากเคร่งขรึมอยู่ชั่วครู่รัชทายาทเอ่ยออกมา “ข้าไม่รู้ว่านางเป็นองค์หญิงของต้าเหลียง พวกเจ้ามีความสัมพันธ์กันยุ่งเหยิง ใครจะรู้เล่า?”ซ่งรุ่ยหยางเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “ได้ยินคำของรัชทายาท หากว่าอี๋เอ๋อร์ไม่ใช่บุตรสาวของข้า เป็นเพียงแค่หญิงชาวบ้านเท่าน

นางส่ายศีรษะเบา ๆ “ฮองเฮา เจ้าจะรับผิดหรือไม่?” ฮองเฮามองไปยังรัชทายาท และรัชทายาทเองก็มองนางอย่างประหม่าเช่นกัน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยการอ้อนวอน ร่างกายของฮองเฮาแข็งทื่อ หมัดกำแน่น มีอารมณ์ที่ซับซ้อนในดวงตาของนาง ในที่สุดนางก็ผ่อนคลายร่างกายของนางอย่างอ่อนโยนและเอ่ยว่า "ถูกต้อง ข้าเป็นคนทำเองทั้งหมด" ฮองเฮาตรัสด้วยน้ำเสียงเคร่งว่า “ในเมื่อเจ้ายอมรับผิด เช่นนั้น เจ้าก็ต้องรับผลของสิ่งที่เจ้าทำลงไป” มีไม่กี่คนที่เข้าใจสิ่งที่หวงไท่โฮ่วเอ่ย นางหมายความว่าในเมื่อฮองเฮาเลือกที่จะรับโทษแทนรัชทายาท นางก็ต้องรับผลของโทษนั้น ไม่ใช่ข้อกล่าวหา ฮองเฮายิ้มเย้ยหยันอย่างเศร้าใจ “หม่อมฉันทราบเพคะ” หวงไท่โฮ่วเคร่งขรึมไปครู่หนึ่ง ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นไปมองทุกคน “ข้าจะหารือกับผู้สำเร็จราชการแทน สำหรับการกำหนดโทษของฮองเฮา” อย่างไรแล้ว หวงไท่โฮ่วยังคงต้องการให้โอกาสฮองเฮาอีกสักครั้ง เพราะว่าเมื่อยืนอยู่ตรงจุดนาง นางก็ยังคงคิดอยู่เสมอว่า การปลดฮองเฮาและรัชทายาทนั้นก็หนักหนาพอกัน ปลดฮองเฮา ก็จะสั่นสะเทือนไปทั้งวังหลัง เมื่อวังหลังยุ่งเหยิงวุ่นวาย เรื่องราวมากมายก็จะวุ่นวายตามไปด้วย นางไม่มีใจที่จะ