All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 771 - Chapter 780

หานชิงชิวที่เพิ่งจะกลับมาถึงจวนนั้น ก็พบพระชายาผู้สำเร็จราชการแทนมาถึงก่อนแล้ว นางเงียบขรึมไปชั่วครู่ “เชิญ” จื่ออันนำเสี่ยวซุนและตาวเหล่าต้าเข้ามา หานชิงชิวเมื่อพบจื่ออัน จึงได้ทำความเคารพ “หม่อนฉันคารวะพระชายาผู้สำเร็จราชการแทนเพคะ” “ฮูหยินรีบลุกขึ้นเร็วเข้า!” จื่ออันมองไปยังนาง ก็พบว่าในหน้าของนางดูเศร้าสลด อีกทั้งยังแดงก่ำ ซ้ำยังได้กลิ่นของเหล้า คงจะดื่มเหล้ามา “พระชายาเชิญนั่งเพคะ!” หานชิงชิวร้องเรียกออกมา “ฮูหยินมีเหล้าหรือไม่? ข้าอยากจะดื่มกับฮูหยินสักจอกสองจอก” เมื่อจื่ออันนั่งลงแล้วจึงได้เอ่ยถาม หานชิงชิวตะลึงไปเล็กน้อย “เหล้า?” “ใช่แล้ว ข้าเหนื่อยเล็กน้อย ดื่มเหล้าลงไป คงจะหลับสบายขึ้น” จื่ออันเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม หานชิงชิวรีบสั่งคนให้ไปเตรียมเหล้าและอาหาร พ่อบ้านเป็นคนไปจัดการด้วยตนเอง เหล้าดอกกุ้ยฮวาดื่มง่าย กลิ่มหอมพอประมาณแต่กลับมีรสหวาน จื่ออันดื่มเข้าไปจอกหนึ่ง ก็เห็นว่าหานชิงชิวยังไม่เคลื่อนไหวใด “ฮูหยินจะไม่ไว้หน้าข้าหน่อยหรือ?” หานชิงชิวฝืนยิ้มออกมา “หม่อมฉันดื่มไม่เก่งเพคะ” “ดื่มเถิด” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย หานชิงชิวจึงทำได้เพียงแต่ยกจ

หลังจากที่จื่ออันจากไปแล้ว หานชิงชิวยังคงกรุ่นโกรธอยู่มาก นางเอ่ยกับสาวใช้อย่างเศร้าเสียใจ “ทำไมทุกคนถึงได้คิดว่าข้าเป็นคนไม่ดี? หรือว่าข้าไม่ควรได้รับความเห็นใจอย่างนั้นหรือ? นางที่เป็นพระชายาผู้สำเร็จราชการนึกถึงแต่ความดีขององค์หญิงใหญ่ นั่นก็ถูก เพราะว่าพื้นเพสถานะของนางนั้นดี หากว่าข้าเป็นองค์หญิงใหญ่ จะมีกี่คนที่คอยสนับสนุนข้ากัน แต่เป็นเพราะข้าที่มีชาติกำเนิดเป็นสาวใช้ ข้าเดินมาถึงตำแหน่งในวันนี้ได้ ทุกคนต่างก็อิจฉาข้า โกรธเกลียดข้า หรือว่าข้าจะต้องมีชะตาชีวิตเป็นสาวใช้ไปอย่างนั้นหรือ? ข้าจะไม่อาจหาทางออกให้ตนเองได้อย่างนั้นหรือ?” สาวใช้เอ่ย “ฮูหยินอย่าได้โมโหไปเลย พักผ่อนแต่เนิ่นดีกว่าเจ้าค่ะ” “ข้าเพียงแต่ไม่ยินยอม หลังจากที่องค์หญิงฆ่าตัวตายแล้ว ข้าก็ไม่มีความสุขมาตลอด ข้ายังรู้สึกผิดกับนาง ทว่าวันนี้ข้าไปพบนาง นางยังคงสวมชุดแต่งงานอยู่ นางใกล้จะตายแล้ว ยังคิดที่จะแต่งงานกับสามีข้า นางไม่เกินไปอย่างนั้นหรือ? สิบเอ็ดปีมาแล้ว นางยังปล่อยวางเซียวเซียวไปไม่ได้? หากว่านางแต่งงานกับผู้อื่นไปแต่เนิ่น เซียวเซียวก็คงจะลืมนาง เป็นนางที่ไม่เหลือทางรอดให้กับข้า ถึงที่สุดแล้วข้าก็ยังคงเ

คนผู้นั้นเอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน “วางใจได้ ไม่มีทางเจ็บปวดนาน ถึงแม้ว่าเมื่อครู่นี้ข้าจะสามารถฆ่าเจ้าได้ แต่ข้ายังคงชื่นชอบที่จะใช้ยาพิษ เพราะว่าการใช้ยาพิษสามารถใช้กล่าวโทษผู้อื่นได้” หานชิงชิวจับลำคอของตนเอง ล้มลงบนเนินเล็ก ๆ ใบหน้าเจ็บปวด นางมองคนผู้นั้นด้วยความตื่นตระหนก ในสายตาเต็มไปด้วยคำถามอันน่าหวาดกลัว คนผู้นั้นย่อกายลง เอ่ยเย้ยหยันเสียงเบา “ฮูหยิน อันที่จริงแล้ว ให้เจ้ารักษาสถานะฮูหยินเซียวเอาไว้ เป็นทางที่ดีที่สุด ต่อให้เจ้าตายไป ก็ตายสายเกินไป หากว่าข้าเป็นองค์หญิงใหญ่ ก่อนที่เจ้าจะแต่งงานกับเซียวเซียว ก็คงจะฆ่าเจ้าไปแล้ว และยังให้เจ้าตายไปอย่างน่าอนาถ” รอยยิ้มของนางดูงดงามมีเสน่ห์อย่างไม่อาจอธิบายออกมาได้ เหมือนกับดอกฝิ่นที่บานออกมาเต็มที่ งดงามแต่มียาพิษ นางหยิบปิ่นปักผมชิ้นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ โยนลงบนพื้น ก่อนที่นางจะเปิดประตู เดินข้ามผ่านสาวใช้ที่สลบไป หายไปท่ามกลางความมืดมิด ก่อนที่สติของหานชิงชิวจะเลือนหายไป ข้างหูก็ยังได้ยินคำของเขาดังขึ้น “ไม่ว่าเจ้าจะรับหรือไม่ หนังสือปลดภรรยาฉบับนี้ ข้าจะวางเอาไว้ที่นี้ เจ้าสามารถใช้สถานะฮูหยินแม่ทัพอาศัยอยู่ในจวนแม่ทัพต่

จื่ออันแสร้งเป็นไม่รู้อะไรเอ่ยถามออกมา “ใต้เท้าเหลียงมีอะไรอย่างนั้นหรือ?” ใต้เท้าเหลียงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม “เป็นเช่นนี้ ข้าน้อยมาที่นี่เพราะมีบางอย่างอยากจะถามพระชายา” “ได้ นั่งลงเถิด!” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างตรงไปตรงมา ใต้เท้าเหลียงเพิ่งจะนั่งลง ก็ได้ยินมู่หรงเจี๋ยส่งเสียงกระแอมดังออกมา เขารีบร้อนลุกขึ้น ยิ้มแล้วเอ่ย “ข้าน้อยนั่งนางไปแล้ว รู้สึกปวดเอวเล็กน้อย ยืนอยู่ก็ได้แล้ว” จิงจ้าวหยิ่นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำ ตำแหน่งไม่ชัดเจน ก่อนหน้านั้นก็ร่วมมือกับราชครูและรัชทายาททำบางเรื่องที่ผิดต่อพระชายา เขารู้ว่าตนเองเป็นที่น่ารังเกียจ และไม่กล้าที่จะทำผิดอีก ครั้งนี้เดิมทีไม่คิดที่จะมาด้วยตนเอง หากแต่กลัวว่าการส่งเจ้าหน้าที่มาจะเป็นการล่วงเกินพระชายาเข้า ทำได้เพียงมาด้วยตนเอง อย่างไรก็ตาม เมื่อบรรยากาศนี้ถูกกำหนดแล้ว จื่ออันจ้องมองไปยังมองไปยังมู่หรงเจี๋ย มู่หรงเจี๋ยทำเป็นมองไม่เห็น ยกชาขึ้นดื่มอย่างใจเย็น “ใต้เท้ามีอะไรจะถามข้า?” จื่ออันเอ่ยถามอย่างมีมารยาท ใต้เท้าประคองสติ “เป็นเช่นนี้ ฮูหยินใต้เท้าเซียวเมื่อคืนวานนี้ตายไปแล้ว ไม่รู้ว่าพระชายารู้เร

หลังจากที่จัดการเรื่องนี้แล้ว จื่ออันก็เริ่มอธิบายออกไปถึงเรื่องที่ไปหาใต้เท้าเหลียงเมื่อคืน “ก็หมายความว่า หลังจากที่พระชายาพูดคุยกับหานชิงชิวแล้วก็จากไป?” “ใช่แล้ว สาวใช้สามารถเป็นพยานได้” “สาวใช้เอ่ยออกมาเช่นนี้ หลังจากที่พระชายาจากไปแล้ว หานชิงชิวยังคงมีสติอยู่ ยังไม่มีร่องรอยของการโดนลักพา อีกทั้งยังพูดคุยกับสาวใช้อยู่ชั่วครู่หนึ่ง สาวใช้บอกว่านางเต็มไปด้วยอารมณ์ ร้องไห้ไปยกใหญ่” ใต้เท้าเหลียงเอ่ยออกมา หวงไท่โฮ่วขัดขึ้นมาเบา ๆ “หรือจะเป็นนางที่กินเข้าไปเพื่อฆ่าตัวตาย?” “ตามคำของไท่โฮ่ว นี่ก็อาจจะเป็นไปได้พ่ะย่ะค่ะ ทว่าหลังจากที่ค้นหาไปทั่วห้องแล้ว ก็ไม่พบยาพิษหลงเหลืออยู่ และก็ไม่พบกับกระดาษห่อยาพิษ” “เช่นนั้น หากว่าเป็นเม็ดยาไม่ใช่ผงยาเล่า ซ่อนเอาไว้ในแขนเสื้อ ก็ไม่จำเป็นต้องใช้หีบห่อ” หวงไท่โฮ่วตรัสออกมา ใต้เท้าเหลียงแน่นอนย่อมต้องสงสัยถึงจุดนี้ ทว่าเมื่อได้ยินหวงไท่โฮ่วตรัสออกมาแล้ว ก็คิดที่ใช้เหตุนี้ปิดคดี เพราะอย่างไรแล้ว คนของตระกูลเซียวแทบจะไม่ค่อยสนใจ ยิ่งไม่สืบหาต่อ เรื่องนี้มีเพียงแค่หวงไท่โฮ่วเท่านั้นที่ให้สืบความ ตอนนี้แม้แต่นางก็เอ่ยออกมาเช่นนี้ เขาก็ยิ่