Lahat ng Kabanata ng ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Kabanata 791 - Kabanata 800

อ๋องหนานหวายรู้เพียงว่ามู่หรงจ้วงจ้วงนั้นร่ำรวย แต่เขาไม่รู้ว่านางจะรวยมากถึงเพียงนี้ เขารู้สึกตื่นเต้นมาก "เสด็จแม่ ด้วยเงินจำนวนนี้ เราสามารถซื้ออาวุธเพิ่มได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ"กุ้ยไท่เฟยกล่าว "ครั้งก่อนที่เจ้าให้คนส่งข่าวมาบอกว่าเจ้าจะซื้ออาวุธการยิงธนูในแคว้นต้าเยว่ ตอนนี้เจ้าเริ่มติดต่อได้เลย"“ต้องรอรอบต่อไปพ่ะย่ะค่ะ วันที่ข้าเข้าเมืองมา ข้าได้ติดต่อกับพ่อค้าอาวุธ พวกเขาบอกว่ากำลังเตรียมขายอาวุธชุดนี้ให้กับคนของอู่หลินเหมิงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”กุ้ยไท่เฟยพูดเสียงเย็น "รอรอบต่อไปไม่ได้ รีบไปแย่งมาซะ"“ลูกถามแล้ว แต่พวกเขาบอกว่าได้ทำข้อตกลงกับอู่หลินเหมิง และจ่ายเงินมัดจำกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว”“เช่นนั้นก็คืนเงินมัดจำให้เป็นสองเท่า ต้องเอาอาวุธชุดนี้มาให้ได้ เจ้ากลับมาที่เมืองหลวงในครานี้ ไม่ได้นำคนมาเยอะ แต่ข้ามีคนที่อยู่ใต้บังคับบัญชา แต่พวกเขาล้วนแต่ขาดอาวุธ ดังนั้นจึงต้องสำรองไว้เสียก่อน”“คืนเงินมัดจำหรือพ่ะย่ะค่ะ? หากพวกเขายอมยกเลิกการจอง พวกเราต้องเป็นคนจ่ายค่ามัดจำ ตอนนี้พวกเรายังไม่ได้เงินของท่านอา แล้วจะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายกัน?”“เงินมัดจำสองเท่านั้นข้าสามารถจ่ายให้ได้ เจ้าไป

เมื่อได้ยินนางพูดเช่นนั้น หวงไท่โฮ่วก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย อันที่จริงคำพูดนั้นไม่ได้มีอะไรไปมากกว่าการที่นางไม่รับปาก เพราะว่าเจ้าแปดเองก็กำลังจะกลับมาแล้วอย่างไรก็ตาม นางจงใจหลีกเลี่ยงมัน ซึ่งนั่นแตกต่างกับสิ่งที่นางเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าไม่สนใจต่อสู้เพื่อสิ่งใดหลังจากแต่งตัวเสร็จแล้ว หวงไท่โฮ่วก็เรียกซุนกงกง "ราชโองการพร้อมแล้วหรือยัง?" ซุนกงกงก้มศีรษะลง "ทูลหวงไท่โฮ่ว พร้อมแล้วพ่ะย่ะค่ะ"หวงไท่โฮ่วกล่าว "เจ้าช่วยอ่านให้ข้าฟังที"ซุนกงกงผงะ “อ่านตอนนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ?”“ใช่ อ่านเข้าสิ” หวงไท่โฮ่วสั่งซุนกงกงตอบ "พ่ะย่ะค่ะ เช่นนั้นหม่อมฉันจะไปนำราชโองการมา อย่างไรก็ตาม หวงไท่โฮ่วท่านต้องประทับตราด้วยตัวท่านเองนะพ่ะย่ะค่ะ"ซุนกงกงหันหลังและจากไป เมื่อได้รับราชโองมาแล้ว เขาก็ได้ยินเสียงจากนอกประตู "ผู้สำเร็จราชการแผ่นดินมาถึงแล้ว" หวงไท่โฮ่วตกใจเล็กน้อย "นี่ยังเช้าอยู่เลยไม่ใช่หรือ? เหตุใดถึงมาถึงแล้ว?"มู่หรงเจี๋ยเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม และรอยยิ้มของเขาก็สงบลงเมื่อเห็นกุ้ยไท่เฟย "เสด็จแม่ ลูกมาที่นี่เพื่อรับราชโองการพ่ะย่ะค่ะ"“อ้าว” หวงไท่โฮ่วแปลกใจ “จะเอาตอนนี้เลยหรือ? เจ

คำพูดเหล่านี้ไม่มีอะไรผิด สิ่งที่เซียวเซียวทำไม่เพียงแต่สมเหตุสมผล แต่ยังถูกกฎหมายอีกด้วยแต่หลักฐานเล่า?ใครจะกล้าสั่งให้มู่หรงเจี๋ยแสดงหลักฐานในท้องพระโรงกัน? ใครจะกล้าตั้งคำถามกับคำพูดของมู่หรงเจี๋ยในห้องโถงนี้? ใครจะกล้าท้าทายอำนาจของเขา? ปกติแล้วราชครูเหลียงเคยกล้าหาญ แต่ตอนนี้ เขาทำได้เพียงซ่อนความแข็งแกร่งและรอเวลา ขอแค่คนอื่นว่าอย่าสร้างปัญหาให้เขาก็พอ เขาจะกล้าสร้างปัญหากับมู่หรงเจี๋ยได้อย่างไร? อีกอย่าง เรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กับเขาเมื่อทุกคนคิดว่าเรื่องนี้กำลังจะพลิกผัน กุ้ยไท่เฟยก็พูดขึ้น "หากหานชิงชิวฆ่าคนจริง ที่เซียวเซียวหย่ากับนางนั้นก็ไม่ถือว่าคือการต่อต้าน เพียงแต่การสืบสวนคดีของเหยาจื่อเป็นอย่างไรบ้าง? ก่อนที่หานชิงชิวจะฆ่าตัวตาย นางสารยอมรับสารภาพแล้วหรือ? และถึงแม้นางจะไม่ยอมรับสารภาพก็จะถูกตัดสินอยู่ดี ตราบใดที่หลักฐานเพียงพอ เหตุใดท่านอ๋องจึงไม่แสดงหลักฐานการฆาตกรรมต่อหน้าทุคน เช่นนั้นแล้วการที่แม่ทัพใหญ่เซียวหย่ากับภรรยานั้นก็จะสมเหตุสมผล และจะได้ไม่มีเรื่องนินทากันอีกในภายภาคหน้า ไม่เช่นนั้นหากองค์หญิงแต่งงานไปก็จะมีเรื่องนินทาเกิดขึ้นอีก ซึ่งไ

เมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาค่อย ๆ ถอดผ้าคลุมออก เผยให้เห็นใบหน้าผอมบางซีดขาว หวงไท่โฮ่วตื่นตกใจลุกขึ้นยืนทันที “สวรรค์ ดวงตาข้าพร่ามัวไปแล้วอย่างนั้นหรือ?” นางซวนเซพุ่งเข้าไปหา คนที่มาประคองนางเอาไว้ พร้อมทั้งกอดเอาไว้แน่น หวงไท่โฮ่วถึงได้รู้สึกพระองค์ขึ้นมา กอดนางเอาไว้แน่นร้องไห้ตรัสออกมา “เป็นก้อนเนื้อล้ำค่าของข้าจริง ๆ!” มู่หรงเจี๋ยยิ้มแล้วก้าวออกมา “เอาล่ะ ร้องเรียกก้อนเนื้อ ยังไม่รู้สึกน่ารังเกียจเกินไปอีกหรือ ท่านอาเล็กไม่อาจยืนนานได้ นางเพิ่งจะดีขึ้น ให้นางรีบนั่งลงเถิด” ไม่ผิด คนที่มานั้นก็คือคนผู้นั้นที่เกือบตายไปแล้ว องค์หญิงใหญ่มู่หรงจ้วงจ้วง หวงไท่โฮ่วรีบร้อนปล่อยนางออกมา จื่ออันก้าวมาช่วยประคองนางนั่งลง “นั่งลงก่อนเถิด อย่าตื่นเต้นไป” “ไม่เป็นไร!” จ้วงจ้วงสูดลมหายใจ ร่างกายของนางอ่อนแอจริง ทว่าพักผ่อนมาสองวันแล้ว ก็ดีขึ้นมากแล้ว “นี่ท้ายที่สุดแล้วมันเรื่องอะไรกัน? เจ้าฟื้นขึ้นมาเมื่อใด? แล้วทำไมข้าถึงได้ไม่รู้กัน?” หวงไท่โฮ่วเช็ดน้ำตาแล้วจึงตรัสถามออกมา จื่ออันเอ่ย “อันที่จริงแล้วสองวันก่อนหน้านั้นก็ตามหาท่านหมอหยวนจนพบแล้ว จากนั้นก็ลอบซื้อเขาละมั่งโลหิตมา ม

ตอนนี้ความเคร่งขรึมของทุกคนล้วนแต่ถูกมู่หรงเจี๋ยยกขึ้นมา ไม่ว่าใครจะหวาดกลัวใคร ใครจะกริ่งเกรงใคร ล้วนแต่ไม่สำคัญ เพราะว่าพระราชเสาวนีย์ได้ประกาศออกมาแล้ว ไม่ว่าเซียวเซียวจะเป็นหรือตาย มู่หรงจ้วงจ้วงนั้น หากว่าไม่ใช่เขาแล้วก็ไม่มีทางแต่งงานด้วย ในวันที่จ้วงจ้วงฟื้นขึ้นมานั้น จื่ออันก็นำเรื่องราวความรักของเซียวเซียวเล่าให้กับนางฟัง จ้วงจ้วงฟังแล้วก็ยิ้มเอ่ยออกมาพร้อมกับน้ำตาคำหนึ่ง “โง่!” จากนั้นน้ำตาของนางก็พรั่งพรูลงมาอย่างหนัก ไม่ว่าอย่างไรก็เช็ดออกไม่ได้ ทว่าก็ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องราวความรักของทั้งสองคนแม้แต่ประโยคหนึ่ง ไม่มีใครเอ่ยถึงอีก ความรักของพวกเขาเดินมาจนถึงก้าวนี้ หากว่าไม่อาจอยู่ด้วยกันได้อีก เช่นนั้นก็คงจะเป็นโศกนาฏกรรมแล้วจริง ๆ ร่างกายของจ้วงจ้วงยังไม่ฟื้นตัวขึ้นมาอย่างเต็มที่ เพราะฉะนั้นจึงไม่ได้รั้งอยู่ในวังนานนัก หลังจากที่ออกจากวังไปถึงจวนองค์หญิงแล้ว จื่ออันและมู่หรงเจี๋ยก็นั่งอยู่เพียงครู่หนึ่งก็กลับไป ระหว่างทางจื่ออันเอ่ยถามมู่หรงเจี๋ย “จริง ๆ แล้ว ทำไมถึงได้ไม่ส่งทั้งสองคนออกไปกัน? เช่นนี้ก็ไม่ต้องถูกเรื่องทางโลกรบกวน สามารถใช้ชีวิตของตนเองได้” อย่า