All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 781 - Chapter 790

จื่ออันปิดประตูอย่างรวดเร็ว แต่มู่หรงเจี๋ยใช้เท้าหยุดเอาไว้สุดกำลัง "ไม่จำเป็นต้องปิดประตู ข้าจะคอยปกป้องพวกเจ้าอยู่ที่ด้านนอกเอง"จื่ออันดึงโหรวเหย๋าออกไปและจ้องมองเขา "ท่านจะทำอะไร?"มู่หรงเจี๋ยพูดอย่างเฉื่อยชา "ไม่ได้จะทำอะไร เจ้าเข้าห้องนี้ได้ ข้าก็เข้าได้เช่นกัน ไม่ใช่ห้องของเจ้าเสียหน่อย""เช่นนั้นเราไปเรือนฟังเสียงฝนกันเถอะ" จื่ออันดึงโหรวเหย๋า“ข้าไปด้วย”“เรือนฟังเสียงฝนไม่ใช่ที่ของท่าน”“มันเป็นของอดีตแม่ยายข้า ข้าจะไปเยี่ยมอดีตแม่ยาย คงไม่ต้องขออนุญาติจากเจ้าหรอกใช่หรือไม่?” มู่หรงเจี๋ยพูดอย่างถือดีจื่ออันพูดด้วยความโกรธเกรี้ยว "พอแล้ว ในเมื่อถามท่านแล้วท่านไม่พูด ข้าก็จะถามโหรวเหย๋าเองไม่ได้หรือไง? ไม่เช่นนั้นท่านก็บอกข้ามาสิว่าเกิดอะไรขึ้นกับฟางเอ๋อร์กันแน่?"โหรวเหย๋าตกตะลึง "อะไรนะ? จื่ออันเจ้าพูดว่าอะไรนะ? ฟางเอ๋อร์อย่างนั้นรึ?"“ใช่ พี่สาวคนโตของเจ้าน่ะสิ” จื่ออันกล่าวโหรวเหย๋าตะโกนขึ้นมาเสียงดัง "นางไม่ใช่พี่ใหญ่องข้า ไม่มีคนแบบนี้ในตระกูลซุน นางไปตายข้างนอกเสียยังจะดีกว่า อย่าได้กลับมา หากเจอนาง ข้าก็จะไม่มีวันยอมนางแน่"หลังจากพูดจบก็ผลักจื่ออันออก และว

เรื่องราวต่อจากนั้นก็เกี่ยวกับข้องการนองเลือดมากยิ่งขึ้น ซุนฟางเอ๋อร์เริ่มแข่งขันเพื่อแย่งชิงตำแหน่งสูงสุด แม่ของนางจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อจ้างอาจารย์แห่งเหมียวเจียงมาสอนคาถาให้นาง อาจารย์คนนี้ค่อนข้างมีทักษะ และหยั่งรู้เกี่ยวกับโหราศาสตร์บ้างเล็กน้อย ซุนฟางเอ๋อร์เริ่มเคารพอาจารย์คนนี้มากขึ้น และเกลี้ยกล่อม อาจารย์ให้สอนทักษะทั้งหมดให้นาง จริงอยู่ที่มีสุภาษิตโบราณกล่าวว่าสอนศิษย์จนตนเองอดตาย แต่ในกรณีอาจารย์ของซุนฟางเออร์นั้น เขาสอนให้ศิษย์ฆ่าอาจารย์ตายหลังจากที่ซุนฟางเอ๋อร์กลายเป็นอาจารย์ คนแรกที่นางฆ่าก็คืออาจารย์ของนางเอง โดยใช้คุณไสยที่อาจารย์ของนางสอนนั่นเองไม่มีวิธีการรักษา และอาจารย์ของนางก็เสียชีวิตลงในที่สุดจากนั้นนางก็ฆ่าแม่ผู้ให้กำเนิดของนาง และคุกเข่าที่ประตูของฟูเหรินในฐานะเด็กกำพร้า ซุนฟูเหรินเป็นผู้หญิงที่ใจอ่อนอยู่แล้ว เมื่อเห็นว่านางน่าสงสาร จึงปฏิบัติต่อนางเหมือนลูกสาวแท้ ๆ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็จะพานางและโหรวเหย๋าไปด้วยในที่สุดนางก็คว้าโอกาสนี้ทำเสน่ห์ใส่มู่หรงเจี๋ย คุณไสยประเภทนี้มีพลังมาก และไม่มียาถอนพิษ หากโดนทำเสน่ห์ก็จะไม่สามารถถอดถอนได้

หลังจากเสร็จการว่าราชกิจในวันรุ่งขึ้น มู่หรงเจี๋ยได้เรียกใต้เท้าซุยเอาไว้ "ได้ยินจากหวงไท่โฮ่วว่าท่านแนะนำเหลียงซู่หลินเป็นราชบุตรเขยเช่นนั้นหรือ?"ใต้เท้าซุยกล่าว "พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องทรงทราบเรื่องนี้แล้ว? แม่ทัพเหลียงเป็นผู้ที่เป็นห่วงเป็นใยผู้คน ซื่อสัตย์และภักดี ยิ่งไปกว่านั้นคือเขามีความรักให้กับองค์หญิงมาโดยตลอด"เมื่อมู่หรงเจี๋ยได้ยินใต้เท้าซุยชื่นชมเหลียงซู่หลินไม่หยุดปาก ก็พลางยิ้มเล็กน้อย พลางหมุนแหวนหยกในมือเล่น "ข้าไม่รู้มาก่อนว่าใต้เท้าซุยไปมาหาสู่กับตระกูลเหลียงด้วย"ใต้เท้าซุยตกใจและโบกมือเป็นพัลวัน "พระองค์อย่าได้ทรงเข้าใจผิด หม่อมฉันไม่ได้มีความสัมพันธ์ใด ๆ เกี่ยวข้องกับไท่ฟู่ เพียงแต่แม่ทัพเหลียงผู้นี้เพิ่งช่วยชีวิตหม่อมฉันไว้ เขาเป็นผู้มีพระคุณของข้า ต่อมาข้าได้เชิญเขาไปเลี้ยงขอบคุณ แต่เขาก็ปฏิเสธ หม่อมฉันเชิญเขาซ้ำถึงสามสี่หน เขาถึงได้ยอมมา และหลังจากที่ได้พูดคุยกันถึงได้รู้ว่าเขาไม่ได้รับความยอมรับจากตระกูลเหลียง ไท่ฟู่ไม่ชอบเขา ดังนั้นเขาจึงถูกกดขี่ข่มเหงมาโดยตลอด”“ช่วยชีวิตเจ้าไว้อย่างนั้นรึ? เกิดอะไรขึ้น?” มู่หรงเจี๋ยถามพร้อมกับขมวดคิ้วแน่นใต้เท้าซุยกล่าว "

ซุนกงกงพยักหน้า “ใชพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง หม่อมฉันมองดูพระองค์และองค์หญิงเติบโตขึ้น หม่อมฉันยังจำได้ว่าเมื่อตอนที่ท่านอ๋องอายุได้ห้าขวบ ในวังของไท่โฮ่ว พระองค์มักจะแข่งว่าใครยิงฉี่ได้ไกลกว่ากันกับหม่อมฉัน”มู่หรงเจี๋ยปล่อยกระแอมไอและปรับสีหน้าของเขา "มันนานมาแล้ว และข้าคิดว่าท่านคงจำผิดคนแล้วกระมัง ท่านน่าจะหมายถึงพี่สาม เขาดื้อรั้นมาก อย่างไรก็ตาม อย่ามัวแต่พูดถึงเรื่องอื่นเลย ข้าแค่อยากจะถามท่านว่า ท่านยินดีจะทำอะไรเพื่อองค์หญิงหรือไม่?"ซุนกงกงพยักหน้า "ไม่ว่าเรื่องอะไร หม่อมฉันก็เต็มใจทำพ่ะย่ะค่ะ"มู่หรงเจี๋ยกล่าว "เช่นนั้นก็ดี" เขาเอนตัวไปใกล้กับซุนกงกงและพูดบางอย่างใส่หูของเขา ซุนกงกงถึงกับตกใจ "ท่านอ๋องตั้งใจจะทำเช่นนี้จริง ๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ?"“ใช่” มู่หรงเจี๋ยตอบ “ท่านอย่าได้อย่ากังวลไป หากเสด็จแม่สืบสวนเรื่องราว ข้าจะออกหน้ารับแทนท่านเอง”“หม่อมฉันไม่ได้กลัวพ่ะย่ะค่ะ” ซุนกงกงยิ้ม “หม่อมฉันแก่แล้ว หาได้สนใจอะไรทั้งนั้น”มู่หรงเจี๋ยกล่าว "เช่นนั้นข้าต้องขอบคุณกงกงแทนองค์หญิงแล้ว"มู่หรงเจี๋ยเดินไปสองก้าว เสียงของซุนกงกงก็ดังขึ้นมา "ท่านอ๋อง หม่อมฉันจำได้ว่าเป็นท่าน หาใช่ท่านอ๋อ

รถม้าแล่นไปที่ประตูจวนองค์หญิง มู่หรงเจี๋ยยังคงพูดไม่หยุด จื่ออันจึงจำเป็นปิดหู "พอแล้ว"“หรือว่าไม่ใช่? เจ้าเคยนึกถึงความพยายามอันอุตสาหะของข้าหรือไม่? เจ้าจะไม่ทบทวน ไม่ขอโทษข้าหน่อยหรือ…”"ใช่ ข้าผิดเอง ข้าขอโทษ" จื่ออันไม่ว่าจะคิดเช่นไรก็คิดไม่ออก นางเป็นคนเดียวที่ต้องทนทุกข์ แต่เหตุใดสุดท้ายแล้วนางต้องเป็นฝ่ายขอโทษกันจากนั้นมู่หรงเจี๋ยก็สงบลง แต่ความโกรธของเขายังคงมีอยู่ “เมื่อครู่เจ้าสงสัยข้า นั่่นทำให้ข้าเสียใจมาก เจ้าควรคิดเกี่ยวกับวิธีชดเชยนี้เสีย”“ท่านต้องการการชดเชยหรือ?” จื่ออันขึ้นเสียง“ก็ใช่น่ะสิ จะให้โดนเจ้าด่าฟรีหรอกหรือ” มู่หรงเจี๋ยก็ขึ้นเสียงเช่นกัน“ท่านก็ด่าข้ากลับมาหมดแล้วนี่?”"ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าด่ากลับ ข้าดุเจ้า เพราะเจ้าสมควรถูกดุข้า แต่เจ้าด่าข้า ข้ารู้สึกไม่เป็น..."จื่ออันมองเขา ในขณะที่เขากำลังร่ายยาวและถามว่า "ได้ยินมาว่า เมื่อครั้งก่อนนั้นท่านจะขอซุนฟางเอ๋อร์แต่งงาน…""ธรรม..." มู่หรงเจี๋ยเสพติการดุ เมื่อความไม่เป็นธรรมนี้หลุดออกมาจากปาก ย่อมตระหนักดีว่าสถานการณ์กลับตาลปัตร เขาจึงพูดอย่างเย็นชา "เจ้าควรพิจารณาตัวเองซะ ข้าขี้เกียจจะคุยกับเจ้าแ